Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 93/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 września 2012 r.,
sprawy A. T. i M. T. skazanych z art. 159 kk w zw. z art. 57 a § 1 kk i innych kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanych
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 21 października 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 31 marca 2011 r.,
p o s t a n o w i :ł
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciąża skazanych A. T. i M. T. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego w częściach równych.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 21 października 2011 r., w sprawie II Ka
/…/, utrzymał w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 31 marca 2011 r., wydany w
sprawie II K /…/, którym: A. T. za czyn zakwalifikowane z art. 159 kk w zw. z art.
57a § 1 kk oraz za czyn zakwalifikowany z art. 190 § 1 kk w zw. z art. 57a § 1 kk
skazany został na karę łączną dwóch lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności,
natomiast M. T. za czyn zakwalifikowany z art. 14 § 1 kk w zw. z art. 239 § 1 kk i w
zw. z art. 11 § 3 kk oraz za czyn zakwalifikowany z 190 § 1 kk w zw. z 57a § 1 kk
skazany został na karę łączną dwóch lat pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazany
wniósł ich obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie prawa procesowego, mające
wpływ na treść ustaleń faktycznych, a w konsekwencji na całość rozstrzygnięcia, a
2
polegające na: 1) ocenie materiału dowodowego wbrew dyspozycji wynikającej z
art. 7 kpk w zw. z art. 433 § 2 kpk poprzez uznanie za pełnowartościowy dowód
zeznań pokrzywdzonych P. C. i A. M. podczas gdy są one zmienne,
niekonsekwentne oraz pozostają w sprzeczności z pozostałym zgromadzonym w
sprawie materiałem dowodowym, 2) naruszenie art. 433 § 2 kpk oraz art. 457 § 3
kpk poprzez nierozważenie w należyty sposób zarzutów i wniosków podniesionych
w apelacji obrońcy A. T. i M. T., niewskazanie powodów oceny dowodów
przedstawionych przez Sąd Rejonowy, sprowadzającej się do obdarzeniem
walorem wiarygodności jedynie dowodów przesądzających o odpowiedzialności
karnej skazanych, przy jednoczesnym pominięciu szeregu dowodów
przemawiających na ich korzyść, w szczególności wyjaśnień oskarżonych oraz
zeznań świadków: /…/”, wniósł o: „uchylenie wyroku Sądu Okręgowego i
przekazanie sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania, ewentualnie, 2)
uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania”.
Prokuratora Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o
oddalenie kasacji obrońcy skazanych jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanych jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art.
535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast skazani zostali obciążenie w
częściach równych kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie
art. 626 § 1 kpk, art. 636 § 1 i 2 kpk i art. 633 kpk w zw. z art. 518 kpk.
Wnioski kasacji obrońcy skazanych to wynik niekonsekwencji i
niepoprawności w formułowaniu jej zarzutów, gdyż zarzut pierwszy, w istocie,
dotyczy orzeczenia sądu pierwszej instancji, dokonania błędnych ustaleń na
podstawie dowodów ocenionych, zdaniem obrońcy, z obrazą przepisu art. 7 kpk, a
nie może ten zarzut dotyczyć orzeczenia Sądu odwoławczego, który w tej sprawie
nie przeprowadzał dowodów, ograniczając się do oceny stanowiska w tym zakresie
Sądu pierwszej instancji. Gdyby zarzut taki mógł zostać podniesiony w kasacji i
gdyby okazał się trafny, to rzeczywiście konieczne byłoby ponowne rozpoznanie tej
sprawy przez Sąd Rejonowy, który zobowiązany byłby do dokonania ponownej
oceny dowodów. Zarzut drugi może dotyczyć orzeczenia i uzasadnienia Sądu
Okręgowego, jednak okazuje się on oczywiście bezzasadny. Lektura tego
ostatniego dokumentu świadczy o tym, że Sąd ten odniósł się do wszystkich
3
zarzutów kasacji, pośrednio również do tych skierowanych wobec orzeczenia i
uzasadnienia Sądu Rejonowego. Sąd odwoławczy z dużą szczegółowością
ustosunkował się w sposób wyczerpujący do oceny wszystkich istotnych a
przeprowadzonych w tej sprawie dowodów, w tym przede wszystkim do oceny
zeznań pokrzywdzonych – P. C. i A. M., wskazując argumenty przemawiające za
uznaniem ich za wiarygodne. Odniósł się również do zeznań świadków P. G. i G.
D., których Sąd Rejonowy nie analizował, ograniczając się do ich wskazania, z
trafnym zauważeniem, że zeznania tych świadków przez skarżącego nie były
kwestionowane, a przede wszystkim to, że zaznania tych świadków nie miały
znaczenia dla oceny innych dowodów i dla ustalenia istotnych okoliczności
faktycznych. Sąd Okręgowy dokonał oceny wszystkich przeprowadzonych w
sprawie dowodów, odwołując się i aprobując ich ocenę dokonaną przez Sąd
Rejonowy. Autor kasacji odmiennie ocenia zeznania świadków i wyjaśnienia
oskarżonych nie wykazując jednak, żeby Sąd Okręgowy w tym zakresie postąpił w
sposób sprzeczny z przepisami prawa procesowego. W pełni trafne było
stanowisko Sądu odwoławczego, który uznał wywody uzasadnienia Sądu
Rejonowego, również te dotyczące oceny dowodów, ustaleń okoliczności
faktycznych i kwalifikacji za jasne i pełne.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.