Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 13/10
POSTANOWIENIE
Dnia 27 maja 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi A.(...) Przedsiębiorstwa Usługowo - Handlowego sp. z o.o. w O.
o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Okręgowego
w K. z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. akt XII Ga (...)
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 27 maja 2010 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 6 stycznia 2010 r., sygn. akt XII Ga (...),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 6 stycznia 2010 r. Sąd Okręgowy w K. odrzucił skargę o
wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem tegoż Sądu z dnia 20
czerwca 2007 r. w sprawie sygn. akt XII Ga (...). Odrzucenie skargi nastąpiło na
podstawie art. 410 § 1 k.p.c. i wynikało z nie oparcia jej na ustawowej podstawie
wznowienia. W zażaleniu skarżącego, adresowanym mylnie do Sądu Apelacyjnego w
K., a następnie przekazanym do Sądu Najwyższego, zarzuca się ogólnie naruszenie
przepisów postępowania cywilnego, polegające na twierdzeniu, że w sprawie nie
występują podstawy do wznowienia postępowania, a okoliczność ta miała wpływ na
2
treść wydanego orzeczenia. Wniesiono o uchylenie zaskarżonego postanowienia i
zasądzenie kosztów postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie podlega oddaleniu.
Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c. można domagać się wznowienia postępowania,
zakończonego prawomocnym wyrokiem (postanowieniem, zgodnie z art. 13 § 2 k.p.c.)
między innymi wtedy, jeśli zostaną wykryte takie okoliczności faktyczne lub środki
dowodowe, które mogły by mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie mogła
skorzystać w poprzednim postępowaniu. Jak dowodzi skarżący w uzasadnieniu nie
ulega wątpliwości, jego zdaniem, że w przedmiotowym postępowaniu dowód z opinii
biegłego przesądzający sprawę jest okolicznością mającą nie tylko istotny, ale
decydujący wpływ na wynik sprawy, a skarżący nie mógł się na niego powołać,
ponieważ strony dopiero w określonym momencie złożyły wniosek o przeprowadzenie
dodatkowej opinii biegłego grafologa. Jednocześnie skarżący powołuje się na
stanowisko doktryny, że wznowienie postępowania jest możliwe, gdy dopiero po
zakończeniu tego postępowania pojawiła się możliwość przeprowadzenia dowodu.
W niniejszej sprawie tego właśnie brakuje. W rozumowaniu skarżącego tkwi błąd,
skoro w sprawie nie było nawet sytuacji, żeby wnioskowanego dowodu nie można było
powołać w poprzednim postępowaniu, a możliwość taka miała by się pojawić dopiero po
jego zakończeniu. Przecież w przedmiotowej sprawie był przeprowadzony dowód z
opinii biegłych, tyle tylko, że jego wynik nie okazał się korzystny dla skarżącego.
Dowody podlegają jednak ocenie sądu i nie można wymagać ich powoływania tak długo,
aż nie osiągnie się rezultatu oczekiwanego przez stronę. Jeśli zatem przeprowadzone
było postępowanie dowodowe z dwóch opinii biegłych, które mogły być zdaniem Sądu
rozpoznającego sprawę podstawą do ustalenia stanu faktycznego i wydania
rozstrzygnięcia, to nie można wnosić o wznowienie postępowania, bo pojawił się już po
wydaniu orzeczenia nowy dowód w postaci kolejnej opinii biegłych w innym
postępowaniu, tym razem korzystny dla strony.
Trafne jest stanowisko orzecznictwa, że samo sformułowanie podstawy
wznowienia postępowania w sposób odpowiadający przepisom art. 401 i nast. k.p.c. nie
oznacza, iż skarga opiera się na ustawowej podstawie wznowienia, gdy z jej
uzasadnienia wynika, że ponoszona podstawa nie zachodzi. Taka skarga podlega
odrzuceniu, zgodnie z art. 410 § 1 k.p.c., ponieważ skarga, w której wprawdzie
wskazano podstawy wznowienia w sposób odpowiadający ustawie, ale przytoczone w
3
niej twierdzenia co do faktów mających usprawiedliwiać żądanie wznowienia
postępowania nie obejmują okoliczności hipotetycznych, określonych w art. 401, 4011
i
403 k.p.c. nie jest oparta na ustawowej podstawie wznowienia (zob. postanowienia SN z
dnia 19 grudnia 2003 r., III CZ 130/03 oraz z dnia 26 marca 2004 r., IV CZ 29/04 i tam
powołane dalsze orzecznictwo).
W judykaturze i w doktrynie nie budzi wątpliwości, że nie tylko fakty i dowody, na
których opiera się skarga o wznowienie nie mogą być znane stronie w poprzednim
postępowaniu, ale że strona nie mogła z nich wtedy skorzystać. Z tych więc przyczyn, a
nie tylko dlatego, jak to kwestionuje skarżący w uzasadnieniu zażalenia, że środek
dowodowy powstał po uprawomocnieniu się orzeczenia w postępowaniu, o wznowienie
którego się wnosi, nie zachodzi podstawa do wznowienia według art. 403 § 2 k.p.c. (por.
uchwała 7 sędziów SN – zasada prawna z dnia 21 lutego 1969 r., III PZP 63/68, OSNC
1969, nr 12, poz. 208; wyrok SN z dnia 18 lipca 2004 r., V CZ 2/04, niepubl.).
Skarga o wznowienie postępowania prawomocnie zakończonego nie może
opierać się na podstawie wykrycia nowych okoliczności lub środków dowodowych, jeśli
okoliczności te lub środki były znane oraz mogły zostać zgłoszone i przeprowadzone w
tamtym postępowaniu, samo zaś prawidłowe sformułowanie podstawy wznowienia
według art. 403 § 2 k.p.c. nie oznacza, że opiera się ono na ustawowej podstawie
wznowienia postępowania.
Z przytoczonych względów zażalenie nie może być uwzględnione i na podstawie
art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 i art. 410 § 1 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. podlega
oddaleniu.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13