Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 127/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 września 2012 r.,
sprawy W. W.
skazanego z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 6 grudnia 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 30 czerwca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną.
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. H. J. Kancelaria
Adwokacka 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote
osiemdziesiąt groszy) w tym 23% podatku VAT za sporządzenie i
wniesienie kasacji.
3. obciąża skazanego W. W. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 6 grudnia 2011 r., , utrzymał w mocy wyrok
Sądu Rejonowego z dnia 30 czerwca 2011 r., którym W. W. został skazany za
przestępstwo zakwalifikowane z art. 207 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zw. z art.
64 § 1 kk na karę jednego roku pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
wniosła jego obrońca i, zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść
orzeczenia naruszenie przepisów prawa karnego procesowego – art. 457 § 3 kpk w
2
zw. z art. 433 § 2 kpk polegające na zaniechaniu dokonania przez Sąd Okręgowy
wszechstronnej kontroli odwoławczej i nierozpoznania podnoszonych w pkt 1 i 2
apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów obrazy art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 7 kpk,
art. 410 kpk i art. 424 kpk oraz nienależyte rozważenie podnoszonych w apelacji
oskarżonego W. W. zarzutów dotyczących błędnych ustaleń faktycznych przyjętych
za podstawę wyroku (pkt 1-23 apelacji oskarżonego)”, wniosła o uchylenie
zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy temu Sądowi do
ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratura Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego W. W. jest oczywiście bezzasadna, w
rozumieniu art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, a skazany na podstawie
art. 626 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 518 kpk został obciążony kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego. Sporządzenie i wniesienie w tej sprawie
kasacji przez obrońcę z urzędu, uzasadniało zasądzenie z tego tytułu należnego
wynagrodzenia.
Nie można podzielić stanowiska obrońcy skazanego, że Sąd Okręgowy, w
uzasadnieniu swego orzeczenia, nie odniósł się lub niewystarczająco i
nieprzekonująco odniósł się do zarzutów apelacji oskarżonego i jego obrońcy,
dopuszczając się w ten sposób naruszenia przepisów art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3
kpk. Sąd odwoławczy podzielił ocenę dowodów i ustalenia będące udziałem Sądu
pierwszej instancji, ograniczając się, do czego był uprawniony, do wskazania, że
dokonane w tej sprawie ustalenia oparte są nie tylko na zeznaniach
pokrzywdzonych, ale także na zeznaniach świadków ocenionych z punktu widzenia
ich wiarygodności w granicach określonych w art. 7 kpk. W takiej sytuacji
procesowej nie było potrzebne ponowne przedstawianie w uzasadnieniu orzeczenia
Sądu Okręgowego argumentów pozwalających ocenić te dowody jako wiarygodne.
Sądy obu instancji, ale przede wszystkim Sąd Rejonowy, w tej sprawie, wzięły pod
uwagę wszystkie przeprowadzone dowody, po dokonaniu ich prawidłowej oceny.
Właśnie na tej podstawie, Sąd Rejonowy dokonał ustaleń odmiennych od tych,
które wynikały z wyjaśnień oskarżonego. Natomiast, rzeczywiście jest tak jak
podnosi to w kasacji obrońca, że zarówno Sąd Rejonowy, jak i Sąd Okręgowy nie
poświęciły uwagi dowodom z nagrań przedstawionych przez oskarżonego,
3
jednakże to nie mogło mieć wpływu na treść orzeczeń obu Sądów, gdyż treść tych
nagrań dotyczy okoliczności, zachowań oskarżonego i pokrzywdzonej, zaistniałych
już po wniesieniu w tej sprawie aktu oskarżenia, a trwanie konfliktu między tymi
osobami wynikało także z przebiegu postępowania przed Sądem Rejonowym.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.