Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 436/11
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 15 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Anna Kozłowska (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. T.
przeciwko Skarbowi Państwa - Szefowi Wojskowego Zarządu
Infrastruktury w P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 15 czerwca 2012 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 24 marca 2011 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od Skarbu Państwa - Szefa Wojskowego Zarządu
Infrastruktury w P. na rzecz J. T. kwotę 1800 (jeden tysiąc
osiemset) zł kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym.
2
Uzasadnienie
Powód J. T. domagał się zasądzenia od Skarbu Państwa reprezentowanego
przez Szefa Wojskowego Zarządu Infrastruktury kwoty 120.576,48 zł z ustawowymi
odsetkami oraz skapitalizowanych odsetek od tej kwoty od 26 listopada 2005 r. do
22 grudnia 2010 r. tytułem odszkodowania za szkodę spowodowaną objęciem
nieruchomości stanowiącej jego własność obszarem ograniczonego użytkowania.
Na kwotę dochodzoną pozwem składały się kwota 98.404 zł z tytułu obniżenia
wartości nieruchomości i kwota 22.172,48 zł tytułem kosztów prac niezbędnych dla
zabezpieczenia budynku przed hałasem.
Wyrokiem z dnia 22 grudnia 2010 r. Sąd Okręgowy w P. zasądził od
pozwanego na rzecz powoda kwotę 92.211 zł z ustawowymi odsetkami od
23 grudnia 2010 r. (punkt I sentencji wyroku), oddalił powództwo w pozostałej
części (punkt II) i orzekł o kosztach procesu (punkt III sentencji). W motywach
rozstrzygnięcia Sąd Okręgowy ustalił, że nieruchomość stanowiąca własność
powoda, zabudowana budynkiem mieszkalnym, położona jest w bezpośrednim
sąsiedztwie lotniska … . Ogrodzenie lotniska znajduje się w odległości 400 m od
domu powoda, pas startowy kończy się w odległości 700 m od domu, samoloty
przelatują nad działką na wysokości 50-100 m. Lotnisko wojskowe w … istnieje od
II wojny światowej, a od lat 60. ubiegłego stulenia, startują i lądują na nim samoloty
odrzutowe, kolejno MIG-20, Iskra, a od 2006 r.– F-16.
W dniu 17 grudnia 2003 r. Wojewoda … wydał, na podstawie art. 135 ust.1 i
2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.– Prawo ochrony środowiska, rozporządzenie Nr
82/03 w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla lotniska
wojskowego … . Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 stycznia 2004 r.
Utworzono nim pięć stref, A-E, w zależności od odległości od lotniska i poziomu
natężenia hałasu oraz określono ograniczenia w zakresie przeznaczenia terenów i
wymagania techniczne budynków. Nieruchomość powoda znalazła się w strefie B.
W dniu 31 grudnia 2007 r. zostało opublikowane rozporządzenie Wojewody nr
40/07 zmieniające rozporządzenie nr 82/03. Na skutek zmiany stref ograniczonego
użytkowania, nieruchomość powoda znalazła się w strefie I, w której obowiązują
najdalej idące ograniczenia w zakresie wznoszenia budynków i najwyższe
3
standardy ochrony akustycznej istniejących budynków. Sąd Okręgowy
rozstrzygając o żądaniu, przy wykorzystaniu opinii biegłego, który obliczał spadek
wartości rynkowej nieruchomości w związku z natężeniem hałasu, ocenił, że na
skutek wprowadzenia obszaru ograniczonego użytkowania, z uwzględnieniem faktu
istnienia lotniska od kilkudziesięciu lat, nieruchomość powoda utraciła na wartości
92.211 zł i kwotę tę zasądził z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu
ogłoszenia wyroku i oddalił dalej idące powództwo.
Na skutek apelacji obu stron, Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 24 marca
2011 r., z apelacji powoda, zmienił zaskarżony wyrok w punkcie drugim, w części
oddalającej powództwo, w ten sposób, że zasądził od pozwanego na rzecz powoda
dalszą kwotę 6.193 zł z tytułu utraty przez nieruchomość wartości rynkowej, z
ustawowymi odsetkami od 26 listopada 2005 r. oraz zasądził kwotę 56.631,40 zł
tytułem skapitalizowanych odsetek od kwoty 92.211 zł za okres od 26 listopada
2005 r. do dnia 22 grudnia 2010 r. Nadto Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok
w punkcie drugim oddalającym powództwo o zapłatę kwoty 22.172,48 zł z
ustawowymi odsetkami, z tytułu kosztów ochrony akustycznej domu powoda oraz
w punkcie trzecim orzekającym o kosztach procesu i w tym zakresie przekazał
sprawę Sądowi Rejonowemu w P. do ponownego rozpoznania. Sąd Apelacyjny
oddalił w całości apelację pozwanego nie podzielając jego argumentacji prawnej co
do utraty przez rozporządzenie Wojewody 82/03 zmienione rozporządzeniem nr
40/07 mocy obowiązującej jako następstwa kolejnych zmian w ustawie z dnia 27
kwietnia 2001 r. i wejścia w życie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o
udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w
ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Sąd nie
zaakceptował też stanowiska pozwanego co do wadliwości opinii biegłego,
a przychylił się do argumentacji powoda, że nie było uzasadnionej podstawy do
obniżania kwoty wskazanej przez biegłego z tytułu utraty przez nieruchomość
wartości rynkowej; uznał, że odszkodowanie z tego tytułu podlegało zasądzeniu w
wysokości dochodzonej. Stąd też, z apelacji powoda, Sąd Apelacyjny zmienił
zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwo i zasądził od pozwanego z tego
tytułu dalszą kwotę 6193 zł z ustawowymi odsetkami od 26 listopada 2005 r. i
żądane skapitalizowane odsetki. Z uwagi na to, że Sąd pierwszej instancji nie zajął
4
stanowiska co do żądania zapłaty za rewitalizację akustyczną budynku, w tej części
zaskarżony wyrok został uchylony i sprawa przekazana Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżył skargą kasacyjną pozwany, w części
uwzględniającej powództwo i oddalającej jego apelację. Pozwany zarzucił
naruszenie art. 47 ust.2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej
(Dz. U. Nr 175, poz.1462 ze zm.), art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.–
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 Nr 25, poz.150 ze zm.) oraz art. 316
k.p.c. przez przyjęcie, że w dacie wyrokowania nadal obowiązywało rozporządzenie
Wojewody nr 82/03 w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania dla
lotniska wojskowego … zmienione rozporządzeniem nr 40/07, podczas gdy utraciło
ono moc obowiązującą w związku z kolejną nowelizacją art. 135 ust. 2 ustawy z
dnia 27 kwietnia 2001 r., dokonaną art. 144 pkt 21 ustawy z dnia 3 października
2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (Dz. U. Nr 199, poz.1227 ze zm.), co Sąd Apelacyjny pominął. Z uwagi
na to, że żądanie zapłaty odszkodowania wiązano z obowiązywaniem tego
rozporządzenia, utrata przezeń mocy obowiązującej powinna była prowadzić do
oddalenia powództwa. W związku z tym skarżący we wnioskach domagał się
uchylenia wyroku Sądu Apelacyjnego w punktach pierwszym (zmieniającym wyrok
Sądu Okręgowego przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda dalszych
kwot) i czwartym (oddalającym apelację pozwanego) i zmiany wyroku Sądu
Okręgowego przez oddalenie powództwa i oddalenie apelacji powoda, ewentualnie
uchylenia wyroku Sądu Apelacyjnego w zaskarżonej części i przekazanie sprawy
temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną powód domagał się jej oddalenia
i zasądzenia kosztów postępowania kasacyjnego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Nietrafne jest stanowisko skarżącego, że rozporządzenie Nr 82/03
Wojewody z dnia 17 grudnia 2003 r. w sprawie utworzenia obszaru ograniczonego
5
użytkowania dla lotniska wojskowego (Dz. Urz. Woj. z 2003 r., nr 200, poz. 3873),
zmienione rozporządzeniem nr 40/07 tego Wojewody z dnia 31 grudnia 2008 r. (Dz.
Urz. Woj. z 2008 r., nr 1, poz.1), utraciło z dniem 15 listopada 2008 r. moc
obowiązującą, na skutek dokonanej przez art. 144 pkt 21 ustawy z dnia
3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (dalej jako u.i.ś.) zmiany art. 135 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska (dalej jako u.p.o.ś.). Należy przypomnieć, że
tak w dacie wydania przez Wojewodę rozporządzenia nr 82/03, jak i w dacie jego
zmiany, w formie rozporządzenia zmieniającego nr 40/07, art. 135 u.p.o.ś.,
w ustępie 1 stanowił, że ,,jeżeli z postępowania w sprawie oceny oddziaływania na
środowisko, z analizy porealizacyjnej albo z przeglądu ekologicznego wynika, że
mimo zastosowania dostępnych rozwiązań technicznych, technologicznych
i organizacyjnych nie mogą być dotrzymane standardy jakości środowiska poza
terenem zakładu lub innego obiektu, to dla oczyszczalni ścieków, składowiska
odpadów komunalnych, kompostowni, trasy komunikacyjnej, lotniska, linii i stacji
elektroenergetycznej oraz instalacji radiokomunikacyjnej, radionawigacyjnej i
radiolokacyjnej tworzy się obszar ograniczonego użytkowania. Ust. 2 stanowił, że
obszar ograniczonego użytkowania dla przedsięwzięcia mogącego znacząco
oddziaływać na środowisko, o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 1, lub dla zakładów,
lub innych obiektów, gdzie jest eksploatowana instalacja, która jest kwalifikowana
jako takie przedsięwzięcie, tworzy wojewoda, w drodze rozporządzenia. Istotna dla
sprawy zmiana tego przepisu nastąpiła ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie
niektórych ustaw w związku ze zmianami w podziale zadań i kompetencji
administracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462 ze zm. – dalej jako,, ustawa
z dnia 29 lipca 2005 r.”). Zgodnie z art. 19 pkt 5 tej ustawy, art. 135 ust. 2 u.p.o.ś.
został z dniem 1 stycznia 2008 r. zmieniony w ten sposób, że kompetencję do
utworzenia, w drodze uchwały, obszaru ograniczonego użytkowania przeniesiono
na sejmik województwa. Jednocześnie w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r.
ustawodawca zamieścił przepis intertemporalny, stanowiąc w art. 47 ust. 2, że akty
prawa miejscowego wydane na podstawie przepisów zmienianych tą ustawą
z zakresu zadań i kompetencji podlegających przekazaniu ustawą, zachowują moc
6
do czasu wydania nowych aktów prawa miejscowego przez organy przejmujące
zadania i kompetencje. Oznaczało to, że rozporządzenie Wojewody nr 82/03,
zmienione rozporządzeniem nr 40/07, zachowuje moc – do chwili zmiany lub
uchylenia przez sejmik województwa. Tym samym więc problem dalszego
obowiązywania rozporządzenia Wojewody, po zmianie przepisu polegającego na
zmianie nie tylko organu właściwego do wydania tego aktu prawa miejscowego,
ale i rodzaju aktu wykonawczego, został jednoznacznie przesądzony przez
samego ustawodawcę.
Sąd Apelacyjny wyraził pogląd, że brzmienie art. 47 ust. 2 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. przesądza, iż rozporządzenie Wojewody nadal obowiązuje.
Skarżąca kwestionuje to stanowisko dowodząc, że na skutek kolejnej zmiany
ustawodawczej doszło do utraty jego mocy wiążącej. Zmiana, która zdaniem
skarżącego miałaby prowadzić do utraty mocy prawnej przez rozporządzenie
Wojewody, wiąże się z wejściem w życie, z dniem 15 listopada 2008 r., ustawy z
dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko (dalej: u.i.ś.), a konkretnie ze zmianą art. 135 ust.1 i 2 u.p.o.ś.
dokonaną tą ustawą. Zdaniem skarżącego, zmiana ta polega na zmianie zakresu
spraw przekazanych do uregulowania prawem miejscowym, co przy uwzględnieniu
treści § 32 ust.2 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r.
w sprawie ,,Zasad techniki prawodawczej” (Dz. U. Nr 100, poz.908 – dalej: ,,z.t.p.”),
nakazuje przyjęcie utraty mocy obowiązującej aktu prawa miejscowego z dniem
wejścia w życie ustawy zmieniającej treść przepisu upoważniającego.
Obowiązujący system prawa nakłada na organy stosujące prawa, a zatem
niewątpliwie i sąd, potrzebę ustalenia nie tylko treści danego przepisu, ale przede
wszystkim, czy dany przepis obowiązuje. Dokonując w tym kierunku wykładni,
organy stosujące prawo kierują się regułami walidacyjnymi, z których podstawowa
wyraża myśl o utracie mocy obowiązującej aktu wykonawczego w przypadku utraty
mocy prawnej przez przepis upoważniający. Kolejną jest reguła zakładająca utratę
mocy obowiązującej aktu wykonawczego w wypadku zmiany treści przepisu
upoważniającego do wydania danego aktu (por. uzasadnienie wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 14 lutego 2006 r., P 22/05). Reguły te, wykształcone
7
w doktrynie i powszechnie akceptowane w praktyce, ujęte zostały również
w przepisach § 32 powołanego rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia
20 czerwca 2002 r., do którego treści skarżący odwołuje się w skardze kasacyjnej.
Jakkolwiek naruszenie przepisów tego rozporządzenia nie wywołuje z mocy prawa
żadnych ujemnych skutków, to jednak uwzględnić należy, że zawiera ono ważne
zalecenia dotyczące tworzenia aktów prawnych. Ustalając standardy poprawnej
legislacji, tym samym ustalają także standardy poprawnej interpretacji przepisów.
Nie ulega bowiem wątpliwości, że istnieje ścisła zależność między zasadami
redagowania a zasadami interpretowania tekstów prawnych, interpretacja polega
wszak na ustalaniu tak czy inaczej rozumianej woli prawodawcy.
Reguła walidacyjna, o której była mowa, że zmiana przepisu upoważniającego
do wydania przepisów wykonawczych do ustawy prowadzi do uchylenia przepisów
wykonawczych z chwilą wejścia w życie zmiany przepisów upoważniających, nie
może być rozumiana dosłownie, to jest jako działająca w każdym wypadku, gdy
przepis upoważniający ulega jakiejkolwiek zmianie. § 32 ust. 2 z.t.p. stanowi, że
skutek ten dotyczy sytuacji, gdy następuje albo zmiana zakresu spraw
przekazanych do uregulowania podustawowego albo zmiana wytycznych
dotyczących treści aktu podustawowego. Niewątpliwie w obu wypadkach chodzi
o zmiany merytoryczne. W niniejszej sprawie aktem wykonawczym jest prawo
miejscowe. W świetle art. 94 Konstytucji, akty prawa miejscowego upoważnione
organy ustanawiają na podstawie i w granicach upoważnień zwartych w ustawie.
Przez granice upoważnienia należy rozumieć określenie zakresu spraw
przekazanych do uregulowania. Z punktu przeto widzenia zakresu spraw
przekazanych do uregulowania należy rozważyć związek rozporządzenia
Wojewody z treścią art. 135 ust.1 i 2 u.p.o.ś., po zmianach tego przepisu
dokonanych ustawą z dnia 3 października 2008 r. (u.i.ś.).
Zmiana art. 135 ust. 2 u.p.o.ś., dokonana wcześniej, ustawą dnia 29 lipca
2005 r., zmieniła w istotny sposób treść przepisu upoważniającego. Gdyby nie art.
47 ust. 2 ustawy zmieniającej, który przesądził o dalszym obowiązywaniu
wydanego na podstawie art. 135 ust. 2 u.p.o.ś. rozporządzenia nr 82/03 Wojewody,
nowelizacja art. 135 ust. 2 jako przepisu upoważniającego powinna była, zgodnie z
powołanymi wyżej regułami walidacyjnymi i §32 ust. 2 z.t.p., pociągnąć za sobą
8
utratę mocy obowiązującej wspomnianego rozporządzenia. Natomiast charakter
zmian dokonanych w art. 135 ust. 1 i 2 ustawą z dnia 3 października 2008 r.( u.i.ś.)
do takiego wniosku nie prowadzi. Uchwalenie tej ustawy (u.i.ś.) było podyktowane
potrzebą dostosowania obowiązujących przepisów do prawa unijnego. Zakres jej
stosowania, wyrażony w art. 1, wymagał dokonania zmian również w u.p.o.ś., dla
ujednolicenia terminologii i wyeliminowania krzyżowania się norm, ustawą
uregulowano bowiem mi.in. zasady i tryb postępowania w sprawach ocen
oddziaływania na środowisko. Oceną objęte zostały planowane przedsięwzięcia
mogące znacząco oddziaływać na środowisko, do których zaliczono w art. 59 u.i.ś.
planowane przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko
oraz planowane przedsięwzięcia mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na
środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny został stwierdzony przez
organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (ust.1), a
ponadto inne przedsięwzięcia, które mogą oddziaływać na obszar Natura 2000 (ust.
2). Przy tym pojęcie „przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na
środowisko” i „przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na
środowisko”, jak stwierdza się w uzasadnieniu projektu tej ustawy, odpowiadają
dotychczasowej praktyce podziału przedsięwzięć na tzw. grupę I i grupę II, według
regulacji z ust. 1 pkt 1 i 2 uchylonego art. 51 u.p.o.ś. Nową ustawą uchylono
niektóre przepisy u.p.o.ś., w tym dział VI (art. 40-70) w sytuacji, gdy uregulowania w
nich zawarte stanowiły podstawę dla sformułowania dotychczasowej treści art. 135
ust. 1 i 2 u.p.o.ś. Ustawodawca musiał zatem dokonać zmiany art. 135 ust. 1 i 2
u.p.o.ś., co nastąpiło w art. 144 pkt 21 u.i.ś. Zmiana polegała jednak tylko na
dostosowaniu treści ust.1 i ust.2 art. 135 do nomenklatury nowej ustawy i
odesłaniu wprost do jej przepisów; nie miała charakteru zmiany merytorycznej.
W ust.1 art. 135 u.p.o.ś., przez zmianą i po zmianie tego przepisu, była i jest
mowa o tym, kiedy tworzy się obszar ograniczonego użytkowania – zmiana ma
charakter redakcyjny. W ust.2 tego artykułu najpierw wojewodzie, a następnie
sejmikowi, przyznano uprawnienie do utworzenia obszaru ograniczonego
użytkowania ,,dla przedsięwzięcia mogącego (zawsze) znacząco oddziaływać na
środowisko”, przy czym zakres tego pojęcia na gruncie u.p.o.ś. przez nowelizacją
(art. 51 ust. 1 pkt 1 w związku z przepisami rozporządzenia z dnia Rady Ministrów
9
z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań
związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu
o oddziaływaniu na środowisko –Dz. U. Nr 257, poz. 2573 ze zm.) i na gruncie
nowej ustawy, u.i.ś. (art. 59 ust. 1 pkt 1 w związku z przepisami rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących
znacząco oddziaływać na środowisko Dz. U. Nr 213,poz.1397), nie wykazuje
żadnych merytorycznych różnic. Nie ma żadnych podstaw do dopatrywania się
różnicy między zakresem pojęcia ,,planowane przedsięwzięcia mogące znacząco
oddziaływać na środowisko” z art. 51 ust.1 pkt 1 u.p.o.ś., a zakresem pojęcia
,,planowe przedsięwzięcia mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko”
z art. 59 ust.1pkt 1 u.i.ś. Wypełnienie tych pojęć przez wyliczenie takich
przedsięwzięć w rozporządzenia wykonawczych również wskazuje na ich
przedmiotową tożsamość.
W zaistniałej sytuacji, ponieważ nie uległ zmianie zakres spraw
przekazanych do uregulowania w akcie prawa miejscowego, zamieszczenie
przepisu wyraźnie wskazującego na zachowanie mocy obowiązującej przez akt
dotychczasowy, wydany na podstawie art. 135 ust. 2 u.p.o.ś., nie było konieczne. §
33 ust. 1 z.t.p. zaleca umieszczenie tego rodzaju zastrzeżeń dotyczących aktów
wykonawczych, jeżeli zachodzą podstawy z § 32 do stwierdzenia utraty mocy
obowiązującej aktu wykonawczego, lecz ze względu na to, że nie jest on sprzeczny
z nową regulacją prawną, ma wyjątkowo zachować moc przez określony czas.
Tego rodzaju regulacja zamieszczona została w ustawie (u.i.ś.) w odniesieniu do
sześciu rozporządzeń wykonawczych, w tym do rozporządzenia wydanego na
podstawie uchylonego przecież art. 51 ust. 8 u.p.o.ś. (art. 173 ust. 1 u.i.ś.). Zbędne
było natomiast wprowadzanie unormowań odnoszących się do aktów prawa
miejscowego wydanych w oparciu o ustabilizowany stan prawny, tożsamy
z obowiązującym przed nowelizacją.
Nie można wobec tego zasadnie twierdzić, że po nowelizacji art. 135 ust. 1 i 2
u.p.o.ś., dokonanej ustawą z dnia 3 października 2008 r. (u.i.ś.), odpadła podstawa
prawna dla utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania wokół lotniska w … .
Brak wzmianki w ustawie z dnia 3 października 2008 r. (u.i.ś.) na temat mocy
10
obowiązującej przepisów wykonawczych wydawanych na podstawie art. 135 ust. 2
u.p.o.ś. przed jego nowelizacją dokonaną tą ustawą, oznacza, że rozporządzenie nr
82/03 Wojewody pozostaje w mocy, a to zgodnie z treścią art. 47 ust. 2 ustawy z
dnia 29 lipca 2005 r., do czasu podjęcia w tej sprawie uchwały przez sejmik
wojewódzki.
W związku z powołaniem się przez skarżącego na pogląd Naczelnego Sądu
Administracyjnego o utracie mocy obowiązującej przez rozporządzenie
o utworzeniu obszaru ograniczonego użytkowania w …, wyrażony w uzasadnieniu
postanowienia z dnia 6 października 2010 r. umarzającego postępowanie w
sprawie II OSK 548/09, stwierdzić należy, że przyjęta w uzasadnieniu tego
postanowienia wykładnia przepisów prawa nie ma mocy wiążącej dla innych sądów
i organów na podstawie art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o
postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Związanie dotyczy tylko rozstrzygnięcia zawartego w prawomocnym orzeczeniu, w
tym więc wypadku związanie dotyczy jedynie faktu umorzenia postępowania w
konkretnej sprawie, a nie przesłanek prawnych, które doprowadziły do tego
rozstrzygnięcia.
W świetle powyższego zarzut naruszenia art. 129 ust. 2 u.p.o.ś. przez
wadliwe przyjęcie, że w rozpoznawanej sprawie, w dacie zamknięcia rozprawy
istniało „ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości” powoda okazał się
nieuzasadniony
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy, na podstawie art. 39814
k.p.c.
orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na
podstawie art. 39821
k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c., art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz
art. 99 k.p.c.