III KO 102/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-12-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KO 102/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
SSN Dariusz Świeckii
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 5 grudnia 2012 r.
w sprawie S. B.
oskarżonego z art. 224 a k.k.
wniosku Sądu Rejonowego w K., zawartego w postanowieniu z dnia 30
października 2012 r.,
o przekazanie w trybie art. 37 k.p.k. sprawy do rozpoznania innemu sądowi
równorzędnemu,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
S. B. został oskarżony o to, że: w dniu 26 czerwca 2012 r. w K. telefonicznie
zawiadomił dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w K. o zdarzeniu, które
zagrażało życiu lub zdrowiu wielu osób oraz mieniu w znacznych rozmiarach,
polegającym na podłożeniu ładunku wybuchowego w budynku Sądu Rejonowego w
K., wiedząc o tym, że zagrożenie takie nie istniało, czym wywołał czynności organu
ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego mające na celu uchylenie tego
zagrożenia w postaci ewakuacji pracowników Sądu i osób przebywających w
budynku oraz jego wcześniejsze zamknięcie, tj. o przestępstwo z art. 224a k.k.
Prokurator umieścił w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku
skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary (roku pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat i
2
zastosowaniem dozoru kuratora sądowego) oraz zwolnienie go od kosztów
sądowych.
Wystąpienie zostało umotywowane tym, że zachowanie oskarżonego miało
„bezpośredni wpływ” na czynności Sądu właściwego, mające na celu uchylenie
zagrożenia, w postaci ewakuacji jego pracowników. „Wskazana sytuacja uzasadnia
zastosowanie art. 37 k.p.k., albowiem tego rodzaju uwarunkowania faktyczne mogą
stwarzać racjonalne przekonanie o braku warunków do rozpoznania sprawy w tut.
Sądzie w sposób obiektywny”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu w
trybie art. 37 k.p.k. jest przełamaniem konstytucyjnej zasady, że sprawę tę powinien
rozpatrzyć sąd miejscowo właściwy (zob. art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Dlatego
może to nastąpić wyjątkowo, w efekcie wykazania przez ten sąd, że dobro wymiaru
sprawiedliwości wymaga wnioskowanego postąpienia.
Uzasadnienie wniosku ogranicza się natomiast do powołania się na opis
zarzucanego oskarżonemu zachowania. Sąd właściwy pominął, że: dobrem
chronionym i tu naruszonym jest przede wszystkim prawidłowa działalność
instytucji państwowej; stanowisko oskarżonego, przyznającego się do popełnienia
tego czynu świadczy o tym, iż chce on do jak najszybszego zakończenia sprawy; w
polu uwagi sądu, któremu sprawa zostałaby przekazana, pozostawałyby te same
„uwarunkowania faktyczne”; wreszcie, że rozstrzyganie spraw wymaga zachowania
dystansu do rodzaju czynów i ich sprawców (bezstronności i obiektywizmu). Nie
należy więc dążyć do wywołania mylnego wrażenia, iż w tak w istocie pospolitej
sprawie w Sądzie Rejonowym w K. nie ma sędziego, który sprostałby tej
powinności.
Z przytoczonych powodów nie uwzględniono wniosku, ponieważ dobro
wymiaru sprawiedliwości, wskazane w art. 37 k.p.k., z pewnością nie ucierpi na
skutek rozpoznania sprawy przez Sąd właściwy.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
SSN Dariusz Świeckii
po rozpoznaniu na posiedzeniu w dniu 5 grudnia 2012 r.
w sprawie S. B.
oskarżonego z art. 224 a k.k.
wniosku Sądu Rejonowego w K., zawartego w postanowieniu z dnia 30
października 2012 r.,
o przekazanie w trybie art. 37 k.p.k. sprawy do rozpoznania innemu sądowi
równorzędnemu,
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
S. B. został oskarżony o to, że: w dniu 26 czerwca 2012 r. w K. telefonicznie
zawiadomił dyżurnego Komendy Powiatowej Policji w K. o zdarzeniu, które
zagrażało życiu lub zdrowiu wielu osób oraz mieniu w znacznych rozmiarach,
polegającym na podłożeniu ładunku wybuchowego w budynku Sądu Rejonowego w
K., wiedząc o tym, że zagrożenie takie nie istniało, czym wywołał czynności organu
ochrony bezpieczeństwa i porządku publicznego mające na celu uchylenie tego
zagrożenia w postaci ewakuacji pracowników Sądu i osób przebywających w
budynku oraz jego wcześniejsze zamknięcie, tj. o przestępstwo z art. 224a k.k.
Prokurator umieścił w akcie oskarżenia wniosek o wydanie wyroku
skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym kary (roku pozbawienia
wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 4 lat i
2
zastosowaniem dozoru kuratora sądowego) oraz zwolnienie go od kosztów
sądowych.
Wystąpienie zostało umotywowane tym, że zachowanie oskarżonego miało
„bezpośredni wpływ” na czynności Sądu właściwego, mające na celu uchylenie
zagrożenia, w postaci ewakuacji jego pracowników. „Wskazana sytuacja uzasadnia
zastosowanie art. 37 k.p.k., albowiem tego rodzaju uwarunkowania faktyczne mogą
stwarzać racjonalne przekonanie o braku warunków do rozpoznania sprawy w tut.
Sądzie w sposób obiektywny”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu w
trybie art. 37 k.p.k. jest przełamaniem konstytucyjnej zasady, że sprawę tę powinien
rozpatrzyć sąd miejscowo właściwy (zob. art. 45 ust. 1 Konstytucji RP). Dlatego
może to nastąpić wyjątkowo, w efekcie wykazania przez ten sąd, że dobro wymiaru
sprawiedliwości wymaga wnioskowanego postąpienia.
Uzasadnienie wniosku ogranicza się natomiast do powołania się na opis
zarzucanego oskarżonemu zachowania. Sąd właściwy pominął, że: dobrem
chronionym i tu naruszonym jest przede wszystkim prawidłowa działalność
instytucji państwowej; stanowisko oskarżonego, przyznającego się do popełnienia
tego czynu świadczy o tym, iż chce on do jak najszybszego zakończenia sprawy; w
polu uwagi sądu, któremu sprawa zostałaby przekazana, pozostawałyby te same
„uwarunkowania faktyczne”; wreszcie, że rozstrzyganie spraw wymaga zachowania
dystansu do rodzaju czynów i ich sprawców (bezstronności i obiektywizmu). Nie
należy więc dążyć do wywołania mylnego wrażenia, iż w tak w istocie pospolitej
sprawie w Sądzie Rejonowym w K. nie ma sędziego, który sprostałby tej
powinności.
Z przytoczonych powodów nie uwzględniono wniosku, ponieważ dobro
wymiaru sprawiedliwości, wskazane w art. 37 k.p.k., z pewnością nie ucierpi na
skutek rozpoznania sprawy przez Sąd właściwy.