V KK 60/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 60/12
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 10 października 2012 r.
sprawy T. M.
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 15 września 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 24 maja 2011 r.,
na podstawie art. 535 § 3 k.p.k. oraz art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k.
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
oskarżyciela prywatnego.
UZASADNIENIE
W kasacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego L. C. od wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 15 września 2011r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu
Rejonowego z dnia 24 maja 2011 r., którym uniewinniono oskarżonego T. M., od
popełnienia czynu z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k., wniesionej w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucono rażące
naruszenie przepisów prawa procesowego przez Sąd odwoławczy mające wpływ
na treść orzeczenia, polegające na obrazie przepisów art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 §
3 k.p.k., przez zaniechanie wszechstronnej kontroli odwoławczej wyroku Sądu
pierwszej instancji oraz braku rozważenia i ustosunkowania się w uzasadnieniu
2
wyroku Sądu odwoławczego do wszystkich zarzutów zawartych w apelacji
oskarżyciela prywatnego, co doprowadziło, zdaniem autora kasacji, przez
zaaprobowanie stanowiska Sądu I instancji w zakresie ustalonego stanu
faktycznego, do utrzymania w mocy orzeczenia wydanego z rażącym naruszeniem
art. 7 k.p.k.
Podnosząc powyższe zarzuty, autor kasacji wniósł o uchylenie wyroków
sądów obu instancji oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego okazała się oczywiście
bezzasadna. Zarzuty zawarte w kasacji sprowadzają się do kwestionowania oceny
dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji, co z oczywistych względów nie
stanowi zarzutu o charakterze kasacyjnym. Sąd odwoławczy odniósł się do
wszystkich zarzutów podniesionych w osobistej apelacji oskarżyciela prywatnego.
W szczególności wskazał na zeznania świadka K.L., które pod ochroną art. 7 k.p.k.,
uznał za wiarygodne, a oceny tej nie można uznać za dowolną. W treści kasacji
pełnomocnik oskarżyciela prywatnego również nie wskazał na takie cechy owej
oceny, które świadczyłyby o nieracjonalności lub nierzetelności w sposobie oceny
tego dowodu przez sądy obu instancji. Należy podkreślić, że podstawowym
powodem wydania wyroku uniewinniającego były niedające się rozstrzygnąć
wątpliwości co do sprawstwa czynu zarzuconego prywatnym aktem oskarżenia,
których to wątpliwości postępowanie dowodowe nie usnęło. Prawidłowo w takiej
sytuacji Sąd pierwszej instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na regule wynikającej z
art. 5 § 2 k.p.k, co zaakceptował w swoim orzeczeniu Sąd odwoławczy.
W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 10 października 2012 r.
sprawy T. M.
z powodu kasacji, wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 15 września 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 24 maja 2011 r.,
na podstawie art. 535 § 3 k.p.k. oraz art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k.
p o s t a n o w i ł :
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążyć
oskarżyciela prywatnego.
UZASADNIENIE
W kasacji pełnomocnika oskarżyciela prywatnego L. C. od wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 15 września 2011r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu
Rejonowego z dnia 24 maja 2011 r., którym uniewinniono oskarżonego T. M., od
popełnienia czynu z art. 212 § 2 k.k. w zw. z art. 216 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k., wniesionej w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucono rażące
naruszenie przepisów prawa procesowego przez Sąd odwoławczy mające wpływ
na treść orzeczenia, polegające na obrazie przepisów art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 §
3 k.p.k., przez zaniechanie wszechstronnej kontroli odwoławczej wyroku Sądu
pierwszej instancji oraz braku rozważenia i ustosunkowania się w uzasadnieniu
2
wyroku Sądu odwoławczego do wszystkich zarzutów zawartych w apelacji
oskarżyciela prywatnego, co doprowadziło, zdaniem autora kasacji, przez
zaaprobowanie stanowiska Sądu I instancji w zakresie ustalonego stanu
faktycznego, do utrzymania w mocy orzeczenia wydanego z rażącym naruszeniem
art. 7 k.p.k.
Podnosząc powyższe zarzuty, autor kasacji wniósł o uchylenie wyroków
sądów obu instancji oraz o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego okazała się oczywiście
bezzasadna. Zarzuty zawarte w kasacji sprowadzają się do kwestionowania oceny
dowodów dokonanej przez sąd pierwszej instancji, co z oczywistych względów nie
stanowi zarzutu o charakterze kasacyjnym. Sąd odwoławczy odniósł się do
wszystkich zarzutów podniesionych w osobistej apelacji oskarżyciela prywatnego.
W szczególności wskazał na zeznania świadka K.L., które pod ochroną art. 7 k.p.k.,
uznał za wiarygodne, a oceny tej nie można uznać za dowolną. W treści kasacji
pełnomocnik oskarżyciela prywatnego również nie wskazał na takie cechy owej
oceny, które świadczyłyby o nieracjonalności lub nierzetelności w sposobie oceny
tego dowodu przez sądy obu instancji. Należy podkreślić, że podstawowym
powodem wydania wyroku uniewinniającego były niedające się rozstrzygnąć
wątpliwości co do sprawstwa czynu zarzuconego prywatnym aktem oskarżenia,
których to wątpliwości postępowanie dowodowe nie usnęło. Prawidłowo w takiej
sytuacji Sąd pierwszej instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na regule wynikającej z
art. 5 § 2 k.p.k, co zaakceptował w swoim orzeczeniu Sąd odwoławczy.
W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.