Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 19/12
POSTANOWIENIE
Dnia 29 października 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 29 października 2012 r.,
sprawy J. M.
skazanego z art. 279 § 1 i inne kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 20 kwietnia 2011 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 11 sierpnia 2009 r., /…/,
p o s t a n o w i ł:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną:
2. obciąża skazanego J. M. kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2011 r., zmienił wyrok Sądu
Rejonowego z dnia 11 sierpnia 2009 r., wydany w sprawie /…/, którym, między
innymi, J. M. skazany został za czyny zakwalifikowane z art. 279 § 1 kk, przy
zastosowaniu art. 91 kk, na karę czterech lat pozbawienia wolności, w ten sposób,
że ustalił wartość samochodu określonego w punkcie III wyroku Sądu Rejonowego
na kwotę 27 100 zł.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
wniósł jego obrońca i zarzucając: „1) rażące naruszenie prawa mające istotny
wpływ na treść wyroku, a mianowicie naruszenie normy art. 452 § 1 kpk przez
przeprowadzenie na rozprawie apelacyjnej postępowania dowodowego co do istoty
2
sprawy bez zaistnienia przesłanek opisanych w § 2 tego przepisu i następnie w
związku z przeprowadzonym postępowaniem dowodowym co do istoty sprawy
naruszenie art. 5 § 2 kpk, rażącą obrazę art. 2 § 2 kpk w zw. z art. 167 kpk w zw. z
arat. 410 kpk polegającą na naruszeniu zasady prawdy i powiązanym z nią
obowiązkiem dowodzenia, ciążącym także na Sądzie, w wyniku odrzucenia
wniosku dowodowego oskarżonego, co stanowiło odmowę zapoznania się z tym
dowodem przez Sąd Odwoławczy i w związku z tym naruszenie obowiązku
orzekania w oparciu o całokształt ujawnionych dowodów”, nie sformułował
wniosków kasacyjnych. Jedynie z treści zarzutów kasacji można wnioskować, że
intencją obrońcy jest, by Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i sprawę
przekazał Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego J. M. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast skazany został obciążony
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw.
z art. 518 kpk.
Treść zarzutów kasacji i jej uzasadnienie jednoznacznie wskazują na to, że
obrońca, pod pozorem naruszenia przepisów postępowania: art. 452 § 1 i 2 kpk, art.
167 § 1 kpk i art. 410 kpk, w istocie, formułuje zarzut błędu w ustaleniach
fatycznych co do sprawstwa skazanego, a co, wobec unormowania art. 523 § 1 kpk,
jest niedopuszczalne. I to właśnie, ostatecznie, zdecydowało o uznaniu kasacji
obrońcy za oczywiście bezzasadną w sytuacji, gdy zarzut naruszenia przez Sąd
odwoławczy w tej sprawie powyższych przepisów, a także przepisów art. 2 § 2 kpk
i art. 5 § 2 kpk również jest bezzasadny. Ze sformułowań uzasadnienia kasacji
wynika, że naruszenie art. 2 § 2 kpk nastąpiło, zdanie obrońcy, wobec ustalenia
sprawstwa skazanego, natomiast naruszenie przepisu art. 5 § 2 kpk, gdyż Sądy
obu instancji nie podzieliły stanowiska obrońcy co do wystąpienia w tej sprawie, na
tle przeprowadzonych dowodów, nie dających się usunąć wątpliwości, które
należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego.
Tymczasem brak jest jakichkolwiek podstaw do uznania, że
przeprowadzenie przez Sąd Okręgowy na rozprawie apelacyjnej, na wniosek
skazanego popierany przez obrońcę, dowodów z zeznać dwóch świadków
3
stanowiło naruszenie przepisów art. 452 kpk. Były to na pewno dowody „istotne” w
tej sprawie, ale nie doszło w ten sposób do „przeprowadzenia na nowo
przewodu … w znacznej części” (art. 452 § 2 kpk), ani nie było to „przeprowadzenie
postępowania dowodowego co do istoty sprawy” (art. 452 § 1 kpk). Wykonanie
bowiem tej czynności procesowej miało bez wątpienia charakter uzupełniający, co
przyczyniło się w sposób oczywisty do przyspieszenia rozpoznania sprawy. Co
równie istotne, dowody te zostały wnikliwie ocenione przez Sąd odwoławczy, także
w kontekście wyjaśnień J. M. (s. 7-9 uzasadnienia). Równie wnikliwie, i to w
uzasadnieniach orzeczeń Sądów obu instancji, rozważona została kwestia „śladów
daktyloskopijnych” zabezpieczonych w samochodzie Audi A6, z trafnym
zwróceniem uwagi na istotę i wartość dowodową systemu AFIS (odpowiednio s. 16
i s. 9 uzasadnień orzeczeń Sądu Rejonowego i Sądu Okręgowego). Także w pełni
zasadnie Sąd Okręgowy oddalił wniosek dowodowy dotyczący opinii biegłego w
przedmiocie wartości samochodów, w sytuacji, gdy Sąd Rejonowy, co nie było
wówczas kwestionowane, dokonał ustaleń na podstawie wiarygodnych
dokumentów i zeznań pokrzywdzonych, dokonując zresztą w swym orzeczeniu, na
takiej właśnie podstawie, korekty wartości jednego z samochodów, na korzyść
oskarżonego.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekła jak w postanowieniu.