II CZ 116/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-04-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 116/11
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
przeciwko G. L.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 19 kwietnia 2011 r.,
oddala zażalenie i wniosek o przyznanie kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy zaskarżonym postanowieniem odrzucił skargę kasacyjną
pozwanej G. L. od wyroku tego Sądu z dnia 22 czerwca 2010 r. wskazując, że
skarga kasacyjna nie przysługuje w sprawie rozpoznanej w postępowaniu
uproszczonym, a nadto, że G. L. wniosła ją osobiście.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwana G. L. wniosła o jego
uchylenie, zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 45 Konstytucji RP i art.
3981
§ 1 k.p.c. przez ich niezastosowanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest oczywiście bezzasadne.
Zgodnie z art. 3982
§ 2 pkt 3 k.p.c., skarga kasacyjna jest niedopuszczalna
w sprawie rozpoznanej – tak jak sprawa niniejsza - w postępowaniu
uproszczonym. Stosownie zaś do art. 188 pkt 1 Konstytucji, o zgodności przepisu
ustawy z Konstytucją orzeka Trybunał Konstytucyjny, a nie Sąd Najwyższy.
Podniesiony przez skarżącą zarzut wskazujący na niezgodność art. 3982
§ 2
pkt 3 k.p.c. z art. 45 ust. 1 Konstytucji nie mógł więc wywrzeć zamierzonego skutku,
skoro skarżąca nie przedstawiła orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
stwierdzającego tę niezgodność, a Sąd Najwyższy nie dostrzega podstawy do
wystąpienia z urzędu z odpowiednim pytaniem prawnym do Trybunału (art. 193
Konstytucji).
Niezależnie zaskarżone postanowienie jest trafne także w świetle
jednoznacznego brzmienia art. 871
§ 1 k.p.c., przewidującego przymus adwokacko
– radcowski w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
Oddalając wniosek pełnomocnika skarżącej o zasądzenie od Skarbu
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Sąd
3
Najwyższy miał na uwadze oczywistą bezzasadność zarzutów podniesionych
zażaleniu, zmierzających do podważenia prawidłowości zastosowania przez Sąd
drugiej instancji przepisów jednoznacznych, nie podlegających różnej wykładni
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: 20 września 2007 r., II CZ 69/07, OSNC
2008, nr 3, poz. 41 oraz z dnia 22 stycznia 2008 r., II CZ 106/07, niepubl.).
POSTANOWIENIE
Dnia 15 grudnia 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego
Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
przeciwko G. L.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 15 grudnia 2011 r.,
zażalenia pozwanej
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 19 kwietnia 2011 r.,
oddala zażalenie i wniosek o przyznanie kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy zaskarżonym postanowieniem odrzucił skargę kasacyjną
pozwanej G. L. od wyroku tego Sądu z dnia 22 czerwca 2010 r. wskazując, że
skarga kasacyjna nie przysługuje w sprawie rozpoznanej w postępowaniu
uproszczonym, a nadto, że G. L. wniosła ją osobiście.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwana G. L. wniosła o jego
uchylenie, zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 45 Konstytucji RP i art.
3981
§ 1 k.p.c. przez ich niezastosowanie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie jest oczywiście bezzasadne.
Zgodnie z art. 3982
§ 2 pkt 3 k.p.c., skarga kasacyjna jest niedopuszczalna
w sprawie rozpoznanej – tak jak sprawa niniejsza - w postępowaniu
uproszczonym. Stosownie zaś do art. 188 pkt 1 Konstytucji, o zgodności przepisu
ustawy z Konstytucją orzeka Trybunał Konstytucyjny, a nie Sąd Najwyższy.
Podniesiony przez skarżącą zarzut wskazujący na niezgodność art. 3982
§ 2
pkt 3 k.p.c. z art. 45 ust. 1 Konstytucji nie mógł więc wywrzeć zamierzonego skutku,
skoro skarżąca nie przedstawiła orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
stwierdzającego tę niezgodność, a Sąd Najwyższy nie dostrzega podstawy do
wystąpienia z urzędu z odpowiednim pytaniem prawnym do Trybunału (art. 193
Konstytucji).
Niezależnie zaskarżone postanowienie jest trafne także w świetle
jednoznacznego brzmienia art. 871
§ 1 k.p.c., przewidującego przymus adwokacko
– radcowski w postępowaniu przed Sądem Najwyższym.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
Oddalając wniosek pełnomocnika skarżącej o zasądzenie od Skarbu
Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, Sąd
3
Najwyższy miał na uwadze oczywistą bezzasadność zarzutów podniesionych
zażaleniu, zmierzających do podważenia prawidłowości zastosowania przez Sąd
drugiej instancji przepisów jednoznacznych, nie podlegających różnej wykładni
(por. postanowienia Sądu Najwyższego: 20 września 2007 r., II CZ 69/07, OSNC
2008, nr 3, poz. 41 oraz z dnia 22 stycznia 2008 r., II CZ 106/07, niepubl.).