Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 11 stycznia 2011 r.
I PK 166/10
Legitymację do wniesienia odwołania od odmowy rejestracji protokołu
dodatkowego do zakładowego układu zbiorowego pracy mają łącznie wszyst-
kie strony zmienianego układu rozumiane jako podmioty, które go zawarły lub
w późniejszym czasie uzyskały status strony układu (art. 24111
§ 5 w związku z
art. 2419
§ 1 zdanie drugie k.p.).
Przewodniczący SSN Bogusław Cudowski, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka,
Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 stycznia
2011 r. sprawy z wniosku K. Holdingu Węglowego SA w K., Związku Zawodowego
„K.” Pracowników K. Holdingu Węglowego SA w K., Międzyzakładowej Organizacji
Związku Zawodowego Pracowników Zakładów Przeróbki Mechanicznej Węgla w
Polsce „P.” K. Holdingu Węglowego SA w K., Międzyzakładowego Zarządu Koordy-
nacyjnego Związku Zawodowego Ratowników Górniczych w Polsce przy K. Holdingu
Węglowym SA w M., Związku Zawodowego Maszynistów Wyciągowych Kopalń w
Polsce przy K. Holdingu Węglowym SA w K., Komisji Zakładowej Związku Zawodo-
wego „K.” Region Ś.-M. przy Kopalni Węgla Kamiennego „S.” w K., Międzyzakłado-
wej Organizacji Związkowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego
„Solidarność 80” K. Holdingu Węglowego SA w K., z udziałem: Międzyzakładowej
Komisji Koordynacyjnej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Soli-
darność” w Zakładach K. Holdingu Węglowego SA w K., Okręgowego Inspektora
Pracy w K., Wolnego Związku Zawodowego „Sierpień 80" w K., Związku Zawodowe-
go Górników w Polsce Rada Środowiska K. w K. o odwołanie od decyzji o odmowie
rejestracji protokołu dodatkowego, na skutek skargi kasacyjnej uczestnika postępo-
wania Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektora Pracy w K. od postano-
wienia Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z
dnia 6 stycznia 2010 r. [...]
u c h y l i ł zaskarżone postanowienie i oddalił apelację wnioskodawców.
2
U z a s a d n i e n i e
Odwołaniem z dnia 24 maja 2007 r. K. Holding Węglowy SA w K., Związek
Zawodowy „K." Pracowników K. Holdingu Węglowego SA w K., Międzyzakładowa
Organizacja Związku Zawodowego Pracowników Zakładów Przeróbki Mechanicznej
Węgla w Polsce „P." K. Holdingu Węglowego SA w K. Międzyzakładowy Zarząd Ko-
ordynacyjny Związku Zawodowego Ratowników Górniczych w Polsce przy K. Holdin-
gu Węglowym SA w M., Związek Zawodowy Maszynistów Wyciągowych Kopalń w
Polsce przy K. Holdingu Węglowym SA w K., Międzyzakładowa Organizacja Związ-
kowa Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność 80" K. Hol-
dingu Węglowego SA w K. Komisja Zakładowa Związku Zawodowego „K." Region
Ś.-M. przy Kopalni Węgla Kamiennego „S." w K. zaskarżyły orzeczenie Okręgowego
Inspektora Pracy w K. z dnia 20 kwietnia 2007 r. [...] w przedmiocie odmowy rejestra-
cji protokołu dodatkowego [...] z dnia 29 stycznia 2007 r. do Holdingowej Umowy
Zbiorowej K. Holdingu Węglowego SA z dnia 30 grudnia 1993 r.
Sąd Rejonowy Katowice-Zachód w Katowicach postanowieniem z dnia 20
września 2007 r. oddalił odwołanie wskazując, że z art. 24111
§ 5 k.p. wynika, iż od-
wołanie od odmowy rejestracji układu lub protokołu dodatkowego muszą złożyć obie
strony układu. Stronami układu zakładowego są (w myśl przepisów działu XI Kodek-
su pracy) pracodawca i wszystkie organizacje związkowe, które układ zawarły lub
wstąpiły w prawa i obowiązki strony. Organizacje te tworzą łącznie jedną ze stron
układu. Z treści wniosku o rejestrację protokołu dodatkowego [...] do układu zakłado-
wego K. Holdingu Węglowego SA wynika, że na stronę związkową tego układu
składa się łącznie 9 organizacji związkowych, odwołanie od odmowy rejestracji
przedmiotowego protokołu dodatkowego wniosło natomiast tylko 6 spośród nich.
Odwołania nie wniosły: Związek Zawodowy Górników w Polsce Rada Środowiska K.
w K., Międzyzakładowa Komisja Koordynacyjna Niezależnego Samorządnego
Związku Zawodowego „Solidarność" w Zakładach K. Holdingu Węglowego SA w K.
oraz Wolny Związek Zawodowy „Sierpień 80" w K.
W uwzględnieniu apelacji wnioskodawców powyższe postanowienie zostało
uchylone przez Sąd Okręgowy w Katowicach, a sprawa przekazana Sądowi pierw-
szej instancji do ponownego rozpoznania. W ocenie Sądu Okręgowego, wymaganie
wniesienia odwołania przez wszystkie strony układu dyskryminuje strony wyrażające
3
wolę zakwestionowania decyzji i stawia w korzystniejszej sytuacji stronę bierną, która
podpisała układ i nie jest zainteresowana jego zarejestrowaniem. Taka postawa nie
może pozbawić stron kwestionujących decyzję odmawiającą rejestracji prawa do jej
weryfikacji przez sąd.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, postanowieniem z dnia 19 lutego 2009 r.
Sąd Rejonowy oddalił odwołanie wnioskodawców. Podstawę rozstrzygnięcia stano-
wiły następujące ustalenia. Pracownicy K. Holdingu Węglowego SA w K. byli objęci
postanowieniami Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników Zakładów Górniczych z
dnia 21 grudnia 1991 r., zarejestrowanego w rejestrze ponadzakładowych układów
zbiorowych pracy. Układ ten został wypowiedziany przez Zarząd Związku Pracodaw-
ców Górnictwa Węgla Kamiennego ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2000 r. Zgodnie
z art. 41 ust. 3 układu w razie jego rozwiązania lub wypowiedzenia strony przystępują
niezwłocznie do ustalania treści nowego układu, a do czasu zawarcia przez strony
nowego układu obowiązuje układ dotychczasowy. Do dnia dzisiejszego układ taki nie
został zawarty. W dniu 29 stycznia 2007 r. pomiędzy Zarządem K. Holdingu Węglo-
wego SA w K. oraz wymienionymi wyżej dziewięcioma organizacjami związkowymi
został zawarty protokół dodatkowy [...] do stanowiącej zakładowy układ zbiorowy
pracy Holdingowej Umowy Zbiorowej K. Holdingu Węglowego SA z dnia 30 grudnia
1993 r. Pismem z dnia 20 marca 2007 r. Okręgowy Inspektor Pracy w K. zawiadomił
strony, że postanowienia tego protokołu są niezgodne z prawem, gdyż naruszają art.
24126
§ 1 k.p., zgodnie z którym postanowienia układu zakładowego nie mogą być
mniej korzystne dla pracowników niż postanowienia obejmującego ich układu po-
nadzakładowego. Tymczasem w protokole dodatkowym [...] strony układu zakłado-
wego, ustalając nowe wysokości stawek płacy zasadniczej oraz dodatków do wyna-
grodzenia, nie uwzględniły odpowiednich postanowień układu ponadzakładowego z
dnia 21 grudnia 1991 r., a to postanowień art. 11 ust. 2 pkt 3, zgodnie z którym
stawka płacy zasadniczej - zarówno dla pracowników powierzchniowych, jak i pra-
cowników zatrudnionych pod ziemią - w najniższej kategorii stosowanej tabeli płac
nie może być niższa niż 50% najniższego wynagrodzenia. Strony układu nie wyraziły
zgody na wpisanie protokołu dodatkowego bez postanowień niezgodnych z prawem
ani nie dokonały w nim odpowiednich zmian w ustawowym terminie.
Sąd Rejonowy wskazał, że zgodnie z art. 2417
§ 4 k.p. „w razie rozwiązania
układu do czasu wejścia w życie nowego układu stosuje się postanowienia układu
dotychczasowego, chyba że strony w układzie ustaliły lub w drodze porozumienia
4
ustalą inny termin stosowania postanowień rozwiązanego układu”. Do dnia 1 stycznia
2001 r. przepis ten miał bardziej restrykcyjną formę, gdyż stanowił, że „w razie roz-
wiązania lub wypowiedzenia układu do czasu zawarcia nowego układu, obowiązuje
układ dotychczasowy, chyba że strony oświadczą, iż nie zamierzają zawrzeć nowego
układu”. Podobny przepis znalazł się w treści układu ponadzakładowego z dnia 21
grudnia 1991 r. Konstytucja nie odpowiada jednoznacznie na pytanie odnośnie do
utraty mocy obowiązującej postanowień układów zbiorowych pracy wydanych na
podstawie uchylonych przepisów ustawowych. Postanowienie dotyczące trybu wy-
powiadania układów zbiorowych pracy należy do postanowień obligacyjnych, a więc
regulujących wzajemne relacje między związkami zawodowymi a pracodawcą. Wpi-
sanie do układu zbiorowego pracy postanowienia zawartego w jego art. 41 ust. 3
można interpretować w dwojaki sposób. Można uznać takie postanowienia jako wy-
raz woli stron utrzymania obowiązywania układu do czasu zawarcia nowego, bez
względu na zmiany w przepisach powszechnie obowiązujących. Można też przyjąć,
że strony zmierzały jedynie do powtórzenia w postanowieniach układowych obowią-
zujących przepisów ustawowych. W takim przypadku, ponieważ układy musiały po-
zostawać „w niesprzeczności z aktami wyższego rzędu”, z chwilą utraty mocy obo-
wiązującej przepisu ustawy postanowienia układu zbiorowego pracy o charakterze
obligacyjnym również przestają obowiązywać. W ocenie Sądu pierwszej instancji,
utrata z dniem 26 listopada 2002 r. mocy przez art. 2417
§ 4 k.p. - na skutek wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. uznającego tę normę za nie-
zgodną z art. 20 i art. 59 ust. 2 Konstytucji RP oraz z art. 4 Konwencji Nr 98 Między-
narodowej Organizacji Pracy z dnia 1 lipca 1949 r. dotyczącej stosowania zasad
prawa organizowania się i rokowań zbiorowych oraz z art. 6 ust. 2 Europejskiej Karty
Społecznej z dnia 18 października 1961 r., nie wypływa na utratę mocy obowiązują-
cej przepisów o charakterze obligacyjnym.
Postanowieniem z dnia 6 stycznia 2010 r. Sąd Okręgowy w Katowicach zmie-
nił powyższe postanowienie i nakazał Okręgowemu Inspektorowi Pracy w K. doko-
nanie wpisu do rejestru protokołu dodatkowego [...] z dnia 29 stycznia 2007 r. do
Holdingowej Umowy Zbiorowej K. Holdingu Węglowego SA w K. z dnia 30 grudnia
1993 r. Sąd Okręgowy stanął na stanowisku, że w razie uznania za niekonstytucyjny
przepisu prawa powszechnie obowiązującego, jego los (wykluczenie z obrotu praw-
nego) powinien także podzielić stosowny przepis układu. W ocenie Sądu drugiej in-
stancji, nie do przyjęcia byłaby teza, że art. 2417
§ 4 k.p. jest sprzeczny z Konstytucją
5
RP za dany okres w brzmieniu jakie było przedmiotem rozważań Trybunału Konsty-
tucyjnego, a zachowuje on moc za okres wcześniejszy, pomimo jeszcze bardziej ry-
gorystycznej regulacji, gdy brak było możliwości innego uregulowania obowiązywania
układu po jego wypowiedzeniu. W tym zakresie Sąd Okręgowy powołał się na wy-
wody Sądu Najwyższego zawarte w uzasadnieniu uchwały z dnia 4 stycznia 2008 r.,
I PZP 9/07 oraz motywach wyroku z dnia 9 maja 2007 r., I PK 256/06.
W skardze kasacyjnej od powyższego postanowienia Okręgowy Inspektor
Pracy w Katowicach zarzucił naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię
art. 24126
§ 1 k.p., art. 2417
§ 4 k.p. ( w brzmieniu obowiązującym przed 26 listopada
2002 r.) oraz art. 24111
§ 5 k.p., przez przyjęcie, że postanowienia układu zakłado-
wego mogą być mniej korzystne od postanowień rozwiązanego układu ponadzakła-
dowego, w przypadku gdy zawierał on w swej treści postanowienie, że w razie roz-
wiązania lub wypowiedzenia układu, do czasu zawarcia przez strony nowego układu,
obowiązuje układ dotychczasowy, a także uznanie przez Sąd, że wprowadzenie do
układu treści art. 2417
§ 4 k.p. stanowiło jedynie powtórzenie brzmienia przepisu Ko-
deksu pracy, a nie wynikało ze swobodnej woli stron oraz przyjęcie, że odwołanie od
odmowy rejestracji protokołu dodatkowego do układu nie musi być wniesione przez
strony układu, tj. pracodawcę i wszystkie organizacje związkowe, które go zawarły.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
postanowienia i orzeczenie co do istoty sprawy lub uchylenie zaskarżonego posta-
nowienia w całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego roz-
poznania, lub - w razie ustalenia do tego przesłanek - przekazanie sprawy do po-
nownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że wyrok Trybunału Konstytu-
cyjnego spowodował jedynie utratę mocy obowiązującej przepisu ustawowego. Za-
wierając układ zbiorowy pracy strony mogą swobodnie kształtować jego treść. Zatem
dobrowolne ustalenie przez strony w układzie zobowiązania do stosowania układu po
jego rozwiązaniu nie narusza ani prawa do rokowań, ani autonomii woli stron w
kształtowaniu treści układu zbiorowego pracy, a tym samym nie może być traktowa-
ne jako sprzeczne z Konstytucją i umowami międzynarodowymi. Skarżący wskazał,
że żaden przepis prawa nie zobowiązuje stron układu do powtarzania w jego treści
przepisów powszechnie obowiązujących. Oznacza to, że po pierwsze - strony układu
ponadzakładowego nie miały obowiązku wprowadzenia do jego treści postanowienia
zobowiązującego do stosowania układu po jego rozwiązaniu, oraz po drugie - art. 41
6
ust. 3 układu ponadzakładowego został wprowadzony z zachowaniem swobodnej
woli stron odnośnie do związania się postanowieniami układu celem zabezpieczenia
trwałości jego stosowania w razie ewentualnych zmian przepisów powszechnie obo-
wiązujących.
Zdaniem skarżącego, stanowisko Sądu drugiej instancji, że odwołanie od od-
mowy rejestracji protokołu dodatkowego do układu nie musi być wniesione przez
obie strony układu, tj. pracodawcę i wszystkie organizacje związkowe, które go za-
warły, tworzące łącznie jedną ze stron układu, jest sprzeczne z art. 24111
§ 5 k.p.
oraz poglądem wyrażonym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 kwietnia 2002 r.,
I PKN 262/01.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest usprawiedliwiona. W pierwszym rzędzie należy stwier-
dzić, że wyłaniająca się na tle art. 24111
§ 5 zdanie drugie k.p. (odsyłającego do roz-
poznania sprawy przez sąd w trybie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o
postępowaniu nieprocesowym) w związku z art. 5191
§ 3 k.p.c. (zgodnie z którym „w
postępowaniu rejestrowym skarga kasacyjna przysługuje jedynie od postanowień
sądu drugiej instancji w przedmiocie wpisu lub wykreślenia z rejestru podmiotu pod-
legającego rejestracji”) wątpliwość co do dopuszczalność kasacji (obecnie skargi ka-
sacyjnej) w sprawie z odwołania wniesionego na podstawie pierwszego z wymienio-
nych wyżej przepisów została pozytywnie przesądzona w postanowieniu Sądu Naj-
wyższego z dnia 7 grudnia 1999 r., I PKN 427/99 (OSNAPiUS 2001 nr 8, poz. 274)
oraz w wyroku z dnia 4 kwietnia 2002 r., I PKN 262/01 (OSNP 2004 nr 6, poz. 97).
Sąd Najwyższy w składzie rozpoznającym niniejszą skargę kasacyjną podziela to
stanowisko, mając na uwadze, że przepisy o postępowaniu nieprocesowym powinny
być stosowane w odniesieniu do spraw uregulowanych w art. 24111
k.p. z uwzględ-
nieniem ich specyfiki.
Zgodnie z art. 24111
§ 5 zdanie pierwsze k.p. „w ciągu 30 dni od dnia zawia-
domienia o odmowie rejestracji przysługuje odwołanie: 1) stronom układu ponadza-
kładowego - do Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w War-
szawie, 2) stronom układu zakładowego - do właściwego dla siedziby pracodawcy
sądu rejonowego - sądu pracy”. Nie budzi wątpliwości, że generalnie układ zbiorowy
pracy ma dwie strony, pracodawczą i pracowniczą (związkową). Wynika to wprost z
7
art. 24114
§ 1, art. 24123
i art. 24125
§ 5 k.p., określających strony ponadzakładowego
i zakładowego układu zbiorowego oraz podmioty dysponujące zdolnością układową
(zdolnością do zawarcia układu). W powołanym wyżej wyroku z dnia 4 kwietnia 2002
r., I PKN 262/01, Sąd Najwyższy, dokonując pogłębionej analizy przepisów dotyczą-
cych układów zbiorowych pracy, stwierdził, że z art. 24111
§ 5 k.p. wynika, iż przy-
znaje on określoną kompetencję „stronom”, a nie „stronie”, co oznacza, że odwoła-
nie, o którym mowa w tym przepisie, muszą złożyć obie strony układu, tj. pracodawca
i związki zawodowe. W sprawie, w której wyrok ten zapadł, odwołanie od decyzji w
przedmiocie odmowy rejestracji protokołu dodatkowego do zakładowego układu zbio-
rowego pracy wniósł jedynie pracodawca, nie wniosły go natomiast reprezentujące
stronę pracowniczą organizacje związkowe. Była to zatem sytuacja inna niż w spra-
wie, w której wniesiona została rozpoznawana skarga kasacyjna, gdyż w sprawie tej
odwołanie wniesione zostało zarówno przez stronę pracodawczą układu, jak i przez 6
spośród 9 organizacji związkowych reprezentujących stronę pracowniczą. Rodzi się
zatem pytanie, czy odwołanie, o którym stanowi art. 24111
§ 5 k.p., muszą wnieść
wszystkie organizacje składające się na stronę związkową układu, czy też wystar-
czające jest wniesienie odwołania przez co najmniej jedną lub tylko niektóre z nich,
gdyż przepisy nie przewidują żadnego limitowania ani wartościowania w tym zakre-
sie.
Analiza przepisów Kodeksu pracy normujących układy zbiorowe pracy wska-
zuje, że ustawodawca posługuje się pojęciem strony (stron) zarówno w odniesieniu
do dwóch stron układu - pracodawczej i związkowej (np. art. 2412
§ 3, art. 2413
§ 1,
art. 2417
§ 1 pkt 1 i 3 k.p.), jak i w stosunku do podmiotów, które - występując po tych
stronach - układ zbiorowy zawarły lub w późniejszym czasie uzyskały status takiej
strony układu (np. art. 2413
§ 2, art. 2415
§ 2, art. 2416
, art. 2419
§ 3-5, art. 24111
§ 3-
5, art. 24127
§ 1 k.p.). Generalnie można stwierdzić, że ustawodawca, wówczas, gdy
odnosi pojęcie stron do podmiotów, które układ zawarły lub w późniejszym czasie
weszły w prawa i obowiązki takiego podmiotu (takiej strony), posługuje się określe-
niem stron układu. Tak rozumiane strony układu co do zasady zobowiązane są do
wspólnego działania, za wyjątkiem wyraźnie określonych w przepisach przypadków,
kiedy dla skutecznego dokonania czynności wystarcza działanie jednej (każdej) z
nich. W tym też znaczeniu pojęcie stron układu zostało przez ustawodawcę użyte w
art. 24111
§ 5 k.p. Przepis ten jednoznacznie ustanawia prawo do zakwestionowania
odmowy rejestracji układu zbiorowego wspólnie dla wszystkich stron układu, a więc
8
wszystkich podmiotów posiadających status strony, która układ zawarła (podpisała).
Gdyby do skutecznego złożenia odwołania uprawniona była tylko jedna (każda) ze
stron układu, przepis ten przewidywałby takie prawo wprost, jak czyni to art. 24111
§
2 k.p., nadający każdej ze stron układu prawo złożenia wniosku o jego rejestrację.
Już tylko to wskazuje, że przewidziane w art. 24111
§ 5 k.p. prawo odwołania się od
odmowy rejestracji układu zbiorowego przysługuje łącznie stronom tego układu, czyli
łącznie wszystkim podmiotom, które układ zbiorowy zawarły lub później uzyskały
status jego strony na podstawie § 3 lub § 4 tego artykułu. Z mocy art. 2419
§ 1 k.p.
zasada ta znajduje odpowiednie zastosowanie do protokołów dodatkowych wprowa-
dzających zmiany do układu. Jak już wyżej zaznaczono, ustanowienie w art. 24111
§
5 k.p. wymagania wspólnego (łącznego) działania wszystkich stron zawartego układu
nie jest wyjątkiem, ale zasadą przyjętą w przepisach normujących problematykę
układów zbiorowych pracy. Wynika ono między innymi z art. 2417
§ 1 pkt 1 i 3 k.p., w
myśl którego dla skutecznego rozwiązania układu wymagane jest porozumienie
wszystkich podmiotów występujących po stronie pracodawczej i związkowej układu
lub wypowiedzenie pochodzące od wszystkich podmiotów występujących po jednej z
tych stron, z art. 2419
§ 3 k.p., stosownie do którego dla wejścia organizacji związko-
wej, która nie zawarła układu, w prawa i obowiązki strony układu wymagana jest
zgoda wszystkich podmiotów, które układ zawarły, czy też z art. 24111
§ 3 i 4 k.p.,
zgodnie z którymi dla wyrażenia zgody na zmianę lub usunięcie postanowień układu
niezgodnych z prawem konieczne jest łączne działanie wszystkich podmiotów posia-
dających status stron układu.
Na etapie zmian obowiązującego układu zbiorowego obowiązek wspólnego
działania wszystkich organizacji związkowych będących jego stronami, niezależnie
od ich wielkości oraz od tego, czy zawierały ten układ, czy też w późniejszym czasie
weszły w prawa i obowiązki takiej strony, wynika już tylko z art. 2419
§ 2 k.p. Zgodnie
z tym przepisem (odczytywanym w związku z art. 2419
§ 3 i 4 k.p.) jeżeli układ został
zawarty przez więcej niż jedną organizację związkową, przez okres jego obowiązy-
wania wszelkie czynności dotyczące tego układu podejmują organizacje związkowe,
które go zawarły lub które wstąpiły w późniejszym czasie w prawa i obowiązki strony
układu. Inaczej rzecz ujmując, czynności dotyczące zmian do układu mogą podej-
mować tylko wspólnie (zgodnie) wszystkie organizacje związkowe stanowiące łącz-
nie jego stronę pracowniczą, a więc wszystkie podmioty występujące po związkowej
stronie układu. Oznacza to, że w braku zgody lub w razie pominięcia którejś z orga-
9
nizacji związkowych dokonana czynność nie wywołuje skutków prawnych. Niewątpli-
wie odnosi się to do podejmowania wszystkich czynności kończących się zawarciem
(podpisaniem) przez strony układu protokołu dodatkowego, ale zasadnie można
twierdzić, że wszelkie czynności dotyczące obowiązującego układu, o których sta-
nowi art. 2419
§ 2 k.p., obejmują również wniesienie odwołania od odmowy rejestracji
zmiany tego układu wprowadzonej w drodze protokołu dodatkowego. Bez zareje-
strowania protokołu dodatkowego zmiana układu zbiorowego nie ma bowiem mocy
obowiązującej, mimo jej dokonania przez wszystkie strony układu rozumiane jako
podmioty, które układ zawarły lub wstąpiły w prawa i obowiązki takiej strony (art.
24112
§ 1 w związku z art. 2419
§ 1 k.p.).
Podsumowując należy stwierdzić, że z mocy art. 24111
§ 5 w związku z art.
2419
§ 1 zdanie drugie k.p. legitymację do wniesienia odwołania od odmowy rejestra-
cji protokołu dodatkowego do zakładowego układu zbiorowego pracy mają łącznie
wszystkie strony zmienianego układu zbiorowego. Oznacza to równocześnie, że od-
wołanie musi zostać wniesione przez wszystkie organizacje związkowe, które proto-
kół dodatkowy zawarły (podpisały).
Z tych względów Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na podstawie art.
39816
zdanie pierwsze w związku z art. 13 § 2 k.p.c., co czyni bezprzedmiotowym
odnoszenie się do pozostałych zarzutów kasacyjnych.
========================================