III CZ 48/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 48/12
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Maria Szulc
SSA Andrzej Niedużak (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa P. L. P. sp. z o.o. w K.
przeciwko P. T. sp. z o.o. w S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 sierpnia 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 marca 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie strony
pozwanej na postanowienie tego Sądu oddalające jej zażalenie na
postanowienie Sądu Okręgowego o odrzuceniu apelacji pozwanej Spółki. W
uzasadnieniu orzeczenia Sąd Apelacyjny wskazał, że zażalenie jest
niedopuszczalne w świetle art. 3941
§ 2 in fine k.p.c., a nadto w postępowaniu
zażaleniowym przed Sądem Najwyższym obowiązuje przymus adwokacko-
radcowski. Reprezentant pozwanej nie wykazał się takimi kwalifikacjami
zawodowymi.
W złożonym zażaleniu strona pozwana domagała się uchylenia
zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi drugiej instancji do
ponownego rozpoznania. Skarżąca zarzuciła rażące naruszenie art. 5 k.p.c.
przez nieudzielenie stronie działającej bez profesjonalnego pełnomocnika
niezbędnych pouczeń co do trybu wnoszenia środka odwoławczego,
naruszenie przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
podstawowych praw i wolności przez uniemożliwienie skarżącemu ochrony
swoich interesów w postępowaniu zażaleniowym oraz art. 6 Konwencji
o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności w związku z art. 91
Konstytucji przez uniemożliwienie sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 26 marca 2012 r. odrzucono
zażalenie na wcześniejsze postanowienie Sądu Apelacyjnego, wydane po
rozpoznaniu zażalenia na postanowienie Sądu pierwszej instancji, którym
odrzucono apelację strony pozwanej.
Stosownie do art. 3941
§ 2 k.p.c. w sprawach, w których przysługuje skarga
kasacyjna, zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na postanowienie sądu
drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie z wyjątkiem postanowień,
o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowień wydanych w wyniku
rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji. Takim
3
postanowieniem jest postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 26 stycznia 2012 r.,
skoro sąd drugiej instancji oddalił nim zażalenie strony na postanowienie
sądu pierwszej instancji. Na takie postanowienie zażalenie nie przysługuje.
Wskazane unormowanie nie narusza standardów konstytucyjnych.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej gwarantuje w art. 176 ust. 1 co najmniej
dwuinstancyjne postępowanie sądowe. W takim, dwuinstancyjnym postępowaniu
odrzucona została apelacja strony pozwanej. Zażalenie na postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 26 stycznia 2012 r. nie było więc dopuszczalne i jako takie
podlegało odrzuceniu na podstawie przepisów prawidłowo przez Sąd wskazanych.
Podniesione w zażaleniu zarzuty nie odnoszą się do zaskarżonego
postanowienia, ale do postanowień sądów obu instancji w przedmiocie odrzucenia
apelacji. Te zarzuty w niniejszym postępowaniu nie mogą być przedmiotem oceny
Sądu Najwyższego. Niedopuszczalność odrzuconego zażalenia, jak wykazano
powyżej, wynika wprost z przepisu ustawy. Przepisy prawa obowiązującego
są zgodne z Konstytucją. Domniemanie zgodności ustawy z Konstytucją może być
obalone jedynie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, którego wyłączną
kompetencję do orzekania w sprawach zgodności obowiązującego
ustawodawstwa z Konstytucją zastrzega art. 188 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 lipca 2004 r., SK 19/02 –
uzasadnienie, OTK-A 2004/7/67).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Maria Szulc
SSA Andrzej Niedużak (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa P. L. P. sp. z o.o. w K.
przeciwko P. T. sp. z o.o. w S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 sierpnia 2012 r.,
zażalenia strony pozwanej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 marca 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił zażalenie strony
pozwanej na postanowienie tego Sądu oddalające jej zażalenie na
postanowienie Sądu Okręgowego o odrzuceniu apelacji pozwanej Spółki. W
uzasadnieniu orzeczenia Sąd Apelacyjny wskazał, że zażalenie jest
niedopuszczalne w świetle art. 3941
§ 2 in fine k.p.c., a nadto w postępowaniu
zażaleniowym przed Sądem Najwyższym obowiązuje przymus adwokacko-
radcowski. Reprezentant pozwanej nie wykazał się takimi kwalifikacjami
zawodowymi.
W złożonym zażaleniu strona pozwana domagała się uchylenia
zaskarżonego postanowienia i przekazania sprawy Sądowi drugiej instancji do
ponownego rozpoznania. Skarżąca zarzuciła rażące naruszenie art. 5 k.p.c.
przez nieudzielenie stronie działającej bez profesjonalnego pełnomocnika
niezbędnych pouczeń co do trybu wnoszenia środka odwoławczego,
naruszenie przepisów Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie
podstawowych praw i wolności przez uniemożliwienie skarżącemu ochrony
swoich interesów w postępowaniu zażaleniowym oraz art. 6 Konwencji
o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności w związku z art. 91
Konstytucji przez uniemożliwienie sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Postanowieniem Sądu Apelacyjnego z dnia 26 marca 2012 r. odrzucono
zażalenie na wcześniejsze postanowienie Sądu Apelacyjnego, wydane po
rozpoznaniu zażalenia na postanowienie Sądu pierwszej instancji, którym
odrzucono apelację strony pozwanej.
Stosownie do art. 3941
§ 2 k.p.c. w sprawach, w których przysługuje skarga
kasacyjna, zażalenie do Sądu Najwyższego przysługuje na postanowienie sądu
drugiej instancji kończące postępowanie w sprawie z wyjątkiem postanowień,
o których mowa w art. 3981
k.p.c., a także postanowień wydanych w wyniku
rozpoznania zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji. Takim
3
postanowieniem jest postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 26 stycznia 2012 r.,
skoro sąd drugiej instancji oddalił nim zażalenie strony na postanowienie
sądu pierwszej instancji. Na takie postanowienie zażalenie nie przysługuje.
Wskazane unormowanie nie narusza standardów konstytucyjnych.
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej gwarantuje w art. 176 ust. 1 co najmniej
dwuinstancyjne postępowanie sądowe. W takim, dwuinstancyjnym postępowaniu
odrzucona została apelacja strony pozwanej. Zażalenie na postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 26 stycznia 2012 r. nie było więc dopuszczalne i jako takie
podlegało odrzuceniu na podstawie przepisów prawidłowo przez Sąd wskazanych.
Podniesione w zażaleniu zarzuty nie odnoszą się do zaskarżonego
postanowienia, ale do postanowień sądów obu instancji w przedmiocie odrzucenia
apelacji. Te zarzuty w niniejszym postępowaniu nie mogą być przedmiotem oceny
Sądu Najwyższego. Niedopuszczalność odrzuconego zażalenia, jak wykazano
powyżej, wynika wprost z przepisu ustawy. Przepisy prawa obowiązującego
są zgodne z Konstytucją. Domniemanie zgodności ustawy z Konstytucją może być
obalone jedynie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, którego wyłączną
kompetencję do orzekania w sprawach zgodności obowiązującego
ustawodawstwa z Konstytucją zastrzega art. 188 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 lipca 2004 r., SK 19/02 –
uzasadnienie, OTK-A 2004/7/67).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
k.p.c. w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.