Pełny tekst orzeczenia

WYROK Z DNIA 17 LIPCA 2012 R.
SNO 13/12
Przewodniczący: sędzia SN Piotr Hofmański.
Sędziowie SN: Bogusław Cudowski, Józef Iwulski (sprawozdawca).
S ą d N a j w y ż s z y – S ą d D y s c y p l i n a r n y z udziałem sędziego Sądu
Apelacyjnego – Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego oraz protokólanta po rozpoznaniu
w dniu 17 lipca 2012 r. sprawy sędziego Sądu Apelacyjnego w związku z odwołaniem
obwinionego od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 20 grudnia
2011 r., sygn. ASD (...),
1. u c h y l i ł zaskarżony wyrok i u m o r z y ł postępowanie,
2. kosztami postępowania o b c i ą ż y ł Skarb Państwa.
U Z A S A D N I E N I E
Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych złożył wniosek o
rozpoznanie sprawy dyscyplinarnej sędziego Sądu Apelacyjnego, zarzucając mu, że: w
okresie od dnia 28 listopada 2006 r. do dnia 26 marca 2007 r. jako sędzia wizytator do
spraw karnych Sądu Apelacyjnego w (...), przeprowadzając wizytację XIX Wydziału
Wizytacyjnego Sądu Okręgowego w (...), uchybił godności sprawowanego urzędu w ten
sposób, że wbrew zakresowi udzielonego mu upoważnienia i wbrew sprzeciwowi
Wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w (...), rozszerzył zakres kontroli na sprawy z zakresu
prawa cywilnego i prawa pracy, w tym z referatu jego żony, sędziego X. Y., czym osłabił
zaufanie do swojej bezstronności i naruszył prestiż sprawowanego urzędu w celu
wspierania interesu osoby najbliższej, czym dopuścił się uchybienia godności
sprawowanego urzędu sędziego, stanowiącego przewinienie służbowe z art. 107 § 1
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070 ze zm.; dalej Prawo o u.s.p.).
2
Wyrokiem z dnia 6 maja 2008 r., ASD (...), Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny
uznał obwinionego sędziego winnym tego, że „jako sędzia wizytator do spraw karnych
Sądu Apelacyjnego w (...), przeprowadzając wizytację XIX Wydziału Wizytacyjnego
Sądu Okręgowego w (...) w okresie od dnia 28 listopada 2006 r. do dnia 26 marca 2007 r.
wbrew poleceniu Wiceprezesa Sądu Apelacyjnego w (...), nie odstąpił od kontroli spraw z
zakresu prawa cywilnego oraz prawa pracy i kontynuował tę kontrolę, w tym kontrolę
postępowania dotyczącego jego żony (...)”, to jest czynu stanowiącego przewinienie
służbowe z art. 107 § 1 Prawa o u.s.p. Jednocześnie Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny
przyjął, że jest to czyn mniejszej wagi w rozumieniu art. 109 § 5 Prawa o u.s.p. i odstąpił
od wymierzenia kary dyscyplinarnej a kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.
Od tego wyroku odwołania złożyli Krajowa Rada Sądownictwa, Rzecznik
Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych, Minister Sprawiedliwości oraz
obwiniony.
Wyrokiem z dnia 8 października 2008 r., SNO 75/08, Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny uchylił wyrok Sądu Dyscyplinarnego pierwszej instancji i przekazał
sprawę Sądowi Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania. W
uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny, w celu
wszechstronnego zbadania okoliczności popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu
przewinienia dyscyplinarnego, zalecił Sądowi Dyscyplinarnemu pierwszej instancji w
szczególności:
1) przesłuchanie świadków: K. S., I. K., J. C. na okoliczności rozmów obwinionego
ze świadkiem K. S. co do przebiegu i zakresu wizytacji przeprowadzonej przez
obwinionego w XIX Wydziale Wizytacyjnym Sądu Okręgowego w (...) oraz trybu
sporządzania protokołu i projektów zaleceń pokontrolnych z tej wizytacji – celem
dokładnego ustalenia, czy i kiedy świadek K. S. wydała obwinionemu polecenie
odstąpienia od kontroli czynności z zakresu nadzoru nad działalnością administracyjną
sądów z zakresu prawa cywilnego oraz prawa pracy;
2) poczynienie dokładnych ustaleń co do procesu motywacyjnego obwinionego
przeprowadzającego niektóre z czynności wizytacyjnych (dotyczącego działalności
nadzorczej z obszaru spraw cywilnych i z zakresu prawa pracy) w okolicznościach, które
mogłyby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jego bezstronności;
3
3) dokonanie precyzyjnych ustaleń w zakresie przypisanego czynu, oceny stopnia
jego szkodliwości społecznej oraz kwalifikacji prawnej, przy uznaniu, że wobec
uwzględnienia przez Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny odwołań Krajowej Rady
Sądownictwa, Rzecznika Dyscyplinarnego Sędziów Sądów Powszechnych i Ministra
Sprawiedliwości na niekorzyść obwinionego istnieje prawna możliwość wydania
orzeczenia surowszego niż uchylone, na zasadach określonych w art. 443 k.p.k. w
związku z art. 128 Prawa o u.s.p.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem
z dnia 20 grudnia 2011 r., ASD (...), uznał obwinionego sędziego „winnym tego, że w
okresie od 28 listopada 2006 r. do 27 marca 2007 r. w (...) uchybił godności
sprawowanego urzędu w ten sposób, że pełniąc sprawowaną funkcję wizytatora Sądu
Apelacyjnego w (...) w trakcie przeprowadzanej wizytacji Sądu Okręgowego w (...),
Wydziału XIX Wizytacyjnego przeprowadził kontrolę oraz dokonał oceny prawidłowości
czynności podejmowanych przez organy Sądu Okręgowego w (...) w stosunku do jego
żony, sędziego X. Y., czym osłabił zaufanie do swojej bezstronności i naruszył prestiż
sprawowanego urzędu”, to jest przewinienia służbowego z art. 107 § 1 Prawa o u.s.p. i na
podstawie art. 108 § 2 tego Prawa umorzył postępowanie w zakresie wymierzenia kary
dyscyplinarnej, zaś kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa. W uzasadnieniu tego
orzeczenia Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny przyjął w szczególności, że w świetle
wyników przeprowadzonego postępowania dowodowego naruszenie przez obwinionego
zasady bezstronności obowiązującej go przy wykonywaniu czynności zawodowych „jawi
się jako oczywiste”. Swoim postępowaniem obwiniony naruszył powagę i godność
urzędu sędziego oraz sprawowanej funkcji wizytatora sądowego (art. 107 § 1 Prawa o
u.s.p.). Czyn ten wypełnia znamiona przewinienia służbowego, gdyż został popełniony
przy wykonywaniu czynności służbowych wizytatora. Sąd Dyscyplinarny pierwszej
instancji dokonał modyfikacji opisu przypisanego czynu w ten sposób, aby prawidłowo
„oddawał on modus operandi obwinionego”. Z opisu zarzuconego czynu Sąd usunął te
elementy strony podmiotowej i przedmiotowej, które nie miały dostatecznego oparcia w
wynikach postępowania dowodowego. Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny zwrócił
uwagę, że postępowanie dyscyplinarne w sprawie zostało wszczęte przed upływem
trzyletniego terminu, o jakim mowa w art. 108 § 1 Prawa o u.s.p., ale zostało zakończone
po upływie tego terminu, a także przed upływem terminu pięcioletniego z art. 108 § 2
4
Prawa o u.s.p. Dlatego Sąd dyscyplinarny uznał obwinionego winnym popełnienia
przewinienia dyscyplinarnego oraz umorzył postępowanie w zakresie wymierzenia kary
dyscyplinarnej.
W piśmie procesowym z dnia 18 stycznia 2012 r. zatytułowanym „Odwołanie od
wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 6 maja 2008 r., sygn. akt ASD
(...)”, obwiniony zaskarżył „powyższy wyrok w całości” i zarzucił mu obrazę:
1) art. 391 § 1 k.p.k. „poprzez przyjęcie, że nie ma możliwości bezpośredniego
przesłuchania świadka K. S. i odczytania uprzednio złożonych przez nią zeznań, w
sytuacji gdy ze złożonego przez świadka zaświadczenia lekarskiego (Y) wynika, że
świadek będzie mogła się stawić na termin rozprawy wyznaczony po 19 grudnia 2011 r., a
K. S. w piśmie z dnia 13 grudnia 2011 r. deklarowała chęć stawiennictwa na rozprawę w
późniejszym terminie i złożenia zeznań, tym samym niestawiennictwo świadka nie było
spowodowane niedającymi się usunąć przeszkodami uniemożliwiającymi złożenie
zeznań, a co najwyżej – uwzględniając przyczyny niestawiennictwa na rozprawę przy
poprzednim rozpoznawaniu sprawy – mogło skutkować przesłuchaniem świadka w trybie
określonym w art. 396 § 2 k.p.k. (Y), co w konsekwencji doprowadziło do naruszenia
określonego w art. 6 k.p.k. prawa obwinionego do obrony gdyż uniemożliwiło wykazanie
w trakcie przesłuchania świadka K. S., że zamiarem obwinionego było tylko
przeciwdziałanie stwierdzonym uchybieniom i że przeprowadzana przez obwinionego
wizytacja, w tym kontrola podejmowanych przez Prezesa Sądu Okręgowego w (...)
czynności, o których mowa w art. 37 § 4 u.s.p., nie wywołała negatywnych reakcji w tym
Sądzie Okręgowym, a podjęte działania były jedynie próbą ograniczenia zakresu
wizytacji, aby nie została ujawniona skala nieprawidłowości mających miejsce w XIX
Wydziale Wizytacyjnym Sądu Okręgowego w (...), co ma istotne znaczenie dla ustalenia,
czy fakt poddania kontroli sprawy Wiz. (…) Sądu Okręgowego w (...), w której zwrócono
żonie obwinionego sędziego uwagę w oparciu o art. 37 § 4 u.s.p., osłabiał zaufanie do
jego bezstronności”;
2) art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. „poprzez oddalenie wniosku dowodowego o
przesłuchanie w charakterze świadka sędziego Sądu Najwyższego W. P. albowiem celem
tego wniosku nie było jedynie spowodowanie dalszego trwania postępowania
jurysdykcyjnego lecz dowód ten zmierzał do wykazania, że zamiarem obwinionego było
tylko przeciwdziałanie stwierdzonym uchybieniom, a tym samym Sąd pierwszej instancji
5
błędnie przyjął, że powyższy dowód w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia
postępowania (Y) oraz pozostaje on bez istotnego związku z treścią zarzutu postawionego
obwinionemu (Y), przy czym oddalenie powyższego wniosku dowodowego spowodowało
szkodę w realizowanej przez obwinionego linii obrony, a w konsekwencji skutkowało
obrazą art. 7 k.p.k., gdyż ocena materiału dowodowego dokonana bez przeprowadzenia
wszystkich dowodów niezbędnych do ustalenia prawdy materialnej jest oceną dowolną”;
3) art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. „poprzez oddalenie wniosku dowodowego o
przesłuchanie w charakterze świadka D. S. albowiem celem tego wniosku nie było
jedynie spowodowanie dalszego trwania postępowania jurysdykcyjnego lecz dowód ten
zmierzał do wykazania, że objęcie w trakcie wizytacji kontrolą spraw innych niż karne, w
tym sprawy Wiz. (…) Sądu Okręgowego w (...) nie wywołało negatywnych reakcji w tym
Sądzie Okręgowym, co powoduje, iż obwinionemu nie można przypisać zachowania
mogącego osłabiać zaufanie do jego bezstronności, a tym samym Sąd pierwszej instancji
błędnie przyjął, że powyższy dowód w sposób oczywisty zmierza do przedłużenia
postępowania (Y) oraz pozostaje on bez istotnego związku z treścią zarzutu postawionego
obwinionemu (Y), przy czym oddalenie powyższego wniosku dowodowego spowodowało
szkodę w realizowanej przez obwinionego linii obrony, a w konsekwencji skutkowało
obrazą art. 7 k.p.k., gdyż ocena materiału dowodowego dokonana bez przeprowadzenia
wszystkich dowodów niezbędnych do ustalenia prawdy materialnej jest oceną dowolną”;
4) art. 7 i 410 k.p.k. „poprzez:
a) wybiórcze zacytowanie wyjętych z kontekstu dwóch fragmentów sprawozdania z
wizytacji dotyczących sprawy Wiz. a(…), w której żonie obwinionego sędziego zwrócono
uwagę w oparciu o art. 37 § 4 u.s.p., z pominięciem wyjaśnień obwinionego w zakresie
odnoszącym się do zamiaru i motywów, którymi także się on kierował dokonując kontroli
powyższej sprawy, a w konsekwencji stwierdzenie, że obwiniony w sposób
niedopuszczalny wyraził swój stronniczy i niechętny stosunek do organów Sądu
Okręgowego w (...) (Y) i że ma emocjonalny stosunek do sprawy (Y), bez żadnego
wyjaśnienia dlaczego powyższe sformułowania zawarte w sprawozdaniu z wizytacji
dawały podstawę do wyprowadzenia tego rodzaju wniosków,
b) przypisanie w oparciu o wyżej wymienione fragmenty sprawozdania, że intencją
obwinionego było dokonanie, ex officio, ujemnej oceny postępowania organów sądowych
6
wobec jego żony (Y) z pominięciem celu wizytacji oraz faktu, że w dużej mierze
przedmiotem wizytacji – w ramach upoważnienia do jej przeprowadzenia – były sprawy z
zakresu prawa cywilnego”;
5) art. 7 w związku z art. 410 k.p.k. „poprzez poczynienie wewnętrznie sprzecznych
i wzajemnie wykluczających się ustaleń, gdyż z cytowanego wyżej wniosku, zawartego w
akapicie 8 na str. 5 uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że działałem z zamiarem
kierunkowym, co następnie Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wykluczył w dalszej
części uzasadnienia”;
6) art. 7 w związku z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. „poprzez zaniechanie ustosunkowania
się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do wyjaśnień złożonych przez obwinionego, a
w konsekwencji zaniechanie wskazania dlaczego faktycznie nie uznano – zgodnie z
treścią tych wyjaśnień – że zamiarem obwinionego, także w odniesieniu do poddania
kontroli sprawy Wiz. b(...), było wyłącznie działanie w celu obrony interesu
uzasadnionego ze społecznego punktu widzenia, w szczególności przeciwdziałanie
stwierdzonym uchybieniom”;
7) art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. „poprzez brak wyjaśnienia w uzasadnieniu zaskarżonego
wyroku dlaczego przypisane obwinionemu sędziemu zachowanie jest społecznie
szkodliwe i jako takie stanowi delikt dyscyplinarny określony w art. 107 § 1 u.s.p.”
Według obwinionego, obraza powołanych przez niego przepisów prawa spowodowała
błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku, co
nastąpiło w wyniku przyjęcia przez Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny, że obwiniony –
dokonując w trakcie wizytacji kontroli oraz oceny prawidłowości czynności
podejmowanych przez organy Sądu Okręgowego w (...) w stosunku do jego żony – osłabił
zaufanie do swojej bezstronności i naruszył prestiż sprawowanego urzędu. W
zaskarżonym orzeczeniu – zdaniem obwinionego – pominięto, że „wizytacja jest
wewnętrzną czynnością kontrolną, jej przebieg nie jest jawny, ze sprawozdaniem z
wizytacji zapoznawane jest wąskie grono osób, a tym samym czynności podejmowane
przez sędziego wizytatora w ramach wizytacji nie są dostępne dla osób postronnych,
podczas, gdy bezstronność, o której mowa w art. 82 § 2 u.s.p. dotyczy zachowań
kształtujących zewnętrzne postrzeganie wymiaru sprawiedliwości bądź osób wymiar ten
sprawujących, a w żadnym przypadku czynności wizytacyjne nie mają wpływu na
kształtowanie obrazu bezstronności w świadomości społecznej”. W ocenie odwołującego
7
się, Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny nie uwzględnił również tego, że „wizytacja jest
czynnością nadzorczą, której zadaniem jest szczegółowa ocena pracy jednostki
wizytowanej w celu podjęcia działań zmierzających do wyeliminowania mających
miejsce uchybień” i wadliwie ustalił, że „do sędziego wizytatora podczas
przeprowadzania wizytacji mają zastosowanie regulacje obowiązujące podczas
wykonywania funkcji orzeczniczych i w przypadku zagrożenia naruszenia autorytetu i
powagi wymiaru sprawiedliwości powinien on wstrzymać się od podejmowanych
czynności i złożyć wniosek o wyłączenie od dalszych czynności”, podczas gdy
przeprowadzanie wizytacji jest czynnością z zakresu nadzoru administracyjnego, a nie
czynnością orzeczniczą i tym samym nie mają do niej zastosowania przepisy o
wyłączeniu sędziego, o których mowa w ustawach procesowych. Sąd Dyscyplinarny
pierwszej instancji pominął okoliczność, że dla zaistnienia przewinienia dyscyplinarnego
niezbędne jest wykazanie, iż konkretne zachowanie musi cechować społeczna
szkodliwość. W tym przedmiocie nie poczyniono zaś stosownych ustaleń faktycznych. W
szczególności nie rozważono, że:
1) sprawa Wiz. a (...) Sądu Okręgowego w (...), w której zwrócono żonie
obwinionego uwagę w oparciu o art. 37 § 4 Prawa o u.s.p. była prawomocnie zakończona
oraz
2) zasadność zawartych w sprawozdaniu uwag dotyczących żony obwinionego nie
była kwestionowana przez nikogo, w tym przez Prezesa Sądu Okręgowego, który
otrzymał w całości sprawozdanie z przeprowadzonej wizytacji. Ponadto w zaskarżonym
wyroku nie zakwestionowano wyjaśnień złożonych przez obwinionego co do tego, że
jego zamiarem było tylko przeciwdziałanie stwierdzonym uchybieniom. Według
obwinionego, uwzględnienie wszystkich powołanych okoliczności powinno prowadzić do
stwierdzenia, że „obwiniony swoim zachowaniem nie dopuścił się deliktu
dyscyplinarnego z art. 107 § 1 u.s.p. lub przypisany mu czyn nie zawierał jakejkolwiek
społecznej szkodliwości”. W konsekwencji odwołujący się wniósł o zmianę zaskarżonego
wyroku i uniewinnienie od popełnienia zarzuconego czynu oraz o zasądzenie na jego
rzecz na podstawie art. 616 § 1 pkt 2 i art. 632 pkt 2 k.p.k. „poniesionych przez niego i
jego obrońcę wydatków z tytułu przejazdów na rozprawę przed Sądem pierwszej instancji
zgodnie ze złożonym w tym zakresie wnioskiem”, ewentualnie o uchylenie wyroku Sądu
pierwszej instancji i przekazanie temu Sądowi sprawy do ponownego rozpoznania.
8
Na rozprawie odwoławczej obwiniony wniósł, jak w pisemnym odwołaniu, a
Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie
postępowania.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Brak jest podstaw do uznania trafności zarzutów odwołania i wydania wyroku
uniewinniającego. Okoliczności faktyczne w zakresie czynu przypisanego obwinionemu
w sentencji wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 20 grudnia 2011 r.
(przy zmienionym opisie czynu), są niewątpliwe i w tym zakresie Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny podziela w całej rozciągłości ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji,
uznając zarzuty odwołania za nietrafne przede wszystkim dlatego, że dotyczą one
postępowania dowodowego nieodnoszącego się do istoty przypisanego czynu. Zalecenia
Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego zawarte w uzasadnieniu poprzedniego
wyroku z dnia 8 października 2008 r., SNO 75/08, w znacznej części stały się nieaktualne
wobec zmian dokonanych przez Sąd pierwszej instancji w zakresie przypisanego
obwinionemu zachowania oraz upływu terminu przedawnienia. W pełni pozostała
natomiast aktualna wykładnia zawarta w tym wyroku Sądu Najwyższego, że „sędzia
pełniący funkcję wizytatora w trakcie wizytacji nie jest zwolniony z obowiązku
zachowania bezstronności; wizytator to sędzia, a sędziego obowiązują przepisy ustawy –
Prawo o u.s.p. nakazujące w służbie i poza służbą strzec powagi stanowiska sędziego i
unikać wszystkiego, co mogłoby przynieść ujmę godności urzędu sędziego lub osłabiać
zaufanie do jego bezstronności (art. 82 § 2 u.s.p.); obowiązkiem każdego sędziego jest
bowiem bezstronne działanie niezależnie od tego, czy czyni to w ramach działalności
orzeczniczej, czy wykonując inne obowiązki służbowe, w tym z zakresu nadzoru nad
działalnością administracyjną sądów; wobec sędziego pełniącego funkcję wizytatora,
należy stosować podwyższone standardy w zakresie wszelkich zachowań społecznych i
zawodowych”. Sąd Najwyższy rozpoznający niniejsze odwołanie w pełni podziela taką
interpretację i odnosząc ją do ustalonych okoliczności faktycznych sprawy stwierdza, że
sędzia wizytator przeprowadzający kontrolę czynności nadzorczych podejmowanych
przez organy sądu powinien powstrzymać się od oceny tych czynności w zakresie
dotyczącym żony sędziego wizytatora. Nieodstąpienie od wizytacji w tym zakresie
osłabia zaufanie do bezstronności sędziego wizytatora, co uchybia godności
9
sprawowanego urzędu i stanowi przewinienie służbowe w rozumieniu art. 107 § 1 Prawa
o u.s.p. Ze względu na to, że czyn obwinionego był znany w środowisku nie może być on
uznany za pozbawiony szkodliwości (czy też przejawiający tylko szkodliwość znikomą)
w kontekście interesu wymiaru sprawiedliwości.
Zgodnie z art. 108 § 1 Prawa o u.s.p., po upływie trzech lat od chwili czynu nie
można wszcząć postępowania dyscyplinarnego, natomiast w razie wszczęcia
postępowania dyscyplinarnego przed upływem tego terminu, przedawnienie
dyscyplinarne następuje z upływem pięciu lat od chwili czynu (art. 108 § 2 zdanie
pierwsze w związku z art. 108 § 1 Prawa o u.s.p.). Przypisane obwinionemu przewinienie
dyscyplinarne popełnione zostało w okresie od dnia 28 listopada 2006 r. do dnia 27 marca
2007 r. Postępowanie dyscyplinarne zostało wszczęte przed upływem trzech lat od
popełnienia przewinienia dyscyplinarnego (w dniu 5 września 2007 r.), jednakże
pięcioletni termin przedawnienia dyscyplinarnego upłynął w dniu 27 marca 2012 r.
Wobec tego Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny na podstawie art. 437 § 2 i art. 456
k.p.k. w związku z art. 128 Prawa o u.s.p. uchylił wyrok Sądu Dyscyplinarnego pierwszej
instancji i umorzył postępowanie dyscyplinarne, kosztami postępowania obciążając Skarb
Państwa.