III KK 64/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 64/12
POSTANOWIENIE
Dnia 24 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 sierpnia 2012 r.,
sprawy N. W.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 2 sierpnia 2011 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 7 kwietnia 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia skazanego N. W. od ponoszenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2011 r. , zmienił, tylko co do
wynagrodzenia obrońcy z urzędu, wyrok Sądu Rejonowego z dnia 7 kwietnia
2011 r., wydany w sprawie /…/, którym N. W. za czyn zakwalifikowany z art.
13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 k.k. skazany został na karę trzech lat
pozbawienia wolności i grzywnę.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść
skazanego wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie przepisu
prawa materialnego tj. art. 280 § 1 k.k. poprzez błędną jego wykładnię mającą
postać przyjęcia, iż przystąpienie z zamiarem kradzieży rzeczy do czynności
sprawczej może być zakwalifikowane jako rozbój w sytuacji, gdy sprawca
wbrew woli pokrzywdzonej i przyjętemu sposobowi obrony kontynuował
próbę kradzieży należącego do niej przedmiotu”, wniósł o chylenie wyroku
Sądu odwoławczego i przekazanie temu Sądowi sprawy do ponownego
rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k., i jako taka została oddalona, natomiast skazany, na
podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., został
zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
Obrońca formułuje zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa
materialnego, wyrażając ocenę, że sąd ten dokonał błędnej wykładni przepisu
art. 280 § 1 kk. Jednakże zarówno z samego sformułowania tego zarzutu, jak i
uzasadnienia kasacji wynika, że, zdaniem obrońcy, Sądy obu instancji
dokonały błędnych ustaleń, gdyż ten sprawca tej kradzieży nie stosował
wobec pokrzywdzonej przemocy. Jest to zatem zarzut błędu w ustaleniach
faktycznych, który w kasacji w ogóle jest niedopuszczalny (art. 523 k.p.k.). Tak
właśnie zarzut został ujęty w apelacji tego samego obrońcy. Jeżeli jednak
zarzut kasacji rozumieć w ten sposób, że, zdaniem obrońcy, Sąd odwoławczy
nieprzekonująco odniósł się do zarzutu apelacji (art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433
k.p.k.), to również taki zarzut należy uznać za oczywiście bezzasadny. Sądy
obu instancji, z odwołaniem się do zeznań pokrzywdzonej i dwóch świadków,
zasadnie uznanych za wiarygodne, czego zresztą obrońca w toku całego
postępowania nie kwestionował, ustalił, że N. W., realizując powzięty zamiar
kradzieży, zastosował wobec pokrzywdzonej przemoc. Jeżeli tak, to zasadnie
zostało przyjęte, że bez względu na to, czy przemoc była stosowana od
początku realizowania zamiaru zabrania rzeczy w celu przywłaszczenia, czy
dopiero w trakcie realizacji tego zamiaru, to w każdym wypadku takie
zachowanie sprawcy, podjęte z takim zamiarem, wypełnia znamiona
przestępstwa określonego w art. 280 § 1 k.k. – tak jak w tym wypadku w
związku z art. 13 § 1 k.k. Wszystko to prowadzi do wniosku, że orzeczenia obu
Sądów są w pełni trafne.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 24 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 24 sierpnia 2012 r.,
sprawy N. W.
skazanego z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 2 sierpnia 2011 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 7 kwietnia 2011 r.,
p o s t a n o w i ł :
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zwalnia skazanego N. W. od ponoszenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 2 sierpnia 2011 r. , zmienił, tylko co do
wynagrodzenia obrońcy z urzędu, wyrok Sądu Rejonowego z dnia 7 kwietnia
2011 r., wydany w sprawie /…/, którym N. W. za czyn zakwalifikowany z art.
13 § 1 kk w zw. z art. 280 § 1 k.k. skazany został na karę trzech lat
pozbawienia wolności i grzywnę.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść
skazanego wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie przepisu
prawa materialnego tj. art. 280 § 1 k.k. poprzez błędną jego wykładnię mającą
postać przyjęcia, iż przystąpienie z zamiarem kradzieży rzeczy do czynności
sprawczej może być zakwalifikowane jako rozbój w sytuacji, gdy sprawca
wbrew woli pokrzywdzonej i przyjętemu sposobowi obrony kontynuował
próbę kradzieży należącego do niej przedmiotu”, wniósł o chylenie wyroku
Sądu odwoławczego i przekazanie temu Sądowi sprawy do ponownego
rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji obrońcy
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k., i jako taka została oddalona, natomiast skazany, na
podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., został
zwolniony od ponoszenia kosztów sądowych postępowania kasacyjnego.
Obrońca formułuje zarzut naruszenia przez Sąd Okręgowy prawa
materialnego, wyrażając ocenę, że sąd ten dokonał błędnej wykładni przepisu
art. 280 § 1 kk. Jednakże zarówno z samego sformułowania tego zarzutu, jak i
uzasadnienia kasacji wynika, że, zdaniem obrońcy, Sądy obu instancji
dokonały błędnych ustaleń, gdyż ten sprawca tej kradzieży nie stosował
wobec pokrzywdzonej przemocy. Jest to zatem zarzut błędu w ustaleniach
faktycznych, który w kasacji w ogóle jest niedopuszczalny (art. 523 k.p.k.). Tak
właśnie zarzut został ujęty w apelacji tego samego obrońcy. Jeżeli jednak
zarzut kasacji rozumieć w ten sposób, że, zdaniem obrońcy, Sąd odwoławczy
nieprzekonująco odniósł się do zarzutu apelacji (art. 457 § 3 k.p.k. i art. 433
k.p.k.), to również taki zarzut należy uznać za oczywiście bezzasadny. Sądy
obu instancji, z odwołaniem się do zeznań pokrzywdzonej i dwóch świadków,
zasadnie uznanych za wiarygodne, czego zresztą obrońca w toku całego
postępowania nie kwestionował, ustalił, że N. W., realizując powzięty zamiar
kradzieży, zastosował wobec pokrzywdzonej przemoc. Jeżeli tak, to zasadnie
zostało przyjęte, że bez względu na to, czy przemoc była stosowana od
początku realizowania zamiaru zabrania rzeczy w celu przywłaszczenia, czy
dopiero w trakcie realizacji tego zamiaru, to w każdym wypadku takie
zachowanie sprawcy, podjęte z takim zamiarem, wypełnia znamiona
przestępstwa określonego w art. 280 § 1 k.k. – tak jak w tym wypadku w
związku z art. 13 § 1 k.k. Wszystko to prowadzi do wniosku, że orzeczenia obu
Sądów są w pełni trafne.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.