Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 167/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 września 2012 r.,
sprawy D. B.
skazany z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 22 grudnia 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 6 października 2011 r.
p o s t a n o w i ł
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną
2. obciąża skazanego D. B. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 22 grudnia 2011 r., w sprawie […], utrzymał
w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 6 października 2011 r., wydany w sprawie
[…], którym D. B. skazany został za przestępstwo zakwalifikowane z art. 278 § 1 kk
w zw. z art. 64 § 1 kk na karę ośmiu miesięcy pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
D. B. wniosła jego obrońca i, zarzucając: „1) rażącą obrazę art. 433 § 2 kpk i art.
457 § 3 kpk mającą istotny wpływ na wydane orzeczenie, polegającą na
nienależytym rozważeniu podniesionych w apelacji zarzutów, co w konsekwencji
doprowadziło do utrzymania w mocy orzeczenia Sądu Rejonowego, wydanego z
rażącym naruszeniem art. 7 kpk polegającym na dowolnej i sprzecznej z zasadami
2
logiki ocenie zgromadzonego materiału dowodowego, 2) rażące naruszenie art. 437
§ 1 i 2 kpk w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 kpk w zw. z art. 457 kpk polegające na
przeprowadzeniu kontroli odwoławczej i wydaniu orzeczenia co do istoty sprawy,
mimo że wyroku sądu I instancji wydany został w oparciu o niepełny materiał
dowodowy co uniemożliwiło w rzeczywistości Sądowi Okręgowemu merytoryczną
kontrolę ustaleń faktycznych, 3) rażące naruszenie art. 4,7,410,424 kpk w zw. z art.
2 § 2 kpk oraz art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk poprzez niezasadne
zaakceptowanie przez Sąd Okręgowy powierzchownej, jednostronnej i sprzecznej z
zasadami prawidłowego rozumowania oceny dowodów dokonanej przez Sąd I
instancji, naruszającej zasadę obiektywizmu procesu, poprzez całkowite
zignorowanie wskazywanych przez skazanego zarówno w apelacji jak też w trakcie
procesu braków w materiale dowodowym w szczególności ustaleń co do wartości
przedmiotów zabranych w celu przywłaszczenia, jako okoliczności niezwykle
ważnej dla rozstrzygnięcia sprawy, 4) rażącą obrazę art. 410 kpk w zw. z art. 5 § 2
kpk poprzez rozstrzygnięcie istotnych i niedających się usunąć wątpliwości,
dotyczących wartości zabranych przedmiotów na niekorzyść oskarżonego, poprzez
przyjęcie, że cena jednej z zabranych maszynek elektrycznych do włosów wynosiła
149,00 zł w sytuacji gdy z wyjaśnień oskarżonych wynika, że wartość przedmiotu w
istocie była niższa, zaś pokrzywdzony sklep Kaufland odmówił przedstawienia
danych dotyczących faktycznej wartości zabranych w dniu 29 lipca 2010 r.
przedmiotów, co skutkowało skazaniem D. B. za przestępstwo z art. 278 § 1 kk
podczas gdy prawidłowe ustalenie wartości maszynek elektrycznych pozwoliłoby na
przypisanie D. B. czynu opisanego w art. 119 § 1 kw”, wniosła o „uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I-
szej instancji”. Przyjąć wobec tego należy, że obrońca wniosła także o uchylenie
wydanego w tej sprawie wyroku Sądu Rejonowego.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy D. B. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art. 535 §
3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast skazany został obciążony kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 626 § 1 kpk i art. 636 § 1
kpk w zw. z art. 518 kpk.
3
W apelacji poprzedni obrońca D. B. postawił zarzuty: błędnej oceny jako
wiarygodnych zeznań świadka M. W., błędnego ustalenia wartości jednej z dwóch
maszynek elektrycznych oraz zarzut niewspółmierności orzeczonej wobec D. B.
kary. Sąd Okręgowy, w uzasadnieniu swego orzeczenia, spełniającego wymogi
określone w art. 433 § 2 kpk i w art. 457 § 3 kpk, wykazał w sposób przekonujący,
że wiarygodne były wyjaśnienia obu ówczesnych podejrzanych, z których wynikało,
że obie maszynki elektryczne zostały zabrane z regału, a nie z kosza, w którym
znajdowały się towary przecenione lub sprzedawane po cenach promocyjnych.
Wartość tych przedmiotów, tuż po ujawnieniu ich kradzieży, została w sposób
pewny ustalona przez M. W. i podana niezwłocznie w zawiadomieniu o popełnieniu
przestępstwa. Te pierwsze wyjaśnienia zgodne były z zeznaniami świadka M. W.
Sąd Rejonowy, a następnie Sąd Okręgowy, mogły zasadnie nie dać wiary
zmienionym w tym zakresie wyjaśnieniom oskarżonych, w tym D. B. Brak przy tym
było możliwości dokonania ustalenia wartości tej jednej maszynki elektrycznej na
podstawie innych dowodów. To wszystko wnikliwie i przekonująco rozważył
zarówno Sąd pierwszej instancji, jak i Sąd odwoławczy w uzasadnieniach
wydanych orzeczeń. Brak jakichkolwiek podstaw do ustalenia, że Sąd Okręgowy
orzekając w tej sprawie dopuścił się naruszenia przepisów postępowania.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.