Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu

Wydział III Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSA Jacek Witkowski (spr.)
Sędziowie:	SSA Jarosław Błaszczak SSA Elżbieta Kunecka
Protokolant:	Magdalena Krucka

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2012 r. we Wrocławiu

sprawy z wniosku T. I.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W.

o emeryturę

na skutek apelacji T. I.

od wyroku Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu

z dnia 1 marca 2012 r. sygn. akt IX U 82/12

I.  oddala apelację,

II.  zasądza od wnioskodawcy na rzecz strony pozwanej kwotę 120,- zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 1 marca 2012 r., IX U 82/12, Sąd Okręgowy we Wrocławiu oddalił odwołanie T. I. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia 28 listopada 2011 r., którą organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Rozstrzygnięcie Sąd wydał w oparciu o następująco ustalony stan faktyczny sprawy:

Wnioskodawca T. I. (ur. (...)) w dniu 25 października 2011 r. ukończył 60 lat. Wnioskodawca pozostaje w stosunku pracy, albowiem od 5 lat zatrudniony jest w (...) jako wykrawacz mięsa.

W okresie od 2 maja 1974 r. do 31 lipca 1988 r. wnioskodawca zatrudniony był w Gminnej Spółdzielni (...) w J.. Akta osobowe i dokumentacja płacowa wnioskodawcy z okresu tego zatrudnienia zaginęły w czasie trwania archiwizacji dokumentacji, która odbywała się w Spółdzielni w 1992 r. (k. 26 as).

W czasie trwania zatrudnienia wnioskodawca, w dniu 6 listopada 1982 r., uległ wypadkowi przy pracy. Po tym wypadku Spółdzielnia zwróciła się do organu rentowego o ustalenie uszczerbku na zdrowiu. W protokole ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku wskazano, iż wnioskodawca pracuje w masarni na stanowisku masarz od 1874 r., a od 4 stycznia 1982 r. pracuje na stanowisku zastępcy kierownika masarni.

W świadectwie pracy z dnia 30 lipca 1998 r. zapisano, iż wnioskodawca w okresie od 2 maja 1974 r. do 31 lipca 1988 r. zatrudniony był w Gminnej Spółdzielni (...) w J. na stanowisku ubojowiec-jeliciarz (k. 8 ae).

W świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawionym przez pracodawcę w dniu 30 lipca 1988 r. wskazano, iż wnioskodawca zatrudniony był w Gminnej Spółdzielni (...) w J. w okresie od 2 maja 1974 r. do 31 lipca 1988 r. i w tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace ubojowca-jeliciarza wymienione w dziale X poz. 8 wykazu A stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. (k. 9 ae).

Świadek A. K. zatrudniony był GS Samopomoc Chłopska jako uczeń. Został zatrudniony ok. 2 lata po tym, jak pracę podjął wnioskodawca. Pracował z wnioskodawcą jakieś 3-4 lata. Pracowali razem przy czyszczeniu flaków i uboju zwierząt. Często, po 8 godzinach czyszczenia flaków i ewentualnego uboju, wnioskodawca szedł na produkcję wędlin i innych surowców, gdzie pracował przy nabijaniu kiełbasy, kręceniu korbą, a czasami nawet przy myciu garów. Wnioskodawca mieszkał nad rzeźnią i dlatego w nocy miał nad nią nadzór (k. 30 as).

Świadek Z. N. w Gminnej Spółdzielni (...) w J. pracował w latach 1974-1976, będąc na przyuczeniu do zawodu. Pracował tam razem z wnioskodawcą przy czyszczeniu jelit. Wnioskodawca, po codziennej pracy ze świadkiem, tj. 8 godzinach, pracował jeszcze w masarni przy innych pracach (k. 31 as).

Świadek J. T. w Gminnej Spółdzielni (...) pracowała od 1972 r. do lat 90-tych w Biurze GS, jako inwentaryzator, referent księgowy. Nie prowadziła spraw kadrowych. Świadek nie pracowała bezpośrednio z wnioskodawcą, widywała jedynie wnioskodawcę kiedy przychodziła do rzeźni z fakturami. Wtedy widywała wnioskodawcę przy czyszczeniu jelit, przy rozbiórce i przy uboju (k. 31 as).

W dniu 27 czerwca 2011 r. wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę. We wniosku tym podał, iż zatrudniony jest w Spółce z o.o. (...) w J., a rozwiązanie stosunku pracy nastąpi 21 sierpnia 2011 r. W dniu 12 lipca 2011 r., do złożonych wcześniej dokumentów dołączył zaświadczenie zakładu pracy (...) Spółka z o.o. J., informujące o tym, że wnioskodawca ma zawartą umowę o pracę na czas określony od 21 lutego 2007 r. do 21 sierpnia 2011 r.

Decyzją z dnia 4 sierpnia 2011 r., znak: (...)wydaną w rozpoznaniu wniosku z dnia 27 czerwca 2011 r. organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, albowiem nie osiągnął wieku emerytalnego, nie udokumentował rozwiązania stosunku pracy oraz nie udowodnił, na dzień 1 stycznia 1999 r., żadnych okresów pracy w warunkach szczególnych.

W dniu 5 września 2011 r. wnioskodawca przedłożył dodatkowe dokumenty, a mianowicie:

-

świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez Gminną Spółdzielnię (...) w J. w dniu 1 września 2011 r. (k. 32 ae);

-

świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wystawione przez Gminną Spółdzielnię (...) w O. w dniu 1 września 2011 r. (k. 34 ae);

-

(...) w J. w piśmie z dnia 28 października 2011 r. (k. 46 ae) wskazała, iż wnioskodawca pracował jako ubojowiec i jeliciarz, a czynności te wykonywał na zmianę w zależności od potrzeb.

Decyzją z dnia 28 listopada 2011 r., znak: (...), wydaną w rozpoznaniu wniosku z dnia 27 czerwca 2011 r. z uwzględnieniem dowodów złożonych w dniu 5 września 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. odmówił wnioskodawcy T. I. prawa do emerytury, twierdząc, iż wnioskodawca nie udowodnił, aby na dzień 1 stycznia 1999 r. spełnił wymóg posiadania co najmniej 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, a ponadto nie udokumentował rozwiązania stosunku pracy z każdym pracodawcą, na rzecz którego praca ta była wykonywana bezpośrednio przed dniem ustalenia prawa do emerytury. Organ rentowy w decyzji tej uznał wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 r. ogólny staż pracy 31 lat 5 miesięcy i 29 dni, w tym 2 lata i 5 miesięcy pracy w warunkach szczególnych.

Do pracy w warunkach szczególnych organ uwzględnił okres pracy od 1 sierpnia 1988 r. do 31 grudnia 1990 r., tj. okres zatrudnienia w Gminnej Spółdzielni (...) w O., gdzie wnioskodawca zatrudniony był na stanowisku peklowacz. Nie uwzględnił natomiast jako pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 2 maja 1974 r. do 31 lipca 1988 r., albowiem w świadectwie wykonywania pracy w szczególnych warunkach wykazano, iż wnioskodawca pracował na stanowisku ubojowiec i jeliciarz, a stanowisko to nie jest wymienione w Uchwale Zarządu Głównego CZSR z dnia 25 lipca 1983 r., a ponadto wykonywanie pracy na różnych stanowiskach, chociażby w obszarze tego samego działu i pozycji zarządzenia resortowego, wyklucza możliwość spełnienia wymogu wykonywania pracy stale i w pełnym wymiarze czasu, przewidzianym dla danego stanowiska pracy.

Wobec tak ustalonego stanu faktycznego sprawy Sąd orzekł, że odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji powołując się na treść art. 184 i art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009 r. nr 153, poz. 1227 z późn. zm.) oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. nr 8, poz. 43 z późn. zm.) uznał, że wnioskodawca nie spełnił wszystkich przesłanek warunkujących przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych, bowiem nie legitymuje się 15-letnim okresem pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze.

Sąd po dokonaniu oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz po ustaleniu charakteru, warunków pracy, zakresu obowiązków jakie wnioskodawca wykonywał w spornym okresie zatrudnienia, stwierdził, że praca na stanowisku ubojowiec - jeliciarz, masarz nie jest wymieniona w wykazie prac, w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego, zawartym w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

Precyzując zajęte przez siebie stanowisko, Sąd I instancji wskazał, że brak jest podstaw do zaliczenia wnioskodawcy do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu pracy w od 2 maja 1974 r. do 31 lipca 1988 r. w Gminnej Spółdzielni (...) w J.. Jak bowiem wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego wnioskodawca pracował głównie na w charakterze jeliciarza, masarza, a przy uboju pomagał sporadycznie. Do głównych jego obowiązków należała praca związana z procesem oczyszczania i przygotowywania jelit do dalszej produkcji związanej z wytwarzaniem wędlin. Czasem wnioskodawca pomagał również w masarni przy produkcji kiełbas, myciu garów. Fakt, że wnioskodawca oprócz pracy jeliciarza wykonywał również prace masarza potwierdza zapis znajdujący się w aktach wypadkowych przesłanych przez (...) w J. ze stycznia 1982 r., z których wynika, że wnioskodawca pracował również na stanowisku masarza od 1974 r., a od stycznia 1982 r. pracował na stanowisku zastępcy kierownika masarni.

Tym samym Sąd Okręgowy stwierdził, że wnioskodawca w czasie zatrudnienia w tym zakładzie pracy, nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy tylko i wyłącznie prac bezpośrednio związanych z ubojem zwierząt.

Pozostałe okoliczności, tj. ukończenia przez wnioskodawcę wymaganego wieku - 60 lat - oraz wykazanie okresów składkowych i nieskładkowych w wymiarze powyżej 25 lat były bezsporne. Brak spełnienia przesłanki 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych stanowił podstawę do oddalenia odwołania wnioskodawcy.

Z wyrokiem nie zgodził się wnioskodawca wywodząc apelacje i zaskarżając wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi apelujący zarzucił:

1.  naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 46 oraz art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz art. § 1 ust. 1, § 2 oraz § 4 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w związku z postanowieniami działu X pkt 8 wykazu A stanowiącego załącznik do w/w rozporządzenia przez przyjęcie, że praca jeliciarza (jako praca przy uboju zwierząt) nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy co skutkowało nie zaliczeniem tej pracy do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach i stwierdzeniem braku przesłanek do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury;

2.  naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisów postępowania poprzez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 328 § 2 k.p.c. przez brak wskazania w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku przyczyn i podstaw odmowy wiarygodności i mocy dowodowej świadectwu pracy w szczególnych warunkach, dowodom z zeznań świadków, skutkującym wyprowadzeniem błędnego wniosku, że okresu pracy wnioskodawcy na stanowisku ubojowiec - jeliciarz (czyli prac wykonywanych bezpośrednio przy uboju zwierząt) nie można wnioskodawcy zaliczyć jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach;

3.  naruszenie przez Sąd Okręgowy przepisów postępowania poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 233 § 1 k.p.c. i przyjęcie dowolnej oceny materiału dowodowego oraz wybiórcze jego traktowanie, w tym:

-.

-

nie uwzględnienie dowodu ze świadectwa pracy wydanego przez (...) określającego pracę wnioskodawcy jako pracę wykonywaną w szczególnych warunkach na stanowisku ubojowiec - jeliciarz, czyli bezspornie przy uboju zwierząt, które to stanowisko jest zgodne z wykazem A dział X pkt 8 załącznika do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r.,

-

nie uwzględnienie dowodu ze świadectwa pracy, gdyż - jak wskazał Sąd orzekający - zostało podpisane przez osobę, która również podpisała pismo informujące tut. Sąd o braku dokumentacji płacowo - osobowej przy jednoczesnym przyjęciu, jako dowód, zapisu stanowiska wnioskodawcy z akt powypadkowych wnioskodawcy przesłanych przez (...),

-

odmowę wiarygodności zeznań świadków, co do okoliczności wykonywania przez wnioskodawcę pracy w szczególnych warunkach stale i pełnym wymiarze czasu pracy, poprzez pominięcie zeznań świadków potwierdzających ilość zwierząt przeznaczonych na przerób wędliniarski, zatrudnienie jedynie wnioskodawcy przy czyszczeniu i pozyskiwaniu jelit, zarówno ze zwierząt kierowanych do ubojni, jak i przy jelitach zakupionych przez (...),

-

nie uwzględnienie warunków faktycznie wykonywanej pracy przez wnioskodawcę w (...).

Wobec tak przedstawionych zarzutów skarżący wniósł o:

1)

• 1)  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego przy zasądzeniu od organu rentowego na rzecz ubezpieczonego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa prawnego, według norm przypisanych,

ewentualnie:

2)

• 2)  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji w zaskarżonym zakresie do ponownego rozpoznania.

Ponadto, na podstawie art. 381 k.p.c., apelujący wniósł o przeprowadzenia dowodu z:

a)

• a)

  a)  zeznań świadka: Z. G., na okoliczność informacji zawartych w dokumentacji powypadkowej wnioskodawcy, charakteru rzeczywiście wykonywanej przez ubezpieczonego pracy w spornym okresie, w tym po kwestionowanym przez Sąd Okręgowy okresie po 1982 r.,

  b)  przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rzeźnictwa, na okoliczność warunków, rodzaju pracy i czynności wymaganych przy bezpośrednim uboju zwierząt oraz na stanowisku jeliciarza w przetwórstwie mięsnym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji zgromadził w sprawie wystarczający materiał dowodowy, a jego ocena nie narusza granic zastrzeżonych dla swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 233 § 1 k.p.c.). Wbrew zarzutom podnoszonym w apelacji Sąd I instancji wydał trafne rozstrzygnięcie znajdujące uzasadnienie w całokształcie sprawy oraz treści obowiązujących przepisów, a Sąd Apelacyjny aprobując w pełni te ustalenia przyjmuje je za własne, bez potrzeby szczegółowego ich przytaczania.

Istota sporu w niniejszej sprawie sprowadzała się do ustalenia czy wnioskodawca spełnił przesłanki uprawniające go do uzyskania emerytury w niższym wieku z uwagi na pracę w warunkach szczególnych.

Swoje uprawnienie do emerytury wnioskodawca wywodzi z treści przepisu art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 z późn. zm.), zgodnie z którym ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie z treścią przepisu art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnych charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (dla mężczyzn 65 lat). Natomiast wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowiska oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w art. 32 ust. 2 i 3 w/w ustawy przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie "przepisów dotychczasowych", tj. rozporządzenia z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.). Zatem wnioskodawca, aby uzyskać prawo do emerytury przy ukończonym 60 roku życia musi wykazać co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zauważyć należy, że obecna definicja pracy w szczególnych warunkach odwołuje się jedynie do wymienionego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. i to ono jest podstawą ustalenia, czy praca była wykonywana w szczególnych warunkach. Fakt pracy w warunkach szczególnych winien więc, w razie stwierdzenia w świadectwach pracy wykonywania prac w szczególnych warunkach na podstawie przepisów branżowych, ustalić każdorazowo Sąd odnosząc się do cyt. wyżej rozporządzenia.

Reguły dowodzenia w procesie cywilnym (art. 232 k.p.c.) zobowiązują strony do wskazywania dowodów, z których wywodzą one skutki prawne. Zasada ta znajduje zastosowanie również w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, których przedmiotem są odwołania ubezpieczonych od decyzji organów rentowych. Oznacza to, iż w rozpoznawanej sprawie to wnioskodawca winien wykazać, iż spełnia przesłanki do otrzymania świadczenia emerytalnego na podstawie art. 32 ust. 1 ustawy.

W tym zakresie Sąd Apelacyjny podzielił pogląd Sądu Okręgowego, iż wnioskodawca nie wykazał 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych. Wnioskodawca zarówno w toku postępowania przed organem rentowym, jak również w czasie postępowania sądowego nie przedstawił wystarczających dowodów potwierdzających jego pracę w warunkach szczególnych, którą wykonywałby stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Jak słusznie zauważył Sąd Okręgowy, w spornych okresach pracy, tj. od 2 maja 1974 r. do 31 lipca 1988 r. w Spółdzielni (...) w J., wnioskodawca nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu bezpośrednio przy uboju zwierząt, a wykonywał pracę jeliciarza (było to jego główne zajęcie), masarza, pomagał też w pracach związanych z produkcją wędlin.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie (w szczególności zeznania świadków) wykazało, że wnioskodawca nie pracował wyłącznie na stanowiskach związanych bezpośrednio z ubojem zwierząt, a wręcz przeciwnie wykonywał on prace na dalszym etapie przetwórstwa mięsnego, włącznie z pracami związanymi z wyrobem produktów wędliniarskich.

Natomiast wykaz A, stanowiący załącznik do w/w rozporządzenia, w dziale X dotyczącym prac w rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym, w poz. 8, w sposób wyraźny stanowi, że tylko prace wykonywane bezpośrednio przy uboju zwierząt mogą zostać uznane za prace w szczególnych warunkach.

Wbrew twierdzeniom i przekonaniu wnioskodawcy wyrażonym w apelacji, praca jeliciarza nie jest pracą, która można określić mianem pracy przy bezpośrednim uboju zwierząt. Niezasadne jest w tym zakresie żądanie wnioskodawcy przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego z zakresu rzeźnictwa, albowiem Sądowi znane są rodzaje prac związane bezpośrednio z ubojem zwierząt.

Przez prace związane bezpośrednio z ubojem zwierząt rozumie się czynności polegające na przygotowaniu zwierząt do uboju, ubój żywca rzeźnego, obróbka poubojowa tusz, tj. oparzanie i usuwanie szczeciny (trzoda chlewna), zdjęcie skóry (bydło i trzoda niebekonowa), oczyszczenie powierzchni tuszy, wytrzewianie, przecinanie, toaleta końcowa.

Natomiast dalsze czynności związane z obróbką trzewi (jelit i żołądków, w tym dostarczonych z innych zakładów mięsnych) zakwalifikowane są do prac poubojowych, a więc nie mieszczą się w pojęciu, prac związanych bezpośrednio z ubojem zwierząt.

Wbrew stanowisku apelującego, czynności związane z oczyszczaniem, płukaniem, nasalaniem jelit, jak również prace związane z produkcją i wytwarzaniem wędlin, nie należą do kategorii prac związanych bezpośrednio z ubojem zwierząt, z tego też względu zarzut dokonania przez Sąd I instancji niewłaściwej interpretacji pkt. 8 działu X wykazu A, są całkowicie bezpodstawne.

Materiał dowodowy, a w szczególności zeznania świadków, wskazują, że wnioskodawca w spornym okresie pracował przy cyklu produkcyjnym, tj. związanym z oczyszczaniem jelit (co było głównym zajęciem wnioskodawcy), a dodatkowo pomagał przy produkcji wyrobów wędliniarskich i w masarni. Zdarzało się, że wnioskodawca również pomagał przy uboju zwierząt, jednakże były to sytuacje sporadyczne (zeznania A. K., Z. N. k. 30 i 31 a.s.).

W tym stanie sprawy nie można przyjąć, że wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace związane bezpośrednio z ubojem zwierząt. Nie zaliczenie spornych okresów do okresów pracy w szczególnych warunkach oznacza, że wnioskodawca nie spełnia wymaganych prawem warunków do przyznania mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach bądź w szczególnym charakterze, albowiem nie legitymuje się 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Kwestia zawiązana z nierozwiązaniem na dzień wydania zaskarżonej decyzji stosunku pracy przez wnioskodawcę była kwestią drugorzędną, która w sytuacji, gdyby wnioskodawca spełnił wszystkie pozostałe wymagane prawem warunki, wywarła by jedynie wpływ na datę przyznania prawa do świadczenia.

Jednakże w sytuacji, gdy wnioskodawca nie wykazał 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych, nie ma żadnych podstaw do przyznania mu prawa do świadczenia emerytalnego w oparciu o przepis z art. 184 w zw. z art. 32 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do uwzględnienia apelacji i na mocy art. 385 kpc orzekł o jej oddaleniu.

Orzeczenie o kosztach Sąd wydał w oparciu o przepis art. 98 kpc, z uwzględnieniem przepisów rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. Nr 163, poz. 1349 z późn zm.). Stawka minimalna w sprawach cywilnych, ze stosunku pracy i ubezpieczeń społecznych na etapie postępowania apelacyjnego wynosi 120,- zł i taką też kwotę Sąd zasądził na rzecz organu rentowego, uznając, że odpowiada ona nakładowi pracy poniesionemu przez jego pełnomocnika.