Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 21 kwietnia 2011 r.
III UZ 10/11
Poza sytuacją opisaną w art. 4011
k.p.c., wyłączona jest możliwość po-
nownego domagania się wznowienia postępowania zakończonego prawomoc-
nym wyrokiem, jeśli uprzednio orzeczono o oddaleniu skargi o wznowienie po-
stępowania (art. 416 k.p.c.).
Przewodniczący SSN Andrzej Wróbel, Sędziowie SN: Zbigniew Hajn, Halina
Kiryło (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 21 kwietnia
2011 r. sprawy z odwołania Stanisława P. od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura
Emerytalnego w L. o wysokość świadczenia, na skutek zażalenia odwołującego się
na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 13 stycznia 2011 r. […]
o d d a l i ł zażalenie.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 13 stycznia 2011 r. odrzucił
skargę o wznowienie postępowanie w sprawach zakończonych prawomocnymi wyro-
kami Sądu Okręgowego w Lublinie z 18 lutego 2009 r. i Sądu Apelacyjnego w Lu-
blinie z dnia 17 września 2009 r.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd Apelacyjny wskazał, iż wyrokiem z dnia
18 lutego 2009 r. Sąd Okręgowy w Lublinie rozpoznając odwołanie wnioskodawcy
Stanisława P. od decyzji Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego z dnia 18 grud-
nia 2008 r. oddalił je i zasądził od wnioskodawcy na rzecz pozwanego kwotę 60 zł
tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Apelacja od tego wyroku wniesio-
na przez wnioskodawcę została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z
dnia 17 września 2009 r. Wnioskodawca wniósł skargę o wznowienia postępowania,
wskazując jako podstawę prawną skargi pozbawienie go możliwości działania po-
przez brak jego należytej reprezentacji na rozprawie apelacyjnej. Skarga ta została
2
oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 21 grudnia 2009 r. W dniu
24 listopada 2010 r. wnioskodawca wniósł kolejną skargę o wznowienie postępowa-
nia w sprawach zakończonych prawomocnymi wyrokami Sądu Okręgowego w Lubli-
nie z 18 lutego 2009 r. i Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 września 2009 r.
wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonych wyroków. Jako podstawę skargi wska-
zywał brak należytego umocowania pełnomocnika procesowego Dyrektora Wojsko-
wego Biura Emerytalnego.
Sąd Apelacyjny w Lublinie podkreślił, iż ubezpieczony dowiedział się w stycz-
niu lub lutym 2009 r. o osobie reprezentującej pozwanego - Dyrektora Wojskowego
Biura Emerytalnego, skoro brał udział w rozprawie przed Sądem Okręgowym i miał
możliwość zapoznania się z aktami sprawy oraz treścią pełnomocnictwa udzielonego
radcy prawnemu występującemu po stronie pozwanego. Wiedzę tę mógł posiąść
także w toku postępowania apelacyjnego, w którym stronę pozwaną reprezentował
ten sam pełnomocnik. Biorąc pod uwagę, że kolejna skarga o wznowienie postępo-
wania z dnia 24 listopada 2010 r., oparta na zarzucie nieważności postępowania w
związku z nienależytą reprezentacją strony pozwanej, została wniesiona przez żalą-
cego się po upływie trzymiesięcznego terminu od dowiedzenia się o podstawie
wznowienia, z mocy art. 410 § 1 w związku z art. 407 § 1 orzeczono o jej odrzuceniu.
Na powyższe postanowienie wnioskodawca na podstawie art. 3941
§ 1 k.p.c.
złożył zażalenie, wnosząc o jego uchylenie oraz zwrot kosztów postępowania wraz z
ustawowymi odsetkami.
W uzasadnieniu żalący wskazał, iż wbrew ustaleniom poczynionym przez Sąd
Apelacyjny, o podstawie złożenia skargi o wznowienie postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego dowiedział się dopiero w pierwszych
dniach listopada 2010 r. kiedy to zapoznał się z wyrokami Sądu Najwyższego z dnia
22 lutego 2001 r., III CKN 295/00 i z dnia 9 stycznia 2009, I CSK 304/08. Podkreślił,
iż oba te wyroki nie są dostępne na stronach internetowych Sądu Najwyższego, dla-
tego nie mógł się z nimi wcześniej zapoznać. Żalący się wskazuje, iż ostateczną de-
cyzję o złożeniu skargi o wznowienie postępowania podjął w dniu 4 listopada 2010 r.
gdy zapoznał się z pełnomocnictwem wystawionym przez Dyrektora Wojskowego
Biura Emerytalnego. Podkreślił, iż w jego ocenie jest poza sporem, że pełnomocnik
Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego składając pełnomocnictwo podpisane
przez Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego nie przedstawił Sądowi Okręgo-
wemu, ani w trakcie postępowania przez Sądem Apelacyjnym żadnego dokumentu
3
potwierdzającego umocowanie organu państwowej jednostki organizacyjnej, który
udzielił pełnomocnictwa do działania w imieniu mocodawcy, jakim jest Skarb Pań-
stwa, zgodnie z przepisem art. 68 k.p.c. Żalący się powołał się na wyrok Sądu Naj-
wyższego z dnia 9 stycznia 2009 r., I CSK 304/08, zgodnie z którym taki stan może
być zakwalifikowany jako nienależyte umocowanie pełnomocnika w rozumieniu art.
379 pkt 2 k.p.c., co oznacza nieważność postępowania. Konkludując, żalący się
wskazał, iż brak należytego umocowania pełnomocnika Dyrektora Wojskowego Biura
Emerytalnego na rozprawie w dniu 13 stycznia 2011 r., niewłaściwa interpretacja
przez Sąd Apelacyjny w Lublinie art. 407 § 1 k.p.c. oraz nie wyjaśnienie kiedy i w
jakich okolicznościach dowiedział się o możliwości złożenia skargi o wznowienie po-
stępowania, co było przyczyną odrzucenia przez Sąd Apelacyjny w dniu 13 stycznia
2011 r. skargi bez badania merytorycznej zasadności jej zarzutów, uzasadnia w pełni
wniesienie zażalenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie odpowiada prawu, aczkolwiek z innych względów
niż przytoczone w jego uzasadnieniu. Zauważyć należy, iż skarga ubezpieczonego z
dnia 24 listopada 2010 r. jest kolejną skargą o wznowienie postępowania zakończo-
nego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 17 września
2009 r. […]. Wcześniej Sąd Apelacyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 21 grudnia 2009 r.
oddalił skargę strony o wznowienie postępowania zakończonego tymże orzeczeniem.
Tymczasem w myśl art. 416 § 1 i 2 k.p.c. niedopuszczalne jest dalsze wzno-
wienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem wydanym na skutek
skargi o wznowienia, za wyjątkiem sytuacji, gdy skarga została oparta na podstawie
wznowienia określonej w art. 4011
. W judykaturze podkreśla się, że przepis art. 416
k.p.c. podyktowany jest dążnością do utrzymania mocy obowiązującej prawomoc-
nych wyroków i postanowień co do istoty sprawy wydanych w postępowaniu niepro-
cesowym. Jest to przepis bezwzględny i ani przyczyny nieważności, ani przyczyny
restytucyjne nie mogą uzasadniać wznowienia postępowania zakończonego prawo-
mocnym orzeczeniem, wydanym na skutek skargi o wznowienie (postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2000 r., I CKN 1142/00, OSNC 2001 nr 7 - 8,
poz. 108). Poza sytuacją opisaną hipotezą normy art. 401¹ k.p.c. (a więc przypad-
kiem oparcia skargi o wznowienie postępowania na tej podstawie, jaką jest orzecze-
4
nie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności aktu normatywnego, na podstawie
którego został wydany zaskarżony wyrok, z Konstytucją, ratyfikowaną umową mię-
dzynarodową lub z ustawą), wyłączona jest możliwość ponownego domagania się
wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem, jeśli uprzednio
orzeczono o oddaleniu skargi o wznowienie tegoż postępowania. Reguła ta dotyczy
także przypadku wniesienia skargi przez inny podmiot lub oparcia jej na innej pod-
stawie.
Wobec bezzasadności zarzutów skarżącego, Sąd Najwyższy z mocy art.
39814
w związku z art. 3941
§ 3 orzekł o oddaleniu zażalenia.
========================================