Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 71/11
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Wojciech Katner (przewodniczący)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSA Agnieszka Piotrowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. W.
przeciwko Gminie Miasto R.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 28 września 2011 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 25 marca 2011 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 25 marca 2011 r. odrzucił skargę
kasacyjną strony pozwanej – Gminy Miasta R. od wyroku tego Sądu z dnia
9.12.2010 r. w sprawie z powództwa J. W. o zapłatę, którym oddalono apelację
powódki od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 21.06.2010 r., oddalającego
powództwo.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd drugiej instancji wskazał, że strona
pozwana wniosła skargę od korzystnego dla niej orzeczenia, nie godząc się z jego
uzasadnieniem i podnosząc, że zastosowana przez Sąd Apelacyjny argumentacja
jest dla Gminy niekorzystna, w czym upatrywała ona swojego interesu prawnego do
złożenia skargi (gravamen).
W ocenie Sądu Apelacyjnego nie doszło do pokrzywdzenia strony pozwanej
zaskarżonym wyrokiem, skoro wniosła ona o oddalenie apelacji powódki i Sąd
Odwoławczy orzekł zgodnie z tym żądaniem. Stronie pozwanej nie przysługiwało
uprawnienie do jego zaskarżenia, co skutkowało odrzuceniem skargi kasacyjnej
jako niedopuszczalnej na podstawie art. 3986
§ 2 k.p.c.
W zażaleniu strona pozwana zarzuciła naruszenie art. 3986
§ 2 k.p.c., przez
bezzasadne uznanie jej skargi kasacyjnej za niedopuszczalną i wniosła
o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W dawniejszym orzecznictwie prezentowany był pogląd, według którego
interes prawny we wniesieniu środka zaskarżenia nie jest przesłanką
dopuszczalności tego środka, ale jest przesłanką merytoryczną jego skuteczności
(por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1971 r., III CZP 79/71, OSNCP
1972, z. 6, poz. 101).
Obowiązujący de lege lata model polskiego procesu cywilnego skłania do
przyjęcia odmiennego zapatrywania, a mianowicie, że warunkiem dopuszczalności
3
zaskarżenia orzeczenia jest interes skarżącego w tym zaskarżeniu, zachodzący
w wypadku tzw. gravamen, polegającego – najogólniej mówiąc – na niezgodności
orzeczenia z żądaniem zgłoszonym w procesie przez stronę (por. postanowienie
SN z dnia 5.09.1997 r., III CKN 152/97, Lex nr 50615).
Skarga kasacyjna przysługuje stronie „pokrzywdzonej” rozstrzygnięciem
Sądu drugiej instancji, a więc stronie, która nie utrzymała się ze swoimi żądaniami
i wnioskami. Tymczasem strona pozwana od początku wnosiła o oddalenie
powództwa J. W. oraz przed Sądem drugiej instancji o oddalenie jej apelacji od
korzystnego dla strony pozwanej wyroku Sądu Okręgowego. Zaskarżony skargą
kasacyjną wyrok Sądu Apelacyjnego odpowiada więc w całości żądaniu strony
pozwanej, co skargę kasacyjną czyni niedopuszczalną.
Podnieść ponadto należy, że nie jest dopuszczalna skarga kasacyjna od
uzasadnienia wyroku, tak więc niezależnie od braku gravaminis także i z tej
przyczyny nie mogłyby odnieść skutku zarzuty odnoszące się do argumentacji
Sądu drugiej instancji, decydującej o oddaleniu apelacji powódki
(por. postanowienie SN z dnia 4.09.2009 r., III CZ 36/09, Lex nr 578839).
W tym stanie rzeczy na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art. 39814
k.p.c.
orzeczono jak w sentencji.

I CZ 71/11

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia