Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 21/12
POSTANOWIENIE
Dnia 26 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Komunikacji Elektronicznej
o nałożenie kary pieniężnej,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 26 listopada 2012 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od postanowienia Sądu Apelacyjnego
z dnia 17 stycznia 2012 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 17 stycznia 2012 r. umorzył na
podstawie art. 391 § 1 i 2 k.p.c. w związku z art. 355 k.p.c. postępowanie
apelacyjne w sprawie z apelacji Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej
(Prezes Urzędu) od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Ochrony Konkurencji i
Konsumentów z dnia 8 czerwca 2009 r.
Apelacja Prezesa Urzędu została wniesiona w sprawie z odwołania
Telekomunikacji Polskiej S.A. (powód) od decyzji Prezesa Urzędu z dnia 17
sierpnia 2007 r., na mocy której na powoda nałożono karę pieniężną za
niewykonanie decyzji Prezesa Urzędu z dnia 5 października 2006 r. Powód
zaskarżył powyższą decyzję odwołaniem. Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 8
czerwca 2009 r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że jako podstawę
2
prawną kary pieniężnej nałożonej na powoda wskazał, w miejsce przepisu art. 209
ust. 1 pkt 6 Prawa telekomunikacyjnego, art. 209 ust. 1 pkt 5 Prawa
telekomunikacyjnego, a w pozostałym zakresie odwołanie powoda oddalił. Wyrok
Sądu Okręgowego został zaskarżony apelacjami przez powoda oraz Prezesa
Urzędu. Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 9 kwietnia 2010 r. oddalił apelację
powoda oraz uwzględnił apelację Prezesa Urzędu i zmienił częściowo zaskarżony
wyrok w ten sposób, że odwołanie powoda oddalił w całości. Powód zaskarżył z
kolei wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną, która wyrokiem Sądu
Najwyższego z dnia 7 lipca 2011 r., III SK 52/10, została uwzględniona, w wyniku
czego wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 9 kwietnia 2010 r. został uchylony.
Sąd Apelacyjny, po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 17
stycznia 2012 r. uwzględnił apelację powoda w ten sposób, że zmienił wyrok Sądu
Okręgowego i uchylił decyzję Prezesa Urzędu. Jednocześnie postanowieniem z
dnia 17 stycznia 2012 r. Sąd Apelacyjny umorzył postępowanie z apelacji Prezesa
Urzędu, uznając, że postępowanie apelacyjne zainicjowane apelacją Prezesa
Urzędu stało się bezprzedmiotowe.
Prezes Urzędu zaskarżył postanowienie Sądu Apelacyjnego skargą
kasacyjną w całości, powołując się na jej oczywistą zasadność.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu w niniejszej sprawie została wniesiona od
postanowienia Sądu Apelacyjnego umarzającego postępowanie z apelacji Prezesa
Urzędu. Zaskarżone postanowienie wydano w związku z ponownym
rozpatrywaniem przez Sąd Apelacyjny, po uchyleniu przez Sąd Najwyższy
wcześniejszego wyroku tegoż Sądu, apelacji powoda oraz apelacji Prezesa Urzędu
od wyroku Sądu pierwszej instancji.
Zgodnie z art. 3981
§ 1 k.p.c. skarga kasacyjna przysługuje od wydanego
przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia
w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących
postępowanie w sprawie. Z utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego wynika,
że art. 3981
§ 1 k.p.c. w sposób wyczerpujący reguluje kwestię dopuszczalności
3
skargi kasacyjnej od postanowień wskazanych w tym przepisie (por. postanowienia
Sądu Najwyższego: z dnia 17 lutego 2005 r., I CZ 4/05 oraz z dnia 2 lutego 2011 r.,
II CZ 196/10). Drugi rodzaj wymienionych w art. 3981
§ 1 k.p.c. postanowień
obejmuje, co należy szczególnie zaakcentować, wyłącznie orzeczenia w
przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie, a zatem całego postępowania
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2005 r., I CSK 96/05), do
których postanowienie o umorzeniu postępowania apelacyjnego co do zasady nie
należy.
Postanowienie o umorzeniu postępowania apelacyjnego może być
wprawdzie postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie, zaskarżalnym
skargą kasacyjną (np. postanowienie o umorzeniu postępowania apelacyjnego w
przypadku braku wniosku o podjęcia postępowania, zawieszonego na zgodny
wniosek stron, w ciągu roku od daty postanowienia o zawieszeniu, zob.
postanowienie Sądu Najwyższego z 15 grudnia 2011 r., II CZ 113/11). Jednakże
zaskarżone w niniejszej sprawie postanowienie Sądu drugiej instancji o umorzeniu
postępowania apelacyjnego wywołanego apelacją Prezesa Urzędu nie jest takim
postanowieniem umarzającym postępowanie w sprawie, które kończy
postępowanie w rozumieniu art. 3981
§ 1 k.p.c. Sprawa została bowiem
zakończona wydaniem przez Sąd Apelacyjny wyroku z dnia 17 stycznia 2012 r.
Wyrokiem tym Sąd Apelacyjny uwzględnił apelację powoda od wyroku Sądu
Okręgowego. Konsekwencją uwzględnienia apelacji powoda było uchylenie nie
tylko wyroku Sądu pierwszej instancji, ale także samej decyzji Prezesa Urzędu.
Mając na względzie fakt, że Sąd Apelacyjny uwzględnił dalej idącą apelację
powoda, rozpoznanie zarzutów apelacji Prezesa Urzędu sformułowanych w
odniesieniu do wyroku Sądu Okręgowego stało się więc zbędne w rozumieniu
art. 391 § 2 w związku z art. 355 k.p.c. Apelacja Prezesa Urzędu (karta 507)
dotyczyła jedynie zmiany przez Sąd Okręgowy kwalifikacji prawnej zachowania
powoda, za które Prezes Urzędu wymierzył karę pieniężną z art. 209 ust. 1 pkt 5 na
art. 209 ust. 1 pkt 6 Prawa telekomunikacyjnego. Rozstrzygnięcie kwestii, jaka
powinna być podstawa prawna decyzji Prezesa Urzędu, w sytuacji gdy
uwzględnienie apelacji powoda doprowadziło do uchylenia przedmiotowej decyzji,
stało się bezprzedmiotowe. Decyzja Prezesa Urzędu, w której dokonano określonej
4
kwalifikacji prawnej zachowania powoda została bowiem usunięta z obrotu
prawnego mocą wspomnianego powyżej wyroku Sądu Apelacyjnego.
W tych okolicznościach wypada przyjęć, że postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 17 stycznia 2012 r. umarzające na podstawie art. 391 § 1 i 2 w
związku z art. 355 k.p.c. postępowanie apelacyjne w sprawie z apelacji Prezes
Urzędu nie podlega zaskarżeniu skargą kasacyjną.
Mając powyższe na względzie, należy zatem uznać, iż skarga kasacyjna
Prezesa Urzędu podlega odrzuceniu na podstawie art. 3986
§ 3 k.p.c.