Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 marca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Ryszard Małachowski

Protokolant: Kamila Michalak

po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2013 r.

sprawy D. M.

obwinionego z art. 124 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie

z dnia 22 listopada 2012 r. sygn. akt V W 2700/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe
za postępowanie odwoławcze, w tym 30 (trzydzieści) złotych opłaty.

Sygn. akt IV Ka 288/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2012r. Sąd Rejonowy Szczecin – Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie uznał D. M. za winnego tego, że w dniu 8 maja 2011 roku, około godziny 18:30, w S., przy ulicy (...), umyślnie dokonał uszkodzenia błotnika i kierunkowskazu w samochodzie marki D. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w wyniku czego powstały straty w wysokości 230 zł na szkodę J. Ś. to jest popełnienia czynu z art. 124 § 1 kw. Za ten czyn na podstawie powołanego przepisu wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 złotych oraz zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania, w tym kwotę 30 zł tytułem opłaty.

Apelację od tego wyroku wniósł osobiście obwiniony D. M..

Przedmiotową apelacją obwiniony zaskarżył wyrok w całości podnosząc, że nie zgadza się z rozstrzygnięciem Sądu, a ponadto Sąd wprowadził go błąd poprzez zmianę sali rozpraw bez poinformowania go o tym i w efekcie Sąd rozpoznał ostatnią rozprawę pod jego nieobecność, podczas gdy obwiniony czekał pod inną salą. Z tego względu obwiniony wniósł o uniewinnienie, a ewentualnie o uchylenie wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja wniesiona przez obwinionego okazała się oczywiście bezzasadna.

Głównym zarzutem sformułowanym przez obwinionego w apelacji było naruszenie jego prawa do obrony poprzez rozpoznanie ostatniej rozprawy w innej sali, niż było wskazywane w zawiadomieniu, podczas gdy obwiniony stawił się w Sądzie i wyrażał wolę uczestniczenia w rozprawie – oczekując na rozprawę pod inną, uprzednio wskazaną salą.

Powyższy zarzut jest całkowicie bezpodstawny.

Po pierwsze, Sąd Okręgowy ustalił, że rozprawa w przedmiotowej sprawie w dniu 22 listopada 2012r. odbyła się w sali 116. W tym zakresie w dniu 8 marca 2013r. sporządzono stosowną notatkę urzędową ( k. 143 ).

Po drugie, wątpliwości Sądu odwoławczego nie budzi prawidłowość zawiadomienia obwinionego o w/w terminie rozprawy, bowiem z uwagi na nieobecność obwinionego na rozprawie w dniu 19 października 2012r., został on pisemnie zawiadomiony o fakcie, że rozprawę odroczono na dzień 22 listopada 2012r., na godzinę 11:00, w sali 116 ( zarządzenie - k. 110 ).

Jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach oraz treści apelacji, obwinionemu w sposób prawidłowy doręczono stosowne zawiadomienie ( zpo na k. 120 ). O terminie był również prawidłowo zawiadomiony jego obrońca ( k. 118 ).

Należy podkreślić, że obwiniony złożył wyjaśnienia oraz miał możliwość osobistego stawiennictwa na rozprawach. Na kolejnych terminach rozpraw obecny był jego obrońca. Stawiennictwo obrony na rozprawach, na których podejmowane były czynności procesowe, mogące mieć znaczenie dla ustalenia jego odpowiedzialności znajduje potwierdzenie w następujących dokumentach:

1.  protokół z rozprawy z dnia 10 lutego 2012r. ( k. 42 ) – obwiniony składa wyjaśnienia, jest obecny jego obrońca;

2.  protokół z rozprawy z dnia 14 marca 2012r. ( k. 52 ) – obecny jest obrońca, obwiniony prawidłowo zawiadomiony;

3.  protokół z rozprawy z dnia 26 kwietnia 2012r. ( k. 63 ) – obecny jest obrońca, obwiniony prawidłowo zawiadomiony;

4.  protokół z rozprawy z dnia 14 czerwca 2012r. ( k. 77 ) – obecny jest obrońca, obwiniony prawidłowo zawiadomiony;

5.  protokół z rozprawy z dnia 1 sierpnia 2012r. ( k. 85 ) – obecny jest obrońca, obwiniony prawidłowo zawiadomiony;

6.  protokół z rozprawy z dnia 17 września 2012 r. (k. 94) – obecny jest obrońca, obwiniony prawidłowo zawiadomiony;

7.  protokół z rozprawy z dnia 19 października 2012r. ( k. 108 ) – obecny jest obrońca, obwiniony prawidłowo zawiadomiony.

Jako prawidłowe należy ocenić postępowanie Sądu Rejonowego, który na podstawie art. 376 § 2 kpk w zw. z art. 81 kpw prowadził rozprawę w dalszym ciągu, w sytuacji, gdy obwiniony złożył wyjaśnienia na pierwszej rozprawie i konsekwentnie nie stawiał się na wyznaczonych terminach rozpraw bez usprawiedliwienia – nie można bowiem w takiej sytuacji dopatrywać się ograniczenia prawa do obrony obwinionego D. M.. Zgodnie z poglądem utrwalonym w orzecznictwie, Sąd orzekajacy nie jest w tego typu sytuacji zobowiązany do podejmowania czynności zmierzających do wyjaśnienia przyczyn owego niestawiennictwa, tym bardziej gdy w toku postępowania w sprawie, obwiniony wielokrotnie z własnej woli nie stawiał się i nie usprawiedliwiał swego niestawiennictwa ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2008r, III KK 214 / 08, Lex nr 469435 ). W toku postępowania odbyło się aż osiem rozpraw ( siedem w/w oraz rozprawa w dniu 22 listopada 2012r. ), zaś obwiniony mimo posiadania ku temu stosownych możliwości, stawił się tylko na pierwszym terminie. Wobec postawy prezentowanej konsekwentnie przez obwinionego w toku całego postępowania w sposób krytyczny należy ocenić twierdzenia obwinionego o tym, że Sąd Rejonowy naruszył jego prawo do obrony. Tyma bardziej, że z innej notatki znajdującej się w aktach wynika, że o godzinie 11:14, w sekretariacie Wydziału stawiła się osoba podająca się za aplikantkę adwokacką, z zapytaniem o treść wyroku w przedmiotowej sprawie ( k. 122 ). Powyższa okoliczność dowodzi, że w budynku Sądu znajdował się z pewnością przedstawiciel obrony, a więc osoba zaznajomiona z funkcjonowaniem sądu – osobiste stawiennictwo obwinionego nie zostało zaś przez niego w żaden sposób wykazane. Istnieją zatem przesłanki do sformułowania wniosku, że o godzinie 11:00 na sali rozpraw w imieniu obrony nie stawił się nikt. Dodatkowo wskazać należy, że na rozprawie w dniu 22 listopada 2012r., tak jak na rozprawach z dnia 14 czerwca 2012r., 1 sierpnia 2012r. oraz 17 września 2012r. Sąd Rejonowy nie wykonywał żadnych czynności dowodowych i ewentualna nieobecność obwinionego nie wpływała na jego późniejszą odpowiedzialność – zważywszy, że stawiał się obrońca.

Nie jest sprzecznym z tymi ustaleniami załączona w postępowaniu drugoinstancyjnym przez obrońcę wraz z jego pismem z dn. 25 marca 2013r, kserokopia informacji, która miała być wywieszona na drzwiach sali rozpraw nr 116. Przede wszystkim nie wynika z niej, że wywieszona ona była w dniu 22 listopada 2012r., a po wtóre dotyczy ona spraw rozpoznawanych przez innego sędziego.

Tym samym, Sąd odwoławczy stwierdził, że prawo obwinionego do obrony nie uległo naruszeniu w jakimkolwiek zakresie.

Sąd Okręgowy nie stwierdził również wystąpienia żadnej z bezwzględnych przesłanek odwoławczych wymienionych w art. 104 kpw.

Ustalenia Sądu Rejonowego w zakresie okoliczności zdarzenia oraz sprawstwa i winy obwinionego nie budzą wątpliwości. Sąd ten prawidłowo ocenił zgromadzony materiał dowodowy i w sposób również prawidłowy dokonał subsumcji przepisów prawa do ustalonego stanu faktycznego – czemu dał wyraz w uzasadnieniu orzeczenia. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ocenę zeznań świadka M. M. (1)jako wiarygodne i traktujące o rzeczywistym przebiegu zdarzenia. Jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy M. M.precyzyjnie wskazała jakie uszkodzenia zostały spowodowane przez obwinionego, a jakie uszkodzenia auta powstały wcześniej. Uszkodzenia samochodu pokrzywdzonego są elementem obiektywnym i bezspornym, a utrwalone pisemnie zeznania świadków pozwalają w sposób wiarygodny i wierny ustalić zachowanie sprawcy. Wskazywana przez obrońcę obwinionego w jego piśmie procesowym z dn. 25 marca 2013r. potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego poprzez konfrontację świadków, nie uwzględnia procesowego prawa Sądu orzekającego do oceny każdego z przeprowadzanych dowodów zgodnie z dyspozycja art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw i jest wyłącznie wynikiem odmiennej oceny tych dowodów przez obrońcę, która jednocześnie w żaden sposób nie wykazuje braku logiki lub sprzeczności ze wskazani wiedzy i doświadczenia życiowego w tej argumentacji, którą przedstawił Sąd Rejonowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Z uwagi na zwrócenie apelacji przeciwko całości wyroku Sąd Okręgowy zbadał wymiar oraz rodzaj wymierzonej kary i nie dostrzegł żadnych uchybień – kara pomimo, że została wymierzona w dolnej granicy przewidzianej w art. 124 § 1 kw ( co podkreślił Sąd Rejonowy - k. 127 - 128 ), to jednak w ocenie Sądu Okręgowego pozwoli osiągnąć jej cele oraz jest adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości popełnionego wykroczenia oraz wagi naruszonych dóbr.

Tak argumentując i nie podzielając zarzutów oraz wniosków obrońcy zawartych w apelacji, na podstawie ar. 437 § 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw, zaskarżony wyrok należało utrzymać w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławczego, Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw oraz art. 3 ust. 2 i art. 8 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych ( t. jedn. Dz. U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 ze zm.), nie znajdując podstaw do zwolnienia obwinionego od zapłaty tych należności.

SSO Ryszard Małachowski