II KK 251/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-10-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 251/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 października 2012 r.
sprawy K. G., uniewinnionego od zarzutu popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. w zb.
art. 157 § 2 k.k.,
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. P.
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 28 lutego 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 8
czerwca 2011 r., ,
postanowił:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić oskarżycielkę posiłkową od kosztów sądowych za
postępowanie kasacyjne;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M.
S. - Kancelaria Adwokacka - kwotę
442,80 zł, w tym 23% podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z 28 lutego 2012 r.,
którym utrzymano w mocy wyrok Sądu Rejonowego z 8 czerwca 2011 r.
uniewinniający K. G. od zarzutu popełnienia występku określonego w art. 190 § 1
k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., złożył pełnomocnik z urzędu
2
oskarżycielki posiłkowej M. P. Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł w
odpowiedzi na kasację o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Mimo że dwa pierwsze zarzuty, w których skarżący wysunął tezę o rażącym
naruszeniu art. 2, 4, 7 i 410 k.p.k., skierowane zostały pod adresem sądu pierwszej
instancji, co kolidowało z treścią art. 519 k.p.k., oraz stanowiły w gruncie rzeczy
próbę przeforsowania niedopuszczalnego w postępowaniu kasacyjnym zarzutu
błędu w ustaleniach faktycznych, Sąd Najwyższy za celowe uznał wypowiedzenie
się w trzech kwestiach. Po pierwsze – zarówno zeznania pokrzywdzonej, jak i J. R.
poddane zostały wszechstronnej i wyczerpującej analizie; ich ocena, a także innych
dowodów, oraz dokonane ustalenia faktyczne pozostawały pod ochroną art. 7 k.p.k.
Sąd a quo wykazał w szczególności, z jakich powodów relacje J. R. tylko częściowo
zasługiwały na uwzględnienie (s. 10 uzasadnienia). Ten punkt widzenia zyskał
uznania sądu odwoławczego, który wskazał na różnice i sprzeczności w
zeznaniach tego świadka (s. 5 i 6 uzasadnienia). Po drugie – skarżący rozminął się
z prawdą, utrzymując, że sąd pierwszej instancji nie badał doznanego przez
pokrzywdzoną uszczerbku na zdrowiu. Sąd ten, biorąc pod uwagę całokształt
materiału dowodowego – w tym również opinię biegłego lekarza chirurga (k. 15) –
uznał, że obrażenia te nie powstały na skutek opisywanego przez pokrzywdzoną
zdarzenia. Sąd ad quem podzielił to stanowisko, zaznaczając, że M. P. krytycznego
dnia zgłosiła się do lekarza dopiero o godz. 21.45 oraz że podała wówczas, iż
doznała obrażeń na skutek upadku i uderzenia głową o kant framugi, nie
wspominając, aby były one skutkiem działania osoby trzeciej (s. 6 uzasadnienia).
Po trzecie – trzeba podkreślić, że sądy obu instancji ustosunkowały się do opinii
(pisemnej i uzupełniającej) wydanych przez biegłego psychologa. Warto zacytować
tu fragment opinii: „…analiza psychologiczna treści zeznań, sposobu zeznawania,
zachowania i emocji pozwalają z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że
zeznania świadka zawierają treści urojeniowe. Zeznania M. P. nie stanowią
wartościowego materiału dowodowego” (k. 177).
Jako całkowicie chybiony wypadało potraktować zarzut obrazy prawa
materialnego, to jest art. 11 § 2 k.k., skoro wobec oskarżonego zapadł wyrok
uniewinniający. Wszelkie dociekania w tym zakresie byłyby ewidentnie
bezprzedmiotowe.
3
Dlatego Sąd Najwyższy oddalił kasację w trybie przewidzianym w art. 535 §
3 k.p.k. Pozostawanie oskarżycielki posiłkowej w niedostatku legło u podstaw
decyzji o zwolnieniu jej od kosztów sądowych za postępowanie kasacyjne (art. 624
§ 1 k.p.k.). Wysokość wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji
pełnomocnika w urzędu ustalono na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).
POSTANOWIENIE
Dnia 4 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Rafał Malarski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 października 2012 r.
sprawy K. G., uniewinnionego od zarzutu popełnienia czynu z art. 190 § 1 k.k. w zb.
art. 157 § 2 k.k.,
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej M. P.
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 28 lutego 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia 8
czerwca 2011 r., ,
postanowił:
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2) zwolnić oskarżycielkę posiłkową od kosztów sądowych za
postępowanie kasacyjne;
3) zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M.
S. - Kancelaria Adwokacka - kwotę
442,80 zł, w tym 23% podatku VAT, tytułem wynagrodzenia za
sporządzenie i wniesienie kasacji.
UZASADNIENIE
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z 28 lutego 2012 r.,
którym utrzymano w mocy wyrok Sądu Rejonowego z 8 czerwca 2011 r.
uniewinniający K. G. od zarzutu popełnienia występku określonego w art. 190 § 1
k.k. w zb. z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., złożył pełnomocnik z urzędu
2
oskarżycielki posiłkowej M. P. Prokurator Prokuratury Okręgowej wniósł w
odpowiedzi na kasację o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Mimo że dwa pierwsze zarzuty, w których skarżący wysunął tezę o rażącym
naruszeniu art. 2, 4, 7 i 410 k.p.k., skierowane zostały pod adresem sądu pierwszej
instancji, co kolidowało z treścią art. 519 k.p.k., oraz stanowiły w gruncie rzeczy
próbę przeforsowania niedopuszczalnego w postępowaniu kasacyjnym zarzutu
błędu w ustaleniach faktycznych, Sąd Najwyższy za celowe uznał wypowiedzenie
się w trzech kwestiach. Po pierwsze – zarówno zeznania pokrzywdzonej, jak i J. R.
poddane zostały wszechstronnej i wyczerpującej analizie; ich ocena, a także innych
dowodów, oraz dokonane ustalenia faktyczne pozostawały pod ochroną art. 7 k.p.k.
Sąd a quo wykazał w szczególności, z jakich powodów relacje J. R. tylko częściowo
zasługiwały na uwzględnienie (s. 10 uzasadnienia). Ten punkt widzenia zyskał
uznania sądu odwoławczego, który wskazał na różnice i sprzeczności w
zeznaniach tego świadka (s. 5 i 6 uzasadnienia). Po drugie – skarżący rozminął się
z prawdą, utrzymując, że sąd pierwszej instancji nie badał doznanego przez
pokrzywdzoną uszczerbku na zdrowiu. Sąd ten, biorąc pod uwagę całokształt
materiału dowodowego – w tym również opinię biegłego lekarza chirurga (k. 15) –
uznał, że obrażenia te nie powstały na skutek opisywanego przez pokrzywdzoną
zdarzenia. Sąd ad quem podzielił to stanowisko, zaznaczając, że M. P. krytycznego
dnia zgłosiła się do lekarza dopiero o godz. 21.45 oraz że podała wówczas, iż
doznała obrażeń na skutek upadku i uderzenia głową o kant framugi, nie
wspominając, aby były one skutkiem działania osoby trzeciej (s. 6 uzasadnienia).
Po trzecie – trzeba podkreślić, że sądy obu instancji ustosunkowały się do opinii
(pisemnej i uzupełniającej) wydanych przez biegłego psychologa. Warto zacytować
tu fragment opinii: „…analiza psychologiczna treści zeznań, sposobu zeznawania,
zachowania i emocji pozwalają z dużym prawdopodobieństwem stwierdzić, że
zeznania świadka zawierają treści urojeniowe. Zeznania M. P. nie stanowią
wartościowego materiału dowodowego” (k. 177).
Jako całkowicie chybiony wypadało potraktować zarzut obrazy prawa
materialnego, to jest art. 11 § 2 k.k., skoro wobec oskarżonego zapadł wyrok
uniewinniający. Wszelkie dociekania w tym zakresie byłyby ewidentnie
bezprzedmiotowe.
3
Dlatego Sąd Najwyższy oddalił kasację w trybie przewidzianym w art. 535 §
3 k.p.k. Pozostawanie oskarżycielki posiłkowej w niedostatku legło u podstaw
decyzji o zwolnieniu jej od kosztów sądowych za postępowanie kasacyjne (art. 624
§ 1 k.p.k.). Wysokość wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji
pełnomocnika w urzędu ustalono na podstawie art. 14 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia
Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności
adwokackie (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).