Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 509/11
POSTANOWIENIE
Dnia 21 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Maria Szulc
Protokolant Anna Banasiuk
w sprawie ze skargi E. H.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Powiatowego z dnia 22 stycznia 1960 r.,
sygn. akt V Ns …
z udziałem Miasta Ł.
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 21 czerwca 2012 r.,
skargi kasacyjnej uczestnika postępowania
od postanowienia Sądu Okręgowego z dnia 8 marca 2011 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu
Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
E. H. wniosła o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym
postanowieniem byłego Sądu Powiatowego z 22 stycznia 1960 r., V Ns … .
Postanowieniem z 8 grudnia 2008 r. Sąd Rejonowy odrzucił skargę, gdyż
przyjął, że została ona wniesiona po upływie terminu określonego w art. 407 § 1
k.p.c. oraz art. 408 k.p.c. Postanowieniem z 31 marca 2009 r., Sąd Okręgowy
uchylił to postanowienie, gdyż przyjął, że o podstawie wznowienia w postaci
pozbawienia jej możności działania w prawomocnie zakończonym postępowaniu
skarżąca dowiedziała się 20 listopada 2007 r., kiedy jej pełnomocnik zapoznał się z
aktami sprawy V Ns …, a skargę o wznowienie wniosła 7 lutego 2008 r. Zachowała
zatem ustawowy trzymiesięczny termin do wniesienia skargi.
Postanowieniem z 9 listopada 2010 r. Sąd Rejonowy: 1) uwzględnił skargę
E. H. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Powiatowego z 22 stycznia 1960 r., V Ns …; 2) oddalił wniosek o zasiedzenie
(nabycie przez przedawnienie) 6/8 własności nieruchomości położonej w Ł. przy ul.
W. nr 35 o powierzchni 937 m2
, oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka nr
160; 3) ustalił, iż każda ze stron ponosi koszty związane z własnym udziałem w
sprawie.
Rozstrzygnięcie zapadło po ustaleniu, że 1 października 1945 r. do Sądu
Grodzkiego wpłynął wniosek E. B. o wprowadzenie w posiadanie nieruchomości
położonej w Ł., przy ul. P. nr 35. W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż E. B. jest
córką J. – L. i M. małżonków B., współwłaścicieli tej nieruchomości w 6/8
częściach. W postępowaniu brał udział Tymczasowy Zarząd Państwowy na
województwo … .
Postanowieniem z 20 października 1945 r. Sąd Grodzki wprowadził E. B. w
posiadanie 6/8 części nieruchomości położonej w Ł. przy ul. P. (aktualnie - ul. W.)
nr 35.
Postanowieniem z 22 stycznia 1960 r. Sąd Powiatowy stwierdził, że Skarb
Państwa na podstawie przedawnienia (zasiedzenia) jest właścicielem
nieruchomości położonej w Ł. przy ul. W. nr 35. Postępowanie zostało wszczęte na
wniosek, w którym wskazano, iż majątek jest opuszczony i upłynął dziesięcioletni
termin przewidziany w art. 34 ust. 1 dekretu z 8 marca 1946 r. o majątkach
3
opuszczonych i poniemieckich (Dz. U. Nr 13, poz. 87 ze zm.). W toku
postępowania dla J. L. i M. małżonków B. oraz pozostałych współwłaścicieli
nieruchomości, jako nieznanych z miejsca pobytu, został ustanowiony kurator.
Złożył on pisemne oświadczenie, w którym wskazał, iż współwłaściciele
nieruchomości zostali z początkiem wojny umieszczeni w getcie, a po wyzwoleniu
żaden z nich nie zgłosił się do nieruchomości i nikt z lokatorów ich nie widział.
Nieruchomość przy ul. P. nr 35 miała czterech współwłaścicieli: J. L. i M.
małżonków B. w 6/8 części, I. L., w 1/8 części oraz C.-M. L. w 1/8 części. W
księdze wieczystej założonej dla tej nieruchomości jako właściciel do 1 lipca 1994 r.
wpisany był Skarb Państwa, a następnie - Gmina miejska Ł., na podstawie decyzji
Wojewody … z 6 września 1993 r. stwierdzającego nabycie przez Gminę Ł. z mocy
prawa nieodpłatnie tej nieruchomości.
E. Z. z domu B. 2 maja 1976 r. sporządziła w Izraelu testament, w którym
swoją spadkobierczynią ustanawiała córkę zmarłego męża E. H. W testamencie
dotyczącym całego majątku spadkodawczyni wymieniła również udział we
własności nieruchomości w Ł. przy ul. P. nr 35, nr hip. 1…, działka nr 452.
Notariuszowi przy sporządzaniu testamentu okazała postanowienie Sądu z 20
października 1945 r.
E. Z. zmarła 25 grudnia 1981 r. jako wdowa. E. H. urodziła się 14 listopada
1946 r. w Niemczech. Ma obywatelstwo izraelskie. 26 listopada 2007 r. udzieliła
pełnomocnictwa do zapoznania się z aktami Sądu Grodzkiego C … . Do
pełnomocnictwa załączyła kserokopię odpisu postanowienia Sądu Grodzkiego z 20
października 1945 r. o wprowadzeniu w posiadanie E. B. z adnotacją, że 17 lipca
1946 r. E. B. została wprowadzona w posiadanie przedmiotowej nieruchomości.
Odpis postanowienia (w kopii) podpisany został przez Komornika B. i opatrzony
sygnaturą KM …. W aktach C … postanowienia tego nie ma.
Sąd Rejonowy uznał, że w sprawie o stwierdzenie nabycia własności
nieruchomości przez Skarb Państwa skarżąca została pozbawiona możności
działania (art. 401 pkt 2 k.p.c.), gdyż nie powiadomiono jej o toczącym się
postępowaniu i nie wyznaczono dla niej kuratora dla nieznanego z miejsca pobytu.
E. H. ma legitymację do złożenia skargi, gdyż wykazała, że jest następcą prawnym
E. B., a testament, w którym została ustanowiona jej spadkobierczynią jest ważny.
4
W ocenie Sądu Rejonowego w odniesieniu do udziałów, które przed wojną
przysługiwały J. – L. i M. małżonkom B., nie doszło do ich nabycia w drodze
przedawnienia (zasiedzenia) przez Skarb Państwa, gdyż E. B. została
wprowadzona w ich posiadanie, co stanowiło przesłankę negatywną do takiego
rozstrzygnięcia, stosownie do art. 34 ust. 1 dekretu z 8 marca 1946 r. o majątkach
opuszczonych i poniemieckich (Dz.U. Nr 13, poz. 87 ze zm.), który zastąpił ustawę
z 6 maja 1945 r. o majątkach opuszczonych i porzuconych (Dz.U. Nr 17, poz. 97
ze zm.). Podstawą postępowania o wprowadzenie w posiadanie E. B.były
natomiast przepisy ustawy z 6 maja 1945 r. o majątkach opuszczonych i
porzuconych (Dz.U. Nr 17, poz. 97 ze zm.). W art. 20 przewidywała ona możliwość
żądania wprowadzenia w posiadanie nieruchomości opuszczonej, a uprawnionymi
do złożenia wniosku byli m.in. zstępni właściciela nieruchomości. Rozstrzygnięcie w
przedmiocie wprowadzenia w posiadanie miało ten skutek, iż osoba, którą
wprowadzono w posiadanie, nabywała własność nieruchomości (lub udziału we
współwłasności) przez przedawnienie (zasiedzenie) 10-letnie, licząc od dnia
uprawomocnienia się postanowienia o wprowadzeniu w posiadanie. Orzeczenie o
zasiedzeniu zapadło zatem na podstawie przesłanek nieistniejących i przez to nie
odpowiada prawu.
Postanowieniem z 8 marca 2011 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację
uczestnika Miasta Ł. od postanowienia Sądu Rejonowego z 9 listopada 2010 r. oraz
zasądził od niego na rzecz skarżącej 1.800 zł tytułem kosztów postępowania.
Sąd Okręgowy zaakceptował ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego oraz
ocenę prawną sprawy dokonaną przez ten Sąd.
Skargę kasacyjną od postanowienia Sądu Okręgowego z 8 marca 2011 r., III
Ca …, wniósł uczestnik Miasto Ł. - Prezydent Miasta. Uczestnik zarzucił, że
postanowienie to zapadło z naruszeniem prawa procesowego (art. 3983
§ 1 pkt 2
k.p.c.), to jest: - art. 510 k.p.c. i art. 524 § 2 k.p.c. poprzez przyjęcie, że załączony
do akt sprawy dokument sporządzony w Izraelu, a zatytułowany „testament", jest
wystarczający do uznania, iż skarżąca jako spadkobierca poprzednich właścicieli
nieruchomości wykazała swój interes prawny we wniesieniu skargi o wznowienie
postępowania w sprawie V Ns …, bez konieczności wykazania tej okoliczności
postanowieniem Sądu o stwierdzeniu nabycia spadku; - art. 379 pkt 5 k.p.c. w zw. z
5
art. 386 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w związku z niedostrzeżeniem
wadliwości prowadzącej do nieważności postępowania przed Sądem pierwszej
instancji, który zaniechał wezwania do udziału w sprawie pozostałych
współwłaścicieli nieruchomości przy ul. W. nr 35, których udziały także przeszły na
własność Skarbu Państwa na mocy postanowienia Sądu Powiatowego z 22
stycznia 1960 r. lub ich spadkobierców.
Uczestnik zarzucił nadto, że zaskarżone postanowienie zapadło
z naruszeniem prawa materialnego (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.), to jest: - art. 1027
k.c. poprzez jego niezastosowanie i uznanie, że skarżąca nie miała obowiązku
wykazania swego statusu postanowieniem stwierdzającym spadek po poprzednich
właścicielach nieruchomości; - art. 35 ustawy z 12 listopada 1965 r. prawo
prywatne międzynarodowe (Dz.U. Nr 46, poz. 290 ze zm.; dalej – p.p.m.) poprzez
niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że dla oceny formy testamentu ma
zastosowanie prawo ojczyste spadkodawcy, gdy tymczasem ważność testamentu
sporządzonego w Izraelu przez spadkodawcę zamieszkałego w Izraelu pod
względem jego formy podlega ocenie w świetle art. 1 Konwencji Haskiej
z 5 października 1961 r. dotyczącej kolizji praw w przedmiocie formy
rozporządzeń testamentowych, obowiązującej Polskę od 2 listopada 1969 r. (Dz.U.
1969, Nr 34, poz. 284 i 285); - art. 1 Konwencji Haskiej z 5 października 1961 r.
dotyczącej kolizji praw w przedmiocie formy rozporządzeń testamentowych,
poprzez jego niezastosowanie; - art. 949 k.c. poprzez błędną wykładnię polegającą
na przyjęciu, że załączony do akt sprawy testament sporządzony w Izraelu
w całości pismem maszynowym w świetle art. 949 k.c. spełnia wymogi testamentu
własnoręcznego.
Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz
postanowienia Sądu pierwszej instancji, zniesienie postępowania w obu instancjach
i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania
względnie o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
1. W świetle art. 378 § 1 in fine k.p.c., nieważność postępowania jest
uchybieniem procesowym, które w graniach zaskarżenia sąd drugiej instancji bierze
6
pod uwagę z urzędu. Zarzut nieważności postępowania przed Sądem Rejonowym
był też podnoszony przez uczestnika w apelacji, w związku z tym, że Sąd ten
zaniechał wezwania do udziału w sprawie następców prawnych I. L. i H. M. L., jako
uczestników postępowania zakończonego postanowieniem z 22 stycznia 1960 r., V
NS …, którego dotyczy skarga o wznowienie postępowania.
Postępowanie w niniejszej sprawie zostało wszczęte na podstawie skargi
o wznowienie postępowania, która – pełniąc funkcję nadzwyczajnego środka
zaskarżenia – pozwala zbadać, czy w postępowaniu prowadzącym do wydania
orzeczenia co do istoty sprawy miało miejsce zarzucane przez skarżącego
uchybienie – co do zasady – procesowe, stanowiące podstawę wznowienia, a jeśli
tak, to czy wpłynęło ono na wynik sprawy. Rozpoznanie skargi o wznowienie
postępowania zmierza zatem do usunięcia stwierdzonej wadliwości postępowania
i do wydania orzeczenia co do istoty sprawy w warunkach od niej wolnych.
Jeśli skarga o wznowienie postępowania okaże się dopuszczalna, to prowadzi do
ponownego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem,
a granice tego rozpoznania wyznacza podstawa wznowienia. Skarga oparta na
przesłankach nieważności (art. 401 k.p.c.) wymaga ponownego rozpoznania
sprawy w postępowaniu wolnym od zarzucanej wadliwości, a skarga oparta na
właściwych podstawach restytucyjnych (art. 403 k.p.c.) prowadzi do ponownego
rozpoznania sprawy w granicach zakreślonych powołaną podstawą wznowienia.
Stanowisko Sądu Okręgowego, że „kognicję sądu w sprawie ze skargi
o wznowienie postępowania wyznacza zakres skarżonego rozstrzygnięcia, a było
ono kwestionowane jedynie w odniesieniu do rozstrzygnięcia w przedmiocie
udziałów należących niegdyś do J. – L. i M. małżonków B., czyli 6/8” wymaga
pewnej korekty. Przedmiot sprawy rozpoznawanej na skutek skargi o wznowienie
postępowania i jej granice podmiotowe są bowiem tożsame z przedmiotem i
granicami podmiotowymi sprawy zakończonej prawomocnym orzeczeniem co do
istoty sprawy, w której następuje wznowienie. Nie determinuje ich zatem sama
skarga o wznowienie postępowania.
Postępowanie, którego dotyczy skarga o wznowienie postępowania złożona
przez E. H. prowadzone było na wniosek Skarbu Państwa o stwierdzenie nabycia
własności przez przedawnienie (zasiedzenie), wniesiony na podstawie art. 34 ust. 1
7
dekretu z 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich (Dz.U. Nr 13,
poz. 87 ze zm.). W czasie rozpoznawania wniosku nieruchomość przy ul. W. nr 35
była jednak przedmiotem współwłasności, a zatem wniosek Skarbu Państwa nie
mógł dotyczyć, i nie dotyczył, prawa własności całej nieruchomości, lecz jedynie
udziałów we współwłasności, które przysługiwały poszczególnym
współwłaścicielom w różnych wysokościach. Żądanie wniosku zgłoszonego przez
Skarb Państwa mogło się zatem odnosić do poszczególnych współwłaścicieli i tego
udziału we współwłasności, który każdemu z nich przynależał. Przesłanki, które
miały decydować o zasadności wniosku podlegały badaniu w odniesieniu do tego,
co stanowiło poszczególne przedmioty zasiedzenia, a zatem w odniesieniu do tych
wielkości udziałów we współwłasności, które Skarb Państwa nabywał od
poszczególnych współwłaścicieli. Bez wpływu na tę ocenę pozostaje okoliczność,
że żądanie stwierdzenia nabycia przez Skarb Państwa udziałów we współwłasności
nieruchomości należących do współwłaścicieli nieruchomości zgłoszone zostało w
jednym piśmie procesowym. Powodowało to tylko taki skutek, że w jednym
postępowaniu Sąd rozpoznał sprawy nabycia przez Skarb Państwa przez
zasiedzenie udziałów we współwłasności nieruchomości przy ul. W. nr 35
należących do różnych osób i sprawy te rozstrzygnął formalnie jednym
postanowieniem. Nie prowadzi to jednak do odebrania samodzielności (ze względu
przedmiot i podmioty ocenianego stosunku prawnego) poszczególnym sprawom
objętym wspólnym rozpoznaniem i rozstrzygnięciem. W motywach postanowienia z
28 lutego 2002 r., III CKN 808/00 (Wokanda 2002, nr 11, s. 9), Sąd Najwyższy
wyjaśnił, że zakwalifikowanie mienia do majątku opuszczonego w rozumieniu
przepisów dekretu musiało być aktem zindywidualizowanym w odniesieniu do
konkretnego przedmiotu własności i osoby właściciela; tak samo
zindywidualizowane było przywrócenie posiadania tego majątku. Podobnie w tej
kwestii wypowiedział się Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 21 stycznia 1960 r., II CR
1100/58 (OSN 1960, poz. 115) i w uzasadnieniu uchwały z 28 lutego 1994 r., III
CZP 10/94 (OSNC 1994, nr 9, poz. 174).
Nie sposób zatem przyjąć, a do tego argumentu uczestnik odwołuje się
w pierwszej kolejności, że wznowienie postępowania w sprawie dotyczącej
stwierdzenia nabycia przez zasiedzenie udziału 6/8 we własności nieruchomości
8
przy ul. W. nr 35 należącego do J. L. i M. małżonków B., rozpoznanie skargi i
wydanie w niej rozstrzygnięcia spowoduje skutek przewidziany w art. 416 k.p.c.
także w sprawach o stwierdzenie nabycia przez zasiedzenie udziałów we własności
nieruchomości należących do I. L., czy do H. M. L.
Reasumując, nie można podzielić zarzutów skarżącego, jakoby Sąd
Okręgowy z naruszeniem art. 379 pkt 5 k.p.c. w zw. z art. 386 § 2 k.p.c. w zw. z art.
13 k.p.c. nie dostrzegł nieważności, którą miało być dotknięte postępowanie przed
Sądem pierwszej instancji.
2. Postępowanie w sprawie o stwierdzenie nabycia przez Skarb Państwa
udziału we własności nieruchomości należącego do J. L. i M. małżonków B, toczyło
się na podstawie dekretu z 18 lipca 1945 r. – Kodeks postępowania niespornego
(Dz.U. Nr 27, poz. 169 ze zm.). Po jego uchyleniu, skarga o wznowienie
postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem co do istoty sprawy
wydanym na podstawie dekretu podlega rozpoznaniu na podstawie przepisów
kodeksu postępowania cywilnego (arg. z art. XVI ustawy z 17 listopada 1964 r. –
Przepisy wprowadzające Kodeks postępowania cywilnego, Dz.U. Nr 43, poz. 297).
Legitymacja do wystąpienia ze skargą o wznowienie postępowania
nieprocesowego uregulowana została w art. 524 k.p.c. i przysługuje uczestnikowi
oraz zainteresowanym, którzy nie brali udziału w postępowaniu. Na takich samych
zasadach oceniać trzeba legitymację następców prawnych uczestnika
postępowania albo zainteresowanego, który nie brał udziału w postępowaniu.
Osoba, której nie przysługuje status czy to uczestnika postępowania, czy to
zainteresowanego nie może skutecznie wnieść skargi o wznowienie postępowania
nieprocesowego z zamiarem doprowadzenia do wzruszenia prawomocnego
postanowienia kończącego to postępowanie, choćby nawet powoływała argumenty
mogące świadczyć o wadliwości tego postanowienia.
Za uczestnika postępowania w rozumieniu art. 524 § 1 k.p.c. można uważać
tylko tego, kto brał w tym charakterze udział w postępowaniu nieprocesowym po
wskazaniu go przez wnioskodawcę i doręczeniu mu odpisu wniosku, z jego własnej
inicjatywy lub na skutek wezwania przez sąd (art. 510 k.p.c.). Status następców
prawnych uczestnika jest taki, jak samego uczestnika, a zatem przepisy regulujące
9
przesłanki dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania odnoszące się do
uczestnika odnoszą się także do jego następców prawnych.
Zainteresowany, niebędący uczestnikiem postępowania zakończonego pra-
womocnym postanowieniem orzekającym co do istoty sprawy, może żądać
wznowienia postępowania, jeżeli postanowienie to narusza jego prawa
(por. uchwały Sądu Najwyższego z 13 września 1967 r., III CZP 60/67,
i z 18 grudnia 1974 r., III CZP 88/74), a niewzięcie przez zainteresowanego udziału
w sprawie rozpoznawanej w postępowaniu nieprocesowym nie powoduje
nieważności postępowania (uchwała Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2010 r.,
III CZP 112/09, OSN 2010, nr 7-8, poz. 98).
Za uczestników postępowania w sprawie V Ns …, zakończonej
postanowieniem Sądu Powiatowego z 22 stycznia 1960 r. o stwierdzenie nabycia
przez Skarb Państwa w drodze zasiedzenia udziału wynoszącego 6/8 we własności
nieruchomości przy ul. W. nr 35 uznani zostali J. L. i M. małżonkowie B. W
prawomocnie zakończonym postępowaniu byli oni reprezentowani przez kuratora.
Wbrew sugestiom uczestnika, w skardze o wznowienie postępowania E. H.
nie objaśniała swojej legitymacji do wystąpienia z tym środkiem zaskarżenia ze
wskazaniem na to, że przysługuje jej status następcy prawnego byłych właścicieli
nieruchomości, których uznano za uczestników prawomocnie zakończonego
postępowania. Twierdziła natomiast, że jest następcą prawnym E. B., która
postanowieniem z 20 października 1945 r. została wprowadzona w posiadanie
udziału wynoszącego 6/8 części we własności nieruchomości przy ul. W. nr 35.
Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy o majątkach opuszczonych i porzuconych osoba
wprowadzona w posiadanie nabywała własność nieruchomości (lub udziałów) przez
przedawnienie (zasiedzenie) 10-letnie licząc od dnia uprawomocnienia się
postanowienia o wprowadzeniu w posiadanie. Te okoliczności sprawiały, że E. B.
mogła mieć status zainteresowanej w prowadzonym w 1960 r. postępowaniu
o stwierdzenie nabycia własności tego udziału przez Skarb Państwa. Legitymacja
E. H. do wniesienia skargi o wznowienie postępowania miała wynikać zatem ze
statusu następcy prawnego „zainteresowanego”, o którym mowa w art. 524 § 2
k.p.c.
10
3. Nie ma racji Sąd Okręgowy, o ile przyjmuje, że skoro E. H. została
wymieniona w testamencie sporządzonym przez E. B., a testament wspomina
również o spornej nieruchomości, to nie budzi wątpliwości istnienie interesu
prawnego E. H. do wniesienia skargi o wznowienie postępowania zakończonego
wydaniem orzeczenia, na podstawie którego Skarb Państwa nabył udział we
własności nieruchomości należący do J. L. i M. małżonków B., którego posiadanie
odzyskała E. B.. Trafnie zarzuca uczestnik, że skoro E. H. powołuje się na status
następcy prawnego pod tytułem ogólnym E. B., jako zainteresowanej w
postępowaniu (art. 524 § 2 k.p.c.), to okoliczność tę ma obowiązek udowodnić. Dla
wykazania, iż E. H. jest spadkobiercą E. B. zmarłej 25 grudnia 1981 r. nie
wystarczy samo tylko wskazanie na dokument sporządzony 2 maja 1976 r. w
Izraelu, a zatytułowany „testament”.
Z art. 1027 k.c. wynika, że względem osoby trzeciej, która nie rości sobie
praw do spadku z tytułu dziedziczenia, spadkobierca może udowodnić swoje prawa
wynikające z dziedziczenia tylko stwierdzeniem nabycia spadku albo
zarejestrowanym aktem poświadczenia dziedziczenia. Uczestnik nie rości sobie
z tytułu dziedziczenia praw do spadku po E. B., w tym i do udziału 6/8 we
własności nieruchomości przy ul. W. nr 35. Udział ten nabył bowiem na podstawie
innego zdarzenia, co stwierdza postanowienie kończące postępowanie w sprawie,
w której złożona została skarga o wznowienie postępowania. W tej sytuacji E. H.
winna swój status następcy prawnego zainteresowanej (art. 524 § 2 k.p.c.),
pozwalający jej wystąpienie ze skargą o wznowienie postępowania, wykazać
stosownie do art. 1027 k.p.c.
Rozważania na temat właściwej formy i w efekcie ważności testamentu
sporządzonego przez E. B. wykraczają poza granice rozpoznania w sprawie
wszczętej na podstawie skargi o wznowienie postępowania zakończonego
postanowieniem stwierdzającym nabycie przez Skarb Państwa udziału J. L. i Małki
małżonków B. wynoszącego 6/8 we własności nieruchomości przy ul. W. nr 35 na
podstawie art. 34 ust. 1 dekretu z 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i
poniemieckich (Dz.U. Nr 13, poz. 87 ze zm.). Takie rozważania prowadzić może
tylko sąd powołany do rozstrzygnięcia o tym, czy E. H. jest spadkobiercą E. B. (por.
11
też uchwałę Sądu Najwyższego z 31 maja 1975 r., III CZP 78/75, OSNC 1976, nr 2,
poz. 33).
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c. w zw. z art.
13 § 2 k.p.c., Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
db