Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE Z DNIA 5 CZERWCA 2012 R.
WO 10/12
Wniosek o rozstrzygnięcie wątpliwości co do wykonania orzeczenia,
złożony w trybie przewidzianym w art. 13 k.k.w. przez inny sąd niż
wykonujący orzeczenie w postępowaniu wszczętym zgodnie z art. 9 k.k.w.,
jako niedopuszczalny, należy pozostawić bez rozpoznania.
Przewodniczący: sędzia SN M. Pietruszyński.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu na posiedzeniu w Izbie Wojskowej
wniosku Wojskowego Sądu Okręgowego w P. o rozstrzygnięcie – w trybie
art. 13 § 1 k.k.w. – wątpliwości co do wykonania wyroku Izby Wojskowej
Sądu Najwyższego w W. z dnia 23 listopada 2011 r., w części dotyczącej
pkt. B. II uchylonego wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 16
maja 2011 r., w którym zawarto rozstrzygnięcie o uniewinnieniu
oskarżonego Stefana P. od popełnienia przestępstwa zarzucanego mu w
pkt. 2 aktu oskarżenia,
wniosek p o z o s t a w i ł bez rozpoznania.
U Z A S A D N I E N I E
Stefan P. został oskarżony o popełnienie pięciu czynów zabronionych,
z których trzy wyczerpywały dyspozycję art. 228 § 3 k.k. , jeden art. 228 § 3
k.k. w zw. z art. 271 § 3 k.k., a ostatni dyspozycję art. 305 § 1 k.k. w zb. z
art. 231 § 2 k.k. Tym samym aktem oskarżenia został objęty ppłk. rez.
Henryk W., któremu zarzucano popełnienie kilkudziesięciu przestępstw, w
znacznej części o charakterze korupcyjnym. Wojskowy Sąd Okręgowy w P.
2
wyrokiem z dnia 16 maja 2011 r. uznał m.in. oskarżonego Stefana P. za
winnego popełnienia przestępstw określonych w art. 228 § 1 k.k., art. 271 §
1 k.k. (przyjmując inną kwalifikację prawną czynów od tej zaproponowanej
w akcie oskarżenia) oraz przestępstwa określonego w art. 228 § 3 k.k. (po
połączeniu dwóch czynów zarzucanych w akcie oskarżenia i
kwalifikowanych z art. 228 § 3 k.k. i art. 305 § 1 k.k. w zb. z art. 231 § 2 k.k.
w jeden czyn zabroniony). Za te przypisane przestępcze zachowania
wymierzono oskarżonemu odpowiednio kary 8 miesięcy pozbawienia
wolności, 6 miesięcy pozbawienia wolności, roku pozbawienia wolności.
Jako karę łączną wymierzono rok pozbawienia wolności, której wykonanie
warunkowo zawieszono na okres próby 2 lat. Tym samym wyrokiem
uniewinniono Stefana P. od zarzutu (określonego w pkt 2 aktu oskarżenia)
popełnienia czynu zabronionego kwalifikowanego w akcie oskarżenia z art.
228 § 3 k.k., a dotyczącego przyjęcia korzyści majątkowej w związku z
nierzetelnym odbiorem prac wykonanych w kotłowni nr (…) w Ś. Wyrokiem
tym został również skazany ppłk. Henryk W.
Wyrok ten, również na niekorzyść Stefana P., zaskarżył prokurator i
podnosząc błąd w ustaleniach faktycznych w postaci niedostatecznego
uwzględnienia, przy orzekaniu kar orzeczonych wobec oskarżonego,
wszystkich dyrektyw sądowego wymiaru kary, wniósł o wymierzenie kary
roku pozbawienia wolności.
Wyrok został zaskarżony także przez obrońcę oskarżonego, ale
jedynie w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w zaskarżonym
wyroku. Zakresem żadnej apelacji nie objęto rozstrzygnięcia Sądu
pierwszej instancji dotyczącego uwolnienia oskarżonego od zarzutu
popełnienia czynu określonego w art. 228 § 3 k.k. opisanego w pkt 2 aktu
oskarżenia.
Sąd Najwyższy – Izba Wojskowa wyrokiem z dnia 23 listopada 2011
r., uchylił zaskarżony wyrok w całości i sprawę również oskarżonego
3
Stefana P. przekazał Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w P. do
ponownego rozpoznania.
Ponownie rozpoznając sprawę oskarżonego Stefana P. Wojskowy
Sąd Okręgowy w P. powziął wątpliwość, czy uchylenie przez Sąd
Najwyższy wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w P. w zakresie
odpowiedzialności karnej Stefana P. dotyczyło wszystkich rozstrzygnięć
zapadłych w uchylonym wyroku, czy też uchylenie wyroku nastąpiło w
granicach zaskarżenia wskazanych w obu apelacjach. Zdaniem
Wojskowego Sądu Okręgowego w P. jest on organem de facto
wykonującym uchylający wyrok Sądu Najwyższego – Izby Wojskowej, a
dokładne ustalenie granic przekazania umożliwi prawidłowe prowadzenie
postępowania sądowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Ustalenia sprawy wskazują, że Wojskowy Sąd Okręgowy w P. powziął
wątpliwości co do zakresu odpowiedzialności karnej oskarżonego Stefana
P., nie w toku czynności związanych z wykonaniem orzeczenia w
postępowaniu wykonawczym, ale w toku ponownego postępowania
jurysdykcyjnego i o ich wyjaśnienie wystąpił do Sądu Najwyższego – Izby
Wojskowej w trybie art. 13 § 1 k.kw. Wskazać zatem należało, że zgodnie z
treścią art. 13 § 1 k.k.w. postanowienie wydane na podstawie tego przepisu
ma umożliwić jedynie wyjaśnienie wątpliwości, które mogą powstać na
skutek nie dość precyzyjnych czy ogólnych sformułowań zawartych w
orzeczeniu i postanowienie to może dotyczyć jedynie wykonania orzeczenia
lub zarzutów dotyczących obliczenia kary, a nie innych kwestii
podlegających rozstrzyganiu przez sąd w formie decyzji procesowych na
podstawie innych przepisów. Istnienie art. 13 § 1 k.k.w. ma zatem na celu
pozostawienie w gestii sądu, a więc organu mającego nadrzędne znaczenie
w postępowaniu wykonawczym, wyjaśnienie wątpliwości, które mogą
powstać w toku wykonywania orzeczenia (por. Z. Hołda, K. Postulski:
4
Kodeks karny wykonawczy. Komentarz, Gdańsk, 2005, s. 113). W świetle
tej argumentacji i okoliczności sprawy należało uznać, że Wojskowy Sąd
Okręgowy w P. występując z wnioskiem o wyjaśnienie wątpliwości nie był
sądem wykonującym orzeczenie i wniosek ten nie został złożony w toku
postępowania w przedmiocie wykonania orzeczenia, wszczętego zgodnie z
art. 9 k.k.w. W tej sytuacji wniosek ten należało uznać za niedopuszczalny.
W treści art. 13 k.k.w. nie przewidziano jednak formy rozstrzygnięcia w
sytuacji niedopuszczalności wniosku. Poszukując formuły rozstrzygnięcia,
należało odwołać się do przepisu art. 19 k.k.w. normującego kwestię
orzekania sądu na wniosek lub z urzędu i, wnioskując z zastosowaniem
reguły a minore ad maius z treści pomocniczo zastosowanego § 3 tego
przepisu, wniosek o wyjaśnienie wątpliwości co do wykonania orzeczenia
złożony w trybie art. 13 § 1 k.k.w. nie przez sąd wykonujący orzeczenie,
jako niedopuszczalny, pozostawić bez rozpoznania. Pomimo treści
zapadłego rozstrzygnięcia, Sąd Najwyższy widząc brak zdecydowania
Sądu pierwszej instancji co do zakresu rozpoznania sprawy, uznał za
celowe wskazanie na prawidłowość tego wywodu, zamieszczonego w
uzasadnieniu postanowienia, w którym odwołano się do analizy granic
zaskarżenia zakreślonych w apelacjach i treści art. art. 447 § 2 i 434 § 1
k.p.k.