Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 42/11
POSTANOWIENIE
Dnia 26 kwietnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jerzy Kwaśniewski
w sprawie z powództwa A. C.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 26 kwietnia 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie
z dnia 19 kwietnia 2011 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 23 lipca 2008 r., Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej
na podstawie art. 201 ust. 3 pkt 3 w związku z art. 209 ust. 1 pkt 4 oraz art. 210 ust.
1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz.
1800 ze zm.), po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie
nałożenia kary pieniężnej na powoda – B. P. A. C. prowadzącego działalność
gospodarczą w O. w związku z naruszeniem przez B. P. obowiązków
informacyjnych w stosunku do użytkowników końcowych, przez nieuwzględnienie w
treści umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych postanowień wymaganych
zgodnie z art. 56 ust. 3 pkt 2 i 7, art. 57 ust. 6 Prawa telekomunikacyjnego oraz
nieuwzględnienie w treści regulaminu świadczenia usług telekomunikacyjnych
postanowień wymaganych zgodnie z art. 60 pkt 2 i 6 Prawa telekomunikacyjnego,
które to nieprawidłowości nie zostały usunięte w terminie określonym w zaleceniach
2
pokontrolnych z dnia 4 grudnia 2006 r., co zostało stwierdzone w protokole kontroli
z dnia 4 października 2007 r., nałożył na powoda karę pieniężną w wysokości 7.500
zł.
Od powyższej decyzji powód odwołanie.
Wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2010 r. Sąd Okręgowy – Sąd Ochrony
Konkurencji i Konumentów w Warszawie oddalił odwołanie.
Powyższy wyrok powód zaskarżył apelacją.
Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2011 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie na
podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.
Wyrok Sądu Apelacyjnego powód zaskarżył skargą kasacyjną. Skargę
oparto na obydwu podstawach określonych w art. 3983
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. W
ramach podstawy materialnoprawnej (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.) zarzucono błędną
wykładnię art. 201 ust. 3 pkt 1-3 oraz art. 210 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego. W
ramach podstawy procesowej (art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c.) zarzucono naruszenie art.
68 § 1 k.p.c. w związku z art. 379 pkt 2; art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391
k.p.c. oraz art. 385 k.p.c.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano, że:
„pierwszy powód/przyczyna dla którego/ dla której Sąd Najwyższy powinien przyjąć
do rozpoznania złożoną przez powoda skargę kasacyjną to udzielenie odpowiedzi
na następującą kwestię jaka rysuje się w świetle wyroku Sądu Apelacyjnego w
Warszawie.
1. Czy możliwe jest i zarazem zgodne z obowiązującym Kodeksem
postępowania cywilnego według przepisów, którego to Kodeksu następowało
rozpoznanie i rozstrzyganie sprawy przez sądy powszechne w pierwszej jak i
drugiej instancji, aby cały proces gromadzenia faktów koniecznych do dokonania
ustaleń faktycznych a w konsekwencji do zastosowania prawa materialnego
ograniczył się ze strony sądów powszechnych rozpoznających sprawę na
podstawie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego jedynie do powielenia
tego/przepisania tego co zostało przyjęte przez organ administracji publicznej w
postępowaniu administracyjnym w ramach jego ustaleń faktycznych.”.
Ponadto wskazano, że: „2. Drugi powód/przyczyna dla którego/dla której Sąd
Najwyższy powinien przyjąć do rozpoznania złożoną przez powoda skargę
3
kasacyjną to odniesienie się do kwestii dotyczącej sposobu w jaki Sądy obu
instancji wyłożyły/zinterpretowały przepisy Prawa telekomunikacyjnego, a
mianowicie normy kompetencyjnej określającej zarówno kompetencje obligatoryjną
jak i fakultatywną upoważniające pozwanego czyli Prezesa UKE do wydania decyzji
administracyjnej w tematach opisanych w art. 201 ust. 3 wraz z pkt 1 - 3 Pt, które to
rozumienie kompetencji jaką przyjął Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia
19 kwietnia 2011 roku w sprawie o sygn. akt VI A Ca 1169/10 za Sądem
Okręgowym w O. przysługujących pozwanemu do wydawania decyzji w trybie art.
201 jest niezgodne i jest jawnym zaprzeczeniem wszelkich regulacji z których
wynika poszanowanie gwarancji procesowych stron, a co w konsekwencji pozostaje
w opozycji do zasady praworządności, zasady przewidywalności i bezpieczeństwa
prawnego, zasady poszanowania praw człowieka, jego wolności, a która to
interpretacja polega na przyznaniu pozwanemu na nieograniczoną w praktyce
żadnym terminem możliwość według nieograniczonego uznania pozwanego
wyprowadzania na swoiste raty konsekwencji jakie dla powoda wypływają z
przyjętego przez pozwanego i uznanego według tegoż pozwanego za udowodniony
stanu faktycznego na podstawie art. 201 Pt co w praktyce sprowadza się do
uznania, że pozwany może kiedy tylko uzna to za właściwe i w jego ocenie
konieczne pomimo że poczynione przez pozwanego ustalenia faktyczne stanowią
pewną całość i których zwieńczeniem było wydanie decyzji administracyjnej na
podstawie art. 201 ust. 3 wydawać może pozwany nowe decyzje na podstawie art.
201 ust. 3 Pt co do tematów opisanych w pkt 1 - 3 tegoż ustępu”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wnoszący skargę w imieniu powoda jego pełnomocnik będący adwokatem
nie wskazał na podstawie której z czterech określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
przyczyn przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania został oparty tego dotyczący
wniosek skargi. Autor skargi bez odpowiedniego skonkretyzowania przyczyny
przyjęcia skargi do rozpoznania przedstawił w uzasadnieniu wniosku krytykę
zaskarżonego wyroku. Ze sposobu ujęcia tej krytyki opierającego się na bardzo
subiektywnych i ogólnikowo ujętych poglądach wnoszącego skargę, poglądach
4
wyrażanych bez rzeczowego uwzględnienia podstaw zaskarżonego wyroku nie
wynikają żadne okoliczności, o których mowa w art. 3989
§ 1 k.p.c. Skarga nie
ujawnia istotnego zagadnienia sprawy ani potrzeby wykładni przepisów prawa
budzących wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów.
Nieważności postępowania, która według podstawy skargi miałaby wynikać z art.
68 § 1 k.p.c. i art. 379 pkt 2 k.p.c., wnoszący skargę w ogóle nie uzasadnił, nawet w
ramach uzasadnienia podstawy skargi określonej w art. 3983
§ 1 pkt 2 k.p.c. Nie
może też wchodzić w rachubę kwalifikacja wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania ze względu na oczywistą zasadność skargi (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.)
skoro uzasadnienie zaskarżonego wyroku zawiera wyjaśnienie jego podstawy, w
szczególności zawiera wyjaśnienia interpretacyjne uwzględniające orzecznictwo
Sądu Najwyższego – w tym stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z
dnia 16 marca 2009 r., III SK 35/08 – OSNP 2010/17-18/223. Natomiast autor
skargi, całkowicie ignorując te wyjaśnienia, ogranicza się do oderwanej od
ustalonych okoliczności faktycznych, subiektywnej polemiki.
Stwierdzając, że nie zachodzą przyczyny przyjęcia skargi, określone w
art. 3989
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy postanowił zgodnie z art. 3989
§ 2 k.p.c.