Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 164/10
POSTANOWIENIE
Dnia 10 listopada 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa Marii N.
przeciwko Gminie R.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 10 listopada 2010 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych
z dnia 10 lutego 2010 r.,
I. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
II. zasądza od Marii N. na rzecz Urzędu Gminy w R. kwotę 900
(dziewięćset) zł tytułem kosztów wywołanych wniesieniem
skargi kasacyjnej.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 10 lutego 2010 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację Marii N.
od wyroku z dnia 3 grudnia 2009 r. Sądu Rejonowego, którym oddalono jej
powództwo przeciwko Urzędowi Gminy w R. o odszkodowanie z tytułu mobbingu.
W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku powódka zarzuciła naruszenie
prawa materialnego, tj.: 1) art. 183a
§ 1 k.p., 183b
§ 1 pkt 2 k.p. oraz art. 183d
§ 1
k.p., przez oddalenie powództwa o odszkodowanie mimo ustaleń, iż powódka
otrzymała na przestrzeni lat 2007 i 2008 niższe podwyżki niż kierownictwo
pozwanego Urzędu oraz ogół pracowników; 2) art. 6 k.c., przez przyjęcie, że
2
pozwany Urząd wykazał, iż dokonane zróżnicowanie podwyżek miało uzasadnienie
w przebiegu pracy poszczególnych pracowników na przestrzeni lat 2007 i 2008; 3)
art. 481 § 1 k.c., przez nie zasądzenie na rzecz powódki ustawowych odsetek w
kwocie 650,96 zł za opóźnienie w wypłacie odprawy emerytalnej; 4) art. 354 § 2
k.c., przez przyjęcie, że złożone przez powódkę dokumenty o przyznaniu emerytury
nie dawały podstawy do wypłaty odprawy emerytalnej, co - zdaniem Sądu -
świadczy o braku współpracy powódki z pozwanym w zakresie wykonania
zobowiązania; 5) art. 252 k.p.c., przez przyjęcie, iż wszystkie pisma sporządzone
przez pozwaną mają walor dokumentu urzędowego.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego
wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego
orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
drugiej instancji.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania uzasadniony został - z
powołaniem się na art. 3989
§ 1 pkt 2 i 4 k.p.c. - stwierdzeniem, że „rozpoznanie
skargi kasacyjnej ma istotne znaczenie dla kształtowania kryteriów oceny równego
traktowania pracowników w zakresie wynagrodzenia, bowiem w chwili obecnej
panuje znaczna dowolność w ich stosowaniu i dowolność ich interpretacji; istotne
znaczenie ma też ustalenie wzajemnego stosunku stosowanych kryteriów i
ważności lub nadrzędności jednych na drugimi; w szczególności z punktu widzenia
pracowników precyzyjne ustalenia tych kryteriów da możliwość szybkiego
zorientowania co do występowania dyskryminacji płacowej”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Stosownie do art. 3984
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna powinna zawierać
oznaczenie zaskarżonego orzeczenia (pkt 1), przytoczenie podstaw kasacyjnych i
ich uzasadnienie (pkt 2), wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i
jego uzasadnienie (pkt 3) oraz wniosek o uchylenie lub zmianę orzeczenia (pkt 4).
Przepis art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaga więc, aby wniosek o przyjęcie skargi
kasacyjnej stanowił odrębny element pisma niezależny od przytoczenia podstaw
kasacyjnych i ich uzasadnienia. Uzasadnienie wniosku natomiast powinno
nawiązywać do przesłanek przyjęcia skargi do rozpoznania określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem Sąd Najwyższy przyjmuje skargę kasacyjną do
3
rozpoznania, jeżeli: 1) w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, 2) istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, 3) zachodzi nieważność
postępowania lub 4) skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Spełnienie
wymagania z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. powinno zatem przybrać formę
wyodrębnionego wywodu prawnego, w którym skarżący wskaże, jakie występujące
w sprawie okoliczności pozwalają na uwzględnienie wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania i jednocześnie uzasadni, dlaczego odpowiadają one
ustawowemu katalogowi przesłanek.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie niniejszej skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie spełnia powyższych wymagań już tylko dlatego, że skarżąca,
poprzestając jedynie na odwołaniu się do przesłanek określonych w art. 3989
§ 1
pkt 2 i 4 k.p.c. (potrzeba wykładni przepisów prawnych oraz oczywista zasadność
skargi kasacyjnej), nie tylko, że nie przedstawia jakiegokolwiek wywodu prawnego
dla wykazania ich istnienia, ale nawet nie wskazuje przepisu prawa wymagającego
interpretacji Sądu Najwyższego, lub którego obraza przez Sąd drugiej instancji jest
tego rodzaju, że w sposób oczywisty (prima facie) stanowi o zasadności skargi
kasacyjnej. Należy mieć na względzie, że Sąd Najwyższy nie tylko nie jest
obowiązany, ale także uprawniony do domyślania się, o którą normę skarżącemu
chodzi i wyręczania go w formułowaniu i wykazywaniu istnienia przesłanek
uzasadniających przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Z powyższych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej
do rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 2 k.p.c.