I CZ 19/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 19/11
POSTANOWIENIE
Dnia 6 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi G. L. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa G. L.
przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Sprawiedliwości i Naczelnej Radzie
Adwokackiej o ochronę dóbr osobistych, zadośćuczynienie i odszkodowanie,
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 sierpnia 2008 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 6 kwietnia 2011 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 września 2010 r.,
oddala zażalenie i przyznaje radcy prawemu S.Z. od Skarbu
Państwa - Sądu Apelacyjnego kwotę 3.600 (trzy tysiące
sześćset) zł, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów
i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 16 września 2010 r. odrzucił skargę
G. L. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego
Sądu z dnia 6 sierpnia 2008 r. wskazując, że powołane w skardze okoliczności i
dowody istniały w czasie postępowania, którego wznowienia domagała się
skarżąca. Nie można zatem uznać, że skarga oparta została na podstawie
wznowienia przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c.
Odnosząc się do powołanej przez skarżącą podstawy wznowienia w postaci
pozbawienia możności działania, będącej skutkiem nienależytej reprezentacji, Sąd
Apelacyjny stwierdził, że w tym zakresie skarga podlega odrzuceniu jako
spóźniona, gdyż na podstawę tę można powołać się przed upływem
trzymiesięcznego terminu, liczonego od dnia kiedy strona dowiedziała się o wyroku
(art. 407 § 1 k.p.c.). Skarżąca wiedziała o wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6
sierpnia 2008 r. co najmniej od 3 października 2008 r., zaś skargę o wznowienie
postępowania wniosła w dniu 7 sierpnia 2009 r., przy czym na podstawę
wznowienia przewidzianą w art. 401 pkt 2 k.p.c. powołała się dopiero w piśmie z
dnia 31 maja 2009 r. Podjęta przez nią próba zaskarżenia wymienionego
orzeczenia skargą kasacyjną nie ma wpływu na bieg terminu określonego w art.
407 § 1 k.p.c. i nie może być traktowana jako niezawiniona przyczyna uchybienia
terminowi do wniesienia skargi o wznowienie postępowania. Z tego względu nie
zasługiwał na uwzględnienie zgłoszony przez skarżąca wniosek o przywrócenia
powyższego terminu.
W zażaleniu na to postanowienie G. L. wniosła o jego uchylenie
i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania,
podnosząc zarzuty naruszenia art. 403 § 2 w związku z art. 410 § 1 k.p.c., art. 24
w związku z art. 417 k.c. oraz art. 325 w związku z art. 361 i art. 406 k.p.c.
Skarżąca wniosła również o rozpoznanie postanowienia Sądu Apelacyjnego
odmawiającego przywrócenia terminu do wniesienia skargi o wznowienie
postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje zapatrywanie, zgodnie
z którym badanie dopuszczalności wznowienia postępowania nie ogranicza się do
kontroli, czy wskazane przez skarżącego okoliczności dają się podciągnąć pod
przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz wymaga ustalenia, czy
podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje. Skarga o wznowienie postępowania
podlega - w myśl art. 410 § 1 k.p.c. - odrzuceniu, jeżeli w okolicznościach
konkretnej sprawy sprecyzowana przez stronę podstawa nie zostanie przez sąd
stwierdzona (zob. m.in. postanowienia: z dnia 4 września 2008 r., IV CZ 71/08,
OSNC-ZD 2009, nr 4, poz.88; z dnia 26 września 2008 r., V CZ 55/08, niepubl.;
z dnia 6 listopada 2009 r., I CZ 57/09, niepubl.). Do poglądu tego, aprobowanego
przez skład orzekający, nawiązał Sąd Apelacyjny wskazując, że powołane przez
skarżącą okoliczności i dowody nie mogą być kwalifikowane jako podstawa
wznowienia postępowania przewidziana w art. 403 § 2 k.p.c., gdyż - jak wynika
z uzasadnienia skargi – skarżąca miała możliwość powołania się na nie
w poprzednim postępowaniu. Zarzut naruszenia art. 403 § 2 w związku z art. 410
§ 1 k.p.c., oparty na odmiennym założeniu, nie mógł więc wywrzeć zamierzonego
skutku.
Domagając się przeprowadzenia kontroli postanowienia Sądu Apelacyjnego
w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia skargi o wznowienie
postępowania skarżąca nie wskazała w istocie żadnych przesłanek wskazujących
na wadliwość tego orzeczenia. Już z tej tylko przyczyny nie ma podstaw do
podważenia jego trafności. W związku z przytoczoną przez skarżącą przyczyną
spóźnionego powołania podstawy wznowienia określonej w art. 401 pkt 2 k.p.c.
przypomnieć jednak wypada, że w judykaturze zostało już wyjaśnione, iż wniesienie
skargi kasacyjnej nie przerywa biegu terminu do wniesienia skargi o wznowienie
postępowania. Każdy z wymienionych środków przysługuje od prawomocnego
rozstrzygnięcia niezależnie, przy czym skarga kasacyjna tylko od orzeczeń sądu
drugiej instancji; w związku z czym wybór konkretnego z nich należy wyłącznie od
strony i istnieje możliwość wniesienia obu środków jednocześnie
(zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 16 czerwca 2009 r., V CZ 24/09,
OSNC-ZD 2010, nr 2, poz. 46; z dnia 5 lutego 2010 r., III CZ 67/09, niepubl.).
4
Bezzasadny okazała się zarzut naruszenia art. 325 w związku z art. 361 i art.
406 k.p.c. Wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd Apelacyjny wskazał wyraźnie, że
zaskarżonym postanowieniem odrzucił skargę o wznowienie postępowania
wniesioną przez G. L. w dniu 7 sierpnia 2009 r., uzupełnioną przez jej
pełnomocnika pismem z dnia 31 maja 2010 r. i w pełni odniósł się do obu
powołanych podstaw wznowienia.
Odrzucenie przez Sąd Apelacyjny skargi o wznowienie postępowania po
dokonaniu formalnego zbadania tego środka zaskarżenia nie oznacza dokonania
oceny jego merytorycznej zasadności. Z tego też względu za oczywiście chybiony
uznać należy zarzut naruszenia art. 24 w związku z art. 417 k.c. stanowiących
podstawę roszczeń dochodzonych w postępowaniu objętym skargą.
Mając to na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 6 kwietnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie ze skargi G. L. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa G. L.
przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Sprawiedliwości i Naczelnej Radzie
Adwokackiej o ochronę dóbr osobistych, zadośćuczynienie i odszkodowanie,
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 sierpnia 2008 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 6 kwietnia 2011 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 września 2010 r.,
oddala zażalenie i przyznaje radcy prawemu S.Z. od Skarbu
Państwa - Sądu Apelacyjnego kwotę 3.600 (trzy tysiące
sześćset) zł, powiększoną o należną stawkę podatku od towarów
i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej powódce z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 16 września 2010 r. odrzucił skargę
G. L. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego
Sądu z dnia 6 sierpnia 2008 r. wskazując, że powołane w skardze okoliczności i
dowody istniały w czasie postępowania, którego wznowienia domagała się
skarżąca. Nie można zatem uznać, że skarga oparta została na podstawie
wznowienia przewidzianej w art. 403 § 2 k.p.c.
Odnosząc się do powołanej przez skarżącą podstawy wznowienia w postaci
pozbawienia możności działania, będącej skutkiem nienależytej reprezentacji, Sąd
Apelacyjny stwierdził, że w tym zakresie skarga podlega odrzuceniu jako
spóźniona, gdyż na podstawę tę można powołać się przed upływem
trzymiesięcznego terminu, liczonego od dnia kiedy strona dowiedziała się o wyroku
(art. 407 § 1 k.p.c.). Skarżąca wiedziała o wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 6
sierpnia 2008 r. co najmniej od 3 października 2008 r., zaś skargę o wznowienie
postępowania wniosła w dniu 7 sierpnia 2009 r., przy czym na podstawę
wznowienia przewidzianą w art. 401 pkt 2 k.p.c. powołała się dopiero w piśmie z
dnia 31 maja 2009 r. Podjęta przez nią próba zaskarżenia wymienionego
orzeczenia skargą kasacyjną nie ma wpływu na bieg terminu określonego w art.
407 § 1 k.p.c. i nie może być traktowana jako niezawiniona przyczyna uchybienia
terminowi do wniesienia skargi o wznowienie postępowania. Z tego względu nie
zasługiwał na uwzględnienie zgłoszony przez skarżąca wniosek o przywrócenia
powyższego terminu.
W zażaleniu na to postanowienie G. L. wniosła o jego uchylenie
i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania,
podnosząc zarzuty naruszenia art. 403 § 2 w związku z art. 410 § 1 k.p.c., art. 24
w związku z art. 417 k.c. oraz art. 325 w związku z art. 361 i art. 406 k.p.c.
Skarżąca wniosła również o rozpoznanie postanowienia Sądu Apelacyjnego
odmawiającego przywrócenia terminu do wniesienia skargi o wznowienie
postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje zapatrywanie, zgodnie
z którym badanie dopuszczalności wznowienia postępowania nie ogranicza się do
kontroli, czy wskazane przez skarżącego okoliczności dają się podciągnąć pod
przewidzianą w ustawie podstawę wznowienia, lecz wymaga ustalenia, czy
podstawa wznowienia rzeczywiście istnieje. Skarga o wznowienie postępowania
podlega - w myśl art. 410 § 1 k.p.c. - odrzuceniu, jeżeli w okolicznościach
konkretnej sprawy sprecyzowana przez stronę podstawa nie zostanie przez sąd
stwierdzona (zob. m.in. postanowienia: z dnia 4 września 2008 r., IV CZ 71/08,
OSNC-ZD 2009, nr 4, poz.88; z dnia 26 września 2008 r., V CZ 55/08, niepubl.;
z dnia 6 listopada 2009 r., I CZ 57/09, niepubl.). Do poglądu tego, aprobowanego
przez skład orzekający, nawiązał Sąd Apelacyjny wskazując, że powołane przez
skarżącą okoliczności i dowody nie mogą być kwalifikowane jako podstawa
wznowienia postępowania przewidziana w art. 403 § 2 k.p.c., gdyż - jak wynika
z uzasadnienia skargi – skarżąca miała możliwość powołania się na nie
w poprzednim postępowaniu. Zarzut naruszenia art. 403 § 2 w związku z art. 410
§ 1 k.p.c., oparty na odmiennym założeniu, nie mógł więc wywrzeć zamierzonego
skutku.
Domagając się przeprowadzenia kontroli postanowienia Sądu Apelacyjnego
w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia skargi o wznowienie
postępowania skarżąca nie wskazała w istocie żadnych przesłanek wskazujących
na wadliwość tego orzeczenia. Już z tej tylko przyczyny nie ma podstaw do
podważenia jego trafności. W związku z przytoczoną przez skarżącą przyczyną
spóźnionego powołania podstawy wznowienia określonej w art. 401 pkt 2 k.p.c.
przypomnieć jednak wypada, że w judykaturze zostało już wyjaśnione, iż wniesienie
skargi kasacyjnej nie przerywa biegu terminu do wniesienia skargi o wznowienie
postępowania. Każdy z wymienionych środków przysługuje od prawomocnego
rozstrzygnięcia niezależnie, przy czym skarga kasacyjna tylko od orzeczeń sądu
drugiej instancji; w związku z czym wybór konkretnego z nich należy wyłącznie od
strony i istnieje możliwość wniesienia obu środków jednocześnie
(zob. postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 16 czerwca 2009 r., V CZ 24/09,
OSNC-ZD 2010, nr 2, poz. 46; z dnia 5 lutego 2010 r., III CZ 67/09, niepubl.).
4
Bezzasadny okazała się zarzut naruszenia art. 325 w związku z art. 361 i art.
406 k.p.c. Wbrew twierdzeniom skarżącej, Sąd Apelacyjny wskazał wyraźnie, że
zaskarżonym postanowieniem odrzucił skargę o wznowienie postępowania
wniesioną przez G. L. w dniu 7 sierpnia 2009 r., uzupełnioną przez jej
pełnomocnika pismem z dnia 31 maja 2010 r. i w pełni odniósł się do obu
powołanych podstaw wznowienia.
Odrzucenie przez Sąd Apelacyjny skargi o wznowienie postępowania po
dokonaniu formalnego zbadania tego środka zaskarżenia nie oznacza dokonania
oceny jego merytorycznej zasadności. Z tego też względu za oczywiście chybiony
uznać należy zarzut naruszenia art. 24 w związku z art. 417 k.c. stanowiących
podstawę roszczeń dochodzonych w postępowaniu objętym skargą.
Mając to na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.