III CNP 18/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 18/10
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z wniosku J. T., A. K., M. J., J. P.
przy uczestnictwie A. R., P. R., H. M., C. M., Gminy K.
o ustanowienie drogi koniecznej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 czerwca 2010 r.,
na skutek skargi uczestniczki Anny R.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w N. z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. akt
III Ca (…) [III WSC (…)],
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
W dniu 26 czerwca 2010 r. A. R. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem postanowienia Sądu Okręgowego w N. z dnia 3 lipca 2007 r., III Ca (…),
zmieniającego postanowienie Sądu Rejonowego w N. z dnia 28 grudnia 2005 r., Ns (…),
w przedmiocie ustanowienia drogi koniecznej oraz od postanowienia z dnia
3 października 2007 r. dokonującego wykładni postanowienia z dnia 3 lipca 2007 r.
Ponadto wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na wypadek uznania, że
jej wnioski z dnia 20 maja 2009 r. o ustanowienie pełnomocnika z urzędu i o zwolnienie
od kosztów sądowych „nie przerwały biegu przedawnienia z art. 4246
§ 1 k.p.c.”
Podniosła, że wzruszenie ww. postanowień nie było i nie jest możliwe w drodze środków
2
prawnych innych niż skarga, gdyż „szkody” wystąpiły po 22 miesiącach, licząc „od
wydania tych postanowień”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji, jeżeli zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Od postanowienia Sądu Okręgowego objętego skargą o stwierdzenie jego
niezgodności z prawem przysługiwała skarga kasacyjna, o czym uczestnicy zostali
zostali pouczeni, ale skargi nie wnieśli. W tej sytuacji skarga przewidziana w art. 4241
k.p.c. jest niedopuszczalna, co - automatycznie – dotyczy także postanowienia w
przedmiocie wykładni (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia
2006 r., III CNP 62/06, „Izba Cywilna” 2007, nr 12, s. 50 lub z dnia 16 czerwca 2009 r.,
III CNP 14/09, niepubl.).
Należy także zaznaczyć, że dwuletni termin do wniesienia skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia – choć pełni istotne funkcje
procesowe – jest terminem zawitym prawa materialnego, a zatem nie podlega
przywróceniu na podstawie art. 168 i nast. k.p.c. Wbrew twierdzeniom skarżącej, bieg
tego terminu nie podlega również przerwaniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 15 czerwca 2007 r., I CNP 28/07, OSNC-ZD 2008, nr C, poz. 61).
Z tych względów, skoro skarga jest niedopuszczalna, a ponadto została
wniesiona z uchybieniem terminowi, należało orzec, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 14 czerwca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z wniosku J. T., A. K., M. J., J. P.
przy uczestnictwie A. R., P. R., H. M., C. M., Gminy K.
o ustanowienie drogi koniecznej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 14 czerwca 2010 r.,
na skutek skargi uczestniczki Anny R.
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w N. z dnia 3 lipca 2007 r., sygn. akt
III Ca (…) [III WSC (…)],
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
W dniu 26 czerwca 2010 r. A. R. wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności
z prawem postanowienia Sądu Okręgowego w N. z dnia 3 lipca 2007 r., III Ca (…),
zmieniającego postanowienie Sądu Rejonowego w N. z dnia 28 grudnia 2005 r., Ns (…),
w przedmiocie ustanowienia drogi koniecznej oraz od postanowienia z dnia
3 października 2007 r. dokonującego wykładni postanowienia z dnia 3 lipca 2007 r.
Ponadto wniosła o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na wypadek uznania, że
jej wnioski z dnia 20 maja 2009 r. o ustanowienie pełnomocnika z urzędu i o zwolnienie
od kosztów sądowych „nie przerwały biegu przedawnienia z art. 4246
§ 1 k.p.c.”
Podniosła, że wzruszenie ww. postanowień nie było i nie jest możliwe w drodze środków
2
prawnych innych niż skarga, gdyż „szkody” wystąpiły po 22 miesiącach, licząc „od
wydania tych postanowień”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji, jeżeli zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Od postanowienia Sądu Okręgowego objętego skargą o stwierdzenie jego
niezgodności z prawem przysługiwała skarga kasacyjna, o czym uczestnicy zostali
zostali pouczeni, ale skargi nie wnieśli. W tej sytuacji skarga przewidziana w art. 4241
k.p.c. jest niedopuszczalna, co - automatycznie – dotyczy także postanowienia w
przedmiocie wykładni (por. np. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia
2006 r., III CNP 62/06, „Izba Cywilna” 2007, nr 12, s. 50 lub z dnia 16 czerwca 2009 r.,
III CNP 14/09, niepubl.).
Należy także zaznaczyć, że dwuletni termin do wniesienia skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia – choć pełni istotne funkcje
procesowe – jest terminem zawitym prawa materialnego, a zatem nie podlega
przywróceniu na podstawie art. 168 i nast. k.p.c. Wbrew twierdzeniom skarżącej, bieg
tego terminu nie podlega również przerwaniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 15 czerwca 2007 r., I CNP 28/07, OSNC-ZD 2008, nr C, poz. 61).
Z tych względów, skoro skarga jest niedopuszczalna, a ponadto została
wniesiona z uchybieniem terminowi, należało orzec, jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).