Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 352/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 kwietnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Flemming-Kulesza (przewodniczący)
SSN Zbigniew Hajn
SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania J. W.
przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
o rentę rolną w związku z wypadkiem,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 12 kwietnia 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 6 kwietnia 2011 r.,
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2010 r. Sąd Okręgowy oddalił odwołanie J. W.
od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego Oddziału
Regionalnego w K. z dnia 6 grudnia 2007 r., którą odmówiono mu prawa do dalszej
2
renty rolniczej. Poza sporem było, że wnioskodawca, urodzony 28 lipca 1952 r.,
podlegał rolniczemu ubezpieczeniu społecznemu w latach 1990 - 1993 jako
domownik rolnika. W okresie od 1 stycznia 1994 r. do 30 września 2007 r. pobierał
rentę rolniczą. Na podstawie opinii biegłych specjalistów z zakresu chirurgii,
reumatologii, gastroenterologii, kardiologii i psychiatrii Sąd Okręgowy ustalił, że
występujące u wnioskodawcy schorzenia, tj. zapalenie dwunastnicy, naczyniak
wątroby wymagający dalszej diagnostyki, stan po zszyciu pękniętego wrzodu
dwunastnicy w 2002 r., przepuklina pachwinowa obustronna, zmiany
zwyrodnieniowe kręgosłupa bez - upośledzenia funkcji, bez objawów korzeniowych
i ubytkowych, żylaki kończyn dolnych bez cech przewlekłej niewydolności żylnej,
obustronne przepukliny pachwinowe wolne, nadciśnienie tętnicze w stanie
wydolności krążenia, choroba wrzodowa dwunastnicy, nadciśnienie w wywiadzie,
stan po perforacji wrzodu odźwiernika leczonym operacyjnie, nadciśnienie tętnicze
II st., obserwacja w kierunku choroby niedokrwiennej serca, zaburzenia rytmu w
wywiadzie oraz zaburzenia emocjonalne o obrazie przygnębienno-dysforycznym -
warunkowane sytuacyjnie i nieznacznym podłożem organicznym nie czynią go
całkowicie niezdolnym do pracy w gospodarstwie rolnym. Sąd Okręgowy uznał, iż w
myśl przepisów art. 21 i art. 22 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników (tekst jedn. Dz.U. z 2008 r., Nr 50, poz. 291), w brzmieniu
obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji, odwołanie nie zasługiwało na
uwzględnienie. W ocenie Sądu opinie biegłych sądowych stanowią miarodajny
dowód w sprawie, ponieważ wnioskodawca został poddany badaniom lekarskim
pod kątem wszystkich zgłaszanych schorzeń. Biegli lekarze sądowi stwierdzili
jednoznacznie, że nie jest on całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie
rolnym. Biegli sporządzili opinie na podstawie dokumentacji lekarskiej przedłożonej
do akt sprawy oraz nadesłanej w czasie postępowania sądowego, a przede
wszystkim badania wnioskodawcy.
Na skutek apelacji wnioskodawcy Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2011 r. oddalił jego apelację.
Sąd stwierdził, że istotę sporu w niniejszej sprawie stanowiło ustalenie, czy
wnioskodawca spełnia przesłanki uprawniające go do pobierania renty rolniczej,
określone w przepisach ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
3
społecznym rolników (tekst jednolity: Dz.U. z 2008 r. Nr 50, poz. 291 ze zm.), a w
szczególności czy jest on osobą całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie
rolnym w związku z wypadkiem przy pracy rolniczej bądź z ogólnego stanu zdrowia.
Stosownie do treści art. 21 ust. 1 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym w
dacie wydania zaskarżonej decyzji, tj. 6 grudnia 2007 r., renta rolnicza z tytułu
niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który podlegał ubezpieczeniu
emerytalno-rentowemu przez wymagany ustawą okres, jest trwale lub okresowo
całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym, całkowita niezdolność do
pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu
emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2,
lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów. Z kolei w myśl art.
21 ust. 4 cytowanej ustawy, jeżeli całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie
rolnym powstała wskutek wypadku przy pracy rolniczej lub rolniczej choroby
zawodowej, warunek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, uważa się za spełniony, jeżeli
ubezpieczony posiada jakikolwiek okres ubezpieczenia emerytalno-rentowego,
który obejmuje dzień wypadku lub dzień zachorowania na rolniczą chorobę
zawodową. Definicję całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym
zawiera art. 21 ust. 5 ustawy, zgodnie z którym za całkowicie niezdolnego do pracy
w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia
sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w
gospodarstwie rolnym. W ocenie Sądu Apelacyjnego, przeprowadzone przez Sąd
Okręgowy postępowanie dowodowe pozwoliło na stwierdzenie, że schorzenia
wnioskodawcy nie czynią go niezdolnym do pracy w gospodarstwie rolnym.
Powołani przez ten Sąd biegli zapoznali się z całokształtem zgromadzonej w
niniejszej sprawie dokumentacji medycznej dotyczącej przebiegu leczenia
stwierdzonych u niego schorzeń i wzięli pod uwagę zarówno charakter jak i
przebieg procesów chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu,
jak również sprawność psychofizyczną, a wszystko w kontekście możliwości
wykonywania przez niego pracy w gospodarstwie rolnym. Sąd stwierdził, że
podstawą przyznania wnioskodawcy w 2004 r. ostatniej renty rolniczej były zmiany
zwyrodnieniowe pourazowe stawu skokowego lewego ze znacznym ograniczeniem
ruchomości i funkcji podporowej kończyny dolnej lewej (k. 60-63 akt rentowych).
4
Natomiast obecnie, w ocenie biegłego z zakresu chirurgii, u wnioskodawcy nie
występuje ograniczenie sprawności w stopniu pozwalającym na przyjęcie
okresowej lub trwałej całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.
Może on jedynie wymagać okresowej rehabilitacji ruchowej i farmakoterapii, ale
sprawność ruchowa stawów kręgosłupa, siła mięśniowa i zborność ruchów jest
zachowana. Również pozostali biegli specjaliści z zakresu reumatologii,
gastroenterologii, kardiologii i psychiatrii, biorąc pod uwagę stopień nasilenia
występujących u wnioskodawcy schorzeń, jednoznacznie stwierdzili jego pełną
zdolność do wykonywania pracy rolniczej. W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalenie
przez Sąd pierwszej instancji, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do
pracy w gospodarstwie rolnym jest prawidłowe, ponieważ dokonane zostało w
oparciu o wnikliwą i wszechstronną ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy pod kątem
możliwości wykonywania pracy rolniczej. Tym samym wnioskodawca nie spełnia
przesłanki z art. 21 ust.1 pkt 2 powołanej wyżej ustawy o ubezpieczeniu
społecznym rolników, od której uzależnione jest prawo do renty rolniczej.
Od powyższego orzeczenia wnioskodawca wniósł skargę kasacyjną
zaskarżając wyrok Sądu drugiej instancji w całości. W skardze zarzucił rażące
naruszenie przepisów prawa materialnego - art. 21 ust. 1 pkt 2, ust. 6 i 7 ustawy z
dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników (t.j. z 2008 r., Nr 50,
poz. 291 ze zm.) poprzez jego błędną wykładnię wyrażającą się w poglądzie, że
osoba cierpiąca na wiele schorzeń nie jest osobą niezdolną do pracy jeśli
poszczególne schorzenia badane z osobna nie wskazują na taką niezdolność, a
nadto na przyjęciu że wnioskodawca jest zdolny do pracy w gospodarstwie rolnym,
pomimo że wymaga on leczenia operacyjnego oraz ujawniło się wiele nowych
schorzeń; art. 20, 21 i 22 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu
społecznym rolników poprzez ich niezastosowanie w niniejszej sprawie. Ponadto
powołał naruszenie przepisów postępowania - art. 227 k.p.c. w związku z art. 391 §
1 k.p.c. oraz art. 382 k.p.c. poprzez nieuwzględnienie całego materiału
dowodowego w tej sprawie, a w szczególności dowodów co do faktów mających
istotne znaczenie w tej sprawie, to jest: wypadku wnioskodawcy w gospodarstwie
rolnym w 1992 r. i jego skutków, w tym powikłań, w zakresie możliwości osobistej
pracy wnioskodawcy na gospodarstwie rolnym, w sytuacji gdy sprawa dotyczyła
5
przyznania renty z tego tytułu; dokumentacji znajdującej się w aktach KRUS,
zwłaszcza k.13, 14, 15-16, 28, 36 - 37, 42, 43, 60 wskazującej na faktyczne
schorzenia wnioskodawcy, ich przebieg i rokowania (zmiany zwyrodnieniowe
kręgosłupa), oraz opinii biegłych, a zwłaszcza ich wniosków wydanych w
poprzednim postępowaniu przed Sądem Okręgowym do sygn. akt VI U /…/;
dokumentacji dostarczonej do akt niniejszej sprawy przez wnioskodawcę, a w
szczególności k. 69, 70, 71, 74, 80, 93, 98 wskazującej na to, że wnioskodawca jest
osobą niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym (jak również do podjęcia innej
pracy zarobkowej), w sytuacji gdy dotychczasowy przebieg chorób wnioskodawcy,
ich rozwój, efekty leczenia (konieczność operacji i diagnostyki) wskazuje na stan
zaawansowania chorób i możliwości pracy wnioskodawcy; art. 217 k.p.c. w związku
z art. 236, art. 233 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 382 k.p.c. polegające na
braku rozstrzygnięcia o dopuszczeniu czy też odmowie dopuszczenia
przedłożonych przez wnioskodawcę dokumentów, w sytuacji gdy Sąd powinien
wypowiedzieć się co do wniosku dowodowego strony - tak wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 23 stycznia 2008 r. sygn. akt II PK 125/2007 (OSNP 2009/5-6
poz. 66); art. 227 k.p.c. w związku z art. 233 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c.
oraz art. 382 k.p.c. poprzez dokonanie ustaleń istnienia przesłanek z art. 21 i 22
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników wyłącznie
na podstawie opinii biegłych lekarzy, w sytuacji gdy „kwalifikacja niezdolności do
pracy w gospodarstwie rolnym należy do sfery prawa, a nie do oceny biegłych
lekarzy sądowych" - tak Sąd Najwyższy w wyroku z 10 czerwca 1997 r. sygn. akt II
UKN 180/97, to znaczy dokonanie ustaleń faktycznych wyłącznie w oparciu o opinie
biegłych z pominięciem pozostałego materiału dowodowego; nieuwzględnieniu
całego materiału dowodowego w sprawie, jak również brak wszechstronnej oceny
wszystkich dowodów zgromadzonych w aktach sprawy; art. 227 k.p.c. w związku z
art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 382 k.p.c. poprzez
przyjęcie, że opinie biegłych lekarzy „zawierają wyczerpujące i przekonujące
uzasadnienia wysuniętych wniosków", podczas gdy opinie te nie uwzględniają
dokumentacji medycznej w sprawie jaka znajdowała się w aktach KRUS,
rozpoznanych schorzeń wnioskodawcy m.in. neurologicznych, a zwłaszcza opinia z
k. 28, która pomija fakt wypadku wnioskodawcy w 1992 r. i schorzeń będących
6
następstwem tego wypadku - przede wszystkim artropatia pourazowa lewego
stawu skokowego, które przez 15 lat były podstawą do wypłaty wnioskodawcy renty
rolniczej; opinie te są przekonujące, podczas gdy są one sprzeczne z
rozpoznaniami schorzeń wnioskodawcy i wynikami jego badań, pobytami w
szpitalu, m.in. opinie te podzielają ostatnią opinię lekarzy KRUS, który rozpoznał
złamanie kości pięty lewej bez przemieszczenia, podczas gdy jak wynika z akt
KRUS i dotychczasowej dokumentacji medycznej, wnioskodawca doznał złamania
z przemieszczeniem w wyniku czego nastąpiły dalsze komplikacje zdrowotne
uniemożliwiające pracę w gospodarstwie rolnym; art. 227 k.p.c. w związku z art.
232 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 382 k.p.c. oraz w związku z art. 21 i 22
ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników poprzez
przyjęcie, że zgłoszone przez wnioskodawcę zarzuty do opinii psychiatrycznej nie
były merytoryczne, a w związku z tym nie wymagały one wyjaśnienia; pominięcie
dowodu z opinii biegłego neurologa, pomimo że zgłaszane dolegliwości, w tym
zawroty głowy, skierowania do szpitala z przyczyn neurologicznych, jak również
pośrednio opinie biegłych (zaburzenia pamięci, równowagi) wskazywały na
konieczność powołania biegłego tej specjalności; art. 278 k.p.c. w związku art. 227
k.p.c. w związku z art. 232 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. oraz art. 382 k.p.c. poprzez
przyjęcie, że powołanie kolejnej opinii biegłego neurologa może nastąpić wyłącznie
wówczas, gdy którykolwiek z powołanych wcześniej biegłych wskazałby na
konieczność przeprowadzenia opinii z tego zakresu, a biegli nie rozpoznali takich
schorzeń, w sytuacji gdy zarówno z dokumentacji dostarczonej przez
wnioskodawcę, a przede wszystkim z dokumentacji akt KRUS w tym opinii biegłych
w sprawie przed Sądem Okręgowym do sygn. akt VI U /…/, wynika że
wnioskodawca od szeregu lat cierpi na schorzenia neurologiczne; art. 232 zdanie 2
k.p.c. oraz art. 286 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. oraz w związku z art. 21 i 23
ustawy z dnia 20 grudnia 1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników poprzez
niedopuszczenie dowodu ze wspólnej - jednej opinii biegłych, która oceniłaby
sprawność organizmu wnioskodawcy jako całości, uwzględniając ilość schorzeń
wnioskodawcy (ich pogłębianie się), czas ich trwania, z uwzględnieniem specyfiki
pracy na gospodarstwie rolnym; art. 328 § 2 k.p.c. poprzez niepodanie jakie
przesłanki spowodowały pominięcie całego materiału dowodowego w tej sprawie, w
7
szczególności akt KRUS i dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę oraz z
jakich przyczyn nie uwzględniono faktu, że w 1992 r. wnioskodawca w wyniku
wypadku w gospodarstwie rolnym doznał urazów, które były podstawą wypłaty
renty rolniczej przez prawie 15 lat.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się nieuzasadniona. W niniejszej sprawie aktualne
jest stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 16 grudnia 1998 r., II
UKN 396/98, (OSNP 2000/4/161), zgodnie z którym jeżeli w odniesieniu do ustaleń
faktycznych wymagających specjalistycznej wiedzy sąd zasięgnął opinii biegłych, to
ewentualne powołanie jeszcze innych biegłych, można by uznać za powinność
sądu tylko wtedy, gdy pierwotna opinia budzi istotne i nie dające się usunąć
wątpliwości, a zainteresowana strona wykazuje nieporadność w zgłaszaniu
odpowiednich wniosków dowodowych. Podobne poglądy były już wielokrotnie
przedstawiane - patrz: wyrok z dnia 7 października 1998 r., II UKN 248/98
(OSNAPiUS 1999 r. Nr 20, poz. 666); wyrok z dnia 2 czerwca 1898 r., II UKN 88/98
(OSNAPiUS 1999 r. Nr 11, poz. 373); wyrok z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN
406/97 (OSNAPiUS 1998 r. Nr 21, poz. 643); wyrok z dnia 14 grudnia 1997 r., II
UKN 394/97 (OSNAPiUS 1998 r. Nr 20, poz. 614); wyrok z dnia 18 września 1997
r., II UKN 260/97 (OSNAPiUS 1998 r. Nr 13, poz. 408). Rozwijając powyższe
stanowisko wskazać należy, że przepis art. 278 § 1 k.p.c. przewiduje, że w
wypadkach wymagających wiadomości specjalnych sąd może wezwać jednego lub
kilku biegłych w celu zasięgnięcia opinii. Mimo fakultatywnej formuły przytoczonego
przepisu, sąd musi zwrócić się do biegłego, jeśli dojdzie do przekonania, że
okoliczność mająca istotne znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy
może zostać wyjaśniona tylko w wyniku wykorzystania wiedzy osób mających
specjalne wiadomości. W takim przypadku dowód z opinii biegłego z uwagi na
składnik wiadomości specjalnych jest dowodem tego rodzaju, że nie może być
zastąpiony inną czynnością dowodową ani wnioskowaniem na podstawie innych
ustalonych faktów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1999 r., I
CKN 223/98, Wokanda 2000 nr 3, poz. 7). W niniejszej sprawie skarżący nie widzi
8
różnicy pomiędzy oceną przeprowadzonych dowodów a oceną prawną ustalonego
w sprawie stanu faktycznego. Dlatego też formułuje nieuprawniony wniosek, że
odmowa możliwości dokonania przez sąd oceny opinii biegłych według kryteriów
logicznego myślenia, wiedzy powszechnej i doświadczenia życiowego ogranicza w
istocie kognicję sądu do kwestii proceduralnych i oddaje biegłym władzę
sądowniczą. Wskazać należy, że specyfika oceny dowodu z opinii biegłego wyraża
się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie
posiada wiadomości specjalnych, w istocie tylko w zakresie zgodności z zasadami
logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Odwołanie
się przez sąd do tych kryteriów oceny stanowi więc wystarczające i należyte
uzasadnienie przyczyn uznania opinii biegłego za przekonującą. Nie budzi
wątpliwości, że w sprawie, której przedmiotem jest prawo do świadczenia
rentowego z rolniczego ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego
prawa i będąca elementem ustaleń faktycznych ocena niezdolności do pracy
wymaga wiadomości specjalnych i musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii
biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju
schorzeń osoby zainteresowanej. Wprawdzie w ramach przyznanej sądowi
swobody w ocenie dowodów może on i powinien poddać opinie biegłych stosownej
weryfikacji dla uznania ich za przekonujące bądź podlegające zdyskwalifikowaniu,
jednakże nie może opierać się wyłącznie na własnej wiedzy, oderwanej od
specjalistycznej wiedzy medycznej. W żadnym wypadku opinia biegłych, która sądu
nie przekonała, nie może być weryfikowana, a zwłaszcza dyskwalifikowana w
całości bądź w zakresie wniosków końcowych, bez posłużenia się wiedzą
specjalistyczną. Taka weryfikacja zgodnych stanowisk wszystkich wydanych w
sprawie opinii, nie wyłączając orzeczeń wydanych w postępowaniu przed organem
rentowym, jest niedopuszczalna. W konsekwencji sąd nie może - wbrew opinii
biegłych, dostarczających sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania
oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju
występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi
dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania pracy rolniczej
bądź braku takiej zdolności - oprzeć się na własnym przekonaniu, zasadach
logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, które to
9
kryteria ze zrozumiałych względów nie obejmują specjalistycznej wiedzy medycznej
(por. także wyroki Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2000 r., II UKN 498/99,
OSNAPiUS 2001 nr 19, poz. 597 i z dnia 7 lipca 2005 r., II UK 277/04, OSNP 2006
nr 5-6, poz. 97 oraz powołane w nim orzecznictwo). Ponadto nakaz wzięcia za
podstawę wyrokowania stanu rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy zgodnie z art.
316 § 1 k.p.c., w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych należy rozumieć z
uwzględnieniem specyfiki postępowania w takiej sprawie. Stan rzeczy, o którym jest
mowa w przepisie art. 316 § 1 k.p.c. należy odnosić do przedmiotu sporu. W
sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiotem sporu jest przedmiot
rozstrzygnięcia zaskarżonej decyzji, mówiąc w pewnym uproszczeniu –
prawidłowość tej decyzji. Gdy decyzja jest zaskarżona z tego powodu, że
ubezpieczony kwestionuje przyjętą za podstawę decyzji ocenę jego zdolności
(niezdolności) do pracy stan rzeczy, który sąd winien wziąć pod uwagę w tej kwestii
należy odnieść do daty wydania decyzji. W razie podniesienia okoliczności, które
powstały po dacie wniesienia odwołania, sąd pierwszej instancji nie może orzec na
ich podstawie, tak jakby nakazywała norma z art. 316 § 1 k.p.c. lecz winien jest
uchylić decyzję, przekazać sprawę organowi rentowemu i umorzyć postępowanie
(art. 47714
§ 4 k.p.c.). Gdy nowe okoliczności podnoszone są w postępowaniu
apelacyjnym, tak jak to było w tej sprawie, sąd drugiej instancji nie może wziąć ich
za podstawę wyrokowania. Skarżący przedłożył w postępowaniu apelacyjnym
zaświadczenie (karta informacyjna leczenia szpitalnego) i wyniki badań z okresu
późniejszego nie tylko od daty decyzji lecz i od wyroku Sądu pierwszej instancji.
Podnosi on wprawdzie w skardze, że owe zaświadczenie i wyniki obrazują te same
schorzenia, które były przedmiotem oceny w postępowaniu przed organem
rentowym i przed Sądem pierwszej instancji, jednakże stan jego zdrowia a ściśle
jego zdolność do pracy rolniczej w dacie wydania zaskarżonej decyzji nie mogą
podlegać ocenie na podstawie okoliczności tak odległych od daty decyzji. Gdyby
okazało się, że stał się on ponownie niezdolny do takiej pracy, może to być
przedmiotem odrębnego postępowania, a w tej sprawie nie mogło stanowić
podstawy wyrokowania przez Sąd drugiej instancji. Stan zdrowia co za tym idzie
zdolność do pracy są zmienne, również w razie występowania schorzeń
przewlekłych, jak w przypadku ubezpieczonego. Zatem nie jest uzasadniony zarzut
10
wydania rozstrzygnięcia przez Sąd drugiej instancji z pominięciem oceny dowodów
w postaci przedłożonej dokumentacji przez ubezpieczonego. W niniejszej sprawie
biegli sądowi zapoznali się z całokształtem zgromadzonej w niniejszej sprawie
dokumentacji medycznej dotyczącej przebiegu leczenia stwierdzonych u
skarżącego schorzeń i wzięli pod uwagę zarówno charakter jak i przebieg procesów
chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu, jak również
sprawność psychofizyczną, a wszystko w kontekście możliwości wykonywania
przez niego pracy w gospodarstwie rolnym. Z kolei powołane w skardze kasacyjnej
argumenty stanowią polemikę z sądową oceną dowodów. Dokonanie innych
ustaleń odmiennych od ustaleń sądu pierwszej instancji byłoby dopuszczalne i
uzasadnione w szczególności wtedy, gdyby dowody przeprowadzone przez Sąd
pierwszej instancji nie miały jednoznacznej wymowy, a ocena tego sądu była
oczywiście błędna. Zatem przedstawione w skardze argumenty co do trafności
oceny dokonanej przez sąd drugiej instancji, nie uzasadniają stanowiska, że Sąd
ten wykroczył poza granice zakreślone w art. 233 § 1 k.p.c., i nie dają
wystarczających podstaw do zajęcia przez Sąd Najwyższy odmiennego
stanowiska.
Z powyższych względów skarga kasacyjna podlega oddaleniu na podstawie
art. 39814
k.p.c.