Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W I M I E N I U R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 19 października 2012 r.

Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze V Wydział Gospodarczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2012 r. w Jeleniej Górze

na rozprawie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko S. K.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 11 824,21 zł (jedenaście tysięcy osiemset dwadzieścia cztery złote dwadzieścia jeden groszy) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty

2.396,80 zł od dnia 06.08.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 01.09.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 27.09.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 01.11.2011 r. do dnia zapłaty,

2.237,01 zł od dnia 07.12.2011 r. do dnia zapłaty.

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3 009,00 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 2 417,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt V GC 181/12

UZASADNIENIE

A. W. prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) reprezentowana przez adwokata w pozwie skierowanym przeciwko S. K. prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą (...), (...) wniosła o zasądzenie kwoty 11.824,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot :

2.396,80 zł od dnia 06.08.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 01.09.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 27.09.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 01.11.2011 r. do dnia zapłaty,

2.237,01 zł od dnia 07.12.2011 r. do dnia zapłaty

oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu wskazała, że strony łączyła umowa najmu z dnia 08.11.2010 r. lokalu użytkowego położonego przy ul. (...) w J. w której określono miesięczny czynsz w wysokości 1.948,62 zł netto miesięcznie. Podniosła, że w okresie od lipca do listopada 2011 r. czynsz nie został uregulowany stąd powstało zadłużenie w wysokości dochodzonej pozwem. Wskazała, że ponaglenia do zapłaty kierowane do pozwanej były bezskuteczne wobec czego w dniu 28.10.2011 r. wypowiedziała umowę pozwanej z zachowaniem dwumiesięcznego okresu wypowiedzenia. Zaznaczyła, że pozwana po tym jak dnia 17.01.2012 r. otrzymała wezwanie do zapłaty dnia 24.01.2012 r. wysłała do powódki oświadczenie o potrąceniu z należności czynszowych wierzytelności w kwocie 43.517,40 zł która ma stanowić wysokość szkody poniesionej przez pozwaną w wyniku zalania towaru. Powódka zaprzeczyła, iż istniało zdarzenie powodujące zalanie towaru pozwanej. Wskazała, na bezzasadność oświadczenia o potrąceniu wobec nie wykazania zaistnienia i wysokości szkody.

Pozwana w odpowiedzi na pozew (k.44) reprezentowana przez radcę prawnego wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu zaprzeczyła twierdzeniom pozwu. Podniosła, że powódka nigdy nie informowała pozwanej o ubezpieczeniu magazynu od zalania. Wskazała, że nie dokonywała płatności tytułem czynszu wskutek braku reakcji powódki na zastrzeżenia zgłaszane przez pozwaną do wynajmowanego lokalu, w szczególności w zakresie konieczności naprawy dachu, gdyż woda przedostawała się do lokalu. Wskazała, że dnia 19 października 2011 r. stwierdziła, iż składowane w magazynie płaszcze zostały zalane wodą z cieknącego dachu. Podobnie było dnia 10.11.2013 r. i na obie okoliczności sporządzono protokoły i wykonano fotografie. Obliczyła, że wysokość poniesionej przez nią szkody wynosi 21.851,25 zł (zakupiła płaszcze za kwotę 33.210,00 zł poniosła nakłady na ich pranie w wysokości 10.307,40 zł sprzedała je za sumę 21.666,15 zł) i powołała się na złożone już w tym zakresie oświadczenie o potrąceniu.

Powódka w pismach procesowych z dni 04.05.2012 r. (k.54), 29.05.2012 r. (k.84) podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Pozwana w pismach procesowych z dni 14.05.2012 r. (k.81), 25.06.2012 r. (k.91) podtrzymała dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Strony są przedsiębiorcami działającymi jako w oparciu o wpis do ewidencji działalności gospodarczej.

(wydruki z (...) k.8-10)

W dniu 08.11.2010 r. strony zawarły umowę najmu lokalu użytkowego o pow. 297,5 m ² położonego w J. przy ul. (...). Powódkę przy zawieraniu umowy reprezentował K. B., który wylegitymował się pełnomocnictwem do działania w imieniu A. W.. Najemca miał używać lokalu do handlu artykułami wielobranżowymi.

Zgodnie z § 4 i 6 umowy czynsz najmu miał wynosić 1.948,62 zł + VAT miesięcznie i miał być płatny do 25 - go dnia każdego miesiąca „z dołu”. Podstawą zapłaty miała być faktura VAT wystawiona przez wynajmującego. Strony postanowiły również, że umowa zawarta zostaje na czas nieokreślony a okres wypowiedzenia wynosi 2 miesiące.

Początkowo współpraca stron układała się dobrze. Pozwana w ramach realizacji umowy stron kontaktowała się tylko z K. B., uiszczała czynsz najmu i korzystała z lokalu, który nie posiadał ogrzewania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składując w nim różne towary takie jak materiały budowlane i narzędzia.

Pozwana w dniu 31 stycznia 2011 r. zakupiła w firmie (...) tysiąc sztuk płaszczy wełnianych za cenę 33.210,00 zł. Z początkiem lutego 2011 r. w w/w lokalu umieściła te płaszcze. Część z nich wisiała na wieszakach, a część umieszczoną w kartonach ustawiono na regałach.

Na przełomie wiosny i lata 2011 r. mąż pozwanej J. K. poinformował K. B., że dach w magazynie jest nieszczelny. Pokazywał mu osobiście miejsca przecieków oprowadzając go po magazynie.

W lipcu 2011 r. pełnomocnik powódki zakupił materiały budowlane potrzebne do załatania cieknącego dachu i zlecił pracownikowi wykonanie prac dekarskich, które zostały wykonane. K. B. poinformował pozwaną o przeprowadzonych pracach.

Dnia 19 października 2011 r. J. K. wraz z pracownikami : M. S. i Ł. M. wywieźli wełniane płaszcze z magazynu. Były one zawilgocone i miały nieprzyjemny zapach. Na tą okoliczność spisali protokół.

Płaszcze przewieziono do miejsca zamieszkania pozwanej do P.. Część z nich tj. 838 szt. z powodu intensywnego zapachu wywołanego wilgocią musiała zostać wyprana. Pozwana zleciła ich pranie pralni w S. za cenę 10.307,40 zł brutto, a następnie płaszcze te sprzedała firmie (...) za cenę 21.666,15 zł. Pozostałe płaszcze częściowo sprzedała lub pozostawiła w swoich zasobach magazynowych.

Pełnomocnik powódki tytułem czynszu najmu wystawiał faktury VAT za

lipiec 2011 r. w kwocie 2.396,80 zł brutto z terminem płatności dnia 05.08.2011 r.,

sierpień 2011 r. w kwocie 2.396,80 zł brutto z terminem płatności dnia 31.08.2011 r.,

wrzesień 2011 r. w kwocie 2.396,80 zł brutto z terminem płatności dnia 26.09.2011 r.,

październik 2011 r. w kwocie 2.396,80 zł brutto z terminem płatności dnia 31.10.2011 r.

listopad 2011 r. w kwocie 2.237,01 zł brutto z terminem płatności dnia 06.12.2011 r.

Pozwana od lipca 2011 r. zaprzestała płacenia czynszu najmu, stąd pełnomocnik powódki kierował doń ponaglenia do zapłaty. Okazały się one bezskuteczne.

Powódka ubezpieczyła wynajmowany lokal od ognia i innych zdarzeń losowych.

(umowa najmu lokalu k. 11-11v, faktury VAT k.12-16, ponaglenia do zapłaty i kopia fragmentu ksiązki nadawczej k.17-25,27, faktury VAT k. 39-40,50, polisy ubezpieczeniowe k.56-63, wydruki z ewidencji księgowej k.64-67, pismo pełnomocnika pozwanej k. 38, fotografie nr 1,3-10 k.83(koperta), zeznania świadków : J. K. k. 98-98v, Ł. M. k. 98v-99v, M. S. k.118-119, przesłuchanie : powódki k. 119-120, pozwanej 120-121)

Powódka dnia 12.10.2011 r. wzywała pozwaną do zapłaty należności czynszowych pod rygorem rozwiązania umowy najmu. Wezwanie okazało się bezskuteczne.

Pismem z dnia 28.10.2011 r. powódka wypowiedziała pozwanej najem w/w lokalu użytkowego z zachowaniem terminu wypowiedzenia.

Dnia 25.11.2011 r. pozwana wezwała powódkę do zapłaty kwoty 33.210,00 zł tytułem odszkodowania za zniszczone towary znajdujące się w magazynie które uległy zniszczeniu w wyniku ich zamoczenia i zniszczenia przez cieknącą z dziurawego dachu magazynu wodę.

Pismem z dnia 28.11.2011 r. pozwana wystosowała do powódki pismo w którym stwierdziła, że wypowiada umowę najmu stron bez zachowania terminów wypowiedzenia w związku z niewykonaniem naprawy dachu.

(wypowiedzenie umowy k.28, fragment książki nadawczej k.26, wezwanie do dobrowolnej zapłaty k.29, pismo z dnia 28.11.2011 r. k.36, wezwanie do zapłaty k.37)

Pozwana pismem z dnia 24.01.2012 r. złożyła powódce oświadczenie o potrąceniu swojej wierzytelności jaką poniosła z tytułu szkody w wyniku zalania w październiku 2011 r. towaru znajdującego się wynajmowanej hali w kwocie 43.517,40 zł z kwotą zaległego czynszu najmu w wysokości 7.306,34 zł.

Dnia 03.02.2012 r. powódka skierowała do pozwanej ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty należności z tytułu czynszu najmu za okres lipiec-listopad 2011 r. w wysokości 11.824,21 zł oraz zakwestionowała zasadność dokonanego przez pozwaną potrącenia.

W odpowiedzi z dnia 16.02.2012 r. pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko.

(oświadczenie o potrąceniu k.30, ostateczne przesądowe wezwanie do zapłaty k.31-32,

pismo do powódki k.33-40)

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka w całości dowiodła w niniejszym postępowaniu za pomocą dowodów z dokumentów i przesłuchania stron zasadność swojego roszczenia zarówno co do samej zasady, jak i co do konkretnej, żądanej kwoty. Wypełniła zatem nałożony nań dyspozycją art. 6 k.c. obowiązek dowodowy. Zgodnie bowiem z tym przepisem ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Dowody z dokumentów zaoferowane przez powódkę były spójne, nadto korelowały z treścią jej przesłuchania, Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania ich wiarygodności, zresztą nie czyniła tego również pozwana. Ich treść odpowiadała zatem prawdzie.

Powódka domagała się zapłaty kwoty 11.824,21 zł wraz z ustawowymi odsetkami od kwot : 2.396,80 zł od dnia 06.08.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 01.09.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 27.09.2011 r. do dnia zapłaty,

2.396,80 zł od dnia 01.11.2011 r. do dnia zapłaty,

2.237,01 zł od dnia 07.12.2011 r. do dnia zapłaty tytułem czynszu najmu.

Biorąc pod uwagę zapisy § 4-6 umowy najmu z dnia 08.11.2010 r. łączącej strony oraz fakt przyznania przez pozwaną nie zapłacenia czynszu za objęty roszczeniem pozwu okres Sąd uznał, że roszczenie pozwu było uzasadnione zarówno co do zasady, jak i wysokości poszczególnych kwot. Zgodnie bowiem z zasadą swobody umów tj. art. 353 ¹ k.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości stosunku, ustawie, ani zasadom współżycia społecznego. Zgodnie z treścią art. 354 § 1 k.c. dłużnik powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym zwyczajom. Natomiast jak stanowi § 2 tegoż przepisu w taki sam sposób powinien współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel. Z powyższego wynika, że dłużnik powinien wykonać zobowiązanie przede wszystkim zgodnie z treścią tegoż zobowiązania. Kryterium to odgrywa najdonioślejszą rolę. Dlatego określone w treści art. 354 k.c. mierniki wykonania zobowiązania trzeba rozumieć w ten sposób, iż podstawowym kryterium, według którego należy oceniać zachowanie dłużnika, spełniającego świadczenie jest treść zobowiązania. Dopiero wtedy, gdy na tej podstawie nie będzie możliwe ustalenie, jak ma wyglądać powinne zachowanie się dłużnika, można odwołać się do dalszych wskazanych w przepisie kryteriów. Przy ustalaniu należytego sposobu wykonania zobowiązania w pierwszej kolejności sięgnąć należy do treści samego zobowiązania (zob. K. Zagrobelny, Glosa do wyroku SN z dnia 18 stycznia 2001 r., V CKN 1840/00). Zatem niewątpliwie , zgodnie z treścią umowy stron, pozwana zobligowana była do zapłaty zległych czynszów najmu zgodnie z żądaniem pozwu.

Istotne w sprawie jest, że pozwana podniosła zarzut potrącenia. W zakresie rzeczonego zarzutu Sąd miał na uwadze, że ustawodawca w art. 479 ¹⁴ § 4 k.p.c. wskazał iż do potrącenia mogą być przedstawione tylko wierzytelności udowodnione dokumentami. Podkreślić jednak należy, że to ograniczenie dotyczy wyłącznie sytuacji, w której potracenie wzajemnej wierzytelności dokonywane jest po raz pierwszy w ramach procesu jako zarzut procesowy. Nie znajduje ono jednak zastosowania w sytuacji, gdy oświadczenie o potrąceniu dokonane zostało w przeszłości, a w toku procesu pozwany powołuje się wyłącznie na to, że na skutek dokonanego w przeszłości potrącenia wzajemnych wierzytelności, wierzytelność dochodzona pozew wygasła – wówczas pozwany nie zgłasza procesowego zarzutu potrącenia, ale dowodzi nieistnienia wierzytelności strony powodowej. Może zatem wnioskować o przesłuchanie stron, zeznania świadków czy dowód z opinii biegłego. Jedynym zatem dlań ograniczeniem jest to, że przy dowodzeniu owym (nieistnienia wierzytelności powoda) obowiązują go w pełni reguły prekluzji procesowej. By jednak wykazać nieistnienie wierzytelności powoda należy udowodnić nie tylko istnienie własnej wierzytelności nadającej się wedle kryteriów materialnoprawnych do potrącenia (art.498 § 1 k.c. i art.505 k.c.) ale i to, że przed doręczeniem odpisu pozwu zostało skutecznie doręczone powodowi oświadczenie o potrąceniu tych wzajemnych wierzytelności ( vide : uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13.10.2005 r. III CZP 56/05). Taka sytuacja miała zdaniem Sądu miejsce w niniejszej sprawie albowiem pismem z dnia 24 stycznia 2012 r. pozwana złożyła powódce oświadczenie o potrąceniu. W odpowiedzi z dnia 03 lutego 2012 r. powódka zakwestionowała roszczenie pozwanej co do zasady i kwoty. Natomiast powództwo w niniejszej sprawie wniesiono dnia 23 marca 2012 r. Zatem do potrącenia doszło przed zainicjowaniem niniejszego postępowania, zaś zarzut podniesiony w odpowiedzi na pozew był konsekwencją dotychczasowej korespondencji stron w tym zakresie. Reasumując, ograniczenia i rygory dotyczące dowodów dopuszczonych na uzasadnienie tegoż zarzutu wynikające z dyspozycji art. 479 ¹⁴ § 4 k.p.c. w niniejszym sporze nie obowiązywały i pozwana mogła dowodzić zasadności tegoż zarzutu także dowodami z zeznań świadków.

W tym zakresie pozwana wnioskowała o przeprowadzenie dowodów z dokumentów oraz zeznań świadków J. K., M. S. i Ł. M. oraz z przesłuchania stron. Sąd przeprowadził wszystkie wnioskowane dowody i uznał, iż dowody z dokumentów w postaci korespondencji stron są w pełni wiarygodne, natomiast zeznaniom świadków i przesłuchaniu pozwanej w zakresie wskazującym na zalewanie płaszczy już od pierwszych opadów po wynajęciu hali tj. jesienią 2010 r. Sąd odmówił wiary. Zdaniem Sądu twierdzenia tych osób były subiektywne z uwagi na ich zainteresowanie uzyskaniem dla pozwanej korzystnego rozstrzygnięcia. Nie sposób przy tym nie dostrzec, że J. K. jest mężem powódki, zaś pozostali dwaj świadkowie jej pracownikami. Owe powiązania rodzinno-finansowe prowadzą do wniosku, że treść ich zeznań została zdaniem Sądu dostosowana do zaprezentowanej przez pozwaną linii obrony polegającej na uwydatnieniu zaniedbań powódki w kwestii obowiązków wynajmującego dotyczących utrzymywania rzeczy w stanie przydatnym do umówionego użytku.

Sąd miał bowiem na uwadze, iż pozwana zarzut potrącenia opierała na podstawie materialnoprawnej z art. 662 § 1 k.c. wskazującego na obowiązek wynajmującego utrzymywania rzeczy w stanie przydatnym do umówionego użytku. W razie nie wypełnienia tego obowiązku przez wynajmującego najemcy przysługuje bowiem prawo do żądania odszkodowania za poniesione szkody.

Pozwana twierdziła, że wynajmująca nie wypełniła tych obowiązków gdyż w wynajętej hali/magazynie przeciekał dach już od pierwszych deszczy jesienią 2010 r. Twierdziła też, że fakt ten zgłaszała K. B. – pełnomocnikowi powódki. Sąd miał na uwadze, że pozwana nie przedstawiła w niniejszym postępowaniu żadnych wiarygodnych dowodów na te okoliczności. Powódka przyznała, że dopiero na przełomie wiosny i lata 2011 r. jej pełnomocnik został poinformowany, że zaistniały jakieś przecieki i w ocenie Sądu przecieki w tym okresie musiały być śladowe i nieznaczne skoro pozwana zdecydowała się przechowywać nadal w tym magazynie wełniane płaszcze o wartości ok. 30.000,00 zł. Zatem magazyn był zdatny do umówionego użytku. Istotne przy tym jest, że po tym jak przecieki zgłoszono pełnomocnikowi powódki to dach został w lipcu 2011 r. naprawiony. Nie sposób też nie dostrzec, że pozwana sama w piśmie z dnia 24.01.2012 r. wskazała, że zalanie magazynu nastąpiło w październiku 2011 r., a nie że magazyn był zalewany już rok wcześniej tj. od jesieni 2010 r.

Brak było dowodów na okoliczność, że w następnym okresie tj. po naprawie dachu z lipca 2011 r. wynajmująca nie utrzymywała magazynu w stanie przydatnym do umówionego użytku i aby pozwana zgłaszała powódce lub jej pełnomocnikowi cieknący dach. Istotny także jest dla Sądu brak obecności K. B. przy sporządzaniu protokołu z wywożenia w dniu 19.10.2011 r. płaszczy z magazynu. Wiarygodność protokołu sporządzonego na tą okoliczność powódka słusznie poddawała w wątpliwość, podobnie został sporządzony drugi protokół z dnia 10.11.2011 r. Były to zdaniem Sądu dokumenty stworzone na cele niniejszego postępowania, tym bardziej, że przed procesem pozwana ich nie ujawniła powódce. Zatem nie sposób przyjąć, iż to wskutek zalania z winy powódki płaszcze uległy zawilgoceniu. Istotne przy tym jest, że pozwana wiedząc jakie panują warunki w magazynie (który nie posiada ogrzewania) złożyła tam wełnianą odzież. Znamienne z uwagi na chronologię zdarzeń również było to, że pozwana dopiero po wypowiedzeniu umowy najmu przez powódkę zgłosiła jej zalanie płaszczy i powstanie szkody oraz nie przedłożyła wcześniej przed procesem powódce dokumentów, w tym opisanych powyżej protokołów wysokość szkody uzasadniających. Zatem zarzut potrącenia wobec braku wystarczających wiarygodnych dowodów nie został uwzględniony co do zasady. Zdaniem Sądu powódka działająca przez pełnomocnika w całym okresie najmu utrzymywała nieruchomość w stanie przydatnym do umówionego użytku.

Również wskazywana przez pozwaną kwota przedstawiona do potrącenia (21.851,25 zł) była zdaniem Sądu błędnie wyliczona. Suma owa w mniemaniu wymienionej miała bowiem odpowiadać wysokości poniesionej przez nią szkody. Tymczasem nie uszło uwadze Sądu, że szkody w tej wysokości niewątpliwie nie poniosła. Części płaszczy pozwana przecież nie prała (a dokładnie 162 szt. tj. 1.000 szt. – 838 szt.), część z nich sprzedała a część posiada nadal w swoich zasobach magazynowych.

W kwestii zarzutów pozwanej co do braku pełnomocnictwa dla K. B. stwierdzić należało, że po pierwsze były one spóźnione (zgodnie z art. 479 ¹⁴ §2 k.p.c. powinien zostać podniesiony w odpowiedzi na pozew), a po drugie pozwana zeznała, że przy podpisywaniu umowy najmu K. B. okazywał jej jakieś dokumenty i zdaniem Sądu biorąc pod uwagę zasady doświadczenia życiowego i późniejsze zachowanie pozwanej stwierdzić należało, iż było to pełnomocnictwo. Pozwana zgodziła się bowiem na zawarcie z nim umowy i nigdy w dotychczasowej współpracy stron nie kwestionowała jego umocowania. Nadto nie sposób nie dostrzec , że powódka potwierdziła wszystkie podejmowane przez niego czynności. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność, iż K. B. nie figuruje w wyciągu z ewidencji działalności gospodarczej jako pełnomocnik powódki. Wpis takowy nie ma bowiem charakteru obligatoryjnego i konstytutywnego. Powódka mogła zatem ważnie udzielić pełnomocnictwa do prowadzenia jej działalności gospodarczej komukolwiek i osoba ta mogła skutecznie ją reprezentować wobec osób trzecich.

Zarzut wskazujący, że podczas zawierania umowy najmu nie poinformowano pozwanej o fakcie ubezpieczenia magazynu nie był słuszny. Był on podobnie jak powyższy zarzut spóźniony (zgodnie z art. 479 ¹⁴ §2 k.p.c. powinien zostać podniesiony w odpowiedzi na pozew). Nadto Sąd stoi na stanowisku, że powódka nie miała obowiązku informowania pozwanej o ubezpieczeniu magazynu.

Wobec powyższego Sąd zasądził jak w punkcie I sentencji wyroku.

Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia wskazanych w punkcie I wyroku albowiem były to dni wymagalności roszczenia powódki wynikające z faktur VAT. Jak bowiem stanowi art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Natomiast zgodnie z § 2 tegoż przepisu jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (…).

Sąd podczas rozprawy z dnia 05.07.2012 r. oddalił wniosek :

- pełnomocnika powódki o przeprowadzenie dowodu z zeznań świadka K. B. albowiem był on spóźniony (art. 479 ¹² § 1 k.p.c.) i winien najpóźniej być złożony w piśmie procesowym z dnia 04.05.2012 r. wraz z wnioskiem o przeprowadzenie dowodu z dokumentów, który Sąd uwzględnił,

- pełnomocnika pozwanej o przeprowadzenie dowodu z fotografii k.51 (koperta) oraz fotografii nr 2 i nr 11 z k.83 (koperta) albowiem zgodnie z art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie tymczasem wnioskowane dowody nie spełniały tychże kryteriów. Zdjęcia przedłożone na k. 51 (koperta) nie posiadały dat ich wykonania, natomiast zdjęcia nr 2 i 11 k. 83 (koperta) przedstawiały brudną toaletę i wyrwane rośliny i karę przed magazynem nie mające związku ze sprawą.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w oparciu o treść art. 98 § 1 i 3 k.p.c. stanowiącego o obowiązku uiszczenia kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego przez stronę przegrywającą spór, co w niniejszym postępowaniu obligowało pozwaną do ich uiszczenia. Wysokość zasądzonych w punkcie II wyroku kosztów opiewała na łączną kwotę 3.009,00 zł albowiem powódka uiściła inicjując niniejsze postępowanie opłatę od pozwu w kwocie 592,00 zł, natomiast na podstawie § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (…) koszty te wynosiły 2.400,00 zł, zaś opłata skarbowa od pełnomocnictwa opiewała na 17 zł.