Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 18/12
POSTANOWIENIE
Dnia 21 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marta Romańska (przewodniczący)
SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
SSN Maria Szulc
w sprawie ze skargi S. P.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Okręgowego z dnia 11 marca 2008 r.,
i postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2008 r.,
wydanego w sprawie z powództwa R. P.
przeciwko S. P.
o uzgodnienie treści księgi wieczystej z rzeczywistym stanem prawnym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 21 czerwca 2012 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 4 listopada 2011 r.,
1) oddala zażalenie;
2) zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 3 600 zł
(trzy tysiące sześćset) tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 4 listopada 2011 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę o
wznowienie postępowania pozwanego S. P. w sprawie z powództwa R. P. o
uzgodnienie treści księgi wieczystej ze stanem prawnym zakończonej
prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 11 marca 2008 r.
Sąd Okręgowy ustalił, że wyrokiem z 30 listopada 2007 r. Sądu Rejonowego
uzgodniono treść księgi wieczystej Kw nr […] z rzeczywistym stanem prawnym
przez nakazanie wyłączenia z tej księgi 60 działek położonych w N., gminie B., o
numerach 49/3, od 141/3 do 141/16, od 142/7 do 142/10, od 142/12 do 142/21,
148/2, 148/3, od 148/5 do 148/10, od 154/1 do 154/11 i od 155/1 do 155/12,
założenia dla nich osobnej księgi wieczystej i wpisania w dziale II jako
współwłaścicieli po ½ części S. P. oraz R. P. oraz oddalono powództwo w
pozostałym zakresie (co do 14 działek o numerach od 140/1 do 140//14). Sąd
pierwszej instancji ustalił, że S. P. i R. P. zawarli związek małżeński w dniu 5
lutego 1983 r. w K. Ich małżeństwo zostało rozwiązane przez rozwód wyrokiem z
dnia 3 lipca 2007 r. Pod koniec lat 80-tych małżonkowie P. wyjechali do Stanów
Zjednoczonych Ameryki. W 1992 r. założyli i następnie wspólnie prowadzili
przedsiębiorstwo E. R.S. Inc. z siedzibą w W. Każdy z małżonków miał w tym
przedsiębiorstwie udział równy 50%. Z działalności gospodarczej osiągnęli w latach
1995-2001 dochody: R. P. 3.397.812 dolarów USA, a S. P. 3.581.160 dolarów
USA. Po osiągnięciu sukcesu finansowego strony postanowiły zainwestować
zdobyty kapitał w kraju. To było przyczyną nabywania przez nich szeregu
nieruchomości w Polsce. Wspólne pieniądze na zakup nieruchomości przekazywali
do Polski, na konto W. P. (matki S. P.), która za wspólne pieniądze syna i synowej
nabywała nieruchomości w Polsce dla siebie, następnie w drodze darowizny,
przenosząc je tylko na rzecz syna S. P., bądź jako pełnomocnik S. P. bezpośrednio
na jego rzecz. W okresie od grudnia 1995 r. do czerwca 1998 r. z konta spółki P. E.
R.S. Inc. na konto w polskim banku należące do W. P. dokonano 13 przelewów na
łączną kwotę 1.083.000 dolarów USA. W dniu 8 października 1996 r. małżonkowie
W. i E. P. (rodzice pozwanego) nabyli za 240.000 zł działkę nr 140 o obszarze 9,44
ha, położoną w N. Notarialną umową darowizny z 5 marca 1997 r. W. i E. P.
przenieśli własność działki nr 140 na swego syna S. P. Cztery lata później, w dniu
18 października 2000 r., na wniosek S. P. działka nr 140 została podzielona na 14
3
działek o numerach od 140/1 do 140/14. Na działkach nr 140/1 i 140/2 po ich
kupnie postawiono dwa domy mieszkalne. W dniu 5 marca 1997 r. S. P. udzielił
swojej matce W. P. pełnomocnictwa notarialnego do nabywania w jego imieniu i na
jego rzecz nieruchomości w Polsce. W. P., powołując się na to pełnomocnictwo i
oświadczając, że działa w imieniu i na rzecz S. P., na mocy notarialnych umów
kupiła następujące nieruchomości w N., stwierdzając za każdym razem, iż do
nabycia dochodzi z majątku odrębnego S. P.: - w dniu 19 marca 1997 r. działkę nr
141/1 za 100.000 zł; - w dniu 1 kwietnia 1997 r. działkę nr 142/5 za 50.000 zł; - w
dniu 9 kwietnia 1997 r. działki nr 49/3, 148, 154 i 155 za 335.000 zł. Pięć, spośród
wyżej wymienionych sześciu działek, na wniosek S. P. w dniu 18 października 2000
r. zostało podzielonych na mniejsze. Niektóre z tych działek po ich kupnie zostały
zabudowane: na działce nr 148/4 powstało Centrum Rozrywki „O.”, na działce nr
154/10 wzniesiono Hotel „A.”, na działce nr 155/2 magazyn budowlany, na działce
nr 155/10 hurtownię alkoholi.
W. P. do 1993 r. prowadziła handel bazarowy w swoim miejscu
zamieszkania w S. W 1993 r. W. P. zaczęła pomagać synowi i synowej w zakresie
czynności ich amerykańskiego przedsiębiorstwa związanych z Polską, a więc
wypłacała wynagrodzenie zamieszkałym tu polskim marynarzom, przyjmowała od
nich oferty zatrudnienia, dokonywała drobnych zakupów, zamieszczała w mediach
ogłoszenia, oferowała usługi przedsiębiorstwa stron polskim podmiotom
gospodarczym, dokonywała tłumaczeń z języka rosyjskiego itp. W dniu 16 września
1997 r. W. P. zgłosiła organowi rejestrowemu zakończenie działalności
gospodarczej. Według zeznań podatkowych W. P., w okresie 10 lat od 1996 r. do
2005 r. włącznie osiągnęła ona dochód w wysokości 99.384,76 zł, czyli średnio
9.938,47 zł na rok. E. P. (mąż W. P. i ojciec pozwanego) w okresie 9 lat od 1996 r.
do 2005 r. (bez 1997 r.) uzyskał świadczenia emerytalne z Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych w łącznej wysokości 132.506,89 zł, czyli średnio 14.722,99 zł na rok.
R. P. i S. P. pozostają w silnym konflikcie co najmniej od 2004 r. Od tego czasu
toczy się szereg postępowań sądowych z ich udziałem w Polsce, USA i Australii.
Na początku 2005 r. R. P. zabrała część dokumentów dotyczących
amerykańskiego przedsiębiorstwa i ukryła je przed S. P.
4
W ocenie Sądu Rejonowego, pozwany wykazał, że czternaście działek
powstałych z podziału działki nr 140 zostały przez niego nabyte od rodziców na
podstawie umowy darowizny z 5 marca 1997 r., z której nie wynika, aby darczyńcy
postanowili, że przedmiot darowizny wejdzie do majątku wspólnego obdarowanego
i jego żony R. P. Co do pozostałych działek zostało wykazane, że zostały nabyte
przez S. P. od osób trzecich na podstawie trzech umów z 19 marca 1997 r., z 1 i 9
kwietnia 1997 r., a więc w trakcie małżeństwa. Sąd nie dał wiary zeznaniom W. P. i
pozwanego, że nieruchomości te pozwany nabył za pieniądze darowane mu przez
matkę. Sąd oddalił wnioski dowodowe o przesłuchanie świadków co do treści
prawa amerykańskiego, aby ustalić, czy pieniądze przesłane z USA na konto W. P.
w świetle tego prawa należały do małżonków P., czy do prowadzonej przez nich
spółki P. E., uznając te okoliczności za bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
Sąd Okręgowy oddalił apelacje obu stron wniesioną od wyroku Sądu
Rejonowego, uznając za prawidłowe ustalenia faktyczne oraz ocenę prawną Sądu
pierwszej instancji. Skoro strony posiadały po 50% udziałów (czy też akcji) w spółce
amerykańskiej, które należały do majątku dorobkowego, to środki uzyskane ze
spółki los ten dzieliły. Jeśli więc pozwany za pośrednictwem matki nabył za te
środki nieruchomości i stał się ich właścicielem, to ich współwłaścicielem stała się
również powódka. W sprawie nie przedstawiono obiektywnych dowodów na to, że
W. P. otrzymała wynagrodzenie za czynności na rzecz spółki stron, z których
mogłaby nabyć sporne nieruchomości.
W skardze o wznowienie postępowania pozwany, powołując się na
podstawę wznowienia z art. 403 § 2 k.p.c., wniósł o przeprowadzenie wskazanych
w niej dowodów, podnosząc, że dokumenty amerykańskiej spółki, zabrane i ukryte
przez powódkę, mają fundamentalne znaczenie w zakresie wykazania, że spółka
miała odrębną od wspólników/akcjonariuszy osobowość prawną i że jej majątek nie
był majątkiem akcjonariuszy/udziałowców i - co za tym idzie - nie stanowił majątku
dorobkowego tych osób. Ponadto podniósł, że W. P. wykonywała na rzecz spółki
określone świadczenia i że wszelkie pieniądze przekazywane do Polski przez
spółkę były wynikiem umów i zobowiązań. Wiele dokumentów dotyczących spółki
P. E. zostało odszukanych i przekazanych pozwanemu, a o innych dowiedział się
przypadkowo. Przekazanie dokumentów nastąpiło: - 22 sierpnia 2010 r. przez D.
5
H., prawnika, który wcześniej prowadził sprawy spółki P. E.; - 2 sierpnia 2010 r.
przez I. J., która prowadziła księgowość spółki; - 10 sierpnia 2010 r. przez T. J.; -
8 lipca 2010 r. - transkrypty z rozpraw w Australii w sprawach 654/07 i 3439/05. W
następnych pismach procesowych pozwany powoływał się na dalsze liczne
dokumenty i dołączał je do akt sprawy.
W ocenie Sądu Okręgowego, skarga nie opiera się na ustawowej podstawie
wznowienia. Co do zatrudnienia W. P. w amerykańskiej spółce i uzyskiwania przez
nią z tego tytułu znacznych dochodów, w dołączonych do skargi dokumentach nie
ma żadnego, który podważyłby dotychczasową ocenę Sądów obu instancji. Druga
okoliczność, dotycząca charakteru spółki P. E. R.S. Inc. w W., jako spółki
kapitałowej o osobowości prawnej odrębnej od osobowości wspólników, nie jest
ona nowa i była znana Sądom obu instancji, czemu dano wyraz w uzasadnieniach
wyroków z 30 listopada 2007 r. i z 11 marca 2008 r. Również kwestia błędnego
tłumaczenia nazwy spółki była znana Sądowi Okręgowemu, który uznał tę
okoliczność za pozbawioną zasadniczego znaczenia, bo niezależnie od odrębnej
osobowości prawnej spółki wytransferowane z niej środki pieniężne i tak
ostatecznie objęte są wspólnością małżeńską. Tego stanowiska nie można
zwalczać w drodze skargi o wznowienie postępowania. Nawet przyjęcie poglądu
skarżącego, że środki przekazane z USA do Polski na konto W. P. były majątkiem
amerykańskiej spółki, odrębnym od majątku jej wspólników małżonków R. i S. P.,
nie zmieniałoby oceny, że w ostatecznym rozrachunku środki te muszą być
zaliczone do ich majątku wspólnego. Ponadto pozwany skarżył się, że oddalono
jego wnioski o dopuszczenie dowodu na okoliczność treści prawa cywilnego Stanu
W. w aspekcie relacji między majątkiem spółki prawa handlowego prowadzonej
przez małżonków i majątkiem wspólnym małżonków. Tymczasem odpowiedź na to
zagadnienie znajduje się wśród dokumentów dołączonych do skargi o wznowienie
postępowania, tj. w opinii prawnej adw. R. H. z 19 kwietnia 2007 r. złożonej pod
przysięgą w Izbie Adwokackiej stanu W., w której stwierdził, że jeśli małżonkowie
posiadają przedsiębiorstwo w stanie W., które stanowi ich majątek wspólny w
chwili, gdy pieniądze tego przedsiębiorstwa są wykorzystywane na zakup gruntów
na korzyść jednego lub obydwu właścicieli przedsiębiorstwa, to te grunty, zgodnie z
przepisami stanu W., stanowią wspólną własność małżonków. Wyjątek dotyczy
6
sytuacji, gdy małżonkowie sporządzili na piśmie umowę stanowiącą, że albo
pieniądze, albo grunty stanowią oddzielną własność jednego z nich, bądź będą
stanowić inną formę własności, inną od majątku wspólnego, oraz że ani małżonek,
ani małżonka nie dokonali darowizny drugiemu z majątku wspólnego w pieniądzach
lub w gruncie.
Postanowienie Sądu Okręgowego zostało zaskarżone zażaleniem przez
pozwanego, który zarzucił naruszenie przepisów postępowania:
- art. 403 § 2 k.p.c. poprzez jego błędną interpretację i uznanie, iż nie zaszły
warunki do uznania, że wymieniona w tym przepisie podstawa prawna
wznowienia zaistniała;
- art. 410 § 1 k.p.c. poprzez jego błędne zastosowanie, tj. odrzucenie skargi
mimo uznania, iż przedstawione przez pozwanego dowody i okoliczności
stanowią podstawę restytucji skargi (są nowe, strona nie mogła ich przywołać
w poprzednim postępowaniu) i oparcie odrzucenia skargi o merytoryczną
ocenę złożonych dowodów w odniesieniu do ustaleń zakończonej sprawy
objętej wnioskiem o wznowienie postępowania;
- art. 328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 361 k.p.c. poprzez nieprawidłowe ogólnikowe
uzasadnienie postanowienia, bez wskazania podstaw faktycznych orzeczenia,
bez odniesienia się do poszczególnych dowodów złożonych w postępowaniu
przez strony, co czyni niemożliwym ocenę merytoryczną poprawności
wydanego orzeczenia;
- art. 233 § 1 i 382 k.p.c. poprzez pominięcie przez Sąd przy orzekaniu
istotnych dla sprawy faktów, które uznaje on za udowodnione, a które to
naruszenie miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy;
- art. 278 k.p.c. i art. 1043 k.p.c. poprzez dokonanie ustaleń faktycznych
w zakresie okoliczności wymagających wiadomości specjalnych jedynie
w oparciu o opinię prywatną złożoną przez stronę powodową.
Ponadto zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że:
- nowe dokumenty i okoliczności nie wykazywały, iż na rzecz W. P.
amerykańska spółka P. E. R.S. INC. przekazywała wynagrodzenie za
7
świadczenie na jej rzecz usług oraz uznaniu, iż okoliczność ta nie ma
istotnego znaczenia dla sprawy;
- nowe dokumenty i okoliczności nie wykazywały charakteru prawnego spółki
P. E. R.S. INC. oraz jej majątku (jako odrębnego od majątku jej wspólników)
oraz uznaniu, iż okoliczność ta nie ma istotnego znaczenia dla sprawy;
- nawet przesądzenie, iż środki przekazane przez spółkę amerykańską na
rzecz W. P. stanowiły własność tej spółki prowadzi do wniosku, iż i tak
nieruchomości nabyte przez W. P. wchodzą do majątku wspólnego byłych
małżonków P.
Pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie
sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 403 § 2 k.p.c., można żądać wznowienia postępowania
w razie późniejszego wykrycia takich okoliczności faktycznych lub środków
dowodowych, które mogłyby mieć wpływ na wynik sprawy, a z których strona nie
mogła skorzystać w poprzednim postępowaniu. Z powołanego przepisu wynika,
co znalazło potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. uchwała z dnia
21 lutego 1969 r., III PZP 63/68, OSNC 1969, nr 12, poz. 208, postanowienie z dnia
14 lutego 2007 r., II CZ 120/06, nie publ.), że chodzi w nim jedynie o takie fakty
i dowody, które istniały już przed wydaniem prawomocnego orzeczenia
zaskarżonego skargą o wznowienie postępowania, a które dla strony, z przyczyn
niezależnych od niej, były jej nieznane i niedostępne. Nie dotyczy więc to takich
okoliczności faktycznych ani środków dowodowych, które, odpowiednio, zaistniały
lub powstały dopiero po prawomocnym zakończeniu postępowania. Zasadnie więc
Sąd Okręgowy przyjął, że w skardze o wznowienie postępowania pozwany powołał
się na szereg zdarzeń, które nastąpiły już po wydaniu prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego względnie na środki dowodowe, które powstały po wydaniu tego
orzeczenia. Okoliczności te oraz środki dowodowe nie były więc takimi, które
stanowiły podstawę wznowienia określoną w art. 403 § 2 k.p.c.
W postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego
pozwany zmierzał do wykazania, że spółka P. E. R.S. Inc. w W. była spółką
8
posiadającą osobowość prawną odrębną od osobowości prawnej wspólników. Na
tę okoliczność wskazał pominięte przez Sądy obu instancji dowody, które zmierzały
do wykazania treści prawa amerykańskiego dotyczącej tej kwestii, jak również
podnosił błąd w tłumaczeniu nazwy spółki. Powołana przez pozwanego okoliczność
dotyczącą odrębnej osobowości prawnej wyżej wymienionej spółki została uznana
w postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem zaskarżonym skargą o
wznowienie postępowania za nieistotną dla rozstrzygnięcia sprawy, wbrew temu co
podnosi pozwany w zażaleniu. Mimo bowiem podniesienia w tym zakresie
zarzutów w apelacji Sąd drugiej instancji przyjął, że skoro strony posiadały po 50%
udziałów (czy też akcji) w spółce, to należały one do majątku dorobkowego, w
konsekwencji więc wszystkie udziały należały do majątku dorobkowego, a środki
uzyskane ze spółki dzieliły ten los. W tej sytuacji, zasadnie Sąd Okręgowy przyjął,
że wskazana przez pozwanego w skardze o wznowienie postępowania okoliczność
dotycząca charakteru prawnego wymienionej wyżej spółki nie mogła być uznana za
okoliczność faktyczną, o której mowa w art. 403 § 2 k.p.c. Nie była to bowiem
okoliczność nowa, o której pozwany nie wiedział, a w konsekwencji nie mógł jej
podnieść w postępowaniu zakończonym prawomocnym orzeczeniem. Okoliczność
ta była nie tylko znana pozwanemu, ale również została przez niego podniesiona.
Mimo tego Sąd Okręgowy, podobnie jak wcześniej Sąd Rejonowy, uznały tę
okoliczność za nieistotną dla rozstrzygnięcia sprawy. Zatem trafnie ocenił Sąd
Okręgowy, że nie jest to okoliczność, o której stanowi art. 403 § 2 k.p.c.
Nie obejmuje ten przepis takich okoliczności, które zostały przez stronę powołane
w postępowaniu zakończonym prawomocnym orzeczeniem, lecz których ustalenia
zaniechano w tym postępowaniu na skutek oceny, że nie mają one znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy. Uznanie bowiem określonej okoliczności za istotną bądź
nieistotną dla rozstrzygnięcia sprawy jest konsekwencją oceny przez sąd znaczenia
powołanej przez stronę okoliczności przez pryzmat zastosowanych norm prawa
materialnego do oceny zasadności roszczeń dochodzonych w postępowaniu.
Skarga o wznowienie postępowania powołująca tego rodzaju okoliczności w istocie
zmierza do podważenia oceny prawnej dokonanej przez sąd w postępowaniu
zakończonym orzeczeniem zaskarżonym skargą o wznowienie postępowania.
Skoro zaś podniesiona okoliczność dotycząca charakteru prawnego spółki P. E.
9
R.S. Inc. w W. nie stanowiła postawy skargi wymienionej w art. 403 § 2 k.p.c., to
konsekwentnie los ten dzieliły również dowody powołane w skardze dla jej
wykazania. Z tej przyczyny za zbędne należało uznać rozważania Sądu
Okręgowego, który, rozstrzygając o niedopuszczalności skargi o wznowienie
postępowania, dał wyraz temu, że uznaje za prawidłową ocenę – wyrażoną
w prawomocnie zaskarżonej sprawie – braku wpływu charakteru prawnego spółki
P. E. R.S. Inc. w W. – z udziałem stron - na zasadność obrony pozwanego podjętej
w zakończonej prawomocnie sprawie. Z tej również przyczyny zbędne było
dokonywanie przez ten Sąd oceny jednego z dowodów w postaci opinii prawnej
adw. R. H. z 19 kwietnia 2007 r. złożonej pod przysięgą w Izbie Adwokackiej stanu
W. Uchybienia te nie miały jednak wpływu na wynik sprawy.
W postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem zaskarżonym
skargą o wznowienie postępowania pozwany dowodził także, iż jego matka
wykonywała odpłatnie usługi (pomijając ich kwalifikację prawną) na rzecz P. E. R.S.
Inc. w W. W ocenie obu Sądów, pozwany nie wykazał jednak, aby jego matka
otrzymała wynagrodzenie za swoje usługi w takiej wysokości, która pozwalała jej
nabyć za nie nieruchomości objętych sporem. W tym zakresie przedstawione przez
pozwanego dowody, w tym dowody z zeznań świadka W. P. oraz zeznań
pozwanego, zostały uznane za niewiarygodne. Z punktu widzenia badania
dopuszczalności skargi o wznowienie postępowania istotne jest także to, iż Sądy
wytknęły pozwanemu, iż była to tego rodzaju okoliczność, którą mógł wykazać za
pomocą dokumentów (dokumentacji płacowej, ewidencji dotyczącej podatków itp.) i
to mimo podniesionego przez pozwanego twierdzenia, że powódka ukryła przed
nim część dokumentów związanych z funkcjonowaniem spółki. Innymi słowy, przy
większej staranności w prowadzeniu sprawy, w ocenie Sądów dokonanej w
sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem, pozwany mógł wykazać sporną
okoliczność. Uwzględniając ten aspekt, należy stwierdzić, że podstawa skargi o
wznowienie postępowania określona w art. 403 § 2 k.p.c. nie może usprawiedliwiać
prowadzenia nowych dowodów, chociażby wcześniej stronie nieznanych,
na okoliczność, której strona nie wykazała w prawomocnie zakończonym
postępowaniu na skutek własnej niestaranności w prowadzeniu
sprawy (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., II CZ
10
43/07, nie publ.). Z tej tylko przyczyny nie można uznać, aby były dopuszczalne
nowe dowody zaoferowane przez pozwanego w skardze o wznowienie
postępowania na okoliczność dochodów uzyskanych przez jego matkę
z działalności prowadzonej na rzecz spółki P. E. R.S. Inc. W W. Tylko więc
ubocznie można zauważyć, że dowody te pochodzą (w zdecydowanej większości)
od osób, z którymi pozwany współpracował (księgowej, prawnika), a więc takich,
co do których powinien mieć świadomość, że mogą być w posiadaniu
dowodów przydatnych dla wykazania okoliczności dotyczących przepływów
pieniężnych ze spółki P. E. R.S. Inc. w W. na rzecz W. P. Jest to dodatkowy
argument uzasadniający wniosek, że pozwany w skardze o wznowienie
postępowania powołał się na dowody, których przedstawienia w prawomocnie
zakończonym postępowaniu zaniechał wskutek własnego niedbalstwa. W skardze
pozwany powołał się także na odnalezienie notesu powódki z zapisem dotyczącym
jego matki, potwierdzającym – zdaniem pozwanego – że była ona agentem spółki.
Odnosząc się do powyższego, okoliczność ta nie została wykluczona
w postępowaniu zakończonym prawomocnym wyrokiem, w którym przyjęto,
że matka pozwanego wykonywała szereg czynności na potrzeby spółki. Ponadto
była to okoliczność nieistotna dla rozstrzygnięcia sprawy w tym sensie, że nie
dowodziła, aby z tego tytułu W. P. otrzymała kwoty w wysokości pozwalającej jej na
zakup spornych nieruchomości.
Z tych przyczyn zażalenie jako niezasadne podlegało oddaleniu na
podstawie art. 39814
k.p.c. w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. O kosztach postępowania
zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1
i art. 39821
k.p.c. przy uwzględnieniu przepisów § 13 ust. 2 pkt 2 w zw. z § 6 pkt 7
i § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r.
w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. Nr 163,
poz. 1348 ze zm.).
11