III KZ 71/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-10-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 71/12
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
w sprawie A. L.
skazanej z art. 266 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 27 września 2012 r.,
zażalenia obrońcy na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego
o odmowie przyjęcia kasacji
z dnia 9 lipca 2012 r., ,
p o s t a n o w i: ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, postanowieniem z 20 kwietnia 2012 r., zasądził od skazanej
na rzecz oskarżyciela posiłkowego – na podstawie art. 626 § 2 k.p.k. – kwotę 1260
zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie
pierwszoinstancyjne. Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2012 r.
zażalenia obrońcy, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Od tego
postanowienia sądu odwoławczego złożył kasację obrońca. Upoważniony sędzia
Sądu Okręgowego, zarządzeniem z 9 lipca 2012 r., odmówił przyjęcia kasacji,
wskazując, że nie została wniesiona od prawomocnego wyroku sądu
odwoławczego kończącego postępowanie. W złożonym od tego zarządzenia
zażaleniu obrońca skazanej podniósł, że „kasacja została złożona od
prawomocnego orzeczenia wydanego w trybie art. 626 § 2 k.p.k., a zatem
orzeczenia uzupełniającego treść prawomocnego wyroku”.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie okazało się bezzasadne w stopniu oczywistym.
Fakt, że orzeczenie uzupełniające w kwestii kosztów procesu, o którym
mowa w art. 626 § 2 k.p.k., odnosi się do orzeczeń kończących postępowanie w
sprawie, a więc zarówno do wyroków, jak i postanowień (art. 626 § 1 k.p.k.),
pozostaje niesporny. Jakkolwiek ustawa wprost nie określa, w jakiej formie powinny
zapadać orzeczenia przewidziane w art. 626 § 2 k.p.k., to jednak kwestię tę
reguluje w sposób jasny art. 93 § 1 k.p.k. Wynika z niego, że regułą w
postępowaniu karnym jest wydawanie orzeczeń w formie postanowień, natomiast
po formę wyroku, czyli uroczystą postać orzeczenia wydawanego w imieniu
Rzeczypospolitej Polskiej (art. 174 Konstytucji), sięgnąć wolno tylko wtedy, gdy tej
formy orzeczenia wyraźnie wymaga ustawa. Nie budzi wątpliwości, że brak jest
jakichkolwiek przesłanek normatywnych, aby przyjąć, że orzeczenia przewidziane
w art. 626 § 2 k.p.k. zapadają w formie wyroków. Są zatem wydawane w postaci
postanowień na posiedzeniach w składach przewidzianych w art. 30 § 1 i 2 k.p.k. W
podsumowaniu wolno powiedzieć: rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów
procesu, o których mowa w art. 626 § 2 k.p.k., powinny zawsze przybierać
postać postanowień i zapadać na posiedzeniu.
Forma orzeczenia ma kluczowe znaczenie dla dopuszczalności kasacji
stron. Skoro stronom ten nadzwyczajny środek zaskarżenia przysługuje jedynie od
prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie sądowe
(art. 519 k.p.k.), to tym samym strony nie mogą przy pomocy tego środka atakować
postanowień.
Dlatego Sąd Najwyższy ocenił kwestionowane zarządzenie jako trafne i –
uznając argumentację obrońcy za całkowicie niezasadną – orzekł jak w
dyspozytywnej części postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
w sprawie A. L.
skazanej z art. 266 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 27 września 2012 r.,
zażalenia obrońcy na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego
o odmowie przyjęcia kasacji
z dnia 9 lipca 2012 r., ,
p o s t a n o w i: ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy, postanowieniem z 20 kwietnia 2012 r., zasądził od skazanej
na rzecz oskarżyciela posiłkowego – na podstawie art. 626 § 2 k.p.k. – kwotę 1260
zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego za postępowanie
pierwszoinstancyjne. Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2012 r.
zażalenia obrońcy, utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Od tego
postanowienia sądu odwoławczego złożył kasację obrońca. Upoważniony sędzia
Sądu Okręgowego, zarządzeniem z 9 lipca 2012 r., odmówił przyjęcia kasacji,
wskazując, że nie została wniesiona od prawomocnego wyroku sądu
odwoławczego kończącego postępowanie. W złożonym od tego zarządzenia
zażaleniu obrońca skazanej podniósł, że „kasacja została złożona od
prawomocnego orzeczenia wydanego w trybie art. 626 § 2 k.p.k., a zatem
orzeczenia uzupełniającego treść prawomocnego wyroku”.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie okazało się bezzasadne w stopniu oczywistym.
Fakt, że orzeczenie uzupełniające w kwestii kosztów procesu, o którym
mowa w art. 626 § 2 k.p.k., odnosi się do orzeczeń kończących postępowanie w
sprawie, a więc zarówno do wyroków, jak i postanowień (art. 626 § 1 k.p.k.),
pozostaje niesporny. Jakkolwiek ustawa wprost nie określa, w jakiej formie powinny
zapadać orzeczenia przewidziane w art. 626 § 2 k.p.k., to jednak kwestię tę
reguluje w sposób jasny art. 93 § 1 k.p.k. Wynika z niego, że regułą w
postępowaniu karnym jest wydawanie orzeczeń w formie postanowień, natomiast
po formę wyroku, czyli uroczystą postać orzeczenia wydawanego w imieniu
Rzeczypospolitej Polskiej (art. 174 Konstytucji), sięgnąć wolno tylko wtedy, gdy tej
formy orzeczenia wyraźnie wymaga ustawa. Nie budzi wątpliwości, że brak jest
jakichkolwiek przesłanek normatywnych, aby przyjąć, że orzeczenia przewidziane
w art. 626 § 2 k.p.k. zapadają w formie wyroków. Są zatem wydawane w postaci
postanowień na posiedzeniach w składach przewidzianych w art. 30 § 1 i 2 k.p.k. W
podsumowaniu wolno powiedzieć: rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów
procesu, o których mowa w art. 626 § 2 k.p.k., powinny zawsze przybierać
postać postanowień i zapadać na posiedzeniu.
Forma orzeczenia ma kluczowe znaczenie dla dopuszczalności kasacji
stron. Skoro stronom ten nadzwyczajny środek zaskarżenia przysługuje jedynie od
prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego postępowanie sądowe
(art. 519 k.p.k.), to tym samym strony nie mogą przy pomocy tego środka atakować
postanowień.
Dlatego Sąd Najwyższy ocenił kwestionowane zarządzenie jako trafne i –
uznając argumentację obrońcy za całkowicie niezasadną – orzekł jak w
dyspozytywnej części postanowienia.