V CZ 147/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:31-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CKN 13/96 III CKN 568/01 IV CZ 82/00
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 147/11
POSTANOWIENIE
Dnia 8 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Warszawie Oddział
Regionalny
przeciwko J. S., . S., D. S. reprezentowanemu przez J. S.
o eksmisję,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 marca 2012 r.,
zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu Okręgowego w O.
z dnia 14 lipca 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 14 lipca 2011 r. Sąd Okręgowy w O. na podstawie
art. 3986
§ 2 k.p.c. odrzucił skargę kasacyjną pozwanych, wyjaśniając
w uzasadnieniu, że jest ona niedopuszczalna w rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c.
z uwagi na zbyt niską wartość przedmiotu zaskarżenia (1 836 zł). Pozwani
w zażaleniu na to postanowienie zarzucili błędną wykładnię i niezastosowanie do
ustalenia opłaty od skargi kasacyjnej art. 12, art. 26 ust. 1 pkt 6 i ewentualnie
art. 14 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) oraz błędne
zastosowanie art. 3941
§ 1 k.p.c. i art. 23 k.p.c. Zdaniem skarżących powództwo
o eksmisję nie ma charakteru niemajątkowego na co wskazuje niepodanie
w pozwie wartości przedmiotu sporu. We wnioskach skarżący domagali się
uchylenia zaskarżonego postanowienia, ewentualnie orzeczenia co do istoty
sprawy i zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Artykuł 3982
§ 1 k.p.c. ogranicza co do zasady dopuszczalność skargi
kasacyjnej w sprawach o prawa majątkowe. Skargę w takiej sprawie można wnieść
jedynie wówczas, kiedy wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi co najmniej
50 000 zł, w sprawach gospodarczych – co najmniej 75 000 zł, a w sprawach
z zakresu pracy i ubezpieczeń społecznych – jest nie niższa niż 10 000 zł. Za
sprawy o prawa majątkowe powszechnie uznaje się takie, w których zgłoszone
zostało żądanie mające na celu realizację prawa lub uprawnienia wpływającego
bezpośrednio na stosunki majątkowe stron. Powództwo może dotyczyć
świadczenia, ustalenia albo ukształtowania prawa lub stosunku prawnego
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2001 r., III CKN 568/01,
nie publ. poza bazą Lex nr 553697). W orzecznictwie ugruntowany jest też pogląd,
że sprawa o eksmisję obejmuje powództwo o świadczenie, którym jest zwrot
zajmowanych pomieszczeń (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
19 listopada 1996 r., III CKN 13/96, OSNC 1997/3/33 oraz z dnia 5 grudnia 2000 r.,
IV CZ 82/00, nie publ. poza bazą Lex nr 610223). Odzyskanie lokalu zajmowanego
przez osoby, które utraciły do tego prawo obligacyjne, przez stronę, która im
wcześniej lokal wynajmowała ma niewątpliwie wartość materialną, a roszczenie
3
o jego zwrot jest roszczeniem majątkowym. Wartość przedmiotu sporu,
a w konsekwencji także przedmiotu zaskarżenia w przypadku takiego roszczenia
wyznacza art. 23 k.p.c., co prawidłowo przyjął Sąd odwoławczy. To, że strona
powodowa nie oznaczyła, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 187 § 1 pkt 1
k.p.c., wartości przedmiotu sporu, nie decyduje o charakterze zgłoszonego przez
nią powództwa, który wyznaczony jest treścią żądania. Skoro wartość przedmiotu
zaskarżenia nie sięgała kwoty określonej w art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna
nie była dopuszczalna.
W tym stanie rzeczy nie zostały naruszone wskazane przez pozwanych
przepisy art. 12, art. 26 ust. 1 pkt 6 i ewentualnie art. 14 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 2
pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
przez ich błędną wykładnię i niezastosowanie, ponieważ dotyczą one zasad
określania opłat, a nie wyznaczania wartości przedmiotu sporu i wartości
przedmiotu zaskarżenia, ani tym bardziej kryteriów rozróżniania spraw o prawa
majątkowe od spraw o prawa niemajątkowe. Nie został także naruszony art. 23
k.p.c., który Sąd Okręgowy zastosował prawidłowo. Natomiast zarzut naruszenia
art. 3941
§ 1 pkt 1 k.p.c. jest niezrozumiały, jeżeli zważyć, że zażaleniu pozwanych
został nadany prawidłowy bieg.
Z przytoczonych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie
art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c.
md
POSTANOWIENIE
Dnia 8 marca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w Warszawie Oddział
Regionalny
przeciwko J. S., . S., D. S. reprezentowanemu przez J. S.
o eksmisję,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 marca 2012 r.,
zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu Okręgowego w O.
z dnia 14 lipca 2011 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 14 lipca 2011 r. Sąd Okręgowy w O. na podstawie
art. 3986
§ 2 k.p.c. odrzucił skargę kasacyjną pozwanych, wyjaśniając
w uzasadnieniu, że jest ona niedopuszczalna w rozumieniu art. 3982
§ 1 k.p.c.
z uwagi na zbyt niską wartość przedmiotu zaskarżenia (1 836 zł). Pozwani
w zażaleniu na to postanowienie zarzucili błędną wykładnię i niezastosowanie do
ustalenia opłaty od skargi kasacyjnej art. 12, art. 26 ust. 1 pkt 6 i ewentualnie
art. 14 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) oraz błędne
zastosowanie art. 3941
§ 1 k.p.c. i art. 23 k.p.c. Zdaniem skarżących powództwo
o eksmisję nie ma charakteru niemajątkowego na co wskazuje niepodanie
w pozwie wartości przedmiotu sporu. We wnioskach skarżący domagali się
uchylenia zaskarżonego postanowienia, ewentualnie orzeczenia co do istoty
sprawy i zasądzenia kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Artykuł 3982
§ 1 k.p.c. ogranicza co do zasady dopuszczalność skargi
kasacyjnej w sprawach o prawa majątkowe. Skargę w takiej sprawie można wnieść
jedynie wówczas, kiedy wartość przedmiotu zaskarżenia wynosi co najmniej
50 000 zł, w sprawach gospodarczych – co najmniej 75 000 zł, a w sprawach
z zakresu pracy i ubezpieczeń społecznych – jest nie niższa niż 10 000 zł. Za
sprawy o prawa majątkowe powszechnie uznaje się takie, w których zgłoszone
zostało żądanie mające na celu realizację prawa lub uprawnienia wpływającego
bezpośrednio na stosunki majątkowe stron. Powództwo może dotyczyć
świadczenia, ustalenia albo ukształtowania prawa lub stosunku prawnego
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2001 r., III CKN 568/01,
nie publ. poza bazą Lex nr 553697). W orzecznictwie ugruntowany jest też pogląd,
że sprawa o eksmisję obejmuje powództwo o świadczenie, którym jest zwrot
zajmowanych pomieszczeń (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
19 listopada 1996 r., III CKN 13/96, OSNC 1997/3/33 oraz z dnia 5 grudnia 2000 r.,
IV CZ 82/00, nie publ. poza bazą Lex nr 610223). Odzyskanie lokalu zajmowanego
przez osoby, które utraciły do tego prawo obligacyjne, przez stronę, która im
wcześniej lokal wynajmowała ma niewątpliwie wartość materialną, a roszczenie
3
o jego zwrot jest roszczeniem majątkowym. Wartość przedmiotu sporu,
a w konsekwencji także przedmiotu zaskarżenia w przypadku takiego roszczenia
wyznacza art. 23 k.p.c., co prawidłowo przyjął Sąd odwoławczy. To, że strona
powodowa nie oznaczyła, wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 187 § 1 pkt 1
k.p.c., wartości przedmiotu sporu, nie decyduje o charakterze zgłoszonego przez
nią powództwa, który wyznaczony jest treścią żądania. Skoro wartość przedmiotu
zaskarżenia nie sięgała kwoty określonej w art. 3982
§ 1 k.p.c., skarga kasacyjna
nie była dopuszczalna.
W tym stanie rzeczy nie zostały naruszone wskazane przez pozwanych
przepisy art. 12, art. 26 ust. 1 pkt 6 i ewentualnie art. 14 ust. 2 w zw. z art. 3 ust. 2
pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
przez ich błędną wykładnię i niezastosowanie, ponieważ dotyczą one zasad
określania opłat, a nie wyznaczania wartości przedmiotu sporu i wartości
przedmiotu zaskarżenia, ani tym bardziej kryteriów rozróżniania spraw o prawa
majątkowe od spraw o prawa niemajątkowe. Nie został także naruszony art. 23
k.p.c., który Sąd Okręgowy zastosował prawidłowo. Natomiast zarzut naruszenia
art. 3941
§ 1 pkt 1 k.p.c. jest niezrozumiały, jeżeli zważyć, że zażaleniu pozwanych
został nadany prawidłowy bieg.
Z przytoczonych względów zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie
art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c.
md