Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KZ 85/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu w trybie art. 530 § 3 k.p.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 grudnia 2012r.
w sprawie B. Z.,
zażalenia wniesionego przez obrońcę B. Z.,
na zarządzenie upoważnionego sędziego Sądu Okręgowego z dnia 24 września
2012r., o odmowie przyjęcia kasacji od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 24
kwietnia 2012r.,
p o s t a n o w i ł :
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego z dnia 25 października 2011r. B.Z. skazany
został na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania na okres 2 lat. Wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 24 kwietnia 2012r.
wyrok Sądu pierwszej instancji został zmieniony, poprzez uchylenie orzeczenia o
środku karnym, a w pozostałej części utrzymany w mocy.
Kasację od wyroku Sądu Okręgowego wniósł obrońca skazanego. Podniósł
w niej zarzut rażącego naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało
wpływ na treść orzeczenia, poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie
art. 199 § 1 k.k.
We wstępnej części kasacji obrońca zastrzegł, że „w pełni zdaje sobie
sprawę z treści art. 523 § 2 k.p.k. (...) jednakże zarówno orzeczenie Sądu I jak i
Sądu II instancji zostało wydane z takim rażącym naruszeniem prawa, że nie może
2
się ostać w takim kształcie w demokratycznym państwie prawa i powinno
zasługiwać na możliwość kontroli przez Sąd Najwyższy”.
Zaskarżonym zarządzeniem upoważniony sędzia odmówił przyjęcia kasacji,
uznając ją za niedopuszczalną z mocy prawa, na podstawie art. 523 § 2 k.p.k. w
zw. z art. 523 § 4 k.p.k.
W zażaleniu na to zarządzenie obrońca zarzucił rażące naruszenie
przepisów postępowania – art. 530 § 2 k.p.k., poprzez odmowę przyjęcia kasacji,
gdyż wyrok Sądu Okręgowego wydany został z rażącym naruszeniem prawa, a
wniesienie kasacji było zasadne i celowe. W uzasadnieniu zażalenia oraz kolejnym
piśmie procesowym, obrońca podkreślał zasadność podniesienia zarzutu rażącego
naruszenia prawa, o którym mowa w art. 523 § 1 k.p.k., uznając, że zamknięcie
skazanemu możliwości kontroli kasacyjnej pozostaje w sprzeczności z art. 45
Konstytucji RP, a w demokratycznym państwie to nie Sąd, który wydał wyrok, a Sąd
Najwyższy powinien rozstrzygnąć o zasadności zarzutu kasacyjnego. Nadto
wskazał na zawartą w zaskarżonym zarządzeniu błędną interpretację
podniesionego zarzutu kasacyjnego, który wprost zarzucał rażące naruszenie
prawa, a nie dokonanie błędnych ustaleń faktycznych.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Zażalenie było bezzasadne i to w stopniu oczywistym. W tak emfatyczny
sposób powołując się na wartości konstytucyjne i zasady obowiązujące w
demokratycznym państwie prawnym, obrońca nie dostrzegł, że jego własne
stanowisko o istnieniu podstawy prawnej do rozpoznania jego kasacji, właśnie w te
zasady jest wymierzone. Wszak to ustawodawca przesądził, co skarżący dostrzegł
we wstępnej części kasacji, że strona kasację „na korzyść” może wnieść „jedynie w
razie skazania (...) na karę pozbawienia wolności bez warunkowego jej
zawieszenia” – art. 523 § 2 k.p.k. Wyjątek od tego ograniczenia, przewidziany w art.
523 § 4 pkt 1 k.p.k. dotyczy wyłącznie kasacji wniesionej z powodu uchybień
wymienionych w art. 439 k.p.k., a bezspornie takiego uchybienia obrońca w kasacji
nie podniósł.
B. Z. skazany został na karę pozbawienia wolności z warunkowym
zawieszeniem jej wykonania. Ten rodzaj skazania przesądza zatem, na podstawie
powołanych powyżej przepisów, że kasacja wniesiona w tej sprawie pozostaje
niedopuszczalną z mocy ustawy, co prawidłowo stwierdził w zaskarżonym
zarządzeniu upoważniony sędzia. Wprawdzie zbędnym zdaniem w zarządzeniu
3
była interpretacja zarzutu kasacyjnego, jako zarzutu błędu w ustaleniach
faktycznych, ale to akurat stwierdzenie żadnego znaczenia nie miało dla
prawidłowości powołanych podstaw odmowy przyjęcia kasacji i fundamentalnego
dla tego rozstrzygnięcia odwołania się do konsekwencji płynących z treści art. 523
§ 2 i § 4 k.p.k.
Sąd Najwyższy, podobnie jak każdy inny sąd, działa na podstawie ustawy, w
tym przypadku przepisów Kodeksu postępowania karnego. Postulowane przez
skarżącego ominięcie tego porządku, wprost wymierzone było w zasady równości
wszystkich obywateli, a zatem w porządek demokratycznego państwa prawnego.
Obrońcy skazanego, tak głęboko przekonanemu o zasadności zarzutu rażącego
naruszenia art. 199 § 1 k.k. pozostaje zatem, jak każdej innej stronie w
analogicznej sytuacji procesowej, ubieganie się o wniesienie kasacji przez podmiot
szczególny, wskazany w art. 521 k.p.k.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak w części
dyspozytywnej postanowienia.