III CNP 22/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-10-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 22/10
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku A. K.
przy uczestnictwie K. K.
o dział spadku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 lipca 2010 r.,
na skutek skargi wnioskodawcy
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 kwietnia 2010 r., sygn.
akt II Ca (…),
odrzuca skargę i oddala wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej
udzielonej z urzędu.
Uzasadnienie
W związku ze skargą wnioskodawcy A. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 kwietnia 2009 r. należy
zważyć, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze
wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, 2) przytoczenie jej
podstaw oraz ich uzasadnienie, 3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, 4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej
2
przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy 5) wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 – że występuje
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, 6) wniosek o stwierdzenie
niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga nie spełnia wymagań określonych w art. 4245
§ 1 pkt 3, 4 i 5 k.p.c.
Wbrew obowiązkowi określonemu w pkt 3 przytoczonego przepisu skarga nie
wskazuje, z jakimi przepisami prawa zaskarżone nią orzeczenie jest niezgodne. Wymóg
ten jest odrębny w stosunku do wymagania określonego w pkt 2, wobec czego nie
można uznać, że przytoczenie podstaw skargi stanowi jednoczesne wskazanie
przepisów, z którymi orzeczenie jest niezgodne. Niezależnie od tego, w podstawach
skargi zarzucono naruszenie przytoczonych przepisów przez ich niezastosowanie w
opinii biegłego sądowego. Celem skargi nie jest jednak polemizowanie z opinią biegłego
lecz wykazanie, że prawomocne orzeczenie sądu zawiera tak poważne wady, że należy
je uznać za niezgodne z prawem.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącego obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby
odnieść skutku. Skarżący powinien wykazać, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt I CNP
108/08, niepubl.). Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Co więcej skarżący musi „wykazać” (a więc
nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Żadnego
wywodu prawnego w tym zakresie skarga nie zawiera.
W skardze nie uprawdopodobniono też w najmniejszym stopniu, że wydanie
zaskarżonego orzeczenia spowodowało szkodę. W ogóle nie można mówić o szkodzie
w przypadku wstępnego postanowienia w sprawie o dział spadku, w której dopiero w
orzeczeniu końcowym dokonane zostaną rozliczenia i zasądzone będą ewentualne
dopłaty i spłaty.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.
3
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego czynności adwokata
ustanowionego przez sąd, które są sprzeczne z zasadami profesjonalizmu, nie
uzasadniają przyznania mu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej (zob.: postanowienie
SN z dnia 20 września 2007 r., sygn. akt II CZ 69/07, OSNC z 2008 r., nr 3, poz. 41;
postanowienie SN z dnia 12 lutego 1999 r., sygn. akt II CKN 341/98, OSNC z 1999 r., nr
6, poz. 123; postanowienie SN z dnia 14 sierpnia 1997 r., sygn. akt II CZ 88/97, OSNC z
1998 r., nr 3, poz. 40), co uzasadnia oddalenie wniosku o przyznanie pełnomocnikowi
skarżącego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z wniosku A. K.
przy uczestnictwie K. K.
o dział spadku,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 21 lipca 2010 r.,
na skutek skargi wnioskodawcy
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 kwietnia 2010 r., sygn.
akt II Ca (…),
odrzuca skargę i oddala wniosek o przyznanie kosztów pomocy prawnej
udzielonej z urzędu.
Uzasadnienie
W związku ze skargą wnioskodawcy A. K. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego postanowienia Sądu Okręgowego w K. z dnia 9 kwietnia 2009 r. należy
zważyć, co następuje.
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
powinna zawierać: 1) oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze
wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części, 2) przytoczenie jej
podstaw oraz ich uzasadnienie, 3) wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, 4) uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej
2
przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy 5) wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 – że występuje
wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, 6) wniosek o stwierdzenie
niezgodności orzeczenia z prawem.
Skarga nie spełnia wymagań określonych w art. 4245
§ 1 pkt 3, 4 i 5 k.p.c.
Wbrew obowiązkowi określonemu w pkt 3 przytoczonego przepisu skarga nie
wskazuje, z jakimi przepisami prawa zaskarżone nią orzeczenie jest niezgodne. Wymóg
ten jest odrębny w stosunku do wymagania określonego w pkt 2, wobec czego nie
można uznać, że przytoczenie podstaw skargi stanowi jednoczesne wskazanie
przepisów, z którymi orzeczenie jest niezgodne. Niezależnie od tego, w podstawach
skargi zarzucono naruszenie przytoczonych przepisów przez ich niezastosowanie w
opinii biegłego sądowego. Celem skargi nie jest jednak polemizowanie z opinią biegłego
lecz wykazanie, że prawomocne orzeczenie sądu zawiera tak poważne wady, że należy
je uznać za niezgodne z prawem.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. skarżącego obciąża obowiązek
przedstawienia analizy prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których
zastosowanie jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn na pewno nie mogłoby
odnieść skutku. Skarżący powinien wykazać, że od zaskarżonego orzeczenia nie
przysługuje środek prawny, przy pomocy którego mogłoby nastąpić wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia (postanowienie SN z dnia 23 stycznia 2009 r., sygn. akt I CNP
108/08, niepubl.). Oznacza to obowiązek przeprowadzenia analizy przepisów
dotyczących środków prawnych, których zastosowanie jest niedopuszczalne lub które z
innych przyczyn nie mogły odnieść skutku. Co więcej skarżący musi „wykazać” (a więc
nie „wskazać”, „przytoczyć” czy „uwiarygodnić”), że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Żadnego
wywodu prawnego w tym zakresie skarga nie zawiera.
W skardze nie uprawdopodobniono też w najmniejszym stopniu, że wydanie
zaskarżonego orzeczenia spowodowało szkodę. W ogóle nie można mówić o szkodzie
w przypadku wstępnego postanowienia w sprawie o dział spadku, w której dopiero w
orzeczeniu końcowym dokonane zostaną rozliczenia i zasądzone będą ewentualne
dopłaty i spłaty.
Wobec powyższego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 4248
§ 1 k.p.c.
3
Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego czynności adwokata
ustanowionego przez sąd, które są sprzeczne z zasadami profesjonalizmu, nie
uzasadniają przyznania mu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej (zob.: postanowienie
SN z dnia 20 września 2007 r., sygn. akt II CZ 69/07, OSNC z 2008 r., nr 3, poz. 41;
postanowienie SN z dnia 12 lutego 1999 r., sygn. akt II CKN 341/98, OSNC z 1999 r., nr
6, poz. 123; postanowienie SN z dnia 14 sierpnia 1997 r., sygn. akt II CZ 88/97, OSNC z
1998 r., nr 3, poz. 40), co uzasadnia oddalenie wniosku o przyznanie pełnomocnikowi
skarżącego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.