V CZ 47/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 47/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa R. W.
przeciwko Gminie Miejskiej P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 listopada 2010 r., oddala zażalenie;
1) przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
adw. M. K. prowadzącej kancelarię adwokacką kwotę 5400,
zł (pięć tysięcy czterysta), powiększoną o podatek od
towarów i usług (VAT), tytułem nieopłaconej pomocy
prawnej świadczonej na rzecz powoda w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Powód R. W. domagał się wznowienia postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 18 października 2006 r.
oddalającego jego apelację od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 6 kwietnia 2006 r.
którym oddalono jego powództwo przeciwko Gminie Miejskiej P. o odszkodowanie.
Skarżący powołał się na art. 403 k.p.c, z racji wydania przez Wojewódzki
Sąd Administracyjny w W. wyroku z dnia 28 kwietnia 2010 r. który miał potwierdzać,
że decyzja Burmistrza Miasta P. z dnia 20 sierpnia 1990 r. istniała w obrocie
prawnym.
Postanowieniem z dnia 29 listopada 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę,
ponieważ nie została ona oparta na ustawowej podstawie wznowienia (art. 410 § 1
k.p.c.).
Sąd podkreślił, że oddalenie powództwa odszkodowawczego przeciwko
Gminie Miejskiej P. nastąpiło wskutek przedawnienia roszczenia, a powołany w
skardze wyrok WSA nie jest orzeczeniem ani dowodem w rozumieniu art. 403 k.p.c.
Powód w zażaleniu wniósł o uchylenie tego postanowienia, powołując się na
naruszenie art. 403 § 2 k.p.c. i art. 407 k.p.c. Wyraził pogląd, że wyrok WSA z dnia
28 kwietnia 2010 r. może stanowić podstawę wznowienia, z zachowaniem terminu
przewidzianego do wniesienia skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Treść zażalenia dowodzi, że podstawę skargi powoda stanowi art. 403 § 2
k.p.c., a „wykrytym późnej środkiem dowodowym” jest wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w W. z dnia 28 kwietnia 2010 r. Powoływanie się na tą
przyczynę restytucyjną jest jednak ograniczone wyłącznie do tych okoliczności
faktycznych i środków dowodowych, które istniały w trakcie zakończonego
postępowania sądowego, ale poza materiałem rozpoznawanej sprawy (zob.
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 1968 r., I Co 1/68, OSNCP 1696, nr
2, poz. 36, z dnia 13 października 2005 r., IV CZ 96/05, niepubl. oraz z dnia 17
listopada 2005 r., I CZ 125/05, niepubl.). Sąd Apelacyjny trafnie więc przyjął, że
wyrok WSA z dnia 28 kwietnia 2010 r., nieistniejący w postępowaniu sądowym
zakończonym prawomocnie w dniu 18 października 2006 r., nie może stanowić
ustawowej podstawy wznowienia w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. Dodać również
3
wypada, że wyrok NSA nie dotyczył stosunku prawnego rozstrzygniętego w sprawie
odszkodowawczej (por. art. 403 § 3 k.p.c.).
Niezrozumiałe jest ponadto poszukiwanie jakiegokolwiek znaczenia wyroku
WSA dla sprawy odszkodowawczej, zakończonej oddaleniem powództwa z racji
przedawnienia roszczenia. Nie występuje bowiem zawiązek przyczynowy między
przyjętym przedawnieniem a argumentacją zamieszczoną w skardze o wznowienie.
Należy nadmienić, że rozpoznawana skarga o wznowienie była kolejną
skargą. Pierwsza z nich powołująca się na inne przyczyny wznowienia (skład sądu
oraz stan psychiczny powoda) została prawomocnie odrzucona postanowieniem
Sądu Apelacyjnego z dnia 30 września 2007 r.Należało w konsekwencji oddalić
zażalenie (art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.) oraz orzec o kosztach
zastępstwa prawnego powoda ustanowionego z urzędu w postępowaniu
zażaleniowym.
POSTANOWIENIE
Dnia 21 lipca 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Lech Walentynowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marta Romańska
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
w sprawie z powództwa R. W.
przeciwko Gminie Miejskiej P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 21 lipca 2011 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 29 listopada 2010 r., oddala zażalenie;
1) przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego
adw. M. K. prowadzącej kancelarię adwokacką kwotę 5400,
zł (pięć tysięcy czterysta), powiększoną o podatek od
towarów i usług (VAT), tytułem nieopłaconej pomocy
prawnej świadczonej na rzecz powoda w postępowaniu
zażaleniowym.
Uzasadnienie
2
Powód R. W. domagał się wznowienia postępowania zakończonego
prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego z 18 października 2006 r.
oddalającego jego apelację od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 6 kwietnia 2006 r.
którym oddalono jego powództwo przeciwko Gminie Miejskiej P. o odszkodowanie.
Skarżący powołał się na art. 403 k.p.c, z racji wydania przez Wojewódzki
Sąd Administracyjny w W. wyroku z dnia 28 kwietnia 2010 r. który miał potwierdzać,
że decyzja Burmistrza Miasta P. z dnia 20 sierpnia 1990 r. istniała w obrocie
prawnym.
Postanowieniem z dnia 29 listopada 2010 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę,
ponieważ nie została ona oparta na ustawowej podstawie wznowienia (art. 410 § 1
k.p.c.).
Sąd podkreślił, że oddalenie powództwa odszkodowawczego przeciwko
Gminie Miejskiej P. nastąpiło wskutek przedawnienia roszczenia, a powołany w
skardze wyrok WSA nie jest orzeczeniem ani dowodem w rozumieniu art. 403 k.p.c.
Powód w zażaleniu wniósł o uchylenie tego postanowienia, powołując się na
naruszenie art. 403 § 2 k.p.c. i art. 407 k.p.c. Wyraził pogląd, że wyrok WSA z dnia
28 kwietnia 2010 r. może stanowić podstawę wznowienia, z zachowaniem terminu
przewidzianego do wniesienia skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Treść zażalenia dowodzi, że podstawę skargi powoda stanowi art. 403 § 2
k.p.c., a „wykrytym późnej środkiem dowodowym” jest wyrok Wojewódzkiego Sądu
Administracyjnego w W. z dnia 28 kwietnia 2010 r. Powoływanie się na tą
przyczynę restytucyjną jest jednak ograniczone wyłącznie do tych okoliczności
faktycznych i środków dowodowych, które istniały w trakcie zakończonego
postępowania sądowego, ale poza materiałem rozpoznawanej sprawy (zob.
orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 15 maja 1968 r., I Co 1/68, OSNCP 1696, nr
2, poz. 36, z dnia 13 października 2005 r., IV CZ 96/05, niepubl. oraz z dnia 17
listopada 2005 r., I CZ 125/05, niepubl.). Sąd Apelacyjny trafnie więc przyjął, że
wyrok WSA z dnia 28 kwietnia 2010 r., nieistniejący w postępowaniu sądowym
zakończonym prawomocnie w dniu 18 października 2006 r., nie może stanowić
ustawowej podstawy wznowienia w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. Dodać również
3
wypada, że wyrok NSA nie dotyczył stosunku prawnego rozstrzygniętego w sprawie
odszkodowawczej (por. art. 403 § 3 k.p.c.).
Niezrozumiałe jest ponadto poszukiwanie jakiegokolwiek znaczenia wyroku
WSA dla sprawy odszkodowawczej, zakończonej oddaleniem powództwa z racji
przedawnienia roszczenia. Nie występuje bowiem zawiązek przyczynowy między
przyjętym przedawnieniem a argumentacją zamieszczoną w skardze o wznowienie.
Należy nadmienić, że rozpoznawana skarga o wznowienie była kolejną
skargą. Pierwsza z nich powołująca się na inne przyczyny wznowienia (skład sądu
oraz stan psychiczny powoda) została prawomocnie odrzucona postanowieniem
Sądu Apelacyjnego z dnia 30 września 2007 r.Należało w konsekwencji oddalić
zażalenie (art. 39814
k.p.c. w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.) oraz orzec o kosztach
zastępstwa prawnego powoda ustanowionego z urzędu w postępowaniu
zażaleniowym.