Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CNP 107/10
POSTANOWIENIE
Dnia 8 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
Prezes SN Tadeusz Ereciński
w sprawie ze skargi dłużnika
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 19 marca 2008 r., w sprawie egzekucyjnej z wniosku wierzycieli Gminy
Miasta W., Powszechnej Kasy Oszczędności BP SA w W., Banku Regionalnego SA
w W., Skarbu Państwa - Urzędu Skarbowego we W. i Urzędu Skarbowego w Ś.
przy uczestnictwie dłużnika M. T.
z udziałem H. B.
o egzekucję świadczenia pieniężnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 marca 2011 r.,
umarza postępowanie oraz nie obciąża skarżącego kosztami
postępowania skargowego
Uzasadnienie
2
Skarżący wnosił o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia Sądu
Okręgowego w G. z dnia 19 marca 2008 r.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W dniu 22 lica 2010 r. uchwalono ustawę o zmianie ustawy – Kodeks
cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo
upadłościowe i naprawcze (Dz.U. Nr 155, poz. 1037), która weszła w życie w dniu
25 września 2010 r. Zgodnie z przepisami tej ustawy, skarga o stwierdzenie
niezgodności z prawem orzeczenia przysługuje tylko od prawomocnych wyroków
sądu drugiej instancji kończących postępowanie w sprawie oraz od postanowień co
do istoty sprawy kończących postępowanie, wydanych przez sąd drugiej instancji
w postępowaniu nieprocesowym, w postępowaniu o uznanie i stwierdzenie
wykonalności orzeczeń sądów państw obcych oraz w postępowaniu o uznanie
i stwierdzenie wykonalności wyroku sądu polubownego wydanego za granicą lub
ugody zawartej przed sądem polubownym za granicą (art. 4241
, art. 5192
,
art. 11481
§ 3, art. 11511
§ 3 i art. 1215 § 3 k.p.c.). W wypadku orzeczeń od których
skarga nie przysługuje, odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie
prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem można domagać się bez
uprzedniego stwierdzenia niezgodności orzeczenia w postępowaniu ze skargi,
chyba że strona nie skorzystała z przysługujących jej środków (art. 4241b
k.p.c.).
W wymienionej ustawie nie przewidziano przepisów międzyczasowych, co
oznacza – zgodnie z zasadą bezzwłocznego stosowania przepisu procesowego
(por. uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego, zasady
prawnej, z 17 stycznia 2001 r., III CZP 49/00, OSNC 2001, nr 4, poz. 53) – iż od
chwili jej wejścia w życie skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem orzeczeń
innych niż wymienionych w art. 4241
k.p.c. jest niedopuszczalna. Dotyczy to także
skarg wniesionych przed dniem wejścia w życie wymienionej ustawy.
Skoro skarga stała się niedopuszczalna, wydanie orzeczenia jest
niedopuszczalne, a postępowanie wywołane tą skargą należało umorzyć (art. 355
§ 1 w związku z art. 391 §1, art. 39821
i art. 42412
k.p.c.; por. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 r., II CNP 59/10, nie publ., z dnia
3
24 listopada 2010 r., II CNP 67/10, nie publ., 26 listopada 2010 r., III CNP 49/10,
nie publ., z dnia 10 grudnia 2010 r., II CNP 73/10, nie publ., z dnia 10 grudnia
2010 r., II CNP 76/10, nie publ., z dnia 17 grudnia 2010 r., IV CNP 85/10, nie publ.,
z dnia 17 grudnia 2010 r., III CNP 5/10, nie publ.).
O kosztach postępowania orzeczono stosownie do art. 102 w zw. z art. 98
§ 1 w zw. z art. 391 § 1 i art. 42412
k.p.c. mając na względzie, że, skoro można
żądać odszkodowania z tytułu szkody wyrządzonej przez wydanie prawomocnego
orzeczenia w odrębnym postępowaniu, to w tym postępowaniu może też zostać
wykorzystana i wynagrodzona opinia prawna wyrażona w odpowiedzi na skargę,
sporządzonej przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa.