II UZ 26/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II BU 9/11 II UZ 34/09
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II UZ 26/12
POSTANOWIENIE
Dnia 26 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gersdorf
SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku D. Z.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 czerwca 2012 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt II BU 9/11,
odrzuca zażalenie.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy postanowieniem z 15 marca 2012 r. (II BU 9/11) odrzucił
skargę D. Z. o stwierdzenie niezgodności z prawem:
1) wyroku Sądu Apelacyjnego z 9 kwietnia 2009 r.;
2) postanowienia Sądu Apelacyjnego z 3 lipca 2009 r., odrzucającego jej
skargę kasacyjną od wyroku z punktu 1;
3) postanowienia Sądu Najwyższego z 27 października 2009 r. (II UZ 34/09),
oddalającego jej zażalenie na postanowienie z punktu 2.
W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 4241a
§ 1 in fine k.p.c. skarga o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje od
2
orzeczeń Sądu Najwyższego, co odniesiono do postanowienia z punktu 3. Ponadto
od 25 września 2010 r. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenie, zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., nie może być skierowana
przeciwko postanowieniom sądu, zatem była niedopuszczalna również od
postanowienia z punktu 2. Natomiast w odniesieniu do wyroku z punktu 1 skarga
podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu D. Z. wniosła o uchylenie postanowienia Sądu Najwyższego z
15 marca 2012 r. (II BU 9/11) i rozpatrzenie jej skargi. W uzasadnieniu
kwestionowała ocenę prawną, która zdecydowała o odrzuceniu skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest dopuszczalne i dlatego zostało odrzucone.
Choć objęte zażaleniem postanowienie Sądu Najwyższego z 15 marca
2012 r. (II BU 9/11) zostało wydane w trybie szczególnych przepisów o skardze o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, w tym przypadku
po stwierdzeniu jej niedopuszczalności, to nawet ten tryb nie uchyla kardynalnej
zasady o niedopuszczalności zaskarżania orzeczeń Sądu Najwyższego.
Szczególna regulacja dotycząca tej skargi potwierdza jedynie tą zasadę, gdyż
również i ta skarga nie przysługuje od orzeczeń Sądu Najwyższego (art. 4241a
§ 1
k.p.c.).
Procedura cywilna ścisłe określa przypadki zażalenia do Sądu Najwyższego,
jednak nie jest dopuszczalne zażalenie na orzeczenie Sądu Najwyższego (art. 3941
k.p.c.), również skarga kasacyjna (art. 3981
k.p.c.).
Innymi słowy zaskarżalność orzeczeń Sądu Najwyższego stanowiłaby
wyjątek, który musiałby być wyraźnie uregulowany.
Wyłączenie zaskarżenia orzeczeń Sądu Najwyższego wynika z ustrojowego
usytuowania tego Sądu (art. 175 i art. 183 Konstytucji RP), który nie jest sądem
powszechnym, a więc ani sądem pierwszej, ani sądem drugiej instancji. Przeciwny
wniosek nie wynika z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP, gdyż zasada dwuinstancyjności
postępowania dotyczy jedynie spraw przekazanych na mocy ustaw do właściwości
sądów powszechnych.
3
Zakres zadań (funkcji) Sądu Najwyższego jest ściśle określony w ustawie z
23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym – art. 1 (Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze
zm.). Przepisy tej ustawy, w szczególności dotyczące postępowania przed Sądem
Najwyższym (art. 57 i następne), również nie pozwalają przyjąć, iżby orzeczenie
Sądu Najwyższego podlegało zaskarżeniu.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 czerwca 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gersdorf
SSN Zbigniew Korzeniowski (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku D. Z.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o wysokość emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 26 czerwca 2012 r.,
zażalenia wnioskodawczyni na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 15 marca 2012 r., sygn. akt II BU 9/11,
odrzuca zażalenie.
UZASADNIENIE
Sąd Najwyższy postanowieniem z 15 marca 2012 r. (II BU 9/11) odrzucił
skargę D. Z. o stwierdzenie niezgodności z prawem:
1) wyroku Sądu Apelacyjnego z 9 kwietnia 2009 r.;
2) postanowienia Sądu Apelacyjnego z 3 lipca 2009 r., odrzucającego jej
skargę kasacyjną od wyroku z punktu 1;
3) postanowienia Sądu Najwyższego z 27 października 2009 r. (II UZ 34/09),
oddalającego jej zażalenie na postanowienie z punktu 2.
W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 4241a
§ 1 in fine k.p.c. skarga o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia nie przysługuje od
2
orzeczeń Sądu Najwyższego, co odniesiono do postanowienia z punktu 3. Ponadto
od 25 września 2010 r. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenie, zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., nie może być skierowana
przeciwko postanowieniom sądu, zatem była niedopuszczalna również od
postanowienia z punktu 2. Natomiast w odniesieniu do wyroku z punktu 1 skarga
podlegała odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu D. Z. wniosła o uchylenie postanowienia Sądu Najwyższego z
15 marca 2012 r. (II BU 9/11) i rozpatrzenie jej skargi. W uzasadnieniu
kwestionowała ocenę prawną, która zdecydowała o odrzuceniu skargi.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest dopuszczalne i dlatego zostało odrzucone.
Choć objęte zażaleniem postanowienie Sądu Najwyższego z 15 marca
2012 r. (II BU 9/11) zostało wydane w trybie szczególnych przepisów o skardze o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, w tym przypadku
po stwierdzeniu jej niedopuszczalności, to nawet ten tryb nie uchyla kardynalnej
zasady o niedopuszczalności zaskarżania orzeczeń Sądu Najwyższego.
Szczególna regulacja dotycząca tej skargi potwierdza jedynie tą zasadę, gdyż
również i ta skarga nie przysługuje od orzeczeń Sądu Najwyższego (art. 4241a
§ 1
k.p.c.).
Procedura cywilna ścisłe określa przypadki zażalenia do Sądu Najwyższego,
jednak nie jest dopuszczalne zażalenie na orzeczenie Sądu Najwyższego (art. 3941
k.p.c.), również skarga kasacyjna (art. 3981
k.p.c.).
Innymi słowy zaskarżalność orzeczeń Sądu Najwyższego stanowiłaby
wyjątek, który musiałby być wyraźnie uregulowany.
Wyłączenie zaskarżenia orzeczeń Sądu Najwyższego wynika z ustrojowego
usytuowania tego Sądu (art. 175 i art. 183 Konstytucji RP), który nie jest sądem
powszechnym, a więc ani sądem pierwszej, ani sądem drugiej instancji. Przeciwny
wniosek nie wynika z art. 176 ust. 1 Konstytucji RP, gdyż zasada dwuinstancyjności
postępowania dotyczy jedynie spraw przekazanych na mocy ustaw do właściwości
sądów powszechnych.
3
Zakres zadań (funkcji) Sądu Najwyższego jest ściśle określony w ustawie z
23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym – art. 1 (Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze
zm.). Przepisy tej ustawy, w szczególności dotyczące postępowania przed Sądem
Najwyższym (art. 57 i następne), również nie pozwalają przyjąć, iżby orzeczenie
Sądu Najwyższego podlegało zaskarżeniu.
Z tych motywów orzeczono jak w sentencji.