Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 16 marca 2009 r.
III SK 35/08
Nałożenie kary pieniężnej na podstawie art. 209 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.) nie
musi być poprzedzone postępowaniem kontrolnym (pokontrolnym), a w szcze-
gólności czynnościami określonymi w art. 201 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 tego Prawa.
Wypełnienie obowiązku udzielenia informacji na żądanie Prezesa Urzędu Ko-
munikacji Elektronicznej po zakreślonym terminie (art. 21 Prawa telekomunika-
cyjnego) jest niewypełnieniem tego obowiązku w rozumieniu art. 209 ust. 1 pkt
1 tego Prawa.
Przewodniczący SSN Zbigniew Korzeniowski, Sędziowie: SN Józef Iwulski
(sprawozdawca), SA Maciej Pacuda.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 marca
2009 r. sprawy z powództwa GTS E. Spółki z o.o. w W. przeciwko Prezesowi Urzędu
Komunikacji Elektronicznej o wymierzenie kary pieniężnej, na skutek skargi kasacyj-
nej strony powodowej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 2 kwietnia
2008 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 9 maja 2007 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Ochrony Konkurencji i
Konsumentów w Warszawie oddalił odwołanie GTS E. Spółki z o.o. w W. (dalej
Spółka) od decyzji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej UKE) z dnia 21
lipca 2006 r. w przedmiocie nałożenia na Spółkę kary pieniężnej w wysokości
500.000 zł oraz zasądził od Spółki na rzecz Prezesa UKE kwotę 720 zł tytułem kosz-
tów zastępstwa procesowego.
Sąd Okręgowy ustalił, że Prezes UKE postanowieniem z dnia 20 grudnia 2004
r. wydanym na postawie art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo teleko-
2
munikacyjne (Dz.U. Nr 171, poz. 1800 ze zm.) wszczął postępowanie w sprawie ana-
lizy rynków właściwych w zakresie usług telekomunikacyjnych celem ustalenia, czy
występuje skuteczna konkurencja na rynku świadczenia usługi zakończenia połączeń
w poszczególnych stacjonarnych sieciach telefonicznych (zgodnym z obszarem sieci,
w której następuje zakończenie połączenia) i czy na krajowym rynku świadczenia
usługi dostępu szerokopasmowego (w tym usługi szerokopasmowej transmisji da-
nych) występuje skuteczna konkurencja. W tym celu Prezes UKE zwrócił się do
Spółki o wypełnienie stosownych formularzy. Ze względu na brak niektórych danych
Spółka została zobowiązana do ich uzupełnienia pismem z 25 stycznia 2006 r., w
którym Prezes UKE ustalił zakres żądania, termin udzielenia informacji (28 lutego
2006 r.) oraz zamieścił pouczenie o sankcjach za nieudzielenie informacji. Spółka
udzieliła informacji dopiero w dniu 29 maja 2006 r. Z kolei w dniu 18 lipca 2005 r. Pre-
zes UKE zwrócił się do Spółki o przedstawienie opisu infrastruktury telekomunikacyj-
nej wykorzystywanej przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego do świadczenia
usług telekomunikacyjnych na rzecz użytkowników krajowych. Prezes UKE podał
szczegółowo, jakie informacje powinna dostarczyć Spółka. W dniu 29 lipca 2005 r.
Spółka przekazała część żądanych informacji, w tym między innymi schemat szkiele-
towej sieci teletransmisyjnej DWDM/SDH oraz wyjaśniła przyczyny, dla których nie
jest możliwe podanie parametru odnoszącego się do pokrycia geograficznego wła-
snej sieci telekomunikacyjnej. Ze względu na konieczność uzupełniania danych,
które były niezbędne do zakończenia postępowania prowadzonego w sprawie ustale-
nia, czy na rynku świadczenia usługi kończenia połączeń w stacjonarnych sieciach
telefonicznych występuje skuteczna konkurencja, Prezes UKE w piśmie z dnia 13
stycznia 2006 r. ponowił żądanie udostępnienia danych przez Spółkę, wyznaczając
termin na dzień 20 stycznia 2006 r. i pouczając Spółkę o sankcjach za nieudzielanie
odpowiedzi w terminie. Do tej daty Spółka nie przedstawiła danych ani nie wniosko-
wała o przedłużenie terminu do ich dostarczenia. Spółka udzieliła żądanej informacji
w piśmie datowanym na dzień 29 maja 2006 r. W dniu 15 marca 2006 r. Prezes UKE
zwrócił się do Spółki o przekazanie informacji dotyczących dostępu szerokopasmo-
wego za lata 2002-2005 z podziałem na technologię dostępu, zakreślając termin do
udzielenia odpowiedzi na dzień 22 marca 2006 r. i pouczając o sankcjach za nie-
udzielenie informacji w terminie. Tej informacji Spółka udzieliła 29 maja 2006 r.
W dniu 28 kwietnia 2006 r. Prezes UKE wszczął na podstawie art. 21 ust. 3
Prawa telekomunikacyjnego postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej na
3
Spółkę za nieudzielenie informacji. Postępowanie to zakończono wydaniem w dniu
21 lipca 2006 r. decyzji wymierzającej Spółce karę pieniężną w wysokości 500.000 zł.
Prezes UKE przyjął, że żądane informacje Spółka przekazała dopiero w dniu 29 maja
2006 r., czyli z uchybieniem terminu. Uznał, że Spółka utrudniła przeprowadzenie
badań rynków właściwych, a przy ustalaniu wysokości kary pieniężnej wziął pod
uwagę znaczne opóźnienie w udzieleniu żądanych informacji, dotychczasową nieka-
ralność Spółki oraz jej warunki finansowe ustalone na podstawie formularza sporzą-
dzonego za rok 2005 r.
W odwołaniu od tej decyzji Spółka podniosła w szczególności, że opóźnienie
w udzieleniu części informacji żądanych przez Prezesa UKE nie jest
niewypełnieniem obowiązku udzielenia informacji przewidzianych prawem.
Sąd pierwszej instancji uznał, że pisma datowane na 13 stycznia, 25 stycznia i
15 marca 2006 r., kierowane przez Prezesa UKE do Spółki, zawierały wszystkie ko-
nieczne elementy określone w art. 21 ust. 4 Prawa telekomunikacyjnego. Poza spo-
rem jest, że Spółka nie udzieliła żądanych informacji w terminach zakreślonych przez
Prezesa UKE. Skoro żądane informacje były konieczne do badania rynków, to ich
nieudzielenie w terminie (udzielenie po upływie wyznaczonych terminów) stanowiło
taką samą przeszkodę w prowadzeniu postępowania administracyjnego, jak nie-
udzielenie informacji w ogóle. Nałożenie kary pieniężnej przewidzianej w art. 209 ust.
1 pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego jest sankcją konieczną również wtedy, gdy udzie-
lono informacji po terminie (zwłaszcza, gdy uczyniono to ze znacznym opóźnieniem,
jak w niniejszej sprawie). Zdaniem Sądu Okręgowego, art. 209 ust. 1 pkt 1 Prawa
telekomunikacyjnego nie uzależnia nałożenia kary pieniężnej od uprzednio przepro-
wadzonej kontroli. Kara ta ma charakter represyjny, prewencyjny oraz dyscyplinujący.
Skoro Spółka, nie kwestionując zasadności żądanych informacji, udzieliła ich dopiero
po wszczęciu przez Prezesa UKE postępowania administracyjnego w sprawie nało-
żenia kary pieniężnej, to zastosowanie kary było zasadne. Według Sądu, nałożona
kara - odpowiadająca wielkości 3% przychodów Spółki - jest karą właściwą za naru-
szenie art. 209 ust. 1 pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego.
Wyrokiem z dnia 2 kwietnia 2008 r. [...] Sąd Apelacyjny w Warszawie oddalił
apelację Spółki od wyroku Sądu pierwszej instancji i zasądził od niej na rzecz Pre-
zesa UKE kwotę 270 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za instan-
cję odwoławczą. Zdaniem Sądu odwoławczego, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej
wykładni art. 209 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 201 ust. 1 i 3 Prawa telekomunikacyj-
4
nego, przyjmując, że nałożenie kary pieniężnej jest możliwe bez uprzedniego prze-
prowadzenia postępowania kontrolnego i wydania zaleceń pokontrolnych oraz bez
wyznaczenia i bezskutecznego upływu terminu do usunięcia wskazanych nieprawi-
dłowości lub udzielenia wyjaśnień. Przepis art. 201 Prawa telekomunikacyjnego od-
nosi się do art. 199 tego Prawa, który jedynie uprawnia Prezesa UKE do przeprowa-
dzenia postępowania kontrolnego i pokontrolnego. Przepisy tej ustawy nie wymagają,
aby wszystkie decyzje wydawane przez Prezesa UKE były poprzedzone przeprowa-
dzeniem kontroli. Zdaniem Sądu odwoławczego, nieudzielanie informacji lub niedo-
starczanie dokumentów przewidzianych ustawą w zakreślonym terminie oznacza
„nieudzielenie informacji". W przeciwnym wypadku należałoby uznać, że udzielenie
informacji lub dostarczenie dokumentów przez podmiot do tego zobowiązany -
choćby ze znacznym opóźnieniem - uniemożliwiałoby zastosowanie przepisów doty-
czących kar pieniężnych. Tymczasem udzielenie informacji z opóźnieniem ma tylko
wpływ na ocenę zakresu dokonanego naruszenia. W ocenie Sądu Apelacyjnego, wy-
sokość kary nałożonej na Spółkę jest adekwatna do stopnia popełnionego przez nią
naruszenia.
Od wyroku Sądu Apelacyjnego Spółka wniosła skargę kasacyjną, w której za-
rzuciła naruszenie: 1) art. 209 w związku z art. 201 ust. 1 Prawa telekomunikacyjne-
go, „polegające na przyjęciu, iż nałożenie kary pieniężnej jest możliwe bez uprzed-
niego przeprowadzenia postępowania kontrolnego oraz wydania zaleceń pokontrol-
nych" i 2) art. 209 ust. 1 pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego, „poprzez przyjęcie, iż na-
łożenie kary pieniężnej na tej podstawie jest dopuszczalne, pomimo wykonania obo-
wiązku i dostarczenia informacji żądanych przez organ".
W uzasadnieniu skargi Spółka wywiodła w szczególności, że - jej zdaniem -
przed nałożeniem kary przez Prezesa UKE konieczne jest przeprowadzenie postępo-
wania kontrolnego na podstawie art. 201 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego, na sku-
tek którego dochodzi do stwierdzenia naruszenia, następuje wydanie zaleceń pokon-
trolnych, a po bezskutecznym upływie terminu do usunięcia naruszeń organ wydaje
decyzję, w której nakłada karę na podstawie art. 209 Prawa telekomunikacyjnego.
Dokonana przez Sąd Apelacyjny interpretacja tego przepisu przeczy wyraźnemu
brzmieniu art. 209 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 201 ust. 1 oraz „wykładni systemowej
przepisów ustawy Prawo telekomunikacyjne". Zdaniem skarżącej, art. 209 ust. 1 pkt
1 Prawa telekomunikacyjnego jest wyłącznie przepisem karnym. Stwierdzenie naru-
szenia nie może odbywać się na etapie postępowania w sprawie nałożenia kary,
5
gdyż art. 209 ust. 1 pkt 1 jest przepisem materialnoprawnym, a nie procesowym, na
podstawie którego można prowadzić postępowanie administracyjne. W sytuacji, gdy
Prezes UKE w tym samym postępowaniu stwierdza naruszenie i nakłada z tego ty-
tułu karę (co miało miejsce w niniejszej sprawie) już w chwili wszczęcia postępowa-
nia, a więc przed przeprowadzeniem postępowania dowodowego, zakłada z góry, iż
doszło do naruszenia. Stąd też strona nie ma możliwości usunięcia naruszenia w
celu uniknięcia nałożenia kary. W ocenie skarżącej, ochrona praw procesowych
strony byłaby zapewniona w sytuacji uprzedniego przeprowadzenia postępowania
kontrolnego, na co wskazuje systematyka przepisów art. 199-201 Prawa telekomuni-
kacyjnego. Zaprezentowane stanowisko wspierają przepisy ustawy z dnia 6 lutego
2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz.U. Nr 50, poz. 331 ze zm.), a
zwłaszcza jej art. 107, zgodnie z którym nałożenie kary pieniężnej przez Prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wymaga przeprowadzenia odrębnego
postępowania, w którym nastąpi stwierdzenie niewykonania przez podmiot określo-
nego obowiązku. Nałożenie kary, o której mowa w art. 107 tej ustawy, jest sprawą
merytorycznie odrębną od sprawy, która została rozstrzygnięta w drodze decyzji Pre-
zesa UOKiK lub wyroku sądu. Stąd też nałożenie kary w celu przymuszenia wymaga
wszczęcia odrębnego postępowania ze wskazaniem podstawy prawnej (art. 107)
oraz faktycznej (niewykonywanie decyzji lub wyroku przez przedsiębiorcę). Ten sam
sposób interpretacji należy - zdaniem skarżącej - odnieść do przepisów dotyczących
postępowania przed innymi organami regulacyjnymi. Skarżąca podniosła, że użyty w
art. 209 ust. 1 pkt 1 Prawa telekomunikacyjnego zwrot "nie wypełnia ciążącego na
nim obowiązku wynikającego z przepisów ustawy" nie dotyczy sytuacji, w której obo-
wiązek został wykonany, chociażby częściowo. W takim przypadku wykluczone jest
więc nałożenie kary. Udzielenie organowi żądanych informacji dopiero po wszczęciu
postępowania w sprawie nałożenia kary może co najwyżej stanowić inny czyn penali-
zowany na podstawie przepisów Prawa telekomunikacyjnego i ewentualnie „podpa-
dać" pod dyspozycję normy prawnej określonej w art. 209 ust. 1 pkt 3 Prawa teleko-
munikacyjnego, zgodnie z którym karze podlega ten, kto udziela żądanych informacji
w sposób niepełny. Jednakże ta podstawa prawna nie została zastosowana w niniej-
szej sprawie. Przyjęta przez Sądy interpretacja przepisów prowadzi do sytuacji, w
której tak samo traktowane są podmioty, które usuną naruszenia przed wydaniem
decyzji o nałożeniu kary oraz te, które tego nie uczynią. W ten sposób dochodzi do
naruszenia konstytucyjnej zasady równego traktowania przez władze publiczne (art.
6
32 Konstytucji RP). Usunięcie naruszenia powinno więc powodować umorzenie po-
stępowania w sprawie nałożenia kary, bądź wpływać na wymiar kary. Skoro przy wy-
daniu przedmiotowej decyzji trzeba wziąć pod uwagę zasadę równości wobec prawa,
to usunięcie naruszenia powinno mieć wpływ na wysokość kary, tymczasem ta kwe-
stia została zupełnie pominięta w sprawie. Za przyjęciem wykładni zaprezentowanej
przez skarżącą przemawia także to, że w przygotowywanym przez Ministerstwo In-
frastruktury projekcie ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz nie-
których innych ustaw z dnia 11 stycznia 2008 r. zaplanowano dodanie do art. 209
Prawa telekomunikacyjnego ustępu 4 o następującej treści: „Jeżeli podmiot usunie
naruszenie w terminie 14 dni od dnia wszczęcia postępowania w sprawie nałożenia
kary, Prezes UKE nakłada karę pieniężną, o której mowa w ust. 1, w wysokości
15.000 zł". Zdaniem Spółki, świadczy to o tym, że ustawodawca dostrzegł potrzebę
uregulowania sytuacji, w której usunięcie naruszenia następuje po wszczęciu postę-
powania, ale przed wydaniem decyzji o nałożeniu kary.
Wskazując na powyższe, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku
oraz wyroku Sądu Okręgowego i orzeczenie co do istoty sprawy przez uchylenie de-
cyzji Prezesa UKE i umorzenie postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej
oraz o rozstrzygnięcie o kosztach procesu za instancję kasacyjną, ewentualnie o
uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do po-
nownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Skarga kasacyjna nie ma uzasadnionych podstaw, bowiem nietrafne są zarzu-
ty naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisów prawa materialnego - art. 209 ust. 1
oraz 201 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego. Przepis art. 209 ust. 1 pkt 1 Prawa tele-
komunikacyjnego stanowi, że karze pieniężnej (w wysokości do 3% przychodu) pod-
lega ten, kto nie wypełnia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania doku-
mentów przewidzianych ustawą. Z kolei, art. 21 ust. 3 tej ustawy nakłada na przed-
siębiorców telekomunikacyjnych obowiązek udzielania informacji i dostarczania doku-
mentów na żądanie Prezesa UKE w zakresie niezbędnym do dokonania badań ryn-
ków właściwych w zakresie wyrobów i usług telekomunikacyjnych, przy czym żądanie
Prezesa UKE powinno zawierać: 1) wskazanie zakresu informacji i okresu, którego
dotyczą; 2) wskazanie celu żądania; 3) wskazanie terminu udzielenia informacji i do-
7
starczenia dokumentów oraz 4) pouczenie o karach przewidzianych w art. 209 ust. 1
(art. 21 ust. 4). Treść art. 209 ust. 1 oraz art. 21 Prawa telekomunikacyjnego prowa-
dzi do jednoznacznego wniosku, że niewykonanie obowiązku udzielenia informacji
przez przedsiębiorcę telekomunikacyjnego - zgodnie z treścią żądania Prezesa UKE
- stanowi samodzielną podstawę do nałożenia na przedsiębiorcę kary pieniężnej w
trybie przewidzianym w art. 210 tego Prawa.
Skarżąca błędnie uważa, że dopuszczalność nałożenia kary pieniężnej zależy
od uprzedniego przeprowadzenia kontroli przestrzegania przepisów ustawy. Już
sama treść powołanych przepisów wskazuje, że kara jest nakładana za samo niewy-
konanie ustawowego obowiązku przekazania koniecznych informacji na żądanie Pre-
zesa UKE, który z takimi żądaniami może występować także w ramach postępowa-
nia wyjaśniającego (analizy rynków właściwych), a nie tylko kontrolnego, czy pokon-
trolnego. Pozbawienie Prezesa UKE uprawnienia do żądania od przedsiębiorcy
udzielenia koniecznych informacji w toku postępowania wyjaśniającego, podważało
by sens i skuteczność ustawowego modelu ochrony rynku telekomunikacyjnego, na
straży którego powinien czuwać organ regulacyjny (por. wyrok Sądu Najwyższego z
dnia 2 grudnia 2008 r., III SK 15/08, niepublikowany). Należy też zauważyć, że obo-
wiązek udzielenia przez przedsiębiorcę informacji w celu przeprowadzenia przez
Prezesa UKE analizy rynków właściwych (art. 21) został umieszczony w rozdziale 1
działu II Prawa telekomunikacyjnego „Analiza rynków właściwych, ustalanie i znosze-
nie obowiązków". Uprawnienie Prezesa UKE do przeprowadzenia kontroli wykonania
przepisów z zakresu telekomunikacji zostało natomiast zamieszczone w rozdziale 2
działu X ustawy „Kontrola i postępowanie pokontrolne". Systematyka ustawy prowa-
dzi zatem do stwierdzenia, że art. 209 ust. 1 zawarty w dziale XI ustawy „Przepisy
karne i kary pieniężne", sankcjonuje każde niewypełnienie obowiązku udzielenia in-
formacji lub dostarczenia dokumentów przewidzianych ustawą. Gdyby było inaczej
sankcja w nim przewidziana musiałaby być ograniczona do wybranych naruszeń
obowiązku informacyjnego. Określona natomiast w art. 201 ust. 3 Prawa telekomuni-
kacyjnego możliwość nałożenia kary pieniężnej jest - odrębnym od sankcji z art. 209
(niewymienionym w tym przepisie) - szczególnym środkiem przymusu, który organ
regulacyjny jest władny zastosować wobec przedsiębiorcy uchylającego się od wyko-
nania powinności nałożonych na niego w zaleceniach pokontrolnych. Najkrócej rzecz
ujmując (jak trafnie wywiódł Sąd Apelacyjny), art. 201 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 Prawa tele-
komunikacyjnego dotyczy postępowania kontrolnego, o którym mowa w art. 199 tej
8
ustawy. W rozpoznawanej sprawie nie było prowadzone postępowanie kontrolne, a
kara pieniężna została zastosowana na podstawie art. 209 ust. 1 pkt 1 Prawa teleko-
munikacyjnego jako sankcja za niewykonanie obowiązku wynikającego z art. 21 ust.
3 ustawy. Procedura stosowania kary pieniężnej jest uregulowana w art. 210 Prawa
telekomunikacyjnego, a przepis ten nie przewiduje, aby przed wymierzeniem kary na
naruszenie obowiązku określonego w art. 21 ust. 3 ustawy musiało być wszczęte
postępowanie kontrolne na podstawie art. 199.
Przytoczenie przez skarżącą treści art. 107 ustawy o ochronie konkurencji i
konsumentów oraz powołanie się na poglądy przedstawicieli doktryny w tym wzglę-
dzie nie mogą odnieść skutku, bowiem przepis ten dotyczy zupełnie innej materii
(niezwiązanej z przedmiotem działalności Prezesa UKE). Różne ustawy mogą w
różny sposób regulować procedury w sprawach o zbliżonym charakterze. Ustawa o
ochronie konkurencji i konsumentów nie jest nadrzędną w stosunku do Prawa teleko-
munikacyjnego. Nie ma więc podstaw, aby - niezgodnie z treścią przepisów Prawa
telekomunikacyjnego - podejmować próbę ich wykładni w sposób prowadzący do
„ujednolicenia procedur". "Ochrona praw procesowych" strony w postępowaniu doty-
czącym nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 209 Prawa telekomunikacyjnego
(na potrzebę zachowania, której powołuje się skarżąca) jest zapewniona przez możli-
wość wniesienia przez przedsiębiorcę odwołania od decyzji nakładającej karę do
sądu ochrony konkurencji i konsumentów. Odwołanie to uruchamia przed sądem cy-
wilne postępowanie rozpoznawcze, zmierzające do wyjaśnienia przy pomocy wszel-
kich środków dowodowych zasadności (a nie tylko legalności) nałożonej na przedsię-
biorcę kary pieniężnej.
Co się tyczy zarzutu nałożenia kary pieniężnej pomimo wykonania przez
przedsiębiorcę po zakreślonym terminie obowiązku wymaganego ustawą, stwierdzić
należy, że w art. 209 ust. 1 Prawa telekomunikacyjnego występuje rozróżnienie nie-
wypełnienia obowiązku udzielania informacji lub dostarczania dokumentów przewi-
dzianych ustawą (art. 209 ust. 1 pkt 1) od udzielenia tych informacji w sposób nie-
prawdziwy lub niepełny (art. 209 ust. 1 pkt 3). Przy tym oba zachowania podlegają
sankcji, a art. 209 ust. 1 pkt 3 ma w istocie charakter wyjaśniający ewentualną wątpli-
wość, czy udzielenie informacji nieprawdziwej lub niepełnej jest równoznaczne z nie-
udzieleniem informacji. W przepisach tych natomiast nie występuje rozróżnienie
czynu polegającego na „niewypełnieniu" (niewykonaniu w ogóle) obowiązku informa-
cyjnego i czynu będącego „nieterminowym wykonaniem" tego obowiązku, co można
9
by próbować kwalifikować jako jego „nienależyte wykonanie". Po prostu, wykonanie
(wypełnienie) obowiązku udzielenia informacji po zakreślonym terminie jest niewyko-
naniem tego obowiązku zgodnie z żądaniem organu. W rozpoznawanym przypadku
wynika to z art. 21 ust. 3 i 4 Prawa telekomunikacyjnego. Skoro żądanie Prezesa
UKE udzielania informacji powinno zawierać wskazanie terminu ich udzielenia (a
także pouczenie o karach, o których mowa w art. 209 ust. 1), to nieudzielenie infor-
macji w terminie (udzielenie ich po terminie) jest niezgodne z żądaniem, a więc jest
niewypełnieniem obowiązku przewidzianego ustawą (art. 209 ust. 1 pkt 1). Obowią-
zek „przewidziany ustawą" jest bowiem w tym przypadku konkretyzowany „żądaniem
Prezesa UKE", a więc jego wykonanie niezgodnie z tym żądaniem (także w zakresie
terminu) jest niewypełnieniem obowiązku.
Wykładnia przepisów przyjęta w zaskarżonym wyroku nie narusza zasady
równości praw przez brak rozróżnienia sytuacji podmiotu nieudzielającego w ogóle
żądanych informacji od podmiotu udzielającego ich po terminie. Są to bowiem oko-
liczności uwzględniane przy ustaleniu wysokości kary pieniężnej na podstawie art.
210 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego w ramach oceny „zakresu naruszenia" obo-
wiązku. Projektowane zmiany treści art. 209 Prawa telekomunikacyjnego, na które
powołuje się skarżąca (o ile w ogóle zostaną uchwalone), nie mogą zmienić wykładni
przepisów w brzmieniu obowiązującym w dacie nałożenia kary na Spółkę (a także
zamknięcia rozprawy apelacyjnej).
Z powyższych przyczyn, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 39814
k.p.c.
========================================