Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KZ 56/12
POSTANOWIENIE
Dnia 25 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w Warszawie – Izba Karna
na posiedzeniu w składzie następującym:
Przewodniczący: Sędzia SN Wiesław Kozielewicz
w sprawie M. G.
oskarżonego z art. 157 § 2 k.k.
po rozpoznaniu zażalenia obrońcy oskarżonego
na zarządzenie upoważnionego Sędziego Sądu Okręgowego
z dnia 3 sierpnia 2012 r.,
w przedmiocie odmowy przyjęcia kasacji obrońcy oskarżonego
wniesionej od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 9 lutego 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 18 października 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie zauważyć należy, że adw. L. M. – obrońca oskarżonego M. G.,
nie kwestionuje ustalenia zawartego w zaskarżonym zarządzeniu, że sporządzona
przez niego kasacja okazała się w realiach przedmiotowej sprawy
niedopuszczalna z mocy ustawy. Wniesiono ją od wyroku Sądu Okręgowego
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego którym z kolei warunkowo
umorzono postępowanie karne wobec M. G. Obrońca oskarżonego w kasacji
podniósł zarzuty obrazy przepisów: prawa procesowego – art. 193 § 1 k.p.k. i art. 5
§ 2 k.p.k. oraz prawa materialnego art. 25 § 1 k.k. W zażaleniu obrońca zarzuca
2
cyt. „obrazę art. 530 § 2 k.p.k. w zw. z art.429 § 1 k.p.k. w zw. z arg. a simile z art.
527 § 1 k.p.k.” i wnosi o zmianę zaskarżonego zarządzenia, cyt. „polegającą na
jego uzupełnieniu o postanowienie o zwrocie opłaty sądowej od kasacji”. Odnosząc
się do tego zarzutu należy podkreślić, że skoro w przedmiotowej sprawie
prawomocnie warunkowo umorzono postępowanie karne to kasację na korzyść
oskarżonego M. G. można było wnieść jedynie z powodu uchybień wskazanych art.
439 k.p.k. (art. 523 § 4 pkt 1 w zw. z § 2 k.p.k.). Ograniczenie to obowiązuje już od
1 września 2000 r. i powinno być znane podmiotowi fachowemu, jakim jest
adwokat. Tymczasem kasacja sporządzona przez adw. L. M. powyższego wymogu
nie spełnia. Powołuje się ona jedynie na takie uchybienia, które w rozumieniu art.
523 § 1 k.p.k. są tzw. innym rażącym naruszeniem prawa, tzn. innym niż obraza
art. 439 k.p.k. Jest to tym samym kasacja niedopuszczalna, jako że inne zarzuty niż
uchybienia z art. 439 k.p.k. nie mogą być podstawą kasacji w rozpatrywanej
sytuacji.
W realiach przedstawionej sprawy mamy zatem do czynienia, z innym
układem faktycznym, niż w powołanym przez skarżącego postanowieniu Sądu
Najwyższego z dnia 19 lipca 1996 r., V KKN 103/96, gdzie kasację złożono od
niezaskarżalnego, w trybie kasacji wniesionej przez stronę, wyroku sądu
rejonowego w sprawach o wykroczenia, po uprzednim mylnym poinformowaniu
skarżącego przez Ministerstwo Sprawiedliwości o możliwości wniesienia przez
stronę kasacji od tegoż wyroku.
Z kolei z przepisu art. 527 § 4 k.p.k. jasno wynika w jakich sytuacjach opłata
ulega zwrotowi stronie, która ją uiściła. Rozwiązanie zawarte w tym przepisie, co
oczywiste, nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie, gdyż ani kasacja nie
została uwzględniona, chociażby w części, ani też nie została cofnięta przez stronę.
Kierując się przedstawionymi motywami Sąd Najwyższy rozstrzygnął jak na
wstępie.

IV KZ 56/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia