Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 354/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Sobczak
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 listopada 2012 r.,
sprawy A. P.
skazany z art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 294 § 1 k.k. i inne
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego
z dnia 20 kwietnia 2012 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego z dnia
30 marca 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 30 marca 2011 r. Sąd Rejonowy, uznał oskarżonego A. P.
za winnego popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia przestępstw i za to
skazał go na karę łączną 4 lat pozbawienia wolności oraz karę łączną grzywny w
wysokości 360 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawi na 100 zł.
Apelację od tego orzeczenia wniósł m. in. obrońca A. P. zarzucając obrazę
przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia w postaci
naruszenia przepisów art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 418 § 1 k.p.k. w zw. z art.
105 § 1 k.p.k. w ten sposób, że Sąd Rejonowy nie orzekł co do wszystkich
zarzuconych oskarżonemu przestępstw oraz nie wskazał w wyroku wszystkich
zarzutów postawionych oskarżonemu, które to uchybienie sprostowano oczywistą
omyłką pisarską. Ponadto skarżący zarzucił obrazę przepisów postępowania, która
miała wpływ na treść orzeczenia, polegającą na naruszeniu art. 424 § 1 k.p.k. w zw.
2
z art. 6 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku w taki sposób, iż jego
treść nie pozwala na kontrolę instancyjną wyroku. W uzasadnieniu zwykłego środka
odwoławczego obrońca oskarżonego wskazał ponadto, że wyrok Sądu I instancji
nie został w całości podpisany, gdyż podpis sędziego nie obejmował zarzutów
postawionych oskarżonemu w pkt 18 i 19.
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 20 kwietnia 2012 r., utrzymał w mocy
zaskarżony wyroku w części dotyczącej oskarżonego A. P.
Kasację od orzeczenia Sądu Okręgowego wywiódł obrońca skazanego
zarzucając rażące naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ
na treść orzeczenia w postaci art. 413 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 413 § 2 pkt 2
k.p.k. w zw. z art. 105 § 1 k.p.k., polegające na nie zawarciu w części wstępnej
wyroku wszystkich przestępstw zarzucanych oskarżonemu i nie orzeczenie o
wszystkich czynach zarzuconych oskarżonemu A.P. oraz nieuprawnione
sprostowanie wyroku w tym zakresie. Nadto skarżący zarzucił rażące naruszenie
prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na treść orzeczenia w postaci
art. 418 § 1 k.p.k. polegające na ogłoszeniu wyroku niepełnego, bez ujęcia w części
wstępnej opisu dwóch czynów zarzuconych oskarżonemu. W ostatnim zarzucie
skarżący powołał się na przesłankę o charakterze bezwzględnym, tj. na naruszenie
art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k. polegające na tym, że wyrok Sądu Rejonowego nie został
prawidłowo podpisany, gdyż podpis znajduje się na egzemplarzu nieuzupełnionym.
W oparciu o przedstawione zarzuty skarżący wniósł o uchylenie wyroku
Sądu Okręgowego w zakresie dotyczącym A. P. i przekazanie sprawy temu Sądowi
do ponownego rozpoznania.
W złożonej przez siebie odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury
Okręgowej wniósł o oddalenie kasacji skarżącego jako bezzasadnej w stopniu
oczywistym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja nie zasługuje na uwzględnienie, zaś podniesione w niej zarzuty były
oczywiście bezzasadne i nietrafne.
Wprawdzie powołując się na przepis art. 523 k.p.k. autor kasacji sformułował
zarzut bezwzględnej przyczyny odwoławczej oraz rażącej obrazy przepisów prawa
procesowego, a w szczególności art. 438 ust. 2 k.p.k. w zw. z art. 413 § 1 pkt 4
k.p.k. w zw. z art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 105 § 1 k.p.k., art. 438 ust. 2 w
zw. z art. 418 § 1 k.p.k., lecz w istocie rzeczy skarga ta zmierzała do kolejnego
3
zakwestionowania prawidłowości dokonanej przez sąd pierwszej instancji - i
zaakceptowanej w pełni w wyniku kontroli apelacyjnej przez sąd odwoławczy -
oceny materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu idącego najdalej i
dotyczącego naruszenia przesłanki o charakterze bezwzględnym, tj. art. 439 § 1 pkt
6 k.p.k. zauważyć należy, że kwestię podpisywania orzeczenia reguluje art. 113
k.p.k. stanowiący, iż orzeczenie podpisują wszyscy członkowie składu
orzekającego, nie wyłączając przegłosowanego, chyba że orzeczenie
zamieszczono w protokole. O zaistnieniu bezwzględnej przyczyny odwoławczej z
art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k. można mówić jedynie wówczas, gdy którykolwiek z
członków składu orzekającego nie złożył swojego podpisu pod orzeczeniem, a takie
uchybienie w rozpoznawanej sprawie nie miało miejsca. Skarżący błędnie upatruje
obrazy przepisu art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k. w fakcie sprostowania orzeczenia i nie
podpisania go po raz kolejny w formie już poprawionej. Wskazać należy, że
zarówno wyrok Sądu Rejonowego z dnia 30 marca 2011 r. w jego pierwotnej
postaci (k. 6239-6244verte, t. XXXII), jak i postanowienie z dnia 1 kwietnia 2011 r. o
sprostowaniu oczywistej omyłki pisarskiej w treści wyroku (k. 6247, t. XXXII)
zawiera podpis sędziego. Brak jest jakichkolwiek regulacji, które nakazywałyby
ponowne sporządzenie wyroku i podpisanie go, a zastosowana przez procedujący
w sprawie Sąd praktyka w pełni czyni zadość wszelkim wymogom procedury
karnej.
W odniesieniu natomiast do zarzutów, które stanowią powielenie zarzutów
apelacyjnych, wskazać jedynie należy, że Sąd Okręgowy miał na względzie
wszystkie zarzuty apelacji, co znajduje odzwierciedlenie w pisemnym uzasadnieniu
(str. 30-32 uzasadnienia SO).
Sąd odwoławczy słusznie uznał, że sprostowanie wyroku w trybie art. 105 § 1
k.p.k. w zakresie uzupełnienia zarzutów z aktu oskarżenia nie dotyczyło
merytorycznej części orzeczenia co do winy i kary. Co więcej, jak słusznie
dostrzega Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację, Sąd I instancji na
rozprawie głównej w dniu 1 marca 2011 r. uprzedził strony postępowania o
możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynów zarzuconych oskarżonemu.
Pominięcie przez Sąd Rejonowy w części wstępnej wyroku opisu niektórych
czynów zarzuconych oskarżonemu nie może być uznane za uchybienie tego
rodzaju, aby miało wpływ na treść zapadłego rozstrzygnięcia.
4
Kierując się powyższym orzeczono jak w dyspozytywnej części
postanowienia.