SNO 56/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE Z DNIA 25 STYCZNIA 2011 R.
SNO 56/10
Przewodniczący: sędzia SN Piotr Hofmański (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Irena Gromska-Szuster, Jolanta Strusińska-Żukowska.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem
protokolanta w sprawie sędziego Sądu Rejonowego po rozpoznaniu w dniu 25
stycznia 2011 r. wniosku zawartego w postanowieniu Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego w A. z dnia 20 grudnia 2010 r., sygn. akt ASD (…), na podstawie
art. 36 k.p.k.
p o s t a n o w i ł : p r z e k a z a ć s p r a w ę o b w i n i o n e g o sędziego Sądu
Rejonowego Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu w B. d o
m e r y t o r y c z n e g o r o z p o z n a n i a .
U z a s a d n i e n i e
Do Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w A. wpłynął wniosek o
rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej sędziego Sądu Rejonowego, obwinionego z art.
107 § 1 u.s.p. Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2010 r. Sąd ten zwrócił się z
inicjatywą do Sądu Najwyższego – Sadu Dyscyplinarnego o przekazanie sprawy
obwinionego sędziego Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu w B.,
motywując to okolicznością, że większość osób, które należy wezwać na rozprawę
dyscyplinarną, zamieszkuje w pobliżu siedziby Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego w B., a z dala od Sądu właściwego w sprawie.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Inicjatywa Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w A. jest zasadna i
zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 36 k.p.k., który w postępowaniu
dyscyplinarnym wobec sędziów stosuje się odpowiednio na podstawie art. 128 u.s.p.,
sąd wyższego rzędu nad sądem właściwym może przekazać sprawę innemu sądowi
równorzędnemu, jeżeli większość osób, które należy wezwać na rozprawę,
zamieszkuje blisko tego sądu, a z dala od sądu właściwego. Nie ulega wątpliwości, że
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny jest sądem wyższego rzędu względem Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego. Nie ulega też wątpliwości, że przesłanki
odstąpienia od reguły właściwości miejscowej w drodze skorzystania z wyjątkowego
uprawnienia przewidzianego w art. 36 k.p.k. są w rozpoznawanej sprawie spełnione.
We wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej zawarto żądanie przesłuchania na
2
rozprawie pięciu świadków, z czego czterech zamieszkuje lub urzęduje w obrębie
aglomeracji B. (…), zaś jeden w C., położonym w odległości 56 kilometrów od B. W
A. zamieszkuje jedynie obwiniony sędzia Sądu Rejonowego. W tej sytuacji poza
sporem pozostaje, że względy ekonomiki procesowej przemawiają za rozpoznaniem
przedmiotowej sprawy w B., a nie w A.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w postanowieniu.
SNO 56/10
Przewodniczący: sędzia SN Piotr Hofmański (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Irena Gromska-Szuster, Jolanta Strusińska-Żukowska.
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem
protokolanta w sprawie sędziego Sądu Rejonowego po rozpoznaniu w dniu 25
stycznia 2011 r. wniosku zawartego w postanowieniu Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego w A. z dnia 20 grudnia 2010 r., sygn. akt ASD (…), na podstawie
art. 36 k.p.k.
p o s t a n o w i ł : p r z e k a z a ć s p r a w ę o b w i n i o n e g o sędziego Sądu
Rejonowego Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu w B. d o
m e r y t o r y c z n e g o r o z p o z n a n i a .
U z a s a d n i e n i e
Do Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego w A. wpłynął wniosek o
rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej sędziego Sądu Rejonowego, obwinionego z art.
107 § 1 u.s.p. Postanowieniem z dnia 20 grudnia 2010 r. Sąd ten zwrócił się z
inicjatywą do Sądu Najwyższego – Sadu Dyscyplinarnego o przekazanie sprawy
obwinionego sędziego Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu w B.,
motywując to okolicznością, że większość osób, które należy wezwać na rozprawę
dyscyplinarną, zamieszkuje w pobliżu siedziby Sądu Apelacyjnego – Sądu
Dyscyplinarnego w B., a z dala od Sądu właściwego w sprawie.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Inicjatywa Sądu Apelacyjnego - Sądu Dyscyplinarnego w A. jest zasadna i
zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 36 k.p.k., który w postępowaniu
dyscyplinarnym wobec sędziów stosuje się odpowiednio na podstawie art. 128 u.s.p.,
sąd wyższego rzędu nad sądem właściwym może przekazać sprawę innemu sądowi
równorzędnemu, jeżeli większość osób, które należy wezwać na rozprawę,
zamieszkuje blisko tego sądu, a z dala od sądu właściwego. Nie ulega wątpliwości, że
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny jest sądem wyższego rzędu względem Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego. Nie ulega też wątpliwości, że przesłanki
odstąpienia od reguły właściwości miejscowej w drodze skorzystania z wyjątkowego
uprawnienia przewidzianego w art. 36 k.p.k. są w rozpoznawanej sprawie spełnione.
We wniosku o rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej zawarto żądanie przesłuchania na
2
rozprawie pięciu świadków, z czego czterech zamieszkuje lub urzęduje w obrębie
aglomeracji B. (…), zaś jeden w C., położonym w odległości 56 kilometrów od B. W
A. zamieszkuje jedynie obwiniony sędzia Sądu Rejonowego. W tej sytuacji poza
sporem pozostaje, że względy ekonomiki procesowej przemawiają za rozpoznaniem
przedmiotowej sprawy w B., a nie w A.
Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w postanowieniu.