V KK 61/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-11-2012
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 61/12
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 10 października 2012 r.
sprawy D. P.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 września 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 8 kwietnia 2011 r.,
na podstawie art. 535 § 3 k.p.k. oraz art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego D. P. z obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb
Państwa,
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. –
Kancelaria Adwokacka kwotę 738,00 zł (słownie: siedemset
trzydzieści osiem złotych), w tym 23% VAT za sporządzenie i
wniesienie kasacji.
2
UZASADNIENIE
W kasacji obrońcy skazanego D. P. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 27
września 2011 r. utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego z dnia 8 kwietnia
201l r. skazujący D. P. za czyn z art. 158 § 3 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z
art. 64 § 1 k.k. na karę sześciu lat pozbawienia wolności, zarzucono rażące
naruszenie przepisów prawa procesowego przez Sąd odwoławczy, które miało,
zdaniem autora kasacji istotny wpływ na treść orzeczenia, polegające na obrazie
przepisów:
1) art. 7 k.p.k. przez nadmiernie swobodną, z naruszeniem zasad
prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, ocenę zeznań
poszczególnych świadków, biegłej powołanej w sprawie oraz wyjaśnień
współoskarżonego D. R., co doprowadzić miało do braku uwzględnienia w trakcie
kontroli instancyjnej okoliczności przemawiających na korzyść skazanego,
2) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. przez nieuwzględnienie niedających
się usunąć wątpliwości na korzyść skazanego, co doprowadzić miało do braku
uwzględnienia w toku kontroli instancyjnej okoliczności przemawiających na
korzyść skazanego, a wiec niezgodnie z wyrażoną w ustawie procesowej zasadą in
dubio pro reo.
Podnosząc powyższe zarzuty, autor kasacji, powołując się na art. 537 k.p.k.,
wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania temu Sądowi. Prokurator Prokuratury Apelacyjnej, w odpowiedzi na
kasację obrońcy oskarżonego, wniósł o uznanie jej za oczywiście bezzasadną z tej
przyczyny, iż powtarza ona zarzuty zawarte już wcześniej w apelacji nie spełniając
przez to przesłanek zaskarżenia przewidzianych przez k.p.k. dla kasacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna.
Zarzuty wywiedzione w kasacji były już przedmiotem kontroli
przeprowadzonej przez Sąd odwoławczy i uznane przez ten sąd za niezasługujące
na uwzględnienie. Autor kasacji, wskazując przepisy postępowania, które jego
zdaniem zostały naruszone, próbuje w istocie zakwestionować ustalenia faktyczne
dokonane w sprawie. Zarówno apelacja, jak i kasacja zmierzają do zanegowania
samego sprawstwa D. P.
Obrońca zwraca uwagę na sposób sformułowania uzasadnienia przez
orzekające w sprawie Sądy, które używają pojęcia „dowód przeciwny". Obrońca
3
zdaje się nie zauważać jednakże, iż Sądy mają tu na myśli argumenty, które ich
zdaniem przesądziły o nieudzieleniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom D. P.
Ustalenia Sądu Okręgowego w odniesieniu do roli D. P. znajdują się na k. 3, 6, 12-
16, 18, 20, 23-25, 33, 68, 75-78 uzasadnienia wyroku tegoż Sądu. W sposób
przekonujący Sąd Okręgowy uzasadnia swoje stanowisko w przedmiocie
odmówienia wiary tej części wyjaśnień D. P., w której wypiera się on, iż uderzał
pokrzywdzonego. Na k. 8-9 oraz 16 Sąd Apelacyjny określił swoje stanowisko
podzielając ustalenia Sądu I instancji i wskazując na logiczny przebieg zdarzenia.
Cechy oczywistej niezasadności wykazuje także zarzut naruszenia art. 5 § 2
k.p.k. Należy przypomnieć, że o naruszeniu tej regulacji można mówić wówczas,
gdy sąd, mimo powziętych w sprawie wątpliwości co do stanu faktycznego,
przyjmuje wersję wydarzeń niekorzystną dla oskarżonego. Analiza uzasadnień
wyroków Sądu pierwszej instancji i Sądu odwoławczego nie daje żadnych podstaw
do twierdzenia, że któryś z sądów takie wątpliwości powziął. Brak też było
obiektywnych przesłanek uzasadniających takie wątpliwości, zaś poczynione
ustalenia faktyczne pozostają pod ochrona art. 7 k.p.k.
W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 10 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu bez udziału stron (art. 535 § 3 k.p.k.)
po rozpoznaniu w dniu 10 października 2012 r.
sprawy D. P.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 września 2011 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 8 kwietnia 2011 r.,
na podstawie art. 535 § 3 k.p.k. oraz art. 636 § 1 w zw. z art. 518 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego D. P. z obowiązku uiszczenia kosztów
sądowych postępowania kasacyjnego obciążając nimi Skarb
Państwa,
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K. –
Kancelaria Adwokacka kwotę 738,00 zł (słownie: siedemset
trzydzieści osiem złotych), w tym 23% VAT za sporządzenie i
wniesienie kasacji.
2
UZASADNIENIE
W kasacji obrońcy skazanego D. P. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 27
września 2011 r. utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego z dnia 8 kwietnia
201l r. skazujący D. P. za czyn z art. 158 § 3 k.k. w zw. z art. 158 § 1 k.k. w zw. z
art. 64 § 1 k.k. na karę sześciu lat pozbawienia wolności, zarzucono rażące
naruszenie przepisów prawa procesowego przez Sąd odwoławczy, które miało,
zdaniem autora kasacji istotny wpływ na treść orzeczenia, polegające na obrazie
przepisów:
1) art. 7 k.p.k. przez nadmiernie swobodną, z naruszeniem zasad
prawidłowego rozumowania oraz doświadczenia życiowego, ocenę zeznań
poszczególnych świadków, biegłej powołanej w sprawie oraz wyjaśnień
współoskarżonego D. R., co doprowadzić miało do braku uwzględnienia w trakcie
kontroli instancyjnej okoliczności przemawiających na korzyść skazanego,
2) art. 4 k.p.k. w zw. z art. 5 § 2 k.p.k. przez nieuwzględnienie niedających
się usunąć wątpliwości na korzyść skazanego, co doprowadzić miało do braku
uwzględnienia w toku kontroli instancyjnej okoliczności przemawiających na
korzyść skazanego, a wiec niezgodnie z wyrażoną w ustawie procesowej zasadą in
dubio pro reo.
Podnosząc powyższe zarzuty, autor kasacji, powołując się na art. 537 k.p.k.,
wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania temu Sądowi. Prokurator Prokuratury Apelacyjnej, w odpowiedzi na
kasację obrońcy oskarżonego, wniósł o uznanie jej za oczywiście bezzasadną z tej
przyczyny, iż powtarza ona zarzuty zawarte już wcześniej w apelacji nie spełniając
przez to przesłanek zaskarżenia przewidzianych przez k.p.k. dla kasacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna.
Zarzuty wywiedzione w kasacji były już przedmiotem kontroli
przeprowadzonej przez Sąd odwoławczy i uznane przez ten sąd za niezasługujące
na uwzględnienie. Autor kasacji, wskazując przepisy postępowania, które jego
zdaniem zostały naruszone, próbuje w istocie zakwestionować ustalenia faktyczne
dokonane w sprawie. Zarówno apelacja, jak i kasacja zmierzają do zanegowania
samego sprawstwa D. P.
Obrońca zwraca uwagę na sposób sformułowania uzasadnienia przez
orzekające w sprawie Sądy, które używają pojęcia „dowód przeciwny". Obrońca
3
zdaje się nie zauważać jednakże, iż Sądy mają tu na myśli argumenty, które ich
zdaniem przesądziły o nieudzieleniu waloru wiarygodności wyjaśnieniom D. P.
Ustalenia Sądu Okręgowego w odniesieniu do roli D. P. znajdują się na k. 3, 6, 12-
16, 18, 20, 23-25, 33, 68, 75-78 uzasadnienia wyroku tegoż Sądu. W sposób
przekonujący Sąd Okręgowy uzasadnia swoje stanowisko w przedmiocie
odmówienia wiary tej części wyjaśnień D. P., w której wypiera się on, iż uderzał
pokrzywdzonego. Na k. 8-9 oraz 16 Sąd Apelacyjny określił swoje stanowisko
podzielając ustalenia Sądu I instancji i wskazując na logiczny przebieg zdarzenia.
Cechy oczywistej niezasadności wykazuje także zarzut naruszenia art. 5 § 2
k.p.k. Należy przypomnieć, że o naruszeniu tej regulacji można mówić wówczas,
gdy sąd, mimo powziętych w sprawie wątpliwości co do stanu faktycznego,
przyjmuje wersję wydarzeń niekorzystną dla oskarżonego. Analiza uzasadnień
wyroków Sądu pierwszej instancji i Sądu odwoławczego nie daje żadnych podstaw
do twierdzenia, że któryś z sądów takie wątpliwości powziął. Brak też było
obiektywnych przesłanek uzasadniających takie wątpliwości, zaś poczynione
ustalenia faktyczne pozostają pod ochrona art. 7 k.p.k.
W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.