Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 145/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 września 2012 r.,
sprawy B. R.
skazanego z art. 197 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 11 stycznia 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia
17 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł::
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. C Kancelaria
Adwokacka 442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa złote
osiemdziesiąt groszy) w tym 23% podatku VAT tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji;
3. obciąża skazanego B. R. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 11 stycznia 2012 r., utrzymał w mocy wyrok
Sądu Rejonowego z dnia 17 października 2011 r., wydany w sprawie II K 939)10,
którym B. R. za przestępstwa zakwalifikowane z art. 197 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1
kk skazany został na karę trzech lat pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
wniosła jego obrońca i, zarzucając „1. obrazę art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 2 kpk
polegającą na braku rozważenia podstawowych zarzutów i wniosków zawartych w
apelacji oskarżonego i jego obrońcy i poprzestanie na wyrażeniu aprobaty dla
2
ustaleń faktycznych i oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji przy
jednoczesnym potraktowaniu obu apelacji jako nie wymagających szczegółowego
odniesienia się do podniesionych zarzutów i poprzestanie na powierzchownym i
niepełnym ich rozważeniu, przez co doszło do faktycznego nie rozpoznania
zarzutów i wniosków apelacji, co miało istotny wpływ dla oceny zasadności
skazania za przypisane oskarżonemu czyny i to w sytuacji gdy: - w materiale
dowodowym sprawy brak jest dostatecznie przekonujących dowodów
uzasadniających takie ustalenia, - istnieją w sprawie dowody w postaci zeznań
świadków: /…/, które poddają w wątpliwość udział oskarżonego w czynach
zarzucanych mu aktem oskarżenia, - dowody w postaci zeznań G. K. jak i samej
pokrzywdzonej budzą uzasadnione wątpliwości co do ich wiarygodności z uwagi na
osobiste zainteresowanie wynikiem sprawy, a zatem nie mogą stanowić
pełnowartościowego dowodu w sprawie, który jest podstawą skazania, a tym
samym obiektywnie wiarygodnego, 2. obrazę art. 4, 5 § 2 kpk w zw. z art. 7 kpk
która miała istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez wybiórczą ocenę
materiału dowodowego, koncentrację jedynie na okolicznościach obciążających
oskarżonego oraz pominięcie okoliczności i dowodów, które przeczą tym
ustaleniom”, wniosła o uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie
sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy, z dość rażącymi błędami technicznymi wynikającymi z
niestarannego przeczytania tego pisma procesowego, jest oczywiście bezzasadna,
w rozumieniu art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, a skazany obciążony
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie 626 § 1 kpk i art. 636
§ 1 kpk w zw. z art. 518 kpk. Natomiast sporządzenie i wniesienie kasacji przez
obrońcę z urzędu uzasadniało zasądzenie na jej rzecz należnego z tego tytułu
wynagrodzenia.
Przede wszystkim jednak należy zauważyć, że zarzuty kasacji, w części
także jej uzasadnienie, stanowią powtórzenie zarzutów i uzasadnienia apelacji, a
obydwa pisma procesowe, w istocie, sprowadzają się do sformułowania
odmiennych, niż to było udziałem Sądów obu instancji, ustaleń co do sprawstwa B.
R., dokonanych na podstawie odmiennej oceny przeprowadzonych w tej sprawie
3
dowodów – zdyskredytowania zeznań pokrzywdzonej i uznania za wiarygodne
wyjaśnień ówczesnego podejrzanego a potem oskarżonego i zeznań świadków
przez niego wskazanych. Wszystko to w sytuacji, gdy zwłaszcza uzasadnienie
apelacji obrońcy odznacza się daleko posuniętą lakonicznością, żeby nie
powiedzieć ogólnikowością, co nie ułatwiało Sądowi Okręgowemu odniesienia się
do zarzutów apelacyjnych. Jednakże, staranna lektura uzasadnienia Sądu
odwoławczego prowadzi do ustalenia, że Sąd ten odniósł się w pełni i to
przekonująco do wszystkich zarzutów obu apelacji – oskarżonego i jego obrońcy.
Dotyczy to przede wszystkim apelacji samego oskarżonego, bo Sąd Okręgowy po
raz kolejny, podzielając stanowisko Sądu Rejonowego, rozważył zasadność dania
wiary zeznaniom pokrzywdzonej – osoby niepełnosprawnej umysłowo, z
odwołaniem się do opinii biegłych dwóch specjalności, a także zasadnie uznał, że
przesłuchanie pokrzywdzonej na rozprawie przed Sądem pierwszej instancji pod
nieobecność oskarżonego było konieczne i w pełni dopuszczalne w świetle
przepisów prawa procesowego. Obrońca w uzasadnieniu swej apelacji ograniczyła
się, w istocie, do wyrażenia przekonania, że należało dokonać ustaleń na
podstawie wiarygodnych, jej zdaniem, wyjaśnień oskarżonego, znajdujących
wsparcie w zeznaniach wskazanych przezeń świadków. W takiej sytuacji
procesowej, Sąd Okręgowy, podzielając stanowisko Sądu Rejonowego, z
wystarczającą w świetle wymogów określonych w art. 457 § 3 kpk szczegółowością
i wnikliwością, przedstawił argumenty przemawiające za uznaniem zeznań
pokrzywdzonej za wiarygodne (art. 7 kpk), które jako takie mogły stanowić
podstawę dokonanych w tej sprawie ustaleń co do sprawstwa B. R.przypisanych
mu czynów, trafnie przyjmując, że w tej sprawie nie było sytuacji dowodowej, do
której miałaby odniesienie reguła określona w art. 5 § 2 kpk. Nie zostało przy tym
wykazane, że w jakikolwiek sposób naruszona została zasada obiektywizmu i
bezstronności określona w art. 4 kpk.
W podsumowaniu stwierdzić należy, że lektura uzasadnienie wyroku Sądu
Okręgowego świadczy o tym, że Sąd ten nie tylko spełnił wymogi określone w art.
457 § 3 kpk, ale także odniósł się do wszystkich zarzutów obu apelacji.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.