Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 211/12
POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 11 września 2012 r.,
sprawy J. G.
skazanego z art. 288 § 1 k.k. i in.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 30 marca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 28 grudnia 2011 r., ,
p o s t a n o w i ł:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić skazanego od kosztów sądowych za postępowanie
kasacyjne;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. G. -
Kancelaria Adwokacka - kwotę 442,80 zł, w tym 23 % podatku
VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie
kasacji.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego J. G. okazała się bezzasadna w stopniu
oczywistym. Sformułowane w niej zarzuty wymagały zdecydowanie krytycznej
oceny.
Od dawna przyjmuje się w judykaturze, że naruszenie art. 4 k.p.k. nie może
w ogóle stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej czy apelacyjnej, gdyż przepis
ten ma charakter ogólny i określa jedynie dyrektywę postępowania. Podobnie
ogólny charakter ma art. 9 § 1 k.p.k., który statuuje zasadę działania z urzędu.
Stwierdzając, że w toku niniejszej sprawy nie doszło do obrazy żadnego z
2
wymienionych przepisów, warto odnotować, że węzłową kwestią konkretnej sprawy
było dokonanie wyboru między dwoma wersjami wydarzeń – przedstawioną przez
pokrzywdzoną i podaną przez J. G. Sąd pierwszej instancji przydał waloru
wiarygodności zeznaniom pokrzywdzonej i świadka M. L., natomiast
zdyskredytował wyjaśnienia skazanego i relacje świadków przez niego zgłoszonych.
Sąd odwoławczy w całej rozciągłości zaaprobował ten punkt widzenia.
Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia art. 170 § 1 k.p.k., nie sposób
zaprzeczyć, że obraza tego przepisu miała miejsce. Sądowi pierwszej instancji nie
było wolno przejść do porządku nad zgłoszonym po zamknięciu przewodu
sądowego żądaniem dowodowym, mimo że zredagowane ono było nader
ogólnikowo. Należało w takiej sytuacji wezwać wnioskodawcę do sprecyzowania
wniosku i dopiero wówczas podjąć właściwą decyzję. Zaniedbanie sądu a quo w
tym zakresie nie było jednak rażące i nie mogło mieć wpływu na treść
rozstrzygnięcia, bowiem okoliczność podniesiona przez oskarżonego dotyczyła
zupełnie innego czynu niż objęty aktem oskarżenia i innego postępowania
wykroczeniowego. Jeśli natomiast chodzi o wniosek o przesłuchanie w charakterze
świadka J. M., to został on zasadnie oddalony, jako że okoliczność, która miała być
za jego pomocą udowodniona, nie miała znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (k.
62).
Sąd drugiej instancji rozważył wszystkie istotne wnioski i zarzuty wskazane
w apelacjach, a zatem trudno mówić o tym, że doszło na etapie postępowania
odwoławczego do obrazy art. 433 § 2 k.p.k. Sąd odwoławczy, rozpoznając zarzut
związany z zaniechaniem przesłuchania J. M., odnotował trafnie, że „to, iż gdzieś w
przeszłości członek rodziny pokrzywdzonej P. miał zniszczyć uprawy J. G.,
pozostawało bez żadnego związku z zarzutami zamieszczonymi w akcie
oskarżenia (…). Zresztą treść wyjaśnień J. G. wskazywała na to, że swoje
przekonanie o zniszczeniu grochu opierał on na wątpliwych przesłankach” (s. 3
uzasadnienia). Z naciskiem trzeba tu stwierdzić, że sąd ad quem nie miał
obowiązku odnosić się do treści pisma złożonego w dniu 28 grudnia 2011 r., skoro
autorzy apelacji tej kwestii nie podnosili – ani w złożonych na piśmie środkach
odwoławczych, ani na rozprawie apelacyjnej. Odmienne twierdzenie skarżącego w
tym zakresie, być może związane z chaotycznie zredagowaną osobistą apelacją J.
G., należało uznać za rozmijające się z prawdą.
3
Dlatego Sąd Najwyższy, przychylając się do postulatu zgłoszonego w
prokuratorskiej odpowiedzi na kasację, oddalił skargę w trybie przewidzianym w art.
535 § 3 k.p.k. Utrzymywanie się skazanego z renty socjalnej legło u podstaw
decyzji o zwolnieniu go od kosztów sądowych za postępowanie kasacyjne (art. 624
§ 1 k.p.k.). Wysokość wynagrodzenia dla obrońcy z urzędu za sporządzenie i
wniesienie kasacji ustalono na podstawie § 14 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie
(Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).

IV KK 211/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia