II KZ 32/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-10-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KZ 32/12
POSTANOWIENIE
Dnia 26 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
w sprawie K. P.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 26 września 2012 r.,
zażalenia wnioskodawcy
na zarządzenie Kierownika Sekcji zażaleniowo - wnioskowej II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego z dnia 20 lipca 2012 r.,
o odmowie przyjęcia kolejnego wniosku o wznowienie postępowania
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie i sprawę przekazać do
ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu
UZASADNIENIE
Zażalenie jest zasadne, choć u podstaw jego uwzględnienia nie w pełni legły
powody wskazane przez wnioskodawcę.
Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego zarządzenia powodem
odmowy przyjęcia kolejnego wniosku skazanego K. P. o wznowienie postępowania
było to, że identyczny wniosek o wznowienie postępowania, oparty na tych samych
faktach i dowodach został rozstrzygnięty. Jako podstawę prawną tej decyzji
wskazano art. 545§1 k.p.k. w zw. z art. 429§1 k.p.k.
Stwierdzić zatem należy, że w skarżonym zarządzeniu przyjęto, iż w sprawie
zaistniała przeszkoda o charakterze „powagi rzeczy osądzonej”. Tymczasem o
zaistnieniu tego typu ujemnej przesłanki procesowej, na gruncie niniejszej sprawy,
w ogóle nie może być mowy. W sprawie /…/, a więc w tej, do której odwołuje się
skarżone zarządzenie, nigdy bowiem nie doszło do merytorycznego rozpoznania
wniosku K. P. o wznowienie postępowania. Tamta sprawa również zakończyła się
zarządzeniem Kierownika Sekcji o odmowie przyjęcia wniosku (zarządzenie z dnia
11 maja 2012r.). Powodem zaś wydania takiego zarządzenia było to, że nie
odpowiadał on warunkom formalnym – nie został sporządzony przez adwokata.
Nie może zatem być mowy o jakimkolwiek rozstrzygnięciu wniosku o
wznowienie postępowania złożonego przez K. P., skoro wniosek taki nigdy nie
został przez Sąd Apelacyjny przyjęty do rozpoznania.
Nie ulega wątpliwości również i to, że wnioskodawca niezadowolony z
działań swojego pełnomocnika złożył kolejny wniosek o wznowienie postępowania
o treści analogicznej do poprzedniego. Zauważyć jednak należy, że taka sama
sytuacja miałaby miejsce wówczas, gdyby taki wniosek w jego imieniu złożył
adwokat ustanowiony z wyboru. Również byłby to kolejny wniosek „oparty na tych
samych faktach i dowodach”.
Mając na uwadze powyższe, wskazać należy Sądowi, że badanie wniosku K.
P. nigdy nie wykroczyło poza etap kontroli wymogów formalnych jego pisma. Nie
może zatem być mowy o rozstrzygnięciu zasadności wniosku o wznowienie
postępowania. Zaskarżone zarządzenie jest zatem przedwczesne i oparte na
błędnym założeniu, że już zaistniały podstawy do stwierdzenia, iż przyjęcie
złożonego wniosku byłoby niedopuszczalne z mocy ustawy.
Tymczasem, na obecnym etapie możliwe jest jedynie stwierdzenie, że
złożony wniosek jest dotknięty brakiem formalnym z art. 545§2 k.p.k. i do usunięcia
takiego braku wnioskodawcę należy wezwać pod rygorami wskazanymi w ustawie.
Zupełnie natomiast odrębnym zagadnieniem (które może pojawić się dopiero w
przyszłości) jest to, czy złożenie ponownie wniosku o analogicznej jak uprzednio
treści, w sytuacji sporządzenia już opinii przez obrońcę co do tych kwestii, nie rodzi
samodzielnej podstawy do ewentualnej odmowy ustanowienia kolejnego obrońcy z
urzędu. Analizowanie jednak obecnie tego problemu przez Sąd Najwyższy, nie
znajdowałoby uzasadnienia procesowego.
Kierując się omówionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
w sprawie K. P.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 26 września 2012 r.,
zażalenia wnioskodawcy
na zarządzenie Kierownika Sekcji zażaleniowo - wnioskowej II Wydziału Karnego
Sądu Apelacyjnego z dnia 20 lipca 2012 r.,
o odmowie przyjęcia kolejnego wniosku o wznowienie postępowania
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie i sprawę przekazać do
ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu
UZASADNIENIE
Zażalenie jest zasadne, choć u podstaw jego uwzględnienia nie w pełni legły
powody wskazane przez wnioskodawcę.
Jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego zarządzenia powodem
odmowy przyjęcia kolejnego wniosku skazanego K. P. o wznowienie postępowania
było to, że identyczny wniosek o wznowienie postępowania, oparty na tych samych
faktach i dowodach został rozstrzygnięty. Jako podstawę prawną tej decyzji
wskazano art. 545§1 k.p.k. w zw. z art. 429§1 k.p.k.
Stwierdzić zatem należy, że w skarżonym zarządzeniu przyjęto, iż w sprawie
zaistniała przeszkoda o charakterze „powagi rzeczy osądzonej”. Tymczasem o
zaistnieniu tego typu ujemnej przesłanki procesowej, na gruncie niniejszej sprawy,
w ogóle nie może być mowy. W sprawie /…/, a więc w tej, do której odwołuje się
skarżone zarządzenie, nigdy bowiem nie doszło do merytorycznego rozpoznania
wniosku K. P. o wznowienie postępowania. Tamta sprawa również zakończyła się
zarządzeniem Kierownika Sekcji o odmowie przyjęcia wniosku (zarządzenie z dnia
11 maja 2012r.). Powodem zaś wydania takiego zarządzenia było to, że nie
odpowiadał on warunkom formalnym – nie został sporządzony przez adwokata.
Nie może zatem być mowy o jakimkolwiek rozstrzygnięciu wniosku o
wznowienie postępowania złożonego przez K. P., skoro wniosek taki nigdy nie
został przez Sąd Apelacyjny przyjęty do rozpoznania.
Nie ulega wątpliwości również i to, że wnioskodawca niezadowolony z
działań swojego pełnomocnika złożył kolejny wniosek o wznowienie postępowania
o treści analogicznej do poprzedniego. Zauważyć jednak należy, że taka sama
sytuacja miałaby miejsce wówczas, gdyby taki wniosek w jego imieniu złożył
adwokat ustanowiony z wyboru. Również byłby to kolejny wniosek „oparty na tych
samych faktach i dowodach”.
Mając na uwadze powyższe, wskazać należy Sądowi, że badanie wniosku K.
P. nigdy nie wykroczyło poza etap kontroli wymogów formalnych jego pisma. Nie
może zatem być mowy o rozstrzygnięciu zasadności wniosku o wznowienie
postępowania. Zaskarżone zarządzenie jest zatem przedwczesne i oparte na
błędnym założeniu, że już zaistniały podstawy do stwierdzenia, iż przyjęcie
złożonego wniosku byłoby niedopuszczalne z mocy ustawy.
Tymczasem, na obecnym etapie możliwe jest jedynie stwierdzenie, że
złożony wniosek jest dotknięty brakiem formalnym z art. 545§2 k.p.k. i do usunięcia
takiego braku wnioskodawcę należy wezwać pod rygorami wskazanymi w ustawie.
Zupełnie natomiast odrębnym zagadnieniem (które może pojawić się dopiero w
przyszłości) jest to, czy złożenie ponownie wniosku o analogicznej jak uprzednio
treści, w sytuacji sporządzenia już opinii przez obrońcę co do tych kwestii, nie rodzi
samodzielnej podstawy do ewentualnej odmowy ustanowienia kolejnego obrońcy z
urzędu. Analizowanie jednak obecnie tego problemu przez Sąd Najwyższy, nie
znajdowałoby uzasadnienia procesowego.
Kierując się omówionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.