Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 182/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535§3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 listopada 2012 r.,
sprawy L.T.
skazanego z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 20 grudnia 2011 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 25 sierpnia 2011 r.,
postanowił:
1. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. B., spółka
partnerska 442,80 zł ( czterysta czterdzieści dwa złote
osiemdziesiąt groszy ) w tym 23% podatku VAT, za sporządzenie
i wniesienie kasacji przez obrońcę z urzędu;
3. obciąża skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 20 grudnia 2011 r., zmienił wyrok Sądu
Rejonowego z dnia 25 sierpnia 2011, którym L.T. skazany został za przestępstwo
zakwalifikowane z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk na karę ośmiu miesięcy
pozbawienia wolności i grzywnę, w ten sposób, że uchylił rozstrzygnięcie o
obowiązku naprawienia szkody.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść L. T. wniósł
jego obrońca i, zarzucając: „1) rażące naruszenie prawa, które mogło mieć istotny
wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 433 § 2 kpk w zw. z art. 457 § 3 kpk
polegające na niedostatecznym rozważeniu zarzutu apelacyjnego obrońcy,
2
dotyczącego naruszenia przepisów prawa procesowego w postaci przepisu art. 14
§ 1 kpk w zw. z art. 413 § 2 kpk (punkt 1 w apelacji), bowiem rozważania sądu
odwoławczego odnośnie powyższego zarzutu apelacyjnego mają charakter
lakoniczny, odbiegają od rzetelnej oceny o czym świadczy treść pisemnego
uzasadnienia wyrok Sądu Okręgowego (s. 8 uzasadnienia) co w konsekwencji
uniemożliwia kontrolę toku rozumowania sądu odwoławczego, w sytuacji gdy
obowiązkiem sądu odwoławczego jest przedstawienie, w pisemnych motywach
wyroku, powodów nieuwzględnienia zarzutów apelacji, przy czym prezentowane
rozważania nie mogą ograniczać się do ogólnych stwierdzeń, 2) rażące naruszenie
prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 433 §
2 kpk w zw. z art. 457 § 3 kpk polegające na niedostatecznym rozważeniu zarzutu
apelacyjnego obrońcy, dotyczącego naruszenia przepisów prawa procesowego w
postaci przepisu art. 424 § 1 pkt 2 kpk (punkt 2 apelacji), bowiem rozważania sądu
odwoławczego odnośnie powyższego zarzutu apelacyjnego mają charakter
lakoniczny, sprowadzają się do stwierdzenia, że przyjęcie przez Sąd Rejonowy z
góry powziętego zamiaru oskarżonego zostało wskazane bowiem taki zamiar został
oskarżonemu przypisany w części dyspozytywnej wyroku sądu pierwszej instancji,
w sytuacji gdy obowiązkiem sądu odwoławczego jest przedstawienie, w pisemnych
motywach wyroku, powodów nieuwzględnienia zarzutu apelacji, przy czym
prezentowane rozważania nie mogą ograniczać się do ogólnych stwierdzeń, 3)
rażące naruszenie prawa, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia, a
mianowicie art. 7 kpk w zw. z art. 457 § 3 kpk polegające na dowolnej ocenie
dowodów przeprowadzonych w przedmiotowej sprawie przez sąd odwoławczy, w
konsekwencji dokonanie na ich podstawie przez Sąd Okręgowy odmiennych
ustaleń faktycznych w porównaniu do ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd
Rejonowy odnośnie kwestii określenia czasu, w którym oskarżony miał dokonać
zapłaty za zamówiony towar, w sytuacji gdy sąd odwoławczy w pisemnym
uzasadnieniu orzeczenia zaakceptował stanowisko sądu pierwszej instancji co do
ustaleń faktycznych w tym zakresie, co ma wpływ odnośnie tego czy i kiedy
oskarżony miał z góry powzięty zamiar oszukania spółki J.”, wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do
ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
3
Sąd Najwyższy zważył, co następuj.
Kasacja obrońcy L. T. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu art. 535 § 3
kpk, i jako taka została oddalona, natomiast skazany został obciążony kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art.
518 kpk. Sporządzenie i wniesienie kasacji przez obrońcę z urzędu uzasadniało
zasądzenie z tego tytułu stosownego wynagrodzenia.
W związku z pierwszym zarzutem stwierdzić trzeba, że Sądy obu instancji, w
oparciu o niekwestionowaną dokumentację dotyczącą dwóch transakcji, trafnie
przyjęły, że zachowania L. T., wypełniające ustawowe znamiona przestępstwa
określonego w art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk, miały miejsce w dniach 14 i 28
kwietnia 2008 r., o czym świadczą wystawione faktury (k 274-278), co nakazywało
ustalenie czasokresu czynu od 14 do 28 kwietnia 2008 r. a nie od 17 do 29 kwietnia
2008 r., jak błędnie to ustalono w toku postępowania przygotowawczego i co
zostało ujęte w zarzucie aktu oskarżenia. Takie postąpienie Sądu Rejonowego,
zaaprobowane przez Sąd Okręgowy, nie było wyjściem poza ramy aktu oskarżenia.
Wobec tego nie doszło do naruszenia zasady skargowości, gdyż czyn przypisany
ówczesnemu oskarżonemu mieścił się w ramach tego samego zdarzenia
historycznego, które zostało określone w akcie oskarżenia. Tak też, trafnie, ocenił
tę sytuację Sąd Okręgowy, o czym jednoznacznie świadczy treść uzasadnienia
wydanego orzeczenia na stronie ósmej.
Nietrafny jest również zarzut drugi kasacji, gdyż lektura uzasadnienia
orzeczenia Sąd Rejonowego, sporządzonego w tej sprawie, jednoznacznie
świadczy, że spełnia ono wymogi określone w art. 424 § 1 kpk. Nie jest to
dokument wzorcowy, na co zwrócił uwagę Sąd Okręgowy w uzasadnieniu swego
orzeczenia, ale z całą pewnością zawarte są tam rozważania, które pozwalają
przyjąć, że Sąd Rejonowy zasadnie ustalił po stronie oskarżonego L. T. „z góry
powzięty zamiar”. Sąd Okręgowy przekonująco wywiódł w uzasadnieniu swego
orzeczenia (s. 7), że Sąd Rejonowy w sporządzonym uzasadnieniu wykazał
istnienie takiego zamiaru (s. 8-11).
Nie można również podzielić stanowiska obrońcy, wyrażonego w trzecim
zarzucie, że Sąd Okręgowy dokonał, w części, odmiennych ustaleń niż Sąd
Rejonowy i dopuścił się w związku z tym naruszenia art. 7 kpk w zw. z art. 457 § 3
kpk. Sąd Okręgowy, z odwołaniem się do dokumentów (k-278), ustalił daty wpłat w
dniach 11 i 14 kwietnia 2008 r., ale, podzielając pozostałe ustalenia Sądu
4
Rejonowego, wynikające z poprawnie ocenionych przez ten Sąd dowodów, trafnie
przyjął po stronie L. T. zamiar oszukania firmy J.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy, uznając wszystkie zarzuty
kasacji za oczywiście bezzasadne, orzekł jak w postanowieniu.