SNO 10/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE Z DNIA 25 MARCA 2011 R.
SNO 10/11
Z przepisów Konstytucji RP i z wydanej na jej podstawie ustawy z dnia 27
lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (jedn. tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 11,
poz. 67 ze zm.) wynika, że w postępowaniach sądowych, które Rada może
inicjować lub w nich występować nie ma ona statusu strony. Zatem art. 40 § 1 pkt
5 k.p.k. nie ma zastosowania do czynności procesowych Krajowej Rady
Sądownictwa. Nie ma również zastosowania z tego powodu, że ówczesny
Przewodniczący Rady wprawdzie uczestniczył w podjęciu uchwały przez Radę i
ją podpisał, ale uczynił to w imieniu ciała kolegialnego, a do podpisania był
zobowiązany z racji pełnionego urzędu.
Przewodniczący: sędzia SN Rafał Malarski.
Sędziowie SN: Jacek Sobczak, Wojciech Katner (sprawozdawca).
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y w sprawie sędziego
Sądu Rejonowego po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2011 r. wniosku o wznowienie
postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Najwyższego – Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 19 maja 2010 r., sygn. akt SNO 19/10, złożonego przez
obrońcę obwinionej postanowił:
1) o d d a l i ć w n i o s e k ,
2) obciążyć Skarb Państwa kosztami postępowania wznowieniowego.
U z a s a d n i e n i e
Wnioskiem z dnia 8 lutego 2011 r. obrońca obwinionej – sędziego Sądu
Rejonowego wniósł o wznowienie, także z urzędu, postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z dnia 19 maja
2010 r., sygn. akt SNO 19/10, uchylenie tego wyroku oraz wyroku Sądu Apelacyjnego
– Sądu Dyscyplinarnego z dnia 18 stycznia 2010 r., sygn. akt ASD (…), i
uniewinnienie obwinionej od popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 107 § 1
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070 ze zm., dalej jako u.s.p.), ewentualnie uchylenie powołanych wyroków i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wniosek został uzasadniony
okolicznościami wydania wyroku przez Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w dniu
19 maja 2010 r., w następstwie złożonego odwołania od powołanego wyroku Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego, z naruszeniem art. 40 § 1 pkt 5 k.p.k.
2
Naruszenie tego przepisu, przewidującego wyłączenie sędziego z mocy prawa
wynikało z udziału w postępowaniu odwoławczym sędziego Sądu Najwyższego, który
działał w charakterze strony przez to, że składał w sprawie odwołanie na niekorzyść
obwinionej w imieniu Krajowej Rady Sądownictwa jako jej przewodniczący.
Rozpoznając wniosek
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Wniosek obrońcy jest niezasadny i podlega oddaleniu.
Wyłączenie sędziego z mocy prawa (iudex inhabilis) na podstawie art. 40 § 1 pkt
5 k.p.k. może mieć miejsce, jeżeli sędzia brał udział w sprawie jako prokurator,
obrońca, pełnomocnik, przedstawiciel ustawowy strony, albo prowadził postępowanie
przygotowawcze. Wbrew twierdzeniu wnioskodawcy sędzia Sądu Najwyższego
będący w składzie orzekającym w sprawie zakończonej wyrokiem w sprawie sygn. akt
SNO 19/10 nie jest żadną z osób sprawujących funkcje wskazane w art. 40 § 1 pkt 5,
w tym zwłaszcza nie działał w charakterze strony. Wniesienie odwołania od wyroku
Sądu Dyscyplinarnego pierwszej instancji na niekorzyść obwinionej nastąpiło w
wyniku uchwały Krajowej Rady Sądownictwa. Zgodnie z postanowieniami
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Krajowa Rada
Sądownictwa zajmuje specjalną pozycję wśród organów sądowych, jako strażnik
niezależności sądów i niezawisłości sędziów (art. 186 ust. 1 Konstytucji RP), mając
określony ustrój, zakres działania, tryb pracy i sposób wyboru członków Rady w
odrębnej ustawie (art. 187 ust. 4 Konstytucji RP). Z przepisów Konstytucji RP i z
wydanej na jej podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 67 ze zm.) wynika, że w
postępowaniach sądowych, które Rada może inicjować lub w nich występować nie ma
ona statusu strony. Także w tej sprawie, wnosząc odwołanie na niekorzyść obwinionej,
nie miała takiego statusu, wykonując uprawnienie przyznane przez art. 121 § 1 u.s.p.
Zatem art. 40 § 1 pkt 5 k.p.k. nie ma zastosowania do czynności procesowych
Krajowej Rady Sądownictwa. Nie ma również zastosowania z tego powodu, że
ówczesny przewodniczący Rady wprawdzie uczestniczył w podjęciu uchwały przez
Radę i ją podpisał, ale uczynił to w imieniu ciała kolegialnego, a do podpisania był
zobowiązany z racji pełnionego urzędu.
Mając to na uwadze, ze względu na brak spełnienia przesłanek zawartych w art.
40 § 1 pkt 5 k.p.k., należało orzec jak w postanowieniu, rozstrzygając o kosztach
postępowania na podstawie art. 133 u.s.p.
SNO 10/11
Z przepisów Konstytucji RP i z wydanej na jej podstawie ustawy z dnia 27
lipca 2001 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (jedn. tekst: Dz. U. z 2010 r. Nr 11,
poz. 67 ze zm.) wynika, że w postępowaniach sądowych, które Rada może
inicjować lub w nich występować nie ma ona statusu strony. Zatem art. 40 § 1 pkt
5 k.p.k. nie ma zastosowania do czynności procesowych Krajowej Rady
Sądownictwa. Nie ma również zastosowania z tego powodu, że ówczesny
Przewodniczący Rady wprawdzie uczestniczył w podjęciu uchwały przez Radę i
ją podpisał, ale uczynił to w imieniu ciała kolegialnego, a do podpisania był
zobowiązany z racji pełnionego urzędu.
Przewodniczący: sędzia SN Rafał Malarski.
Sędziowie SN: Jacek Sobczak, Wojciech Katner (sprawozdawca).
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y w sprawie sędziego
Sądu Rejonowego po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2011 r. wniosku o wznowienie
postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Najwyższego – Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 19 maja 2010 r., sygn. akt SNO 19/10, złożonego przez
obrońcę obwinionej postanowił:
1) o d d a l i ć w n i o s e k ,
2) obciążyć Skarb Państwa kosztami postępowania wznowieniowego.
U z a s a d n i e n i e
Wnioskiem z dnia 8 lutego 2011 r. obrońca obwinionej – sędziego Sądu
Rejonowego wniósł o wznowienie, także z urzędu, postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z dnia 19 maja
2010 r., sygn. akt SNO 19/10, uchylenie tego wyroku oraz wyroku Sądu Apelacyjnego
– Sądu Dyscyplinarnego z dnia 18 stycznia 2010 r., sygn. akt ASD (…), i
uniewinnienie obwinionej od popełnienia przewinienia dyscyplinarnego z art. 107 § 1
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070 ze zm., dalej jako u.s.p.), ewentualnie uchylenie powołanych wyroków i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Wniosek został uzasadniony
okolicznościami wydania wyroku przez Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w dniu
19 maja 2010 r., w następstwie złożonego odwołania od powołanego wyroku Sądu
Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego, z naruszeniem art. 40 § 1 pkt 5 k.p.k.
2
Naruszenie tego przepisu, przewidującego wyłączenie sędziego z mocy prawa
wynikało z udziału w postępowaniu odwoławczym sędziego Sądu Najwyższego, który
działał w charakterze strony przez to, że składał w sprawie odwołanie na niekorzyść
obwinionej w imieniu Krajowej Rady Sądownictwa jako jej przewodniczący.
Rozpoznając wniosek
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Wniosek obrońcy jest niezasadny i podlega oddaleniu.
Wyłączenie sędziego z mocy prawa (iudex inhabilis) na podstawie art. 40 § 1 pkt
5 k.p.k. może mieć miejsce, jeżeli sędzia brał udział w sprawie jako prokurator,
obrońca, pełnomocnik, przedstawiciel ustawowy strony, albo prowadził postępowanie
przygotowawcze. Wbrew twierdzeniu wnioskodawcy sędzia Sądu Najwyższego
będący w składzie orzekającym w sprawie zakończonej wyrokiem w sprawie sygn. akt
SNO 19/10 nie jest żadną z osób sprawujących funkcje wskazane w art. 40 § 1 pkt 5,
w tym zwłaszcza nie działał w charakterze strony. Wniesienie odwołania od wyroku
Sądu Dyscyplinarnego pierwszej instancji na niekorzyść obwinionej nastąpiło w
wyniku uchwały Krajowej Rady Sądownictwa. Zgodnie z postanowieniami
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r., Krajowa Rada
Sądownictwa zajmuje specjalną pozycję wśród organów sądowych, jako strażnik
niezależności sądów i niezawisłości sędziów (art. 186 ust. 1 Konstytucji RP), mając
określony ustrój, zakres działania, tryb pracy i sposób wyboru członków Rady w
odrębnej ustawie (art. 187 ust. 4 Konstytucji RP). Z przepisów Konstytucji RP i z
wydanej na jej podstawie ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. o Krajowej Radzie
Sądownictwa (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 11, poz. 67 ze zm.) wynika, że w
postępowaniach sądowych, które Rada może inicjować lub w nich występować nie ma
ona statusu strony. Także w tej sprawie, wnosząc odwołanie na niekorzyść obwinionej,
nie miała takiego statusu, wykonując uprawnienie przyznane przez art. 121 § 1 u.s.p.
Zatem art. 40 § 1 pkt 5 k.p.k. nie ma zastosowania do czynności procesowych
Krajowej Rady Sądownictwa. Nie ma również zastosowania z tego powodu, że
ówczesny przewodniczący Rady wprawdzie uczestniczył w podjęciu uchwały przez
Radę i ją podpisał, ale uczynił to w imieniu ciała kolegialnego, a do podpisania był
zobowiązany z racji pełnionego urzędu.
Mając to na uwadze, ze względu na brak spełnienia przesłanek zawartych w art.
40 § 1 pkt 5 k.p.k., należało orzec jak w postanowieniu, rozstrzygając o kosztach
postępowania na podstawie art. 133 u.s.p.