Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2013 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku B. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L.

o emeryturę

na skutek apelacji B. S.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Jeleniej Górze

z dnia 21 sierpnia 2012 r. sygn. akt VII U 219/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

B. S. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. z dnia 26 stycznia 2012 r., odmawiającej wnioskodawcy przyznania prawa do emerytury.

Wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2012 r. Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze odwołanie to oddalił.

Rozstrzygniecie Sąd oparł o następująco ustalony stan faktyczny:

Wnioskodawca B. S., ur. (...), nie pozostaje w stosunku pracy, nie przystąpił do OFE, na dzień 1 stycznia 1999 r. udokumentował 32 lata 2 miesiące i 22 dni okresów składkowych i nieskładkowych.

W dniu 28 grudnia 2011 r. B. S. złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wniosek o emeryturę. Organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy 6 lat 4 miesiące i 16 dni pracy w szczególnych warunkach.

Decyzją z dnia 26 stycznia 2012 r. odmówiono wnioskodawcy prawa do emerytury.

W okresie od 7 grudnia 1976 r. do 10 lutego 1986 r. wnioskodawca zatrudniony był w Zakładzie Produkcji (...) w B.. Wnioskodawca podjął zatrudnienie jako operator formowania warstwowego. Od 2 lutego 1981 r. do 28 lutego 1981 r. pracował w Wydziale (...) jako robotnik transportowy. Z kolei od dnia 1 marca 1981 r. wnioskodawca objął funkcję ślusarza w Wydziale (...). Od dnia 1 kwietnia 1981 r. ponownie powierzono B. S. obowiązki operatora formowania warstwowego w Wydziale (...), zaś od 6 maja 1982 r. wnioskodawca został przeniesiony do wykonywania prac budowlanych w Sekcji (...). Od 1 lipca 1982 r. do 30 czerwca 1985 r. zajmował stanowisko ślusarza w Wydziale (...). Następnie od dnia 1 maja 1985 r. do końca zatrudnienia wnioskodawca pełnił obowiązki operatora formowania warstwowego na produkcji. Operator formowania warstwowego montował i sklejał płytę azbestową, drewnianą, styropian i ponownie płytę azbestową. Najbardziej szkodliwy był utwardzacz i klej, przy montowaniu płyt wdychano szkodliwe opary kleju i utwardzacza. Substancje te działały również szkodliwie na skórę rąk i powodowały rany. Na hali produkcyjnej panował hałas. Na jednej hali odbywało się cięcie, montowanie, klejenie i cały proces produkcji. Z kolei w Wydziale (...) znajdowały się samochody, którymi wożono towar, tam też ładowano wagony i samochody. Wydział (...)znajdował się na odrębnej hali, gdzie skręcano płyty w obudowie żelaznej, w które wchodziła płyta ze styropianu i płyta azbestowa. W wydziale tym panowały lżejsze warunki ze względu na brak kleju i nie cięto tam płyt.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał odwołanie za nieuzasadnione. Nie jest możliwe uznanie, że w okresie pracy w Zakładzie Produkcji (...) w B. od 7 grudnia 1976 r. do 10 lutego 1986 r. wykonywał prace w warunkach szczególnych, stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wnioskodawca w okresie tym pracował w bezpośrednim kontakcie z azbestem, jednak praca ta nie odpowiadała żadnemu ze stanowisk wymienionych w wykazie B, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a mianowicie prac wykonywanych bezpośrednio przy przetwórstwie azbestu, jako że zakład zatrudniający wnioskodawcę podlegał resortowi Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych. Pracę tą należy zatem zakwalifikować jako pracę przy produkcji materiałów azbestowo - cementowych, ujętą w wykazie A, dziale V poz. 12, powołanego rozporządzenia. Jednocześnie ten charakter zatrudnienia nie był wykonywany stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. W trakcie trwania tego stosunku pracy wnioskodawca był bowiem przenoszony do pracy w Wydziale (...), do Sekcji (...)oraz do Wydziału (...). Warunki pracy na tych oddziałach nie miały szkodliwego wpływu na organizm pracowników. Nawet zatem zaliczenie wnioskodawcy do okresów pracy w warunkach szczególnych kwestionowanego zatrudnienia na stanowisku operatora formowania warstwowego, po odjęciu pracy na innych wydziałach, nie pozwalają na przyznanie wnioskodawcy prawa do świadczenia, ponieważ nie legitymuje się on wymaganym stażem pracy w warunkach szczególnych. Zaskarżona decyzja jest zatem prawidłowa.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył wnioskodawca, zarzucając, że wyłączone przez Sąd Okręgowy okresy pracy od 2 lutego 1981 r. do 28 lutego 1981 r., od 1 marca 1981 r. do 31 marca 1981 r. oraz od 1 lipca 1982 r. do 1 maja 1985 r. również stanowiły okresy pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca był bowiem narażony na kontakt z azbestem.

Wskazując na powyższą okoliczność skarżący wniósł o zmianę wyroku i przyznanie mu prawa do świadczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy jest bezzasadna.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, czyli 1 stycznia 1999 r., osiągnęli: okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn (pkt 1) oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (pkt 2). Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa oraz rozwiązania stosunku pracy - w przypadku ubezpieczonego będącego pracownikiem (ust. 2).

Z kolei po myśli art. 32 w/w ustawy w związku z § 4 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura, jeżeli osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz posiada 25-letni okres zatrudnienia, a w tym co najmniej 15 lat okresów pracy w warunkach szczególnych.

Bezspornym w sprawie jest, że B. S. osiągnął wiek emerytalny i wykazał się wymaganym 25-letnim okresem składkowym i nieskładkowym.

Natomiast sporna kwestia sprowadza się do ustalenia, czy skarżący posiada 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a w szczególności czy w całym okresie pracy w Zakładzie Produkcji (...) w B. od 7 grudnia 1976 r. do 10 lutego 1986 r. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracę w warunkach szczególnych.

Sąd Okręgowy uznał, że w okresie tym wnioskodawca wykonywał pracę przy produkcji materiałów azbestowo-cementowych, wymienioną w wykazie A dziale V pkt. 12, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów 7 lutego 1983 r., jednak z wyłączeniem okresu od 2 lutego 1981 r. do 28 lutego 1981 r., od 1 marca 1981 r. do 31 marca 1981 r. oraz od 1 lipca 1982 r. do 1 maja 1985 r. W okresach tych bowiem wnioskodawca wykonywał pracę na Wydziale (...) w Sekcji (...)oraz na Wydziale (...) na stanowisku ślusarza.

Praca na stanowisku ślusarza nie stanowi pracy w warunkach szczególnych w rozumieniu rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.

Jednocześnie, jak trafnie uznał Sąd Okręgowy, zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje podstawy do uznania, że na wydziałach tych wnioskodawca pracował w narażeniu na szkodliwe warunki. W Wydziale (...) praca polegała bowiem, jak wynika z zeznań świadka M. P., na skręcaniu płyt, w które wchodziła płyta azbestowa, jednak nie produkowano i nie cięto płyt azbestowych, pracownicy nie byli również narażeni na wdychanie oparów kleju. Na Wydziale (...) ładowano wagony i samochody. Tego rodzaju praca nie stanowi pracy w warunkach szczególnych.

Fakt wykonywania przez wnioskodawcę zatrudnienia na wymienionych wydziałach w okresach wskazywanych przez Sąd Okręgowy wynika z akt osobowych wnioskodawcy.

Wnioskodawca nie przedstawił innych dowodów na okoliczność wykonywania w spornym okresie pracy pozwalającej na uzyskanie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym. Reguły dowodzenia w procesie cywilnym (art. 232 kpc) zobowiązują strony do wskazywania dowodów, z których wywodzą one skutki prawne. Zasada ta znajduje zastosowanie również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, których przedmiotem są odwołania ubezpieczonych od decyzji organów rentowych. Oznacza to, że w rozpoznawanej sprawie to wnioskodawca winien wykazać, iż w spornym okresie wykonywał pracę wymienioną w załączniku do rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w wykazie A dziale XIV poz. 12 i 17, czego nie uczynił.

Nie jest możliwe uznanie, że wnioskodawca w spornych okresach pracy wykonywał pracę w warunkach szczególnych wyłącznie na podstawie faktu otrzymywania przez niego dodatku z tytułu pracy w szkodliwych warunkach. Należy podkreślić, że celem tego dodatku jest zrekompensowanie pracownikowi zagrożenia i uciążliwości wynikających z wykonywania danej pracy. Jednak jego otrzymywanie nie jest tożsame z wykonywaniem pracy w szczególnych warunkach uprawniającej do uzyskania prawa do świadczenia w obniżonym wieku emerytalnym, gdyż o tym decyduje wyłącznie powołane rozporządzenie.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny uznał, iż Sąd Okręgowy trafnie ocenił zebrany w sprawie materiał dowodowy, bowiem nie pozwalał on na uznanie, że wnioskodawca legitymuje się wymaganym 15-letnim stażem pracy w szczególnych warunkach, a tym samym spełnia przesłanki do uzyskania prawa do emerytury w oparciu o art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Z tych względów wyrok Sądu Okręgowego, oddalający odwołanie wnioskodawcy od zaskarżonej decyzji jako trafny, nie może zostać zmieniony.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny orzekł o oddaleniu apelacji na mocy art. 385 kpc.