Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 269/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 grudnia 2012 r.,
sprawy T. N.
skazanego z art. 148 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 lutego 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 29 sierpnia 2011 r.
p o s t a n o w i ł:
I. Oddalić kasację, jako oczywiście bezzasadną;
II. Obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia 29 sierpnia 2011 r., T. N. został
skazany – razem z oskarżonym G. S. – za popełnienie przestępstwa z art. 148 § 1
k.k., popełnionego w dniu 25 marca 2008 r. w J., na karę 25 lat pozbawienia
wolności.
Apelacje od tego wyroku w zakresie oskarżonego T. N. złożyli obrońca
oskarżonego oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego. W apelacji obrońcy
oskarżonego, zaskarżającej wyrok w całości, zarzucono wyrokowi: błąd w
2
ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, który mógł mieć
wpływ na treść orzeczenia (zarzut ten opisano w 11 tiretach), a także obrazę
przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku, a w szczególności
naruszenie art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., a także naruszenie przepisu art. 410
k.p.k. Ponadto, zarzucono wyrokowi obrazę przepisu art. 445 k.c., art. 448 k.c. oraz
rażącą niewspółmierność orzeczonej kary 25 lat pozbawienia wolności. Podnosząc
te zarzuty skarżący wniósł o zmianę wyroku poprzez wymierzenie kary w niższym
rozmiarze, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi I instancji.
Po rozpoznaniu wniesionych apelacji Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 9
lutego 2012 r., zaskarżony wyrok w zakresie rozstrzygnięcia co do oskarżonego T.
N. utrzymał w mocy.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca skazanego. Zaskarżając wyrok w
całości zarzucił mu rażącą obrazę przepisów postępowania, mającą decydujący
wpływ na treść wyroku, a mianowicie:
1. „obrazę art. 410 k.p.k. poprzez nienależyte rozważenie całokształtu
okoliczności, a w szczególności tych dotyczących obrażeń ciała u
pokrzywdzonej B. R., co skutkowało przyjęciem wbrew treści protokołu oględzin
i otwarcia zwłok, że oskarżony T. N. uderzył ją pięścią w twarz, następnie
rozbitą butelką uderzył pokrzywdzoną w głowę, rozbijając ją, a następnie
rozbita butelką zadał jej uderzenie w okolice brzucha, a dalej, że przy użyciu
fragmentu szkła pochodzącego z rozbitego uprzednio znicza usiłował
poderznąć jej gardło, a gdy nie osiągnął zamierzonego celu odłam tego szkła
włożył jej do ust i przy użyciu siły polegającej na nadepnięciu pokrzywdzonej
nogą na twarz wbił go do jej gardła, pomimo że tym zakresie istniały
rozbieżności pomiędzy zeznaniami świadka P. L., wyjaśnieniami G. S. a treścią
protokołu oględzin i otwarcia zwłok;
2. obrazę art. 440 k.p.k. polegającą na nie rozważeniu w sposób należyty apelacji,
podczas gdy przez Sądem I instancji zachodziły rażące naruszenia i uchybienia
w ocenie dowodów z zeznań świadków: /…/, a także dowodu z protokołu
oględzin i otwarcia zwłok, a nadto nie przeprowadzeniu dowodu z oględzin
fragmentu szkła zabezpieczonego w szklanej próbówce i opinii biegłych lekarzy
odnośnie mechanizmu powstania ewentualnych obrażeń na twarzy, głowie,
brzuchu i nogach pokrzywdzonej.”
3
W konkluzji autor kasacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz
wyroku Sądu Okręgowego w K. i przekazanie sprawy temu ostatniemu sądowi do
ponownego rozpoznania.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Apelacyjnej
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja podlegała oddaleniu jako oczywiście bezzasadna, w trybie
określonym w art. 535 § 3 k.p.k. Rozpoznając kasację w granicach określonych
treścią art. 536 k.p.k., stwierdzić należy, iż w sprawie tej brak jest powodów
określonych w art. 439 k.p.k. To stwierdzenie pozwala na odniesienie się do
postawionych zarzutów. Oba zarzuty są chybione i to w sposób oczywisty. Co do
zarzutu obrazy art. 440 k.p.k. przez sąd odwoławczy, to przypomnieć, należy, że
zwyczajnym środkiem zaskarżenia objęto całość rozstrzygnięcia co do skazanego
T. N. W apelacji kwestionowano zarówno obrazę przepisów prawa procesowego
dotyczących postępowania dowodowego, jak też poczynione w sprawie ustalenia
faktyczne. Do wszystkich tych zarzutów sąd odwoławczy odniósł się w
uzasadnieniu swojego wyroku, a skutkiem rozważenia zarzutów było utrzymanie w
mocy zaskarżonego wyroku. Nie mogło zatem dojść do naruszenia art. 440 k.p.k.,
skoro zakresem zaskarżenia objęto całość wyroku, a sąd odwoławczy w ramach
takiego zakresu kontroli nie stwierdził, aby dokonana ocena dowodów i poczynione
ustalenia faktyczne były rażąco wadliwe. To, że z nimi nie zgadza się autor kasacji,
nie oznacza, iż doszło do obrazy art. 440 k.p.k. W istocie zarzut obrazy art. 440
k.p.k. jest oparty na twierdzeniu skarżącego, że w sprawie istniały rozbieżności w
materiale dowodowym, a także co do tego, iż nie zostały przeprowadzone
określone dowody, które mogłyby zmienić ocenę ustaleń faktycznych. Staje się
więc jasne, że zarzut tak skonstruowany zmierza do ponowienia kontroli materiału
dowodowego, a także ponownej weryfikacji poczynionych ustaleń faktycznych, w
oderwaniu od dokonanej oceny przez Sąd II instancji, co w postępowaniu
kasacyjnym nie jest możliwe. Kasacja nie może bowiem być rozumiana jako
powtórnie prowadzona kontrola apelacyjna. Można w kasacji postawić tożsamy co
w apelacji zarzut, ale tylko dla wykazania, że zarzut ten nie został rozpoznany,
albo, iż rozpoznano go w sposób nierzetelny, bądź też, co ma miejsce w przypadku
zarzutów obrazy prawa materialnego, że sąd II instancji dokonując kontroli w tym
obszarze określony pogląd prawny, zdaniem autora kasacji błędny, zaaprobował i
4
przyjął jako własny. Tymczasem autor niniejszej skargi kasacyjnej nie wskazując
jakie błędy prawne popełnił Sąd II instancji w toku rozpoznania sprawy
odwoławczej, powielił i przeniósł swoje zarzuty z apelacji (obraza art. 7 k.p.k. oraz
art. 410 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., a także błąd w ustaleniach faktycznych), a jedynie
na potrzeby skargi kasacyjnej tak skonstruowany zarzut „nazwał” obrazą art. 440
k.p.k.
Podobnie rzecz ma się z zarzutem obrazy art. 410 k.p.k. Sąd Apelacyjny w
toku postępowania odwoławczego nie przeprowadzał postępowania dowodowego,
a zatem nie dokonywał oceny dowodów. W tej sytuacji sąd ten nie mógł dopuścić
się obrazy art. 410 k.p.k. W ramach zarzutów apelacji kontrolował natomiast
sposób przeprowadzenia postępowania dowodowego oraz trafność oceny
poszczególnych dowodów. Skarżący w kasacji nie wskazuje, aby w tym właśnie
zakresie, a więc także co do zeznań P. L., wyjaśnień oskarżonego oraz protokołu
oględzin zwłok, Sąd II instancji zaniechał kontroli, czy też nie odniósł się w należyty
sposób do zarzutów apelacji brak zarzutów obrazy art. 433 § 2 k.p.k. oraz art. 457 §
3 k.p.k.). Skoro zatem autor kasacji nie wykazuje w tym obszarze naruszenia prawa
przez sąd odwoławczy, to postawienie ponownie zarzutu naruszenia art. 410 k.p.k.
dowodzi, że zarzut ten nie ma charakteru zarzutu skierowanego pod adresem Sądu
II instancji (art. 519 k.p.k.), a zmierza jedynie do ponowienia kontroli ustaleń
faktycznych.
Z tych powodów należało orzec jak w postanowieniu.