Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 10/11
POSTANOWIENIE
Dnia 18 marca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Barbara Myszka
w sprawie z powództwa J. K.
przeciwko B. K. i M. K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 18 marca 2011 r.,
zażalenia pozwanych na postanowienie o kosztach zawarte
w wyroku Sądu Okręgowego w T.
z dnia 21 października 2010 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie (pkt 3 wyroku) i w tym
zakresie przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w T. do
ponownego rozpoznania oraz orzeczenia o kosztach
postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Wyrokiem z dnia 21 października 2010 r. Sąd Okręgowy w T. – po roz-
poznaniu apelacji obu stron, ale tylko w uwzględnieniu apelacji powódki – zmienił
zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w B. w części uwzględniającej powództwo
i orzekającej o kosztach w ten sposób, że zasądził solidarnie od pozwanych na
rzecz powódki kwotę 7 839,71 zł z odsetkami oraz kwotę 2300 zł tytułem
częściowego zwrotu kosztów procesu. Oddalając apelację pozwanych,
Sąd Okręgowy zasądził od pozwanych na rzecz powódki kwotę 855 zł tytułem
zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.
Pozwani w zażaleniu zakwestionowali orzeczenie o kosztach postępowania
apelacyjnego, zarzucając naruszenie art. 100 oraz art. 328 § 2 w związku z art. 361
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kontrola instancyjna – w tym wypadku kontrola dokonywana przez Sąd
Najwyższy w ramach postępowania zażaleniowego zainicjowanego na podstawie
art. 3941
§ 1 k.p.c. – jest możliwa tylko wówczas, gdy sąd wyższej instancji zna
podstawę prawną zaskarżonego orzeczenia oraz przesłanki i motywy przyjęte
przez sąd, który wydał to orzeczenie, lub może je łatwo wysnuć na podstawie
całokształtu okoliczności (por. orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia
1946 r., C.III. 1061/45, „Państwo i Prawo” 1945, nr 5-6, s. 219). W związku z tym
w judykaturze przyjmuje się, że brak uzasadnienia albo jego rażące luki stoją na
przeszkodzie kontroli instancyjnej i na ogół powodują konieczność uchylenia
zaskarżonego orzeczenia (por. np. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 29 marca
1935 r., C.III. 116/34, „Głos Adwokatów” 1936, nr 3, s. 101, z dnia 29 marca
1935 r., C.III. 616/34, Zb.Urz. 1935, poz. 437 lub z dnia 4 listopada 1936 r., C.III.
1156/34, OSP 1936, poz. 152).
Przyjmuje się również, że samo powołanie przepisu będącego podstawą
orzeczenia albo powtórzenie jego treści z reguły nie odpowiada wymaganiom art.
328 § 2 k.p.c. i nie pozwala na dokonanie wszechstronnej kontroli instancyjnej.
Jest tak szczególnie wtedy, gdy przepis będący podstawą rozstrzygnięcia posługuje
3
się znamionami ocennymi i niedookreślonymi, co wymaga od sądu szczegółowej
motywacji podjętej decyzji procesowej (por. np. orzeczenia Sądu Najwyższego
z dnia 26 kwietnia 1935 r., C.III. 773/34, Zb.Urz. 1936, poz. 96 i z dnia 24 maja
1935 r., C.III. 950/34, „Przegląd Sądowy” 1936, poz. 32 oraz wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 28 czerwca 2001 r., I PKN 498/00, OSNP 2003, nr 9,
poz. 222).
Przedstawione poglądy należy odnieść także do uzasadniania rozstrzygnięć
o kosztach postępowania, co Sąd Najwyższy podkreślił, stwierdzając,
że niewskazanie podstawy prawnej oraz motywów, którymi kierował się sąd drugiej
instancji orzekając o kosztach postępowania, oznacza, iż uzasadnienie
nie odpowiada wymaganiom przewidzianym w art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1
k.p.c. (postanowienie z dnia 25 lutego 2010 r., V CZ 7/10, OSNC-ZD 2010, nr D,
poz. 104).
W tym stanie rzeczy, skoro Sąd Okręgowy ograniczył się wyłącznie do
powołania art. 100 k.p.c., nie wskazując motywów swego rozstrzygnięcia,
a w szczególności nie rozważając zakresu uwzględnienia roszczenia (apelacji) oraz
wysokości poniesionych przez strony wydatków, należało orzec jak w sentencji
(art. 39815
§ 1 w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.; por. także postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 5 listopada 2010 r., I CZ 55/10, niepubl.).

III CZ 10/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia