III CNP 18/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-12-2012
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CNP 18/12
POSTANOWIENIE
Dnia 12 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa J. M.
przeciwko W. M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 września 2012 r.,
na skutek skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 10 grudnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2010 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w K. z dnia 17 września 2010 r. w ten sposób, że oddalił powództwo J.
M. przeciwko W. M. o zapłatę.
Od wyroku Sądu Okręgowego powódka J. M. wniosła skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., odczytywanym łącznie z art. 4171
§ 2 k.c.,
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje wtedy, gdy przez wydanie prawomocnego wyroku niezgodnego
z prawem stronie wyrządzona została szkoda. Z tego powodu wśród tzw.
konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek uprawdopodobnienia
wyrządzenia szkody (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.), który oznacza złożenie przez
skarżącego w skardze oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej
rodzaju i rozmiaru – oraz uwiarygodnienie tego oświadczenia poprzez powoływanie
i przedstawianie dowodów, w tym tzw. dowody niedające pewności, oraz innych
środków, nieuznawanych przez kodeks za dowody, np. pisemne oświadczenia,
surogaty dokumentów. Zawarte w art. 4241
§ 1 k.p.c. sformułowanie „przez
wydanie” oznacza, że między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a powstaniem
szkody musi zachodzić normalny, adekwatny związek przyczynowy, o którym
mowa w art. 361 § 1 k.c. Brak związku przyczynowego skutkuje niemożnością
uznania, że szkoda została wyrządzona przez wydanie zaskarżonego orzeczenia
i sprawia, że skarga jest niedopuszczalna. Szkoda musi zatem być spowodowana
przez wydanie orzeczenia, a więc powinna zostać poniesiona później niż w dacie
wydania orzeczenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada
2005 r., II CNP 15/05, OSNC 2006, nr 9, poz. 153, z dnia 27 lipca 2006 r., II BP
11/06, OSNP 2007, nr 15-16, poz. 223, z dnia 28 listopada 2006 r., III CNP 46/06,
IC 2007, nr 12, s. 50, z dnia 25 maja 2007 r., III CNP 30/07, IC 2008, nr 12, s. 52).
3
Skarżąca nie odniosła się w skardze do opisanego wymagania skargi
i ograniczyła się jedynie do zarzucenia w sposób bardzo ogólnikowy naruszenia art.
232 k.p.c. przez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność
powstania oraz rozmiaru szkody, co w oczywisty sposób nie spełnia przesłanki
określonej w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Skarga powódki jest niedopuszczalna również z tej przyczyny, że nie
wskazano w niej przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Sąd Najwyższy – a w ślad za nim Trybunał Konstytucyjny – wyjaśniał, że wszystkie
wymagania art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c. mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine (np. postanowienie
z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.). Skoro więc ww. przepis wyraźnie
odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie. Powódka sformułowała
zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c. składający się na
podstawę skargi, jednak nie wskazała przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
jw
POSTANOWIENIE
Dnia 12 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jacek Gudowski
w sprawie z powództwa J. M.
przeciwko W. M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 12 września 2012 r.,
na skutek skargi powódki
o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 10 grudnia 2010 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 10 grudnia 2010 r. Sąd Okręgowy w K. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w K. z dnia 17 września 2010 r. w ten sposób, że oddalił powództwo J.
M. przeciwko W. M. o zapłatę.
Od wyroku Sądu Okręgowego powódka J. M. wniosła skargę o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., odczytywanym łącznie z art. 4171
§ 2 k.c.,
skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
przysługuje wtedy, gdy przez wydanie prawomocnego wyroku niezgodnego
z prawem stronie wyrządzona została szkoda. Z tego powodu wśród tzw.
konstrukcyjnych wymagań skargi przewidziano obowiązek uprawdopodobnienia
wyrządzenia szkody (art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.), który oznacza złożenie przez
skarżącego w skardze oświadczenia, że szkoda wystąpiła – ze wskazaniem jej
rodzaju i rozmiaru – oraz uwiarygodnienie tego oświadczenia poprzez powoływanie
i przedstawianie dowodów, w tym tzw. dowody niedające pewności, oraz innych
środków, nieuznawanych przez kodeks za dowody, np. pisemne oświadczenia,
surogaty dokumentów. Zawarte w art. 4241
§ 1 k.p.c. sformułowanie „przez
wydanie” oznacza, że między wydaniem zaskarżonego orzeczenia a powstaniem
szkody musi zachodzić normalny, adekwatny związek przyczynowy, o którym
mowa w art. 361 § 1 k.c. Brak związku przyczynowego skutkuje niemożnością
uznania, że szkoda została wyrządzona przez wydanie zaskarżonego orzeczenia
i sprawia, że skarga jest niedopuszczalna. Szkoda musi zatem być spowodowana
przez wydanie orzeczenia, a więc powinna zostać poniesiona później niż w dacie
wydania orzeczenia (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 listopada
2005 r., II CNP 15/05, OSNC 2006, nr 9, poz. 153, z dnia 27 lipca 2006 r., II BP
11/06, OSNP 2007, nr 15-16, poz. 223, z dnia 28 listopada 2006 r., III CNP 46/06,
IC 2007, nr 12, s. 50, z dnia 25 maja 2007 r., III CNP 30/07, IC 2008, nr 12, s. 52).
3
Skarżąca nie odniosła się w skardze do opisanego wymagania skargi
i ograniczyła się jedynie do zarzucenia w sposób bardzo ogólnikowy naruszenia art.
232 k.p.c. przez nieprzeprowadzenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność
powstania oraz rozmiaru szkody, co w oczywisty sposób nie spełnia przesłanki
określonej w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c.
Skarga powódki jest niedopuszczalna również z tej przyczyny, że nie
wskazano w niej przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne.
Sąd Najwyższy – a w ślad za nim Trybunał Konstytucyjny – wyjaśniał, że wszystkie
wymagania art. 4245
§ 1 pkt 1-6 k.p.c. mają charakter konstrukcyjny i powinny być
spełnione w sposób kumulatywny, a zatem skarga niespełniająca któregokolwiek
z nich dotknięta jest tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym
dla usuwania braków formalnych i podlega odrzuceniu a limine (np. postanowienie
z dnia 20 lipca 2005 r., IV CNP 1/05, niepubl.). Skoro więc ww. przepis wyraźnie
odróżnia podstawy skargi od wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne, to nie może budzić wątpliwości, że skarga musi
zawierać każdy z tych elementów przedstawiony odrębnie. Powódka sformułowała
zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. w związku z art. 382 k.p.c. składający się na
podstawę skargi, jednak nie wskazała przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
jw