Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 191/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 listopada 2012 r.,
sprawy K. P.
skazanego z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionych przez obrońców skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 16 listopada 2011r.
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 9 czerwca 2011 r.,
postanowił:
1. oddala kasacje obrońców skazanego jako oczywiście
bezzasadne;
2. obciąża skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego;
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 16 listopada 2011 r., zmienił, w części
dotyczącej zasądzonego zadośćuczynienia, wyrok Sądu Rejonowego z dnia 9
czerwca 2011 r., którym K. P. skazany został za przestępstwa zakwalifikowane z
art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk oraz z art. 178a § 1 kk na karę łączną
dziesięciu lat pozbawienia wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasacje na korzyść skazanego
wnieśli jego obrońcy i, zarzucając naruszenie prawa procesowego, w kasacji adw.
S. C. i adw. D. K.: 1) art. 393 § 3 kpk w zw. z art. 6 kpk, art. 7 kpk i art. 410 kpk
poprzez odniesienie się do opinii prywatnych przez biegłego W. S. przy
jednoczesnym oddaleniu wniosków obrony o przesłuchanie autorów tych opinii co
skutkowało orzekaniem na podstawie nieujawnionego materiału dowodowego, 2)
2
art. 457 § 3 kpk w zw. z art. 433 § 2 kpk i art. 410 kpk oraz art. 424 § 1 kpk, a także
art. 6 kpk i art. 7 kpk poprzez brak ustosunkowania się przez Sąd odwoławczy do
wszystkich zarzutów podniesionych w apelacji, co doprowadziło do istotnego
naruszenia prawa do obrony, 3) art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez
oddalenie wniosków dowodowych obrońców, 4) art. 201 kpk w zw. z art. 6 kpk, art.
7 kpk i art. 410 kpk poprzez zaniechanie weryfikacji dowodu z opinii biegłego W. S.
w zakresie jej zupełności i prawidłowości, natomiast w kasacji adw. M. M.: 1) art.
433 § 2 kpk w zw. z art. 457 § 3 kpk polegające na zaniechaniu dokonania
wszechstronnej kontroli odwoławczej oraz poprzez pominięcie niektórych z
zarzutów podniesionych w apelacji, 2) art. 7 kpk w zw. z ar. 410 kpk poprzez
zaniechanie rozpoznania zarzutów apelacyjnych w sposób zgodny z dyrektywą
zawartą w art. 7 kpk, 3) art. 170 § 1 pkt 2 kpk w zw. z art. 7 kpk poprzez oddalenie
wniosków dowodowych obrońców, 4) art. 440 kpk poprzez jego niezastosowanie w
sytuacji orzeczenia zbyt surowych kar jednostkowych, 5) rażącą niewspółmierność
kar jednostkowych i kary łącznej wymierzonej skazanemu, obrońcy wnieśli o
uchylenie wyroków Sądów obu instancji i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
do ponownego rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasacje, wniósł o ich
oddalenie jako oczywiście bezzasadnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacje obrońców K. P. są oczywiście bezzasadne, w rozumieniu art. 535 §
3 kpk, i jako takie zostały oddalone, natomiast skazany został obciążony kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw. z art.
518 kpk.
Odnosząc się do zarzutów obu kasacji, przede wszystkim należy stwierdzić,
że w zasadzie w całości są one tożsame, z tym że adw. M. M. podnosi zarzuty
dotyczące kary. To pozwala i nakazuje jednoczesne odniesienie się do prawie
wszystkich zarzutów obu kasacji. Ich istotą jest kwestionowanie przeprowadzonej
przez Sąd odwoławczy kontroli instancyjnej, która, w ocenie obrońców, nie spełnia
wymogów określonych w art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk i to właśnie miało
doprowadzić do odrzucenia innej niż przyjęły Sądy w tej sprawie wersji zdarzenia,
która to wersja znajduje potwierdzenie w „opiniach prywatnych” przedstawionych
przez obrońców. Tylko tak ujęty zasadniczy zarzut obu kasacji mógł być
przedmiotem rozpoznania przez Sąd Najwyższy, gdyż wręcz niedopuszczalne było,
3
czego zdają się oczekiwać Autorzy obu kasacji, że w postępowaniu kasacyjnych
zostanie dokonana po raz drugi kontrola apelacyjna, dotycząca także bezbłędności
ustaleń faktycznych i poprawności oddalenia przez Sąd pierwszej instancji
wniosków dowodowych. Te ostatnie nie zostały sformułowane w apelacjach ani nie
zostały złożone na rozprawie przed Sądem odwoławczym (k-708, T. IV), a więc nie
można w kasacji formułować dotyczących tego zarzutów naruszenia prawa
procesowego przez ten Sąd. Jeżeli natomiast chodzi o zarzut tego dotyczące
odniesiony do Sądu pierwszej instancji, to Sąd Okręgowy do tej kwestii w sposób
przekonujący odniósł się w uzasadnieniu swego orzeczenia (s.14 i 15).
Natomiast generalnie rzecz ujmując, stwierdzić trzeba, że staranna i rzetelne
lektura uzasadnienia orzeczenia Sądu odwoławczego prowadzi do ustalenia, że
Sąd ten odniósł się w pełni i przekonująco do wszystkich zarzutów obu kasacji
dotyczących orzeczenia Sądu Rejonowego, zgodnie z wymogami określonymi w
art. 433 § 2 kpk i w art. 457 § 3 kpk.
Należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, że w tej sprawie o ustaleniu
okoliczności wypadku drogowego zdecydowała nie opinia biegłego, lecz zeznania
świadków, którym słusznie Sądy obu instancji dały wiarę. Opinia biegłego pozwoliła
jedynie utwierdzić się w przekonaniu, że jednolicie zeznający świadkowie mówili
prawdę. Złożone przez obrońców ekspertyzy nie mogły stanowić podstawy do
poddania w wątpliwość poprawności opinii biegłego ani nie wskazywały na to, że
świadkowie złożyli fałszywe zeznania. Do tych „opinii prywatnych” oraz ich
znaczenia procesowego w tej sprawie przekonująco odniósł się Sąd Okręgowy w
uzasadnieniu swego orzeczenia (s. 16 i następne) trafnie stwierdzając, że stanowiły
one, w istocie, załączniki do wniosków dowodowych. Zauważyć przy tym należy, że
te ekspertyzy, co do kwestii istotnych, nie wykazywały wadliwości opinii biegłego,
nie pozwalały zakwestionować zeznań świadków, a ponadto nie potwierdzały
wyjaśnień ówczesnego oskarżonego złożonych na rozprawie. W tym miejscu
jedynie przypomnieć trzeba, że ustalenia Sądów w tej sprawie nie pozostają w
sprzeczności z pierwszymi wyjaśnienia w tej sprawie ówczesnego podejrzanego. Z
kolei, wyjaśnienia oskarżonego K. P. na rozprawie nie wykluczają ustalenia, że
zasłaniając oczy ręką, także wobec ówczesnego jego stanu nietrzeźwości
alkoholowej, nie zdając sobie nawet z tego sprawy, zjechał na lewą stronę jezdni
doprowadzając do kolizji, zamiast wykonania manewru hamowania i zjazdu do
prawej krawędzi jezdni a nawet na prawe dla niego pobocze.
4
Z treści uzasadnienia Sądu odwoławczego sporządzonego w tej sprawie w
sposób niewątpliwy wynika, że Sąd ten odniósł się i to w pełni oraz przekonująco
do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 5 § 2 kpk, oddalenia wniosków
dowodowych dotyczących przeprowadzenia dowodu z materiału cyfrowego
zawartego na forach portali internetowych oraz, co należy jeszcze raz z
podkreśleniem stwierdzić, do ogólnej problematyki „opinii prywatnej” w polskim
procesie karnym.
W końcu (s. 38 – 40 uzasadnienia) Sąd Okręgowy obszernie odniósł się do
problematyki wymiaru kary pozbawienia wolności, co oczywiste, przede wszystkim
do wymiaru tej kary w związku ze skazaniem za przestępstwo zakwalifikowane z
art. 177 § 2 kk w zw. z art. 178 § 1 kk, przekonująco wskazując jakie okoliczności
zdecydowały, w świetle dyrektyw określonych w art. 53 kk, o surowym wymiarze
kary. Wobec tego o naruszeniu przez Sąd odwoławczy przepisu art. 440 kpk w
ogóle nie może być mowy.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.